ตอนที่ 10 แมวขี้ขโมย

ตอนที่ 10 แมวขี้ขโมย

ฝั่งด้านหยางหลง

ตอนนี้เขาให้คนของตัวเองตามหาชิงชิงจนทั่วทั้งมณฑลไม่ว่ายังไงก็ไม่เห็นเธอเลย จนกระทั่งได้ข่าวจากติงเฉิงลูกน้องอีกคนที่นิสัยต่างจากเฉินอี้ ทั้งเย็นชาและโหดเหี้ยม

“คุณชายครับ ผมได้ข่าวของซ้อมาแล้วตอนนี้เธอได้ออกเดินทางไปที่มณฑลจิงชี”

“นายไปได้ข่าวมาจากไหนเป็นความจริงใช่มั้ย? แล้วเธอเดินทางไปอย่างไร”

“มีคนเห็นซ้อไปที่สถานีรถไฟพร้อมกับชายอีกคน เขาซื้อตั๋วและเดินทางพร้อมกับเธอ ผมตรวจสอบแล้ว ชายคนนั้นคือหวงจิ้นลูกชายของแม่ค้าในตลาด” หยางหลงนั่งไม่ติดเมื่อได้ยินว่าชิงชิงหนีเขาไปพร้อมกับชายอีกหนึ่งคนแถมผู้ชายคนนั้นก็แอบรักชิงชิงอีกด้วย

“ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนต้องตามกลับมาให้ได้ การเดินทางด้วยรถไฟใช้เวลานาน ฉันจะตามเธอกลับมาด้วยตัวของฉันเอง เฉินอี้นายกลับบ้านไปแจ้งคุณพ่อส่วนฉันจะเดินทางไปพร้อมกับติงเฉิงเอง และความผิดของนายฉันจะกลับมาสะสาง” เฉินอี้กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากหนาวสั่นถึงกระดูกเมื่อได้ยินเสียงเข้มขรึมเอาจริงของคุณชาย

“ได้ครับ”

หยางหลงเดินทางด้วยรถยนต์ของตนเองพร้อมลูกน้องอีก 2 -3 คน เขาคิดว่ายังไงรถยนต์ก็น่าจะถึงเร็วกว่ารถไฟแน่นอน ก่อนที่เขาจะไปได้เดินทางไปที่ตลาดไปสอบถามที่อยู่ที่หวงจิ้นจะเดินทางไปกับชิงชิง แม่ของหวงจิ้นรู้ดีว่าลูกชายตัวเองชอบชิงชิงมากขนาดไหนแต่ไม่คิดเลยว่าลูกชายจะพาเธอหนีไป เพราะเธอเองก็ไม่รู้เรื่องนี้มีเพียงคนรู้จักมาบอกกับเธอว่าลูกจะเดินทางไปหาคุณปู่ เธอคิดว่าลูกชายคิดถึงปู่ของตัวเองเมื่อรู้ว่าพาชิงชิงหนีใจของผู้เป็นแม่สั่นไหวไปหมด ตอนแรกเธอไม่ยอมบอกเพราะสงสารหนูชิงชิง แต่ทว่าติงเฉิงไม่ได้ใจดียิ่งไม่บอกเขาก็เริ่มทำลายข้าวของเพื่อให้เธอยอมบอกที่อยู่ ส่วนหยางหลงทำเพียงยืนดูอย่างเงียบ ๆ ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ติงเฉิงทำอยู่มันไม่สมควรตอนนี้ความโกรธและความโมโหครอบงำเขาหมดแล้ว จนในที่สุดแม่ของหวงจิ้นยอมบอกหยางหลงออกเดินทางทันที

รุ่งเช้าวันต่อมา

เสียงขบวนรถไฟยังคงเดินทางต่อเนื่องแสงแดดเริ่มส่องแยงสายตาของชิงชิงเธอลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือมองไปรอบ ๆ ต้องตกใจเมื่อเธอตื่นขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนของหวงจิ้น เธอจำได้ว่าก่อนที่เธอจะหลับเธอพิงหัวไปทางหน้าต่างไม่ใช่หรือไง

