ตอนที่ 7 แยกบ้าน (1)

"แยกบ้าน!! มีที่ไหนเขาทำกัน! บรรพบุรุษสร้างเรือนนี้ไว้ก็เพื่อให้ลูกหลานได้อาศัยร่วมชายคาเดียวกัน เจ้าอย่าคิดอ่านจะแยกบ้านด้วยเรื่องเงินเรื่องข้าวเลย...มันจะเสียมงคล” ผู้เฒ่าเจียงหรี่ตาพลางชำเลืองมองดูหลานชาย

“พ่อเจ้าเป็นบุตรคนโตตามธรรมเนียมเจ้าย่อมมีสิทธิ์ในเรือนใหญ่ แต่ท่านอาซืออวี่ของเจ้าก็เกิดในเรือนนี้ เขากับครอบครัวอาศัยอยู่ที่นี่ก่อนที่พวกเจ้าจะย้ายกลับมาหมู่บ้านเกาซานเสียอีก..”

“ใช่! เจ้ามันตัวล้างผลาญอย่างที่ผู้อื่นเขากล่าวกันจริงๆ!! ตอนนี้ใช้เงินในบ้านจนหมดก็คิดจะตัดพวกเราทิ้ง แล้วรับเอาผู้อื่นเข้ามาอยู่แทน ท่านพ่อสามีอย่าได้หลงกลเขาเชียวเจ้าค่ะ อีกหน่อยก็คงขายเรือนกินจนหมดตัวเป็นแน่!!" 

เจียงเหิงลอบกำหมัดแน่นอยู่ภายใต้แขนเสื้อ ไม่ใช่ท่านอาเจียงซืออวี่หรอกหรือที่ติดหนี้พนันก้อนโตจนท่านย่าต้องแอบเอาเงินในบ้านไปชดใช้หนี้ให้ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ

ตัวเขาเองในวันที่ต้องไปสมัครสอบจวี่เหรินที่เรือนยังไม่มีเงินพอสำหรับค่าเดินทางด้วยซ้ำ!! 

ที่ผ่านมาตนต้องแสร้งทำตัวเป็นคนไร้ค่าไร้อนาคตไม่ยอมทำงานก็เพราะรู้ว่า ต่อให้พยายามมากเท่าใดเงินทั้งหมดก็ต้องถูกท่านปู่ท่านย่ายึดเอาไปช่วยเหลือครอบครัวท่านอาก่อนเสมอ

“ข้าไม่ได้คิดจะแอบอ้างว่าตนเป็นทายาทบ้านใหญ่แล้วจะขับไล่บ้านรองออกไปเมื่อใด ข้าแค่อยากแยกเรือนออกไปเพื่อไม่ให้ทุกคนต้องมาลำบากใจกันเท่านั้นขอรับ”

“เจ้าจะแยกเรือนออกไปอยู่ที่อื่น แต่ให้ครอบครัวท่านอาของเจ้าอยู่ที่เรือนใหญ่ดังเดิมงั้นหรือ?”

ปู่เจียงออกอาการลังเลใจ ทุกวันนี้เจียงเหิงอาศัยว่าตนเป็นซิ่วไฉต้องอ่านหนังสือเตรียมไปสอบจวี่เหริน ไม่ยอมทำการทำงาน เจียงเหยียนก็ไม่ค่อยได้ความซ้ำยังล้มป่วยบ่อยๆ 

สองพี่น้องกลายเป็นภาระไม่พอยังจะรับเอาหญิงสาวมาอยู่ด้วยอีกคน กล่าวตามจริง เขาอยากให้หลานชายแยกเรือนออกไปจริงๆ!!

ชายชราส่ายศีรษะไปมา กัดฟันเอ่ยออกไป

“แยกไม่ได้ หากข้าสนับสนุนให้ครอบครัวแตกแยก แล้วเจ้าจะให้ชายชราเช่นข้าเอาหน้าแก่ๆ ไปแขวนไว้ที่ใดกัน? ต่อให้ลงหลุมไปข้าก็ไม่อาจไปสู้หน้าบรรพบุรุษได้!”

