บทที่ 12 ตัดสินใจบอกพี่ชาย

บทที่ 12 ตัดสินใจบอกพี่ชาย

ถังลู่เหมยสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ เธอตัดสินใจแล้วว่าจะบอกเรื่องที่เธอหายเป็นปกติกับพี่ชายก่อนทั้งนี้ก็เพื่อให้เขาช่วยเธอในบางเรื่อง ส่วนพ่อกับแม่นั้นคงต้องรออีกสักพัก เมื่อไรที่หาวิธีแยกบ้านได้แล้วค่อยบอกก็ยังไม่สาย ส่วนตอนนี้เธอยังต้องการใช้ความเป็นคนบ้าเพื่อปั่นป่วนบ้านใหญ่และย่าถังจนทนไม่ได้และยอมให้บ้านรองแยกบ้านเสียก่อน 

“อาเหมยมีเรื่องอะไรจะบอกพี่หรือ” ถังอี้คุนเอ่ยถามออกไปอย่างสงสัย

“พี่ใหญ่ เวลานี้น้องสาวพี่หายจากอาการป่วยไข้และกลับมาเป็นปกติแล้วนะ แถมตอนนี้สติสัมปชัญญะก็รับรู้ได้อย่างเช่นคนปกติทั่วไปแล้ว อาเหมยคนนี้ไม่ได้บ้าอีกแล้วนะคะ” หญิงสาวตอบกลับอย่างจริงจังพร้อมกับสบตาพี่ชายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

แม้จะมีความตกใจอยู่มาก แต่ถังอี้คุนยังคงมีความนิ่งสงบไม่แสดงท่าทางตื่นตกใจออกมา แต่เขากลับถามออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “เพราะอะไร อาการเหล่านั้นถึงได้หายไป อาเหมยบอกพี่ได้ไหม”

“ตอนฉันป่วย ฉันสติหลุดลอยไป เหมือนฉันฝันว่าได้ไปพบกับคุณตาชราท่านหนึ่ง ท่านวาดภาพกลางอากาศและชี้นิ้วจิ้มมาที่หน้าผากของฉัน ตอนนั้นมันช่างทรมานเหลือเกิน คิดว่าจะไม่ได้กลับมาพบหน้าทุกคนอีกแล้ว แต่พอฟื้นขึ้นมา ฉันกลับรู้สึกว่ามีทุกอย่างคล้ายกับคนปกติ และฉันจำได้ว่าคุณตาท่านนั้นได้บอกที่ซ่อนสมบัติเหล่านี้ไว้ พอฉันฟื้นขึ้นมาฉันเลยขึ้นเขามาดูน่ะ แล้วก็เห็นว่ามีจริง ๆ ด้วย” หญิงสาวยิ้มให้พี่ชายอย่างอ่อนโยน ส่วนเรื่องท่านตานั้นเป็นเรื่องที่เธอแต่งขึ้นมาทั้งนั้น

คราวนี้ใบหน้าของชายหนุ่มปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา บ่งบอกว่าเขาดีใจมากที่น้องสาวหายเป็นปกติแล้ว

“ดี ดีจริง ๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีจริง ๆ เรื่องนี้ควรจะบอกกับพ่อแม่ให้รู้ด้วยนะ พ่อกับแม่เป็นห่วงน้องมากรู้ไหม เราไปบอกพ่อกับแม่กันเถอะ” ถังอี้คุนพูดขึ้นอย่างดีใจ และจะจูงมือน้องสาวกลับไปหาพ่อแม่ แต่ทว่าถังลู่เหมยกลับรั้งเขาไว้ก่อน

“ไม่ได้นะคะพี่ใหญ่ เรื่องนี้ยังบอกพ่อกับแม่ไม่ได้” หญิงสาวรีบพูดห้ามออกมาทันที ก่อนจะรีบพูดประโยคต่อมาเมื่อเห็นสายตาสงสัยส่งมาจากพี่ใหญ่ของเธอ

 “ฉันจะบอกพ่อกับแม่ก็ตอนที่เราแยกบ้านได้แล้ว ตอนนี้น้องสาวคนนี้พี่ ขอใช้ความบ้าที่มีให้เป็นประโยชน์เสียก่อน พี่อย่าลืมสิว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันถูกรังแกมากแค่ไหน!! คราวนี้ฉันของเอาคืนสักหน่อยเถอะ” เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ในใจนั้นหวังว่าจะเอาคืนบ้านใหญ่กับย่าถังให้ได้เสียก่อน

