บทที่ 10 ข้าบกพร่องเอง

บทที่ 10 ข้าบกพร่องเอง

ไม่นานเหมยหลงได้กลับมาที่ตำหนักรายงานเรื่องที่สาวใช้ได้ยินมาว่าวันนี้หานเฟยเยี่ยกลับเรือนของตนแต่ยังไม่การสั่งการให้สาวใช้คนสนิทอย่างไป๋ลี่ซูลงมือทำการใด และสั่งการให้สาวใช้คอยจับตาดูต่อไป

ฝั่งด้านจางอี้ซือออกจากตำหนักมู่หลันเขาเดินไปหาบุตรทั้งสองด้วยความคิดถึง แม้อยากจะโอบกอดหยอกล้อมากถึงเพียงใดเขาก็มิอาจทำได้ กลัวว่าหานเฟยเยี่ยจะโกรธแค้นริษยาที่เขามอบความรักให้เด็ก ๆ ลงมือทำร้ายลูกของเขาขึ้นมาจึงทำได้เพียงแค่ยืนจ้องมองห่าง ๆ

ยามนี้แสงแดดอ่อนลงเริ่มลับลาขอบฟ้าท้องฟ้ากลับกลายเป็นสีส้มประกายแดง เด็ก ๆ ทั้งสองวิ่งเล่นหยอกล้อกันอยู่ที่สวนหน้าตำหนักแค่เห็นบุตรทั้งสองปลอดภัยเขาก็มีความสุขแล้ว

"ท่านชินอ๋องกระหม่อมมีเรื่องมารายงานพะย่ะค่ะ" เสียงของถังอู่ฟงดังขึ้นข้างหลังจางอี้ซือมิได้หันกลับไปมองแต่ตอบเพียงสั้น ๆ คำเดียวและรับฟังเพราะยามนี้สายตาของเขายังอยากจ้องมองรอยยิ้มเสียงหัวเราะใบหน้าที่มีความสุขของบุตรทั้งสอง

"พูดมา"

"วันนี้พระชายารองกลับไปเรือนตระกูลหานมีการหารือเกี่ยวกับการลงมือทำร้ายพระชายาเมิ่งซูเหยา แต่ยังไม่ลงมือเพราะใต้เท้าหานมีการใหญ่ทำก่อนเรื่องการทำร้ายพระชายาเอกให้พระชายารองอยู่นิ่ง ๆ อดทนเอาไว้ก่อนพ่ะย่ะค่ะ"

"การใหญ่ที่เจ้าว่าคงหมายถึงการโค่นบัลลังก์สินะ"

"พะย่ะค่ะ"

"ตอนนี้ข้าคงนิ่งนอนใจมิได้แล้ว ต้องรีบหาทางรู้ให้ได้ว่ารายชื่อลงนามของใต้เท้าทั้งหลายที่รวมก่อกบฏอยู่ที่ใด อีกทั้งกองกำลังที่ใต้เท้าหานซุกซ่อนเอาไว้"

"เรื่องกองกำลังตอนนี้กระหม่อมพยายามสืบอยู่พะย่ะค่ะได้เบาะแสมาบ้างแล้วท่านชินอ๋องมิต้องเป็นกังวล"

"ดีเช่นนั้นเจ้าช่วยจัดการให้เร็วขึ้นมาหน่อย ข้าขอกำชับเจ้าอีกเรื่องอย่าลืมเรื่องความปลอดภัยของพระชายาเมิ่งซูเหยากับบุตรของข้า"

"ท่านไม่ต้องเป็นห่วงยามนี้มีองครักษ์เงาตามติดคอยดูแล"

"เจ้าไปทำงานของเจ้าต่อเถอะส่วนเรื่องหนังสือลงนามข้าจะจัดการเอง"

จางอี้ซือไม่ได้เดินเข้าไปหาบุตรแต่เลือกที่จะเดินไปที่ตำหนักของตนมีหลายอย่างที่เขาต้องเตรียมการ

ตำหนักหยุนซี

ไป๋ลี่ซูนางเดินกลับจากโรงครัวหลังจากไปสั่งให้ท่านพ่อครัวทำอาหารที่หานเฟยเยี่ยต้องการระหว่างทางกลับตำหนักสายตาเหลียวไปเห็นท่านชินอ๋องกลับมาจากด้านนอก นางคิดว่าชินอ๋องต้องไปหานายหญิงของตนแน่ ๆ นางจึงรีบเดินตรงเข้าไปหาท่านชินอ๋องเพื่อสอบถามว่าเขากินอาหารเย็นเข้ามาหรือยังจะได้สั่งให้ท่านพ่อครัวทำเพิ่ม แต่ทว่าเมื่อเดินตามหลังไปเรื่อย ๆ เส้นทางที่สองเท้าชินอ๋องย่างกรายไปนั้นกลับไม่ใช่เส้นทางไปตำหนักของพระชายารองหรือเป็นตำหนักของชินอ๋องเองแต่ทว่านั้นคือเส้นทางไปตำหนักมู่หลันต่างหาก นางจึงหยุดเดินตามรีบกลับไปบอกเรื่องนี้ให้พระชายารองได้รับรู้

