บทที่ 25 คนรักเก่า

บทที่ 25 คนรักเก่า

       ว่านเฟยเฟิ่งฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็เห็นวิญญาณตนนั้นมาบอกขอบคุณแล้วหายออกไป ข้างเตียงอีกฝั่งเป็นภรรยาทหารคนสนิทของปู่จ้วง

“คุณหนูว่านฟื้นแล้ว ฉันจะไปตามท่านนายพลมาเดี๋ยวนี้ค่ะ”

“เดี๋ยวค่ะ” ว่านเฟยเฟิ่งที่พูดไม่ทันว่าขอดื่มน้ำก่อนถอนหายใจออกมาแล้วลุกขึ้นรินน้ำเอง ใจคิดแค่ว่าเด็กน้อยทั้งสองคงเป็นห่วงแล้ว คิดฟุ้งซ่านได้ไม่นานปู่จ้วงก็เข้ามา

“หลานฟื้นแล้ว กลุ่มพนันที่หลานไปเจอจะขยายเป็นผลงานใหญ่ให้ปู่ได้ คนใหญ่คนโตคงต้องเปลี่ยนแปลงยกชุด เธอเป็นดาวนำโชคแล้วจริงๆ น่าเสียดาย เสียดายจริงๆ เอาเถอะปู่จะให้จ้าวหลงไปส่ง” 

“คุณปู่คะ! ไม่ได้นะคะ”

“รังเกียจกันแล้วเหรอครับ” จ้วงจ้าวหลงเดินเข้ามาจากด้านหลังประตู

       ร่างของว่านเฟยเฟิ่งเริ่มมีหยดน้ำตาร่วงออกมาโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกรักใคร่ห่วงใย ความต้องการโผเข้ากอดมากมายจนเฟยเฟิ่งเกือบห้ามเอาไว้ไม่อยู่ ความน้อยใจเสียใจปะทุขึ้นมาจนจุกอก

“ใครจะกล้ารังเกียจคุณชายเล็กจ้วง” เฟยเฟิ่งที่เริ่มคุมความรู้สึกของเจ้าของร่างเดิมได้แล้วบอกออกไป เธอนึกไม่ถึงว่าร่างนี้จะจนจำคนรักเก่าไว้แม่นยำถึงเพียงนี้

“ไปเถอะผมจะไปส่งคุณเอง”

.

.

.

       ภายในรถคันโตมีเพียงจ้วงจ้าวหลง เฟยเฟิ่ง และจักรยานของเหมยหลัน บรรยากาศน่าอึดอัดปกคลุมไปจนทั่วบริเวณ น้ำตาหยดโตยังคงร่วงหล่นลงมาอยู่เนืองๆ จนเฟยเฟิ่งเริ่มหงุดหงิดความรักของเฟยเฟิ่งคนเก่าขึ้นมา เพราะเธอตอนนี้ร้องไห้จนเจ็บตาไปหมดแล้ว

“พี่ขอโทษ” จ้าวหลงเอ่ยออกมาก่อน

“ฉันเข้าใจค่ะ พี่ต้องรับผิดชอบผู้หญิงคนนั้น ส่วนฉันเองก็ต้องแต่งงานตามคำสั่งของปู่ การคบกันอย่างไม่เปิดเผยเป็นความคิดของฉัน ถ้านั่นมันจะเป็นการเปิดโอกาสให้ผู้หญิงคนอื่น ก็คงเป็นความผิดฉันเอง”

“ความจริงเธอแต่งงานกับพี่ แล้วให้พี่รับผิดชอบเธออย่างลับๆ ก็ได้ ไม่เห็นจะต้องประชดกันแบบนี้”

“เห็นแก่ตัว! ไปทำคนเขาท้องแล้วคิดจะรับผิดชอบแบบลับๆ ตกลงพี่เป็นคนยังไงกัน” ว่านเฟยเฟิ่งหันไปตวาดคนรักเก่าของร่างนี้เต็มเสียง