“หมายความว่าอย่างไร อาเหมยมีวิธีที่จะแยกบ้านแล้วเหรอ ท่านตาแนะนำไว้หรือเปล่า” ชายหนุ่มถามกลับด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นไม่น้อย ในใจนั้นหวังว่าน้องสาวจะมีแผนการที่สามารถทำให้แยกบ้านได้

“ตอนนี้ยังค่ะ แต่เราสองคนต้องหาวิธีเอาต้นโสมพวกนี้และเห็ดหลินจือไปขายก่อนเพื่อจะได้มีเงิน ฉันว่าร้านขายยาใหญ่ ๆ น่าจะรับซื้อด้วยราคาดีเพราะสิ่งเหล่านี้เป็นของหายาก” ถังลู่เหมยพูดขึ้นอย่างที่เธอต้องการ เรื่องแยกบ้านเธอยังไม่มีแผนการหรอก แต่เธอจะใช้ความบ้านี่แหละทำให้บ้านรองแยกบ้านให้ได้ ส่วนเวลานี้สิ่งที่ควรทำก่อน คือการนำต้นโสมและเห็ดหลินจือไปขาย โดยที่ไม่ให้บ้านใหญ่รู้เรื่องต่างหากล่ะ

ถังอี้คุนได้ฟังอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย เพราะเขารู้แล้วว่าจะนำของพวกนี้ไปขายที่ไหน

“พี่จะรับหน้าที่นำสิ่งเหล่านี้ไปขายเอง พี่พอจะรู้จักร้านขายยาใหญ่ ๆ อยู่บ้าง ส่วนเรื่องเงินคงต้องไปฝากที่ร้านรับฝากเงินหรือธนาคารของรัฐน่าจะปลอดภัยกว่า” ถังอี้คุนมองว่าเรื่องนำของพวกนี้ไปขายคงไม่เกินกำลังตนเอง และร้านที่เขามองไว้คือร้านของเถ้าแก่จางที่เขาเพิ่งไปซื้อยามาเมื่อไม่นานมานี้    

“แล้วเราจะเอาของพวกนี้ลงไปได้อย่างไรล่ะพี่ใหญ่ โดยที่ไม่ให้บ้านใหญ่เห็น เพราะถ้าย่าเห็นคงโดนแย่งไปหมดแน่ ๆ ” หญิงสาวยังคงกังวลใจในเรื่องนี้ เพราะถ้าหากย่ามหาประลัยรู้ว่าเธอและพี่ชายมีของล้ำค่ามากขนาดนั้น คงได้มายึดไปหมดแน่ เท่ากับที่ทำมาทั้งหมดกลับสูญเปล่า

“เรื่องนั้นไม่ต้องกังวล พรุ่งนี้พี่จะรีบขึ้นมาขุดตั้งแต่เช้ามืด แล้วเอาไปขายโดยที่ไม่ให้ย่าและบ้านใหญ่รู้ตัว” ชายหนุ่มเสนอขึ้นมาเพราะคิดว่านี่คือวิธีที่ดีที่สุด แต่กลับโดนถังลู่เหมยห้ามไว้

“อย่างนั้นไม่ได้หรอกพี่ใหญ่ ฉันกลัวว่าจะมีใครมาพบโสมและเห็ดหลินจือพวกนี้เสียก่อนน่ะสิ อีกทั้งวันนี้พี่เพิ่งจะลางาน หากต้องลาพรุ่งนี้อีก ฉันคิดว่าคนต้องสงสัยแน่ ๆ” หญิงสาวบอกออกมาอย่างกังวลใจ

“จริงอย่างที่อาเหมยบอกนะ เอาอย่างนี้ไหมล่ะ เราเดินอ้อมเขากันสักหน่อยก็จะไปโผล่อีกหมู่บ้านหนึ่งแล้ว แค่นี้ก็เข้าเมืองไปขายของพวกนี้ได้แล้ว” ชายหนุ่มเสนอความคิดนี้ขึ้นมาเพราะสามารถเดินผ่านเขาลูกนี้ไปที่อีกหมู่บ้านได้ แค่นี้ก็หลบสายตาจากบ้านใหญ่ได้แล้ว

ถังลู่เหมยคิดตาม ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยสักหน่อยที่ต้องเดินอ้อม แต่ก็ดีกว่าเดินผ่านหมู่บ้านตนเอง เธอจึงได้พยักหน้าตกลง

“เอาอย่างที่พี่ใหญ่พูดมาก็ได้ เรารีบไปหาไม้มาขุดโสมพวกนี้กันเถอะ จะได้รีบเอาไปขาย” หญิงสาวรีบบอกกับพี่ชาย

