บทที่ 19 จับโจรอย่างสะใจ

บทที่ 19 จับโจรอย่างสะใจ

“แม่ วันนี้พวกมันไปกันหมดบ้านเลย แบบนี้ก็ทางสะดวกแล้วสินะ” หลี่เชี่ยนหยู่ที่รอคอยอยู่ เมื่อเห็นพวกบ้านสามออกนอกบ้านแล้ว จึงรีบวิ่งมาบอกแม่ตนเอง วันนี้โอกาสของเธอมาถึงแล้ว

“แกว่าอะไรนะเชี่ยนหยู่ บ้านสามน่ะหรือเข้าเมืองกันหมดบ้านแล้ว” ซ่งเจียฮุยเอ่ยถามด้วยความสนใจ เพราะหล่อนเองก็รอเวลานี้มาหลายวันแล้วเหมือนกัน

“ไปกันหมดเลยแม่ ในบ้านสามไม่เหลือใครเลย เรารีบไปดูกันดีกว่าว่ามีของอะไรที่จะเอามาเป็นของเราได้บ้าง เดี๋ยวจะไม่มีโอกาสหากพวกนั้นกลับมา” หญิงสาวพยายามเร่งแม่ตนเอง เพื่อให้ไปค้นบ้านใหญ่ เพื่อจะเอาของในบ้านนั้นมาเป็นของตัวเอง

“รอฉีหลินมาก่อนเถอะ แล้วค่อยไปพร้อมกัน” หล่อนบอกกับลูกสาว เพราะแผนการพวกนี้หลี่ฉีหลินเป็นคนบอกก่อน ฉะนั้นจึงต้องคอยก่อน

สะใภ้รองของบ้านมองสองแม่ลูกพร้อมกับส่ายหน้าอย่างระอา เวลานี้หลานสะใภ้จากบ้านสามอย่างฟางเจียวเหมย ดูจะมีเงินและดูจะฉลาดขึ้นกว่าเมื่อก่อน แถมความร้ายกาจก็ไม่ลดลงเลยมีแต่จะมากขึ้น การที่พี่สะใภ้และหลานสาวคอยจะแย่งชิงของจากบ้านสามแบบนี้ เธอมองว่ามันไม่สมควร เพราะคราวนี้หากเกิดอะไรขึ้น บ้านสามคงไม่เอาไว้แน่ ดูจากครั้งก่อนสิ

เพราะพี่สะใภ้ของเธอแย่งชิงเอาเงินค่าเล่าเรียนของหลี่เหว่ยเหลียนมาเพียงเล็กน้อย แต่กลับต้องชดใช้ด้วยการถูกตัดเงินที่บ้านสามจะต้องให้

บ้านใหญ่ครึ่งปี

ไม่แน่ว่าเรื่องราวในครั้งนี้ อาจจะร้ายแรงกว่าครั้งนั้นหลายเท่าตัว

ติงเหวินหลี่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย แม้ว่าเธอไม่ชอบบ้านสาม แต่ก็ไม่ถึงกับเกลียดชัง แต่ถ้าไม่ทำตามที่แม่สามีสั่ง เธอก็อยู่บ้านนี้ในฐานะสะใภ้ลำบากเหมือนกัน!!

สองแม่ลูกคุยกันไม่นานหลี่ฉีหลินก็มาถึง จากนั้นทั้งสามคนจึงพากันไปบ้านสามเพื่อเอาของที่มีค่าและอาหารมาเป็นของตัวเองทันที

“แม่ มาดูนี่สิ ตรงนี้มันห่อเสื้อผ้า มีแต่ของใหม่ ๆ ทั้งนั้นเลย”

หลี่เชี่ยนหยู่พูดด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นห่อเสื้อผ้ามากมายที่บ้านสามมี รวมถึงเครื่องประดับน่ารักอีกหลายอย่าง

