ตอนที่ 11 ฉันยอมแล้ว

ตอนที่ 11 ฉันยอมแล้ว

ชิงชิงอ้าแขนปกป้องหวงจิ้นกับปู่ของเขา หยางหลงชะงักเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ฮ่า ฮ่า ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอจะไปปกป้องใครได้ดูทำเข้าสิฉันคือสามีของเธอซ่งชิงชิง นี่เธอหนีตามมากับชายชู้แถมยังอ้าแขนปกป้องคนอื่นอีก ช่างน่าขันจริง ๆ ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าเธอไม่มีทางหนีฉันไปไหนได้ และฉันก็ไม่มีวันที่จะฆ่าเธอแน่นอน แต่คนอื่นไม่แน่ ติงเฉิงจับตัวชิงชิงและพาขึ้นรถเดี๋ยวนี้" หวงจิ้นพาปู่ออกไปยืนห่าง ๆ รีบเดินเข้ามาจับมือของชิงชิงเอาไว้พร้อมดึงเธอมาไว้ด้านหลังเขาจะไม่ยอมให้หยางหลงบังคับขืนใจชิงชิงอีกต่อไปเขาจะปกป้องเธอเอง

“หยุดนะ! นายไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับชิงชิง ในเมื่อเธอไม่ได้เต็มใจแต่งงานกับนาย ทุกวันอยู่อย่างทุกข์ทรมานใจ นายจะบังคับเธอไปถึงไหนกัน คนที่นายสมควรไปจัดการคือพี่เฟิงลี่ฉี่กับครอบครัวเฟิงมากกว่าไม่ใช่ชิงชิง แค่นี้เธอก็ทุกข์ทรมานใจมากพอแล้ว นายปล่อยเธอไปไม่ได้หรือยังไงกัน บังคับเธออยู่ด้วยนายก็ได้แค่ตัวแต่ไม่มีทางได้หัวใจของเธอแน่นอน มีอำนาจแล้วยังไงเป็นมาเฟียแล้วยังไง เห็นแก่ตัวชัด ๆ ” 

“ฮึ ฮึ นายมันจะรู้อะไรกันห่ะ! ฉันนะหรือบังคับข่มขู่ ชิงชิงฉันจะให้เวลาเธอจนกว่าฉันจะนับ 1-3 ถ้าเธอไม่ก้าวออกมาจากด้านหลังของเขา อย่าหาว่าฉันร้าย 1….2….” ชิงชิงเริ่มคิดหนักแม้จะกลัวและไม่อยากกลับไปพร้อมกับหยางหลงแต่เธอก็ไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บตัวเพราะเธออีกแล้ว ไม่อยากให้หวงจิ้นเดือดร้อนไปกว่านี้ เธอคิดว่าจะเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องในนิยายได้แต่ทำไมมันถึงได้เลวร้ายยิ่งกว่าเดิม หรือว่าเธอจะฝืนบทนิยายเรื่องนี้ไม่ได้เลย ชิงชิงกัดริมฝีปากแน่นกำลังจะเดินไปหาหยางหลงก่อนที่เขาจะนับถึงสาม ทว่ามือของหวงจิ้นจับมือของเธอแน่นหว่าเดิม ดวงตาของชิงชิงเอ่อนองด้วยน้ำตาเงยหน้ามองใบหน้าของหวงจิ้น เขาส่ายหน้าไปมาไม่ให้เธอเดินออกไปจากด้านหลังงของเขา เธอลังเลอีกครั้ง แต่ไม่ทันคิดอะไรต่อเสียงของหยางหลงดังขึ้น

“3” เมื่อสิ้นเสียงติงเฉิงดึงตัวของชิงชิงออกมาจากหวงจิ้น หยางหลงสวนหมัดเข้าใบหน้าของหวงจิ้นด้วยความโมโหที่เขาพาชิงชิงหนี ทั้งสองต่อยตีกันจนเลือดสาด สายตาของชาวบ้านพากันมุงดูเสียงร้องร่ำไห้ของคุณปู่นั่งทรุดตัวลงอ้อนวอนให้หยางหลงหยุดต่อยตีหลานชายของตัวเอง แม้ว่าหยางหลงจะไม่ให้ลูกน้องโจมตีเหมือนหมาหมู่ทว่าฝีมือของหยางหลงมีชั้นเชิงมากกว่าหวงจิ้นทำให้เขาบาดเจ็บไม่น้อย เสียงร้องห้ามของชิงชิงดังสนั่นพร้อมสะอึกสะอื้นแต่ทั้งสองยังคงต่อยตีกันไม่หยุด

“หยุดนะ! ฉันบอกให้หยุดอย่าทำร้ายเขา ปล่อยฉันนะฉันจะไปห้ามทั้งสองคน”