“ตื่นแล้วหรือ? ” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“เอ่อ ฉันขอโทษด้วยนะไม่รู้ตัวเลยว่านอนทับแขนนายตั้งแต่เมื่อไหร่ คงไม่ทั้งคืนหรอกใช่มั้ย แฮะ ๆ ”

“ไม่หรอก แค่ช่วงก่อนสว่างนี่เอง”

“นายไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเหรอ? เป็นเพราะฉันแท้ ๆ บุญคุณครั้งนี้ฉันจะชดใช้ให้นายเต็มที่เลยหากผ่านพ้นเรื่องนี้ไปได้ว่าแต่ตอนนี้เราถึงไหนกันแล้ว”

“อีกเพียงสถานีเดียวก็ถึงบ้านคุณปู่แล้วล่ะ” หวงจิ้นใช้มือนวดแขนของตัวเองพร้อมตอบคำถามชิงชิงตอนนี้แขนของเขาเหน็บชาจนเลือดไม่เดินเพราะถูกเธอนอนทับแขนมาทั้งคืน

ดวงตาของชิงชิงเป็นประกายทันที ยิ้มกว้างจนแทบจะเห็นฟันทุกซี่

“ในที่สุดฉันก็หนีออกมาจากที่นั่นจนได้ ชีวิตใหม่ของฉันกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว”

“ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ฉันชอบนะที่เห็นเธอยิ้มได้ไม่เหมือนเมื่อก่อน เธอเอาแต่ก้มหน้าก้มตาใบหน้าอมทุกข์ทุกวันดวงตาเศร้าหมองจนไม่เหลือความสดใส ขอให้ต่อจากนี้ในทุก ๆ วันของเธอพบเจอแต่เรื่องดี ๆ มีรอยยิ้มในทุก ๆ วันล่ะ”

“เพราะตอนนั้นฉันตกนรกทั้งเป็นนะสิ ต่อจากนี้ฉันได้พบแสงสว่างแล้ว และแสงสว่างของฉันก็มีนายเป็นคนมอบให้เรื่องนี้ฉันไม่มีทางลืมแน่ ๆ” หวงจิ้นมองรอยยิ้มของชิงชิงเผลอยิ้มไปกับเธอด้วย

ไม่นานนักก็มาถึงสถานีที่ต้องลง และเดินทางด้วยรถประจำทางเข้าไปที่หมู่บ้านของคุณปู่ก่อนจะออกเดินทางทั้งสองพากันกินช้าวเช้าที่ตลาด ชิงชิงตื่นเต้นแม้ที่นี่จะไม่ได้ใหญ่เท่ามณฑลเดิมแต่ที่นี่จะเจริญรุ่งเรืองในอนาคต เธอะสร้างตัวที่นี่และร่ำรวยเมื่อนั้นเธอจะตอบแทนหวงจิ้นเต็มที่เหมือนที่เขาทำให้เธอโดยไม่มีข้อแม้

แต่ทว่าเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อทั้งสองเดินทางมาถึงบ้านของคุณปู่ ชายชราถูกจับมัดนั่งกับเก้าอี้สภาพบ้านเรือนพังไปหมด ครั้นนั้นหวงจิ้นเห็นสภาพบ้านผู้คนพากันมุงดูใจของเขาสั่นไหวรีบวิ่งเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วงคุณปู่ของตัวเอง

“คุณปู่ เกิดอะไรขึ้นกับคุณปู่ทำไมบ้านถึงเป็นแบบนี้ใครกันที่มันกล้าทำกับคนแก่ไร้ทางสู้”

ใจของชิงชิงเต้นแรงไม่ต่างกัน เธอวิ่งตามหลังเขาไปทันทีก่อนจะเอ่ยถามชาวบ้านที่อยู่แถวนั้นว่าเกิดอะไรขึ้นกับปู่ของหวงจิ้น

“พี่สาวเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมสภาพบ้านถึงเป็นแบบนี้”

“ตั้งแต่เช้าตรู่มีรถยนต์มาที่นี่เอะอะโวยวายเหมือนมาตามหาคน ลุงเหวินไม่รู้เรื่องอะไรบอกเขาเท่าไหร่ชายฉกรรจ์พวกนั้นไม่ยอมเชื่อหาว่าเขาโกหกจนทำลายข้าวของเสียหายแถมยังทุบตีคนแก่ด้วย น่ากลัวจริง ๆ ”