“นั่นสิ ของแบบนี้เราเอาไปหมดเลยก็แล้วกัน เพราะอย่างไรก็ไม่เหมาะกับพวกบ้านสามหรอก” หลี่ฉีหลินรีบคว้าเอาถุงเสื้อผ้าหอบหิ้วเอาไว้โดยยังไม่แกะ และตั้งใจว่าจะเอาไปลองใส่ที่บ้าน

ซ่งเจียฮุยมองลูกสาวทั้งสองคนด้วยความระอา ที่เห็นแค่เสื้อผ้าและเครื่องประดับกลับมีท่าทีอยากได้ขนาดนั้น ส่วนหล่อนนั้นกลับค้นหาหีบใส่เงินมากกว่า จึงเอ่ยปากบอกกับลูกสาวทั้งสองคน

 “พวกแกช่วยฉันหาหีบใส่เงินของบ้านสามก่อนเถอะ ฉันเชื่อว่าพวกมันมีเงินกันไม่น้อยเลยล่ะ”

“แม่คิดว่าเงินพวกนี้มันจะเก็บไว้ที่บ้านหรือไง ไม่ใช่ว่าออกจากบ้านกันหมด แล้วหอบเอากล่องเงินไปด้วยหรอกนะ ได้แค่เสื้อผ้า เครื่องประดับและอาหารพวกนี้ก็น่าจะพอแล้วนะแม่” หลี่ฉีหลินพูดขึ้นมา เธอเชื่อว่า

อาสะใภ้อาจจะเอาหีบเงินติดตัวไปด้วย

แต่ในขณะที่สองแม่ลูกกำลังคุยกันอยู่นั้น ลูกสาวคนเล็กอย่าง

หลี่เชียนหยู่กลับพบเจอหีบเหล็กอันเล็ก ก่อนจะร้องเรียกเสียงดังให้แม่กับพี่สาวมาดูกล่องที่เธอค้นพบ

“แม่ พี่รอง มาดูนี่ว่าฉันเจออะไร”

“น่าจะเป็นหีบใส่เงินนะแม่ เชี่ยนหยู่เอามานี่” หลี่ฉีหลินเดินมาถึงคว้าเอาหีบเหล็กอันนี้มาดูทันทีพร้อมกับพูดขึ้น ซึ่งเธออดแปลกใจไม่ได้เลยว่าทำไมถึงไม่มีการใส่กุญแจไว้

“โอ้โห บ้านสามมีเงินเป็นร้อยหยวนเลยหรือ แบบนี้มันต้องยึดไปให้หมด” ซุ่งเจียฮุยเห็นเงินในกล่องก็ส่งเสียงตกใจปนดีใจออกมา เพราะไม่คิดว่าบ้านสามจะมีเงินเก็บเป็นร้อยหยวนแบบนี้

“อาสะใภ้น่ะหรือแม่จะมีเงินเก็บมากขนาดนี้ ฉันคิดว่าไม่ใช่หรอก น่าจะเป็นเงินสินเดิมของนังเจียวเหมยมากกว่า มันเที่ยวประกาศไม่ใช่หรือไงว่า มันมีสินเดิมจากแม่ของมันจำนวนไม่น้อย ทางที่ดีเงินนี้แม่ไม่ควรให้ย่ารู้ เพราะไม่อย่างนั้นย่าคงยึดเอาเข้ากองกลางไปจนหมด แล้วอย่าลืมว่ากองกลางไม่ใช่แค่บ้านใหญ่ แต่ยังมีบ้านรองด้วยนะแม่”

หลี่เชียนหยู่เอ่ยขึ้นมา เธอมองว่าเงินนี้น่าจะเป็นเงินสินเดิมของฟางเจียวเหมยมากกว่า ด้วยฐานะของบ้านสามไม่น่าจะมีเงินแบบนี้และต่อให้หลี่อี้ข่ายจะส่งเงินมาให้ทุกเดือน แต่อย่าลืมว่าก่อนหน้านี้บ้านสามยังส่งเงินเข้ากองกลาง จึงเป็นไปไม่ได้ว่าเงินส่วนนี้จะเป็นเงินของบ้านสาม