      ในความทรงจำที่ได้มาร่างนี้เริ่มคบจ้าวหลงเมื่อมีอายุได้สิบหกปี เขาเป็นน้องชายของมู่หลงซึ่งเป็นสามีของอาหญิง การไปมาหาสู่อาหญิงทำให้เฟยเฟิ่งได้สนิทและใกล้ชิดจ้วงจ้าวหลงไปด้วย แต่เพราะอายุที่ต่างกันถึงเจ็ดปี และเฟยเฟิ่งต้องการเรียนต่อมหาวิทยาลัยจึงตกลงขอให้คบกันอย่างลับๆ แต่แล้วปีถัดมาก็มีข่าวลือว่าจ้าวหลงทำผู้หญิงท้อง ทีแรกจ้าวหลงกล่อมร่างนี้อยู่นานกว่าจะยอมเชื่อคำลวงว่าอีกฝ่ายไม่ได้ทำใครท้อง แต่เมื่อเวลาผ่านไปอีกสิบเดือนผู้หญิงคนนั้นก็ก้าวเข้าบ้านสกุลจ้วงพร้อมเด็กทารกชาย ต่อให้ไม่มีการจัดงานหรือป่าวประกาศ แต่ใครบ้างจะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มาในฐานะอะไร

       ว่านเฟยเฟิ่งในตอนนั้นจึงยอมขึ้นรถมาแต่งงาน ก่อนจะคิดได้ว่าตนเองตัดสินใจผิดจึงได้คิดหนีจนเกิดหัวฟาดพื้นตาย ในวันที่เธอมาอาศัยร่างนี้

“ผู้หญิงคนนั้นวางยาพี่ แค่รับมาอยู่ในสกุลจ้วงก็ใจดีมากพอแล้ว”

“พี่ก็ไปเที่ยวที่แบบนั้นสร้างเรื่องให้ตัวเองถูกวางยาอยู่ดี ฉันไม่ต้องการเป็นเมียหลวงของใครค่ะ” เฟยเฟิ่งบอกออกไป

“แล้วสามีที่มีภรรยาเดียวของเธอดีมากรึไง ภรรยาหายออกมาจากบ้านแบบนี้ยังไม่รู้จักตามกลับ” จ้วงจ้าวหลงว่ากระทบ เพราะต่อให้เขาจะมีผู้หญิงอีกกี่คน แต่คนเดียวที่เขาจะดูแลเอาใส่ใจก็มีเพียงแค่ว่านเฟยเฟิ่ง

“เขาต้องไปทำงาน ไม่ได้อยู่บ้าน หน้าเขาฉันก็ยังไม่เคยเห็น จะมาตามให้กลับได้ยังไงกัน” เฟยเฟิ่งส่ายหัวอย่างไม่พอใจนักที่ผู้ชายคนนี้เลือกพาลด่าคนอื่นแทนที่จะยอมรับขอผิดพลาดของตน

“หมายความว่าเฟยเฟิ่งกับชาวบ้านนั่นยังไม่เข้าหอกันน่ะสิ” จ้าวหลงยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจที่สตรีที่เขาเฝ้าถนอมมาเกือบสองปียังไม่ตกเป็นของชาวนายากจนนั่น

“พูดอะไรประหลาดจริง คนไม่เคยเจอกันก็ต้องไม่เคยน่ะสิ เลิกเอาเรื่องที่เขาไม่ตามหามาพูดได้แล้ว ฉันออกมาของฉันเอง” 

       ว่านเฟยเฟิ่งไม่ได้รู้ตัวเลยว่าคำพูดนี้ทำให้คุณชายเล็กจ้วงไม่คิดจะปล่อยวางความสัมพันธ์นี้มากยิ่งกว่าเก่า 

“สัญญากับพี่ว่าเธอจะไม่นอนกับผู้ชายคนนั้น” จ้วงจ้าวหลงเอ่ยออกมาอย่างเอาแต่ใจ

“พูดอะไรน่ะ! พี่ก็รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง แล้วถึงยังไงพี่ก็ไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องคำสัญญาแบบนี้กับฉัน” ว่านเฟยเฟิ่งโวยวายออกมา ในความทรงจำของร่างนี้มากที่สุดแค่เพียงจับมือ