“ซ้ออยู่นิ่ง ๆ เถอะครับ เรื่องทั้งหมดเพราะชายคนนั้นกล้าแย่งของรักของหวงของคุณชายถูกสั่งสอนบ้างเพื่อให้จำจะได้ไม่ทำอีก”

“สั่งสอน สั่งสอนบ้าบอนะสินั่นเขาจะฆ่าหวงจิ้นแล้วนะ อึก พวกนายมันบ้าเป็นหมาบ้ากัดไม่ปล่อย พอเถอะ หยางหลงฉันยอมแล้วปล่อยหวงจิ้นเถอะนะ ฉันยอมกลับไปกับนายแล้วอย่าทำร้ายคนอื่นอีกเลย” ชิงชิงทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแอ ความเก่งความกล้าที่เคยมีพังทลายไปหมดเมื่อเห็นสายตาและความดุร้ายของเขา เธอยอมแพ้โดยสิ้นเชิง

“ไม่นะชิงชิง ฉันไม่เป็นอะไร อย่าพูดคำนั้นออกมาไหนเธอบอกว่าอยากจะใช้ชีวิตที่มีความสุข มีชีวิตใหม่ที่ดีกว่าเดิมฉันไม่เจ็บสักนิด”

“เฮอะ! อยากสร้างชีวิตด้วยกันอย่างนั้นหรือฝันไปเถอะ” ยิ่งได้ยินคำพูดของหวงจิ้นอารมณ์ของหยางหลงพลุ่นหล่านเลือดร้อนมากกว่าเดิม เขาต่อยเสยคางของหวงจิ้นจนเขากระเด็นลอยสลบไสลในที่สุด คุณปู่รีบเข้าไปหาหลานชายด้วยความเป็นห่วง ชิงชิงร้องเสียงหลงแต่ห้ามไม่ให้หยางหลงลงมือไม่ทัน

“ไม่นะ หยุดนะ!! อึก ฮื้อ ๆ หวงจิ้นฉันขอโทษเป็นเพราะฉัน ทุกอย่างเป็นเพราะฉัน หยางหลงฉันยอมแพ้แล้วเลิกทำร้ายคนอื่นเสียที เอาสิพาตัวฉันไปสิจะพาไปไหนฉันจะไม่ขัดขืนและยอมทำตามนายทุกอย่างขอเพียงอย่างเดียวอย่าทำร้ายคนที่ไม่รู้เรื่องอีกเลย" หยางหลงเช็ดเลือดที่มุมปากเขาเองก็เจ็บไม่น้อยเช่นเดียวกันเดินเข้ามาใกล้ชิงชิงดึงแขนของเธอให้ลุกขึ้นมาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

“หากเธอไม่ดื้อตั้งแต่แรก เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นจำใส่สมองเอาไว้ซ่ะหากเธอคิดจะหนีอีกคนรอบข้างเธอจะถูกทำร้ายมากกว่าหรืออาจจะถูกฉันฆ่าตายก็ได้” เขาลากแขนเธอขึ้นรถก่อนจะหันมาสั่งการให้ติงเฉิงจัดการค่าเสียหายและค่ารักษาพยาบาลให้กับหวงจิ้นส่วนเขาเดินทางไปที่โรงแรมพักอยู่ที่นี่หนึ่งคืนก่อนจะเดินทางกลับบ้าน ร่างเล็กนั่งสั่นเทาเงียบมาตลอดทาง น้ำตาเริ่มแห้งเฮือดในใจของเธอยามนี้มีแต่ความเกลียดชังชายที่อยู่ตรงหน้า

‘นายมันไม่ใช่พระเอกและไม่มีวันเป็นได้ นายคือตัวร้ายและต่อจากนี้นายไม่มีวันได้ใจของฉันแน่นอน เพราะตอนนี้ในใจของฉันมีเพียงความเกลียด ไม่ว่านายทำดีแค่ไหนนายจะได้เพียงแค่ความเย็นชาจากฉัน’ ร่างบางจ้องมองหน้ากระจกกำมือแน่นคิดเป็นห่วงหวงจิ้นภาวนาให้เขาอย่าเป็นอะไรมาก หากมีโอกาสเธออยากจะขอโทษเขาด้วยความจริงใจจริง ๆ แต่ทว่าต่อจากนี้เธอเลือกที่จะไม่ติดต่อกับใครเพราะไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บตัวเพราะเธออีกแล้ว ในเมื่อเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องไม่ได้เธอก็จะเดินตามเนื้อเรื่องเดิมเอง เป็นภรรยาของตัวร้ายอย่างเขาและเธอจะร้ายกับเขาเช่นเดียวกัน