ครั้นเมื่อหานเฟยเยี่ยได้รู้เข้านางยิ่งโมโหดวงตาเบิกโตกำมือแน่นใบหน้าเกรี้ยดโกรธอย่างเห็นได้ชัด

“ทำไมท่านพี่ถึงเลือกเดินไปทางนั้น ข้าไม่ยอมท่านพ่อก็อีกคนจะให้ข้าทนถึงเมื่อไหร่หรือจนกว่านังเมิ่งซูเหยาท้องบุตรของท่านพี่อีกคนอย่างนั้นหรือ”

“พระชายาใจเย็นลงเถอะนะเพคะ หม่อมฉันคิดว่าท่านชินอ๋องคงไม่ได้เข้าไปหาพระชายาเอกเพราะพิษสวาทนางหรอกเพคะ ทุกวันนี้พระชายารองก็เห็นว่าท่านชินอ๋องอยู่ที่นี่ทุกค่ำคืน หากจะตั้งครรภ์คงเป็นพระชายารองมากกว่าเพคะ”

“ก็เพราะสิ่งนี่ไงที่ข้าเป็นกังวลจนนอนไม่หลับเมื่อไหร่เด็กจะมาเกิดกับข้าเสียที เอ๊ะ!! เดี๋ยวนะ!! หรือว่าท่านพี่เป็นหมันไม่สามารถมีบุตรได้และบุตรที่เกิดจากเมิ่งซูเหยาจะไม่ได้เป็นบุตรที่เกิดจากท่านพี่ ฮึ ฮึ ข้าคิดอะไรออกแล้วล่ะ” สีหน้าของหานเฟยเยี่ยเปลี่ยนไปทันทีเมื่อนึกอะไรออก ทำไมนางพึ่งมานึกได้เอาป่านนี้ เมื่อคิดได้อย่างนั้นสองเท้าของนางรีบเดินทอดน่องไปที่ตำหนักของจางอี้ซือทันที

“พระชายาจะเสด็จไปที่ใดเพคะ”

“ไปหาท่านพี่นะสิ ข้านึกเรื่องจะกำจัดพระชายาเอกได้แล้วมิหนำซ้ำยังทำให้นางอับอายขายขี้หน้าอีกด้วยไม่ใช่สิ ไม่ใช่แค่นางแต่เป็นทั้งตระกูลของนางต่างหาก ฮ่า ฮ่า” หานเฟยเยี่ยหัวเราะออกมาอย่างชอบใจพลางเดินต่อ ไป๋ลี่ซูเองก็ไม่ต่างจากผู้เป็นนายเมื่อคิดตามก็รู้สึกสะใจไม่น้อยอีกไม่นานนายหญิงของตนจะได้ขึ้นเป็นพระชายาเอกอำนาจในจวนทั้งหมดก็ต้องตกเป็นของนาง ต่อจากนี้นางจะชี้นิ้วใส่ผู้ใดก็ได้แม้กระทั่งเหมยหลิงสาวใช้ของพระชายาเอก

ปัง!! เสียงเปิดประตูเสียงดังโดยไม่มีเสียงของบ่าวรับใช้แจ้งบอกว่าผู้ใดมาเยือน จางอี้ซือที่อ่านรายชื่อที่ได้มาอย่างลับ ๆ รีบเก็บซ่อนเอาไว้ด้วยความรวดเร็ว รีบหยิบตำราอีกเล่มที่วางข้าง ๆ กันทำราวกับว่าตนเองกำลังอ่านตำราอยู่

“ท่านพี่เพคะ หม่อมฉันได้ยินว่าท่านพี่ไปที่ตำหนักมู่หลันมิใช่ว่ายามนี้จิตใจของท่านพี่จะมีเพียงพระชายาเอกหรอกใช่มั้ยเพคะ” เสียงเล็กแหลมของหานเฟยเยี่ยดังขึ้นจางอี้ซือวางตำราลงชำเลืองตามองนางอย่างช้า ๆ