ถังอี้คุนพยักหน้าตาม ก่อนจะพูดกับน้องสาวว่า “ถ้าอย่างนั้นอาเหมยไปหาใบไม้ใหญ่ ๆ มา เราจะได้ห่อต้นโสมกับเห็ดหลินจือ เดี๋ยวทางนี้พี่จะขุดเอง”

“อืม” ถังลู่เหมยตอบรับทันที จากนั้นจึงหันหลังเดินจากไปเพื่อหาใบไม้ใบใหญ่มาห่อหุ้มสมุนไพรมีค่าพวกนี้

ส่วนทางด้านถังอี้คุน แม้จะไม่เคยขุดต้นโสมพวกนี้มาก่อนแต่ก็พอจะรู้วิธีอยู่บ้าง ชายหนุ่มพยายามทำอย่างเบามือที่สุด เพื่อที่ไม่ให้ทรัพย์สินที่มีค่าพวกนี้ช้ำมือไปเสียก่อน

ชายหนุ่มใช้เวลาพักใหญ่ กว่าจะขุดต้นโสมทั้งหมดเสร็จ ซึ่งนับแล้วรวมสิบสองต้น

“ทำไมต้นโสมพวกนี้ถึงมีมากมายเหลือเกินนะ ทำไมเราไม่เคยเห็นมาก่อน และชาวบ้านที่หาของป่าก็คงจะไม่เคยเห็นเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นคงไม่เหลือเยอะแบบนี้” ถังอี้คุนไม่เข้าใจว่าทำไมต้นโสมเหล่านี้ถึงผ่านตาชาวบ้านที่มาหาของป่าไปได้ ทั้ง ๆ ที่มันก็สะดุดตาไม่น้อย

“ฉันกลับมาแล้วพี่ใหญ่ นี่ใบไม้” ถังลู่เหมยรีบเดินมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะยื่นใบไม้ให้กับพี่ชาย พร้อมกับเดินไปช่วยเอาสมุนไพรห่ออย่างสวยงามและเบามือ

“พี่ยังไม่ได้เอาเห็ดหลินจือมาเลยเหรอ ฉันเห็นว่ามันมีหลายดอกนะน่าจะขายได้ราคาดี ส่วนโสมพวกนี้หัวใหญ่มาก น่าจะโสมร้อยปีหรือเปล่า ถ้าใช่ก็คงมีราคาแพงไม่ต่างกัน” ถังลู่เหมยพูดขึ้นมาระหว่างที่มองไปรอบ ๆ ซึ่งตัวเธอเองไม่รู้หรอกว่าโสมพวกนี้ราคาเท่าไรและมีอายุมากแค่ไหน เคยอ่านแต่ในนิยายที่บอกว่าหากโสมมีอายุหลายร้อยปีจะขายได้เงินเยอะ และจำนวนที่พี่ชายเก็บได้ก็สิบกว่าต้น นี่ยังไม่รวมเห็ดหลินจืออีกนะ แบบนี้ก็แสดงว่าบ้านรองกำลังจะไม่อดอยากอีกต่อไปแล้วสินะ

“พี่ไม่แน่ใจเหมือนกัน ต้องไปถามที่ร้านขายยาของหมอจางก่อน ร้านนี้น่าจะไม่กดราคาของพวกเรา แต่ตอนนี้รีบเก็บเห็ดกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะกลับมามืด คราวนี้ล่ะบ้านใหญ่คงเข้ามาหาเรื่องอีกแน่” ถังอี้คุนรีบบอกน้องสาว เพราะเขาไม่ต้องการมีปัญหากับบ้านใหญ่เวลานี้ ส่วนเรื่องขายสมุนไพรนั้นเขาเลือกที่จะขายให้กับหมอจาง เพราะเขาคิดว่าคงไม่ถูกกดราคาแน่นอน

จากนั้นสองพี่น้องก็สบตาและพยักหน้าให้กัน ก่อนจะรีบช่วยกันเก็บเห็ดหลินจือ เพื่อรีบเข้าเมืองเพื่อนำไปขาย ถ้าจะไปทางอีกหมู่บ้านมันต้องเดินอ้อมเล็กน้อย หากช้ากว่านี้จะได้กลับบ้านมืดค่ำพอดี และถ้าเกิดพ่อกับแม่กลับถึงบ้านก่อน คงตามหาตัวถังลู่เหมยกันจนวุ่นวายอีกแน่