ตอนที่ 12 ยกตำแหน่งให้ผมเถอะ

ตอนที่ 12 ยกตำแหน่งให้ผมเถอะ

หยางหลงเดินออกจากห้องน้ำให้ชิงชิงสงบสติอารมณ์อยู่เพียงลำพังเสียงสายน้ำไหลกระทบพื้นพร้อมเสียงสะอึกสะอื้นไห้ของเธอดังคับห้อง ทรุดตัวนั่งลงกอดเข่าด้วยความปวดร้าว ไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็หนีไม่พ้น ชิงชิงนั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำพักใหญ่ตัดสินใจที่จะดำเนินตามเนื้อเรื่องเพื่อไม่ให้คนอื่นต้องมาเจ็บตัวเธอจะยุ่งกับใครอีกเลย

ร่างเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ไม่เห็นแม้แต่เงาของหยางหลงเห็นเพียงเสื้อผ้าที่เขาเตรียมเอาไว้รอเธออยู่บนเตียงนอน ชิงชิงเริ่มเย็นชาไร้ความรู้สึกเดินมาหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่มาสวมใส่พร้อมนั่งลงรออยู่ที่เก้าอี้ในห้อง ส่วนหยางหลงหลังจากที่เขาออกมาจากห้องน้ำเขาออกไปรับเสื้อผ้าจากติงเฉิงมาวางเอาไว้บนเตียงก่อนจะออกไปสูบบุหรี่เพื่อดับอารมณ์ของตนเองในตอนนี้ให้เย็นลง

‘ในเมื่อฉันไม่อาจจะฝืนบทได้ ฉันจะเล่นตามบทเองจนกว่าจะรอวันจบบริบูรณ์ ดีเหมือนกันฉันจะได้กลับโลกปัจจุบัน ถึงไม่ได้กลับเมื่อไหร่ที่ฉันคลอดลูกให้กับหยางหลงเมื่อนั้นฉันจะได้รับอิสระจากเขา ต่อจากนี้ฉันจะเป็นชิงชิงผู้อ่อนแอเหมือนในนิยายให้เอง’ ชิงชิงเหม่อลอยมองไปด้านนอกพรางคิดยอมจำนนต่อทุกอย่าง

ไม่นานหลังจากนั้นหยางหลงเดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องของเขาถือของกินมากมายมาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะพากันเดินออกไปเหลือเพียงชิงชิงกับหยางหลงที่นั่งอยู่ในห้องด้วยกัน

“กินเสียหน่อยสิ นี่ใกล้เที่ยงแล้วเดี๋ยวจะไม่มีแรงคอยต่อว่าฉัน”

“เลิกประชดประชันเสียที ฉันไม่หิวไม่อยากกินและไม่อยากเห็นหน้านายด้วย”

“เสียใจด้วยนะเพราะเธอต้องทนเจอหน้าฉันไปอีกนาน กินซ่ะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน หรือจะให้ฉันเป็นคนป้อน” หยางหลงหยิบช้อนกำลังตักข้าวยื่นมาใส่ปากให้ชิงชิงเธอรีบแย่งช้อนมาตักข้าวกินเองอย่างจำใจ

เวลาผ่านพ้นไปอย่างอึดอัดใจ ภายในห้องมีเพียงความเงียบงัน หยางหลงนั่งจ้องมองชิงชิงที่นอนอยู่บนเตียงไม่พูดไม่จาอะไรกับเขาสักอย่างในใจเฝ้าคิดตลอดเวลาทำไมผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้คิดเอาแต่จะหนีจากเขาอย่างเดียว ทั้ง ๆ ที่เขาพยายามอย่างมากที่จะตามหาเธอจนเจอ เขาดีใจแค่ไหนที่ได้เจอเธออีกครั้งแต่เธอกลับจำเขาไม่ได้แม้แต่น้อย ความรู้สึกบีบรัดที่ทรวงอกทำให้เขาเจ็บปวดยิ่งเห็นท่าทีของเธอมีต่อเขา เขายิ่งทุกข์ใจยิ่งกว่า แต่เขาไม่อยากจะปล่อยให้เธอไปจากเขาไม่ว่าจะทำยังไง หรือเธอจะเกลียดเขามาขนาดไหนขอแค่มีเธออยู่ข้าง ๆ เขาก็ยอม

หลายวันต่อมา

หลังจากกลับมาจากมณฑลจิงชีชิงชิงเหมือนจะกลับมาเป็นคนเดิมอย่างที่หยางหลงเคยรู้จักแถมยังเย็นชามากกว่าจะหวาดกลัวเขามากกว่าเมื่อก่อนเสียด้วยซ้ำ

“ลูกสะใภ้ของฉันกลายเป็นแบบนี้ไปอีกแล้ว เธอต้องการหนีจากแกแบบนี้ทำไมแกไม่บอกความจริงกับเธอไปเลยจะปิดบังไปทำไมกัน” โจวเฉิงยืนอยู่หน้าบ้านกับหยางหลงจ้องมองไปหาชิงชิงที่นั่งอยู่ศาลากลางบ้านโดยมีติงเฉิงคอยเฝ้าอยู่ ส่วนเฉินอี้ถูกลงโทษให้ไปทำงานอยู่กับแก๊งเฝ้าดูแลโกดัง

“ผมยังไม่อยากบอกตอนนี้ครับ เอาไว้เมื่อไหร่ที่ผมพร้อมจะบอกเธอเอง จริงสิพรุ่งนี้จะถึงงานเปิดตัวแล้วเราเตรียมพร้อมถึงไหนแล้วครับ ”