“ท่านปู่เข้าใจผิดแล้วขอรับ ข้าแค่ขอแยกบ้านไม่ได้แยกสกุลเสียหน่อย ถึงเรือนเราจะมีหลายห้องแต่ก็ยังต้องเบียดเสียดกันอยู่ ข้าพาน้องสาวแยกเรือนออกไป ไม่เห็นจะมีอะไรให้ท่านปู่ต้องอับอายเลยขอรับ”

“จริงด้วยเจ้าค่ะท่านพ่อสามี เสี่ยวเหวินของข้าก็สิบสี่ปีแล้วยังต้องนอนร่วมห้องกับพวกเราอยู่เลย หากขยับขยายให้เขาได้มีห้องส่วนตัวเหมือนอย่างอาเหิงกับอาเหยียนบ้างก็คงจะดีไม่น้อย” หลี่ซื่อรีบสนับสนุน

“ข้า..ข้า..” ผู้เฒ่าเจียงลอบกลืนน้ำลายฝืดเฝื่อนลงคอ ถึงเจียงเหิงจะไม่ได้ไปสอบจวี่เหรินแต่ก็ยังรั้งตำแหน่งซิ่วไฉให้บ้านสกุลกู้ได้เชิดหน้าชูตา 

แม้คนภายนอกจะนินทาว่าร้ายหลานชายให้เข้าหูบ่อยๆ แต่ต่อหน้าก็ยังให้เกียรติเขา บางครั้งยังมีชาวบ้านเอาของฝากมาเยี่ยมตนถึงเรือน เพียงเพราะอยากให้เจียงเหิงช่วยสอนบุตรชายของพวกเขาอ่านอักษร นั่นก็ทำให้ชายชราได้หน้าอยู่ไม่น้อย

แต่เมื่อมองไปที่เสี่ยวเหวินหลานชายคนเล็กอันเป็นที่รัก ผู้เฒ่าเจียงก็ตัดสินใจได้เด็ดขาด

“แล้วแต่พวกเจ้า หากอาเหิงคิดจะแยกเรือนมิได้แยกสกุลก็พอจะทำได้อยู่”

เจียงเหิงถอนหายใจโล่งอก เขามีเรื่องในใจมากมายที่ต้องจัดการในภายหน้าและแน่นอนว่าการอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับญาติพี่น้องที่เห็นแก่ตัวมิอาจทำได้โดยสะดวก

“ข้ารู้ว่าเรามีกระท่อมเก่าอยู่ตรงเชิงเขาทางทิศตะวันตก หากท่านปู่อนุญาตข้าจะขอที่ดินผืนนั้น ท่านปู่เห็นว่าอย่างไรขอรับ”

นางหลี่ซื่อกลอกตาไปมาใช้สมองอย่างเร่งด่วน

ที่ดินริมเขามีราวสิบสองหมู่ ส่วนที่นาติดกับเรือนใหญ่มีเพียงเก้าหมู่เท่านั้น แต่หากนับรวมพื้นที่ตัวเรือนอีกสองหมู่เข้าไปด้วยพวกนางก็ไม่ได้เสียเปรียบสักเท่าใดนัก กระท่อมเชิงเขานั้นทั้งเล็กทั้งทรุดโทรม เทียบไม่ได้กับเรือนที่ต่อเติมเอาไว้หลายห้องแล้วที่นี่

“ที่ดินนั่น..แม้จะใกล้น้ำ แต่น้ำในลำธารก็แห้งไปแล้ว อีกทั้งยังมีหินเต็มไปหมดเพาะปลูกอะไรก็ไม่ได้ผลดี เจ้าไม่เปลี่ยนใจแน่นะ” ผู้เฒ่าเจียงถามย้ำ

“จริงอย่างที่ท่านพ่อสามีว่า อาเหิงไม่เคยทำนา หากใช้ที่ดินทำประโยชน์อะไรไม่ได้ก็จะขายที่กินสิไม่ว่า! ใช่ว่าพอหมดตัวแล้วก็จะพากันหอบกลับมาอาศัยที่เรือนใหญ่อีกครั้งเล่า?” นางหลี่ซื่อแย้ง