“ใช่ ๆ ฉันว่าคนพวกนั้นต้องเป็นมาเฟียแน่นอน รอยสักเต็มตัวแทบทุกคน” ใจของชิงชิงสั่นไหวไปหมดร่างกายเริ่มสั่นเทา ไม่อยากให้เป็นเหมือนอย่างที่คิด เธอแค่คิดจะหนีไม่คิดว่าเขาจะโหดร้ายทำร้ายคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวช่างอำมหิตโหดเหี้ยมจริง ๆ เธอรีบเดินเข้าไปหาหวงจิ้นช่วยคุณปู่แกะเชือกที่มัดเอาไว้

“หวงจิ้นหลานมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ รีบหนีไปเร็วเข้าไม่ต้องสนใจปู่” ปู่ของหวงจิ้นเห็นหลานชายเข้ามาพร้อมกับชิงชิงพอเดาทุกอย่างออก ว่าทำไมถึงมีชายฉกรรจ์มาบุกทำลายบ้านเขาเช่นนี้คงเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้แน่ ๆ

“ผมไม่หนีครับ เกิดอะไรขึ้นกับคุณปู่ใครกันที่กล้าทำร้ายคนแก่แบบนี้ไม่มีศักดิ์ศรีสักนิด”

“ไม่ต้องสนใจหรอกตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วรีบหนีไปเร็วเข้าก่อนที่จะสายไป”

“คุณปู่คะ หนูขอโทษ อึก ๆ ” ชิงชิงไม่อาจจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้เธอเข้าใจทุกอย่างหมดแล้วในตอนนี้ เธอทำให้หวงจิ้นเดือดร้อนและทำให้คนบริสุทธิ์ต้องถูกทำร้าย ตอนนี้เธอรู้สึกผิดจริง ๆ

“ชิงชิงเธอร้องไห้ทำไมเธอพึ่งจะมาถึง เรื่องนี้เธอไม่ได้ทำสักหน่อย น่าจะเป็นนักเลงแถวนี่ชอบมารีดไถเงินของชาวบ้าน”

“ไม่ใช่หรอกหวงจิ้น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับคุณปู่เป็นเพราะฉันเอง เขาตามเรามาและมาถึงก่อนเราแล้ว”

“ไม่จริงหรอกนะ เขาจะรู้ได้ยังไงว่าเราจะมาที่นี่คุณปู่ลุกขึ้นเถอะครับ ต่อจากนี้ผมจะปกป้องคุณปู่เอง ช่วยเล่าให้ละเอียดทีว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ฉันจะบอกนายเอง ว่าเกิดอะไรขึ้น!!! พาภรรยาของคนอื่นหนีมาจากสามีของเขา อย่างนี้เท่ากับว่าตั้งใจแย่งของคนอื่น ฉันทำแค่นี้ยังน้อยไปสำหรับแมวขี้ขโมย” เสียงเข้มขรึมดังขึ้นออกมาจากในบ้านถีบประตูออกมาเสียงดัง ดวงตาของชิงชิงเบิกโพลงโตทันทีที่เห็นใบหน้าเกรี้ยวโกรธของเขา เส้นเลือดปูดบวมทั้งแขนทั้งใบหน้าร่างเล็กสั่นเทาแต่ก็รีบออกไปยืนขวางไม่ให้เขาทำร้ายคนอื่นไปมากกว่านี้เพราะทั้งหมดมันเป็นความผิดของเธอ

“อย่านะ หวงจิ้นกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง หากนายจะทำร้ายก็ต้องเป็นฉันคนเดียวเอาสิจะตบจะตีจะฆ่าก็เชิญเลย ตอนนี้ฉันเหนื่อยแล้วไม่อยากจะหนีแล้ว” ชิงชิงตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือดวงตาเอ่อนองด้วยหยาดน้ำตาจ้องมองชายโหดร้ายที่ยืนอยู่ต่อหน้า