“ความปลอดภัยแน่นหนาไม่ต้องห่วง แขกที่มาในงานมีแต่คนในทั้งนั้นจะมีเพียงแต่ซูเหว่ยจงเท่านั้นที่เราวางใจไม่ได้” โจวเฉิงเอ่ยถึงน้องชายของตนเองด้วยความกังวล เพราะเขาเป็นคนที่มักใหญ่ใฝ่สูงหากรู้ว่างานประกาศการวางมือของเขาไม่ได้วางมือธรรมดาแต่ยกตำแหน่งหัวหน้าแก๊งให้หยางหลงได้ดูแลต่อ เขาคงไม่พอใจแน่นอน แต่โจวเฉิงจะให้ตำแหน่งหัวหน้าแก๊งตกอยู่ในมือของซูเหว่ยจงไม่ได้เขาเป็นคนจิตใจไร้ความเมตตา ชาวบ้านคงต้องคอยหาเงินมาให้เขาค่าคอยคุ้มครอง ต่างจากโจวเฉิงที่จิตใจเมตตา ไม่เพียงแต่ใจดีช่วยปกป้องชาวบ้านจากแก๊งอื่นยังใจดีให้เงินชาวบ้านหยิบยืมดอกเบี้ยไม่แพง แต่ที่เขาถูกเล่าลือว่าเป็นมาเฟียที่เหี้ยมโหดเพราะน้องชายมักเอาชื่อเสียงของแก๊งไปหากินนำเงินเข้าตัว

“ผมจะคอยระวังตัวครับ” หยางหลงทอดสายตามองไปยังชิงชิงพรางถอนหายใจเฮือกใหญ่การรับมือจากอานั่นไม่ใช่เรื่องยากแต่การจะทำให้ชิงชิงใจอ่อนยอมรับเขานั้นยากยิ่งกว่า

วันงานมาถึงชิงชิงแต่งตัวด้วยชุดราตรีโดยมีสาวใช้มาช่วยแต่งตัวให้

“ว๊าว ไม่คิดเลยนะคะว่าคุณชิงชิงจะเหมาะกับชุดราตรีขนาดนี้ ใบหน้าอ่อนหวานอยู่แล้วยิ่งสวมใส่ชุดราตรีรวบผมเข้ากันเช่นนี้ยิ่งสวยมากกว่าเดิม ถึงว่าคุณชายถึงได้หลงหัวปรักหัวปรำ” สาวใช้หลุดปากพูดขึ้นมาชิงชิงจากที่นั่งเหม่อลอยปลายสายตาไปที่กระจกเห็นตัวเองเหมือนหุ่นเชิดไม่ว่าเขาต้องการทำอะไรเธอต้องทำทุกอย่าง ถอนหายใจออกมาเบา ๆ พรางครุ่นคิดในใจ

‘หยางหลงนะหรือรักฉัน หึ หึ เขาแค่ต้องการลูกเท่านั้นแหละ วันนี้เป็นวันที่ดีหลังจากงานเลี้ยงคืนนี้ฉันจะดื่มให้เมาจะได้ไม่มีสติและรับรู้ความรู้สึกอาย ยังไงคืนนี้ฉันจะต้องนอนกับเขาให้ได้จะได้ท้องเสียที ฉันจะไม่หนีอีกต่อไป หากการท้องคือการที่จะหลุดพ้นจากเขาต่อจากนี้ฉันจะเข้าหาเขาเพื่อท้องให้ได้’ ชิงชิงเปลี่ยนความคิดยิ่งท้องเร็วเท่าไหร่ยิ่งเป็นการดีเมื่อคิดเช่นนั้นภารกิจของเธอคืนนี้คือการนอนกับเขาให้ได้ ตั้งแต่กลับมาจากมณฑลจิงชีชิงชิงคิดทบทวนมากมายหากเธอยังเป็นแบบนี้เมื่อไหร่จะท้องเมื่อไหร่จะหนีจากเขาได้ ในเมื่อเขาต้องการลูกเธอจะมีให้เขาเมื่อไหร่ที่คลอดเมื่อนั้นเธอจะได้หลุดพ้นจากตระกูลอู๋ เมื่อนั้นเธอจะหนีไปให้ไกลที่สุด

ชิงชิงไม่ทันได้ออกจากห้องเสียงประตูดังขึ้นเปิดเข้ามาจากด้านนอก สาวใช้เห็นว่าคุณชายดินเข้ามาทุกคนรีบพากันเดินออกไปทันที

“แต่งแบบนี้เข้ากับเธอจริง ๆ คุณพ่อให้เอาเครื่องประดับมาให้น่าจะเข้ากับชุดที่เธอสวมใส่ หันหลังมาสิฉันจะใส่ให้” ชิงชิงไม่ได้พูดอะไรหันหลังทำตามเขาบอกอย่างว่าง่าย เขาค่อย ๆ สวมใส่สร้อยเพชร ให้เธอเพียงแค้เห็นแผ่นหลังขาวเนียนความรู้สึกของหยางหลงเริ่มพลุ่นพล่านนานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้แตะต้องตัวเธอเลย ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาอยู่ที่นี่แทบจะนับครั้งได้ ลมหายใจของเขาเริ่มหายใจแรงมากกว่าเดิม หัวใจเต้นตึกตักรีบใส่ให้เสร็จก่อนจะบอกให้เธอเดินตามออกมา ไม่อย่างนั้นเขากลัวว่าตัวเองจะหักห้ามใจเอาไว้ไม่ได้ เขาไม่อยากบังคับจิตใจเธออีกแล้วหากเธอไม่เต็มใจเขาจะไม่ฝืนใจ

“เหมาะจริง ๆ ด้วย ไปกันเถอะงานใกล้เริ่มแล้ว ”ชิงชิงพยักหน้าเดินตามเขาออกไป