“ฉันคิดเหมือนเชียนหยู่นะแม่ว่าเราไม่ควรเอาเงินส่วนนี้ส่งเข้า

กองกลาง” หลี่ฉีหลินพูดขึ้นอย่างเห็นด้วย

เมื่อสองเสียงเสนอมาแบบนี้ และเพราะความอยากได้เงินทั้งหมดมาเป็นของตัวเอง ซ่งเจียฮุยจึงทำตามที่ลูกสาวทั้งสองเสนอมาโดยแบ่งให้ลูกสาวคนละสิบหยวน ส่วนที่เหลือเก็บไว้เอง จากนั้นเมื่อได้ของที่ต้องการแล้ว สามคนแม่ลูกจึงรีบออกมา โดยเอาอาหารที่ฟางเจียวเหมยทำไว้ รวมถึงเนื้อหมูติดมือมาด้วย

สามแม่ลูกเดินออกมาจากบ้านสามอย่างสบายใจ ก่อนจะหลบมุมเพื่อแบ่งของให้กัน หลี่ฉีหลินเองก็ขอแบ่งอาหารเพื่อนำกลับบ้านสามีด้วยเหมือนกัน

ย้อนกลับมาทางด้านฟางเจียวเหมย หลังจากที่นั่งเกวียนเข้าเมืองมา หญิงสาวยังเหมาเกวียนเพื่อไปบ้านใหม่อีกทอดหนึ่ง เมื่อมาถึง หนิงหงชุนจึงเอ่ยถามอย่างแปลกใจ เมื่อลูกสะใภ้นั้นไขกุญแจรั่วเข้าไปเหมือนกับเป็นบ้านตัวเอง

“เจียวเหมย พวกเราเข้ามาแบบนี้เจ้าของบ้านไม่ว่าหรอกหรือ”

“ไม่หรอกแม่ ในเมื่อบ้านนี้ฉันซื้อแล้ว มันจึงเป็นบ้านของฉันใครมันจะมาด่ากันล่ะ รีบเข้าบ้านเถอะนะ” หญิงสาวตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

ก่อนจะเดินนำเข้าบ้าน

เมื่อเข้ามาด้านใน ฟางเจียวเหมยจึงเดินพาแม่และน้องสามีเข้าไปดูห้องที่เธอจัดเตรียมไว้ให้ทั้งสองคน รวมถึงบอกด้วยว่ามีห้องของฟางหลู่เฉินด้วย ซึ่งเรื่องนี้ไม่ได้ทำให้สองแม่ลูกแปลกใจ เพราะคุยกันแล้วว่าถ้าเข้ามาอยู่ในเมืองเมื่อไร ฟางหลู่เฉินจะตามมาอยู่ด้วยกัน แต่ที่หนิงหงชุนแปลกใจคือลูกสะใภ้ของเธอนั้นเอาเงินจากไหนมาซื้อบ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้

“เจียวเหมย แม่ขอถามได้ไหมว่าลูกเอาเงินที่ไหนมาซื้อบ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้ แม่คิดว่าคงหลายพันหยวนแน่ ๆ” เมื่อเกิดความสงสัย

หนิงหงชุนจึงเอ่ยถามขึ้นตรงๆ

“เรื่องนั้นน้าหงชุนไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ เราสองพี่น้องยังมี

สินเดิมที่แม่ทิ้งไว้ให้จำนวนหนึ่ง หากจะรอให้ได้กำไรแล้วค่อยมาซื้อบ้านคงใช้เวลาหลายเดือน เราสองพี่น้องจึงตัดสินใจขายสินเดิมที่มีราคาไปชิ้นสองชิ้น แล้วเอาเงินมาซื้อบ้านหลังนี้ น้าอย่าคิดมากเลยนะครับ” ฟางหลู่เฉินเลือกที่จะเป็นคนตอบข้อสงสัยนี้เอง เขามองว่าแม่สามีของน้องสาวน่าจะเชื่อถือในคำพูดของเขามากกว่า