“ข้าคิดว่าผู้ใดเข้ามาที่แท้เป็นพระชายารองนี่เอง ข้ามิได้พิษสวาทนางถึงเพียงนั้น ที่ข้าไปที่ตำหนักมู่หลันเพราะได้ยินจากสาวใช้ในจวนเรื่องที่เจ้าถูกนางหักหน้าทำให้อับอายต่อหน้าบ่าวในเรือนต่างหาก เจ้าคงขวัญเสียมากสินะมานี่สิข้าจะกอดปลอบใจเจ้าเอง” น้ำเสียงทุ่มต่ำเอ่ยวาจานุ่มนวลอ่อนหวานมีหรือที่หานเฟยเยี่ยจะไม่หวั่นไหว นางรีบเข้ามานั่งอยู่บนตักใหญ่ของเขาสอดมือโอบกอดคอของจางอี้ซือแนบแน่น

“หม่อมฉันคิดมากไปเองเพคะ คงเพราะหม่อมฉันเกรงว่าท่านพี่จะเบื่อที่หม่อมฉันไม่มีทายาทให้ท่านพี่เสียที หม่อมฉันบกพร่องเอง” นางบีบน้ำตาแสร้งเป็นเสียใจจางอี้ซือกระชับกอดนางแน่นมากกว่าเดิม

“มิใช่เจ้าหรอก อาจจะเป็นเพราะข้าเองที่ไม่มีน้ำยา”

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรเพคะ ท่านพี่มีบุตรถึงสองคนแล้ว เอ่อ..หากว่าร่างกายท่านพี่บกพร่องจะเป็นได้มั้ยเพคะ ข้าอยากให้มั่นใจเราเรียกหมอหลวงมาตรวจร่างกายท่านพี่กันเถอะเพคะ” จางอี้ซือได้ยินก็พอจะเดาได้ว่าที่นางเอ่ยมาเช่นนี้ต้องการอะไร นางคงต้องการใส่ร้ายหรือหาเรื่องให้พระชายาเอกใส่ความหากนำหมอมาตรวจว่าเขาเป็นหมัน แต่ในความเป็นจริงนั้นเขามิเคยได้นอนกับนางเลยต่างหาก ครั้นเมื่อถึงเวลาเข้านอนร่วมกันเขาจะมีตัวแทนมานอนกับนางเสมอและโชคดีที่ชายผู้นั้นถูกคัดเลือกมามีรูปร่างร่างกายคล้ายคลึงกับเขาในความโชคดีอีกอย่างคือชายผู้นั้นเป็นหมันทำให้หานเฟยเยี่ยไม่ตั้งครรภ์เสียที

“คงมิใช่เช่นนั้นหรอก ช่วงนี้ร่างกายข้าไม่เหมือนแต่ก่อนเจ้ามิต้องเป็นกังวลจนเกินไปอีกไม่นานเจ้าคงตั้งครรภ์แน่ ๆ ยามนี้ตะวันตกดินแล้วเจ้ากลับไปที่ตำหนักเจ้าก่อนเถิด ข้าอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวจะไปหาเจ้าที่ตำหนักคืนนี้ข้ามีเรื่องที่ต้องทำกับเจ้ามากมายเลยล่ะ” จางอี้ซือยิ้มหวานส่งสายตาจ้องมองร่างกายของหานเฟยเยี่ยจนนางใบหน้าแดงก่ำเพราะรู้ดีเขาหมายถึงอะไร

“เช่นนั้นหม่อมฉันจะรอนะเพคะ” นางลุกขึ้นออกจากร่างกายของจางอี้ซือเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี เขาจ้องมองเดินออกไปจนพ้นสายตาเรียกหาบ่าวรับใช้เพื่อสั่งการ

“ผู้ใดอยู่ด้านนอกเข้ามานี่สักประเดี๋ยว” ไม่นานก็มีบ่าวที่อยู่หน้าประตูเดินเข้ามา

“ท่านชินอ๋องต้องการอันหรือพะย่ะค่ะ”

“เจ้าช่วยไปจัดเตรียมสุราเลิศรสเอาที่กินง่ายฤทธิ์แรงรวมทั้งของกินเล่นไปที่ตำหนักหยุนซียามซวี (19.00) ”

“น้อมรับคำสั่งพะย่ะค่ะ” จางอี้ซือพลางคิดในใจเขาจะรอช้ามิได้แล้วอย่างไรคืนนี้ต้องรู้ให้ได้ว่าใต้เท้าหานนำสมุดรายชื่อไปไว้ที่ใดเขาจะพยายามหลอกถามจากหานเฟยเยี่ยให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้