หลังจากเดินทางมาถึงโรงแรมติงเฉิงทำการจองห้องไว้สองห้องเขานอนกับลูกน้องอีกสองคน ส่วนหยางหลงเข้าพักกับชิงชิง เธอไม่พูดอะไรกับเขาแม้เพียงคำเดียว เข้ามาในห้องทำให้หยางหลงเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง

“ฮึ เมื่อก่อนเธอปากดีนักไม่ใช่หรือไง ความปากดีหายไปไหนหมดเสียแล้วหรือว่าโมโหฉัน โกรธฉัน ที่ฉันไปทำร้ายคนรักของเธอ”

“ฉันไม่ได้โมโห ฉันไม่ได้โกรธ แต่ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนายได้ยินมั้ย!!! เอาสิอยากได้ลูกใช่มั้ยอยากให้ฉันท้องใช่มั้ย? มันคือจุดประสงค์ของนายตั้งแต่ทีแรกนิ ฉันจำได้นายบอกว่าเมื่อไหร่ที่ฉันคลอดลูกให้นายเมื่อนั้นนายจะปล่อยฉันไป อย่าลืมคำพูดด้วยล่ะ” ชิงชิงถอดเสื้อผ้าออกจนหมดทุกชิ้นตอนนี้เธอไม่อายไม่อยากหนี ในเมื่อเขาต้องการเพียงแค่ลูก เธอไม่อยากอยู่กับคนแบบนี้ทางเดียวที่เธอหนีจากเขาได้คือการตั้งท้องและคลอดทายาทตระกูลอู๋ เธอจึงตัดใจทำเรื่องหน้าไม่อาย เดินเข้ามาโอบกอดร่างใหญ่จนเขาผงะใบหน้าแตกตื่นแทบทำอะไรไม่ถูกก่อนที่เขาจะใช้มือทั้งสองจับบ่าของเธอเอาไว้ให้หยุดทำเรื่องน่าอายแบบนี้

“หยุดนะ ถึงฉันจะอยากให้เธอท้องลูกของฉันแต่นี่มันไม่ใช่เวลาเสียหน่อย เจอเรื่องแค่นี้ทำให้เธอเสียสติไปแล้วหรือไง หรือว่าเกลียดฉันจนไม่อยากอยู่ด้วยแม้สักเสี้ยววินาที”

“ใช่ ในเมื่อรู้แล้วจะรออะไรอีกรีบทำเข้าสิ นายต้องการไม่ใช่หรือไง” ชิงชิงเงยหน้ามองเขาสายตาจ้องเขม็ง หยางหลงถอนหายใจเฮือกใหญ่ปล่อยมือจากบ่าของเธอก่อนจะอุ้มร่างของชิงชิงเดินเข้าไปที่ห้องน้ำแทน

ซ่า ๆๆ!! เขาเปิดน้ำฝักบัวดับความโมโหในใจของชิงชิงพรางบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์และไม่ใช่ว่าอยากทำตอนไหนก็ทำได้เสียหน่อย ตั้งสติให้ดีและคิดทบทวนซ่ะ ที่คนรักของเธอเจ็บตัวมันเป็นเพราะใครกัน เธออย่าเอาแต่เกลียดฉันฝ่ายเดียว ต้องเกลียดตัวเองสิที่คิดจะหนีฉันตั้งแต่ครั้งแรก ฉันมันไม่ดีตรงไหนกันห่ะ! ความร่ำรวยเงินทอง อำนาจฉันมีให้เธอทุกอย่างใบหน้าก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าชายคนรักของเธอสักนิด”

“ความรักไงเล่า นายมันไม่มีหัวใจไม่เคยมีความรักใครนอกจากตัวนายเอง นายมันไม่หัวใจไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของคนอื่น ฉันบอกแล้วไงต่อให้นายพาตัวฉันไปกลับยังไงนายก็ไม่มีทางได้หัวใจจากฉัน”

ปึง!!! เสียงมือต่อยเข้ากำแพงห้องน้ำดังสนั่นเฉียดหน้าของชิงชิงไปเพียงเล็กน้อยทำให้ร่างบางตกใจกลัวไม่กล้าแม้จะอ้าปากพูดต่อ

“ต่อให้ฉันมีหัวใจเธอก็ไม่มีทางให้หัวใจฉันอยู่ดี เพราะใจของเธออยู่ที่หวงจิ้นชายคนนั้นแล้วใช่มั้ย ? ฉันน่าจะฆ่ามันทิ้งไปซ่ะดีกว่าปล่อยมันไปแบบนี้ แต่เอาเถอะต่อจากนี้ไม่ว่าเธอจะรู้สึกยังไงกับฉัน ฉันไม่สนใจหรอกเพราะยังไงเธอก็คือภรรยาของฉันจำใส่ใจเอาไว้ หากกล้าก้าวเท้าหนีฉันอีกครั้งคนรอบตัวเธอทุกคนได้จากเธอไปทีละคนแน่นอน”