“ได้ งั้นสักวันพี่จะทำให้ตัวพี่มีสิทธิ์นั้น” พูดจบก็เป็นเวลาที่เขาจ้องเลี้ยวเข้าหมู่บ้าน ไม่พอจ้าวหลงยังลดกระจกป่าวประกาศว่าตัวเขาเป็นคนรักเก่าของเฟยเฟิ่งและจะมาทวงเธอคืน 

        การประกาศของนายทหารประกอบกับที่เช้าวันนี้ซีซูเจินตามหาลูกสะใภ้ที่หายตัวไปทั้งคืน ทำให้ความคิดคนเกี่ยวกับเฟยเฟิ่งไม่ดีนัก ป้าซีถึงกับรีบฝืนสังขารเดินไปยังบ้านของลูกชายคนโตเพื่อเขียนจดหมายถึงความฉาวโฉ่ของว่านเฟยเฟิ่ง ไม่ได้ฟังสักนิดว่าเธอหายไปเพราะเป็นคนให้เบาะแสโรงพนันต่อสู้ที่ท้ายหมู่บ้างผิงเหยียน

       ส่วนจ้วงจ้าวหลงยกของที่จ้วงไป่ชิงสั่งให้เอามาเป็นรางวัลนำจับของเฟยเฟิ่งลง ไม่ช่วยอธิบายหรือปฏิเสธสักนิดว่าเฟยเฟิ่งไม่ได้อยู่กับเขาทั้งคืนอย่างที่ทุกคนเข้าใจ แต่กลับยิ้มรับเพราะใจต้องการให้ชาวนาคนนั้นมาขอหย่า เมื่อเฟยเฟิ่งไม่มีที่ให้ไป เรื่องภรรยาเก็บคนนั้นเฟยเฟิ่งย่อมต้องหลับตาข้างหนึ่ง แล้วยอมแต่งมาเป็นสะใภ้เล็ก

       ว่านเฟยเฟิ่งจึงต้องนั่งลงเขียนจดหมายอธิบายต่อสามีที่ไม่เคยพบผู้นั้นของตนบ้าง ในหมู่บ้านยามนี้มีเพียงไม่กี่คนที่เชื่อถือเธอ ส่วนคนที่เหลือคิดว่าเฟยเฟิ่งเพ้อเจ้อคิดหาทางรอดจนอุปโลกน์เรื่องขึ้นมาเอง พวกเขาไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวจะสามารถไปสืบรู้เรื่องโรงพนัน เอาสร้อยทหารไปแจ้งทางการเช่นนี้ได้

“ไม่เชื่อก็ตามใจ ถ้าฉันไม่ได้ช่วยทางการตั๋ว กับเงินแล้วก็ของพวกนี้ฉันจะเอามาจากไหน”

“ก็จากนายทหารนั่นไง เขาคงให้เธอมาตามประสาคนห่วงใย ที่แท้ก็เป็นผู้หญิงไม่บริสุทธิ์ถึงได้จ้างผู้ชายแต่งงาน”

“ป้าว่าฉันไม่บริสุทธิ์ แล้วลูกชายป้าบริสุทธิ์รึไง เขาน่ะลูกสองเมียสาม เยอะกว่าฉันตั้งมาก!” เฟยเฟิ่งเริ่มประชดออกมา

“แต่ลูกฉันเป็นผู้ชาย เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหา อาเธอเอาเปรียบเราเกินไป ใส่ตะกร้าล้างน้ำมาอย่างนี้เอง เจ็บใจนัก เจ็บจริงๆ เขาพูดไปทั่วว่าจะทวงเธอคืน กลับไปสิ ไปเลย!”

“งั้นป้าก็ให้ลูกชายกลับมาหย่าแล้วกัน ถ้าถึงวันนั้นฉันไปแน่!” ดวงตาที่บวมช้ำมีน้ำตาออกมาอีกครั้ง เฟยเฟิ่งรีบออกไปยังบ้านผักด้านหลัง อย่างน้อยที่ดินนี้เธอก็เป็นคนจ่ายเงินเช่า ใครก็ไม่มีสิทธิ์มาไล่ให้เธอไป เมื่อไม่ต้องไปขายของ วันนี้เฟยเฟิ่งก็จะดูแลผักของตนให้งอกงาม