“แต่อย่างไรมันก็ไม่สมควรทำอย่างนั้น แม่ของทั้งสองคนเลือกที่จะทิ้งสินเดิมไว้ให้ ก็ไม่ควรเอาออกมาขายเพื่อนำเงินมาใช้แบบนี้” หนิงหงชุนพูดขึ้นอย่างไม่เห็นด้วยปนกังวลใจ

“แม่เคยสั่งไว้ครับ ว่าหากจำเป็นต้องใช้เงินให้เอาของพวกนี้ออกมาขาย ดีกว่าต้องทนลำบากครับ เวลานี้ทั้งผมและบ้านสามหลี่ควรจะออกมาใช้ชีวิตเป็นของตัวเองเสียที ผมและเจียวเหมยเลยตัดสินใจขายครับ จริงสิ อีกไม่นานน้องเขยก็กลับมาแล้ว นอกจากบ้านหลังนี้แล้ว เจียวเหมยยังซื้อร้านขายข้าวสารและอาหารแห้งด้วยนะครับ ตอนนี้รอเปลี่ยนกรรมสิทธิ์ในใบอนุญาตครับ

และเมื่อน้องเขยกลับมา พวกเราจะมีกิจการค้าขายเป็นของตัวเองแล้ว แต่ทั้งเรื่องบ้านและเรื่องร้านค้า น้าหงชุนรับปากได้ไหมครับ ว่าจะยังไม่บอกใครจนกว่าจะแยกบ้านได้ เพราะหากบ้านหลี่รู้ว่าน้องมีทรัพย์สินและร้านค้า พวกคนเห็นแก่ตัวคงอยากมามีส่วนร่วมด้วยและไม่ยอมให้แยกบ้านแน่ ๆ ครับ”

สุดท้ายแล้ว ฟางหลู่เฉินไม่วายที่จะขอคำมั่นสัญญาจากหนิงหงชุนเรื่องที่จะไม่แพร่งพรายเรื่องบ้านและร้านค้าให้ใครรับรู้ โดยยกเอาความ เห็นแก่ตัวของบ้านหลี่ขึ้นมาอ้าง

“ได้สิ น้ารับปาก” หนิงหงชุนรีบรับปากทันที แม้เธอไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นเงินสินเดิม เพราะทั้งบ้านและร้านค้ารวมกันคงเป็นหมื่นหยวน

แต่ก็ยินดีรับปากที่จะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปเพราะกลัวจะมีเรื่องยุ่งยากตามมา

“วันนี้เราอยู่ที่นี่ได้ไม่นานก็ต้องรีบกลับ รอจัดการบ้านใหญ่แล้วพวกเราก็ต้องย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองกันแล้ว ถึงเวลานั้นค่อยมาเดินดูรอบๆ ก็ยังได้” ฟางเจียวเหมยไม่อยากเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว เวลานี้เธอมั่นใจว่าคนพวกนั้นน่าจะเข้าไปขโมยของที่บ้านเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะพูดกับแม่สามีด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง

“แม่ค่ะ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น แม่จะต้องไม่ยอมบ้านใหญ่นะคะ แม่จะต้องตัดสินใจว่าจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด และจะแจ้งเจ้าหน้าที่ด้วย หากแม่อยากให้พี่อี้ข่ายกลับมา และไม่อยากให้บ้านใหญ่ฉกชิงบ้านและร้านค้าไป แม่ต้องเด็ดขาด แม่ทำเพื่อพวกเราได้ไหมคะ เพราะเวลานี้แม่คือหัวหน้าครอบครัว”

