บทที่ 11 ฉันมีเรื่องจะบอก

บทที่ 11 ฉันมีเรื่องจะบอก

กลับมาทางด้านถังลู่เหมย หลังจากได้พักผ่อนจนเต็มอิ่มแล้วก็รู้สึกดีขึ้น เธอจึงลุกขึ้นมาและเดินออกมาจากห้องที่แสนจะอุดอู้นั้น เมื่อออกมาข้างนอกได้แล้ว ก็เดินเตะฝุ่นเล่นไปด้วยความเบื่อหน่าย ในใจนั้นคิดว่าจะต้องแกล้งบ้าไปอีกถึงเมื่อไหร่กัน เพราะการเป็นคนบ้านนั้นไม่สนุกหรอก นอกจากจะเถียงกับย่าถังโดยไม่ผิดเท่านั้น

‘จะว่าไปที่นี่ก็บรรยากาศร่มรื่นดีเหมือนกันนะ’ เธอมองต้นไม้ใบหญ้าตลอดสองข้างทางที่เดินเล่นอยู่ หมู่บ้านแห่งนี้ดูท่าทางสงบเงียบไม่น้อย อีกอย่างบ้านที่ปลูกอาศัยกันก็ไม่ได้แออัดจนเกินไป ยังมีพื้นที่ว่างของระหว่างบ้าน นี่จึงต่างจากเมืองใหญ่ในยุคปัจจุบัน หรือต่อให้เป็นชนบทก็ตาม บ้านที่สร้างแทบจะติดกันทั้งหมดไม่เหมือนกับตอนนี้เลย

เวลานี้หญิงสาวทำใจแล้วว่าตนเองคงต้องอยู่ในร่างของหญิงบ้าคนนี้ไปตลอด ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมตนเองต้องมาอยู่ในร่างนี้ก็ตาม

ในขณะที่กำลังเดินเล่นอยู่นั้น ก็มีชาวบ้านผ่านไปมา เธอจึงปรับเปลี่ยนท่าทีจากเบื่อหน่ายทำเป็นหัวเราะบ้าง ชี้ไม้ชี้มือบ้าง กระโดดโลดเต้นไปเรื่อย ทำให้คนเหล่านี้ไม่สงสัยถึงความเปลี่ยนไปของเธอ

และที่สำคัญที่เธอทำแบบนี้ ก็เพราะว่าก่อนหน้านี้ย่าถังพูดกับร่างนี้เสมอว่า เธอคือตัวกาลกิณี อีกทั้งยังเป็นตัวซวย เป็นภูตผีปีศาจ เป็นคนสติไม่สมประกอบ เป็นคนไร้ประโยชน์ ถ้าจู่ ๆ เธอเกิดฟื้นตัวและหายดีใครเป็นคนปกติในเวลาเพียงข้ามคืน มันคงไม่ดีแน่ ไม่อย่างนั้นคงเข้าทางของหญิงชราผู้นั้นแน่ ๆ ดีไม่ดีเธออาจถูกจับเผาทั้งเป็น เพราะถูกกล่าวหาเป็นภูตผีปีศาจ

“ก็ไหนเคยบอกว่าอาเหมยไม่สบาย” ชาวบ้านที่เดินผ่านเห็นว่าถังลู่เหมยเดินออกมาแล้ว แถมท่าทางของเธอก็ดูเป็นปกติคล้ายกับไม่เคยป่วยไข้ จึงอดแปลกใจไม่ได้ จึงต้องถามขึ้นมา

“ก็อาเหมยเป็นอย่างนี้ไงล่ะ ได้พักผ่อนคงจะหายดีแล้วล่ะมั้ง ก็เห็นว่าเมื่อวานถูกย่าถังใช้ให้ขึ้นเขาเพื่อไปเก็บผัก เห็นว่าหลงป่าจนถูกน้ำค้างและจับไข้ วันนี้ฉันเห็นเหนียงฟางไปตามถังเยี่ยที่ทุ่งนาน่ะ” ชาวบ้านอีกคนไขข้อข้องใจให้ ส่วนเรื่องที่อีกฝ่ายจะหายดีแล้วนั้นก็คงจะได้กินยาแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นเด็กสาวคนนี้จะเดินออกมาเตร็ดเตร่ได้อย่างไร