“หากอาสะใภ้กังวลก็เชิญหูซุนจ่าง (หัวหน้าหมู่บ้านแซ่หู) มาทำบันทึกข้อตกลงเรื่องแยกเรือนเอาไว้ก็ได้นะขอรับ” 

“ดี! เช่นนั้นก็ให้เสี่ยวเหวินไปตามหูซ่างซุนมาเลย ทำเรื่องแยกบ้านเสียให้จบวันนี้ ไม่เช่นนั้นก็ต้องมาเสียเวลาคิดค่าข้าวค่าน้ำกันอีกให้วุ่นวาย” หลี่ซื่อรีบสนับสนุนเพราะเกรงว่าเจียงเหิงจะเปลี่ยนใจ

ผ่านไปครู่ใหญ่ หูซ่างซุนก็เดินทางมาถึงเรือนสกุลเจียงพร้อมกับเสี่ยวเหวินบุตรชายวัยสิบสี่ปีของเจียงซืออวี่

หูซ่างซุนเองก็รู้เรื่องที่บัณฑิตเจียงรับเอาหลานสาวบ้านกู้มาไว้ในเรือนแล้วเช่นกัน

“ข้าคิดอยู่ว่าวันนี้สกุลเจียงต้องเกิดปัญหาแน่ พวกเจ้าไตร่ตรองกันดีแล้วหรือ?” หูซ่างซุนหันมองหน้าคนสกุลเจียงทีละคน

“อาเหิงก็โตแล้วแยกเรือนไปก็ดีจะได้รู้จักรับผิดชอบครอบครัว” ย่าเหยาเอ่ยปากยืนยันเป็นคนแรก

“ส่วนข้า..หากข้าได้รับข้าวของที่จำเป็นในการแยกเรือนไปตามสมควร ก็ไม่มีอะไรจะคัดค้านขอรับ” เจียงเหิงค้อมศีรษะด้วยความสุภาพ เขารู้ว่าหูซ่างซุนเป็นคนฉลาดและยุติธรรม ย่อมเข้าใจปัญหาของตนอย่างแน่แท้

หลี่ซื่อแอบหยิกไปที่สีข้างของสามี นางไม่กล้าสอดปากต่อหน้าผู้อาวุโสหู ตนเป็นเพียงสะใภ้อย่างไรก็ต้องให้หน้าพ่อแม่สามีไว้บ้าง

“แยกเรือนกันเองข้ากลัวว่าจะมีปัญหาขอรับ ท่านก็รู้ว่าหลานชายข้าฉลาดแต่สมอง แต่กลับทำงานไม่เป็น ยามนี้ต้องมีภาระเลี้ยงดูสตรีอีกสองคน เกรงว่าภายหน้า..”

“เจ้าคิดแต่ว่าเขาจะไปไม่รอด แล้วหากเจียงซิ่วไฉร่ำรวยได้ดิบได้ดีขึ้นมาภายหลังเล่า? ไม่คิดจะพึ่งพากันในภายหลังเลยหรือไร" 

กู้ชิงเหอแอบชำเลืองมองใบหน้าชราของหูซ่างซุน ตัวละครตัวนี้นางมั่นใจว่าเขาไม่ได้ปรากฏตัวในนิยาย และคาดว่าน่าจะมีอีกหลายตัวละครที่ไม่ได้ถูกบรรยายบทบาทให้ละเอียดเช่นนี้อีกหลายคน

หูซ่างซุน อายุราวหกสิบปลาย แม้หลังจะงองุ้มเล็กน้อยตามวัย ผิวกร้านแดดกรำฝน แต่แววตายังคมกริบทว่าทอประกายแห่งความเมตตาและคุณธรรม

จากคำพูดที่ไม่เอนเอียงไปฝ่ายใดของหูซ่างซุนทำให้กู้ชิงเหอแอบจดบันทึกชื่อนี้ไว้ในใจ เขาคือคนที่น่าคบหาและไว้วางใจได้คนหนึ่งทีเดียว!

“ก็แค่แยกบ้าน เราไม่ได้แยกสกุลเสียหน่อย ทุกอย่างก็