“นะคะแม่ แม่ต้องทำตามอย่างพี่สะใภ้บอกนะคะ ฉันอยากหลุดพ้นจากบ้านใหญ่ อยากทำงานและเรียนต่อมหาวิทยาลัย จะได้มาช่วยพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้หลังเรียนจบ”

หลังจากที่ฟังพี่สะใภ้บอกกล่าวกับแม่ หลี่เหว่ยเหลียนจึงย้ำเตือนและบอกถึงความต้องการเรื่องการเรียนต่อของเธอให้แม่รับรู้

“ได้สิ แม่จะทำเพื่อทุกคน และเราจะได้หลุดพ้นจากบ้านใหญ่เสียที อาหมิงและหนิงหนิงจะต้องเติบโตมาด้วยสังคมที่ดี เรากลับบ้านกันเถอะ”

หนิงหงชุนตอบกลับด้วยท่าทีเด็ดเดี่ยว เพราะที่ผ่านมาเธออ่อนแอจนบ้านสามต้องถูกเอารัดเอาเปรียบแทบจะไม่มีกิน แต่วันนี้เพื่ออนาคตของลูกและหลาน เธอจะไม่มีวันยอมหรือว่าอ่อนแอให้กับบ้านใหญ่อีกแล้ว!!

“กรี๊ดดดดดดด คัน คันเหลือเกิน”

เสียงกรีดร้องของหลี่เชียนหยู่ดังขึ้นจนคนในบ้านพากันตกใจ ก่อนจะมีเสียงร้องของซ่งเจียฮุยดังขึ้นมาอีกคน

“กรี๊ดดดดด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมฉันถึงได้คันแบบนี้”

สองแม่ลูกต่างพากันกรีดร้องด้วยความทรมานที่เกิดจากอาการคันที่ไม่รู้สาเหตุ

“เกิดอะไรขึ้น แล้วนั่นหล่อนเป็นอะไรสะใภ้ใหญ่ ใส่เสื้อผ้าไม่ซักหรืออย่างไร แต่เอ๊ะ...” ย่าหลี่ได้ยินเสียงกรีดร้องก็เดินเข้ามาดูแล้วเอ่ยถาม แต่เมื่อสังเกตเห็นว่าลูกสะใภ้ใหญ่กับหลานสาวใส่เสื้อผ้าใหม่ จึงเงียบไปก่อนจะครุ่นคิดบางอย่าง

“สงสัยพี่สะใภ้จะเข้าไปขโมยของบ้านสามมาหรือเปล่าคะ แบบนี้ไม่ใช่ว่าโดนหลานสะใภ้เล่นงานมาหรอกหรือ” สะใภ้รองเอ่ยขึ้นมาเพราะหล่อนได้ยินสามแม่ลูกวางแผนกันก่อนหน้านี้ นี่แสดงว่าโดนฟางเจียวเหมยเล่นงานเข้าแล้วสินะ

“นังเจียวเหมย!!” ซ่งเจียฮุยเมื่อคิดตามคำพูดของน้องสะใภ้ก็

กรีดร้องเรียกชื่อหลานสะใภ้ด้วยความแค้น เพราะเชื่อว่าที่เป็นแบบนี้เพราะการกระทำของฟางเจียวเหมยนั่นเอง

ในขณะเดียวกัน ฟางเจียวเหมยและทุกคนที่กลับมาถึงหมู่บ้าน

แล้วก็ตรงดิ่งเข้าบ้านใหญ่ทันที และได้ยินเสียงกรี๊ดร้องของคนที่โดนหมามุ่ย ก็ยกยิ้มออกมาอย่างสะใจ

“ป้าสะใภ้เรียกฉันทำไม หรือว่าคิดถึงหลานสะใภ้คนนี้”

ฟางเจียวเหมยถามออกไปอย่างไร้เดียงสา แต่แววตามีความสะใจอยู่เต็มเปี่ยม