ถังลู่เหมยได้ยินทุกประโยคที่ชาวบ้านเหล่านี้พูดคุยกัน แต่เธอเลือกที่จะไม่สนใจ เธอเดินมุ่งหน้าไปทางขึ้นเขา นั่นก็เพราะอยากรู้ว่าสิ่งที่เธอเห็นตอนเป็นวิญญาณนั้นมีอยู่จริงหรือเปล่า ถ้ามีจริง เธอก็คงต้องหาวิธีที่จะนำมันออกไปขายโดยที่ไม่ให้บ้านใหญ่รู้ เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว ย่ามหาประลัยคนนั้นคงต้องมาแย่งเอาเงินไปอีก

คิดได้อย่างนั้นถังลู่เหมยก็รีบแกล้งบ้าและวิ่งเล่นมุ่งหน้าขึ้นเขาทันที ท่าทางเร่งรีบของเธอเป็นที่คุ้นชินของชาวบ้านไปเสียแล้ว จึงไม่ค่อยมีใครสนใจท่าทีของเธอมากนัก

พอหลุดจากกลุ่มของชาวบ้าน ไม่นานเธอก็เดินขึ้นเขามาได้ลึกพอสมควร จากนั้นจึงมุ่งหาสิ่งที่เห็นตอนยังเป็นวิญญาณเร่ร่อน ถังลู่เหมยใช้ความทรงจำที่มีค้นหาสถานที่นั้น ไม่นานเธอก็เจอจริง ๆ

“นี่ไงเจอแล้ว”

หญิงสาวยิ้มอย่างดีใจเมื่อพบสิ่งที่ต้องการ ก่อนจะมีสีหน้ากังวลอีกครั้ง “ว่าแต่เราจะเอาของพวกนี้ออกไปได้อย่างไร ถือไปโต้ง ๆคงโดนคนอื่นแย่งชิงไปแน่ ๆ  ดีไม่ดีอาจจะบอกเราขโมยมา เพราะคำว่าหญิงสติไม่ดี!!

ถังลู่เหมยคิดอะไรไม่ออก เพราะเธอไม่มีที่ให้หลบซ่อนของพวกนี้ และที่สำคัญร่างเดิมไม่เคยออกไปเกินหน้าหมู่บ้าน ต่อให้ในเมืองมีแหล่งขายของ เธอคงงมทางไปเองไม่ได้ และปัญหาคือจะถือของพวกนี้กลับบ้านไปได้อย่างไร ถ้าถือไปทั้งอย่างนี้คงไม่พ้นสายตาของย่าถังและบ้านใหญ่แน่นอน 

ย้อนกลับมาทางด้านของถังอี้คุน หลังจากออกมาจากร้านขายยาของหมอจาง เขาและเหมยฮวาก็เดินทางต่อไปยังภัตตาคารที่หรูหราของเมืองนี้ เลยทำให้เขารู้ว่าเธอคือหญิงสาวที่มีฐานะ

“คราวหลังถ้าคุณมีเวลาว่างแล้วให้มาหาฉันที่นี่นะคะ” หญิงสาวบอกกับถังอี้คุนเมื่อเขากำลังจะขอตัวกลับบ้าน

“ครับ ผมขอดูแลน้องสาวให้หายป่วยก่อนนะครับ แล้วจะรีบกลับมาทำงานให้คุณหนูนะครับ วันนี้ผมต้องขอตัวก่อน” ถังอี้คุนรับปากทันที แต่ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินจากไป หญิงสาวก็เรียกเขาไว้ก่อน

“นี่คือค่าจ้างสิบหยวนกับอาหารบำรุงนะคะ ฉันฝากไปให้คุณกินกับน้องสาวและครอบครัวของคุณด้วย และฝากบอกว่าขอให้เธอหายเร็วๆ นะคะ”

 ก่อนที่ชายหนุ่มจะแยกจากบ้านบ้าน เหมยฮวาก็จ่ายเงินให้ถังอี้คุนสิบหยวนตามที่รับปาก พร้อมกับอาหารอีกสองสามอย่าง เพื่อให้เขานำกลับไปกินกับครอบครัว

 “ขอบคุณครับ” ถังอี้คุนเอ่ยขอบคุณพร้อมกับรับของฝากแล้วเดินจากมา

หลังจากแยกตัวออกมา ชายหนุ่มรีบกลับบ้านเพราะต้องการเอายานี้ไปให้น้องสาวกิน ซึ่งการเดินของเขานั้นก็หลบหลีกสายตาจากบ้านใหญ่ได้อย่างเชี่ยวชาญ ทำให้อาหารที่ถืออยู่ไม่ถูกแย่งชิงไป “อาเหมย พี่กลับมาแล้ว” ถังอี้คุนเรียกหาน้องสาวที่เขาคิดว่าคงกำลังนอนป่วยอยู่ แต่พอเข้ามาในห้องกลับไม่พบใครเลย แม้แต่น้องสาวที่กำลังไม่สบาย เขาจึงรีบเอาอาหารไปซ่อนในที่มิดชิด ก่อนจะรีบออกมาตามหาน้องด้วยความร้อนใจ

“ป้าครับเห็นอาเหมยบ้างไหมครับ” ชายหนุ่มถามกับป้าที่ทำงานอยู่

“ป้าเห็นอาเหมยวิ่งขึ้นเขาไปสักพักแล้วนะ” ป้าที่เห็นหญิงสาวเป็นคนสุดท้ายก็ตอบกลับมา

“ขอบคุณครับป้า”

ชายหนุ่มเมื่อสอบถามชาวบ้าน จนรู้ว่าถังลู่เหมยนั้นขึ้นเขาไปอีกแล้ว คราวนี้สองเท้าของชาวหนุ่มรีบวิ่งด้วยความรวดเร็วเพื่อไปตามหาน้องสาว

“อาเหมย น้องอยู่ไหน ส่งเสียงบอกพี่หน่อย” ถังอี้คุนตะโกนเรียกก้องป่า ในใจนั้นมีความกังวลยิ่งนัก เพราะเหตุการณ์ที่ทำให้น้องสาวไม่สบายเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมวันนี้ถังลู่เหมยจึงกลับดื้อดึงเดินเข้าป่าอีกครั้ง หรือว่าผู้เป็นย่าใช้อะไรน้องอีก

ถังลู่เหมยนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก็ได้ยินเสียงเรียกของพี่ชาย จึงลุกขึ้นโบกมือและส่งเสียงกลับไป

“พี่ใหญ่ อาเหมยอยู่นี่”

ทันทีที่ได้ยินเสียงของน้อง ถังอี้คุนรีบวิ่งมาหาโดยไม่ทันสังเกตเลยว่าเวลานี้น้องสาวที่สติไม่ดี ไม่หลงลืมเหมือนเดิม ๆ เลย

“อาเหมย น้องขึ้นมาบนเขาทำไม แล้วนี่กำลังป่วยอยู่ไม่ใช่เหรอ วันนี้พี่รับจ้างได้เงินจึงซื้อยามาให้แล้ว รีบกลับบ้านกันเถอะ แล้วนี่เจ็บป่วยตรงไหนอีกไหม” เมื่อมาถึงตัวน้องสาว ชายหนุ่มก็รีบพูดจนไม่มีช่องว่าง พร้อมกับสำรวจร่างกายของเธอ เพื่อดูว่าน้องสาวเจ็บป่วยตรงไหนไหม 

“มาหาเงิน” ถังลู่เหมยตอบเพียงเท่านี้ เธอก็จูงมือพี่ชายเข้ามาด้านในพุ่มหญ้าที่มีต้นโสมมากมายซุกซ่อนอยู่

“นี่คือ...” ชายหนุ่มเบิกตากว้าง เมื่อเห็นสิ่งที่น้องสาวกำลังชี้ให้ดู

“ยังไม่หมดนะ” เธอพูดเพียงเท่านี้และชี้ไปที่ขอนไม้ที่มีเห็ดหลินจือซุกซ่อนอยู่ ซึ่งแต่ละดอกช่างสวยงามเหลือเกิน หากนำไปขายคงได้หลายพันหยวนอย่างแน่นอน

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมอาเหมยถึงพบเจอของล้ำค่าพวกนี้ได้ล่ะ”  ถังอี้คุนถามขึ้นเหมือนคนละเมอ พอตั้งสติได้ ชายหนุ่มจึงหันกลับมามองหน้าน้องสาวอีกครั้ง คราวนี้เขาจึงเห็นแววตาที่แปลกไปจากเดิมของเธอ ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย สายตาของถังลู่เหมยไม่มีความเลื่อนลอยแล้ว แต่กลับมีความจริงจังส่งมาหาเขาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

“พี่ใหญ่ ฉันมีเรื่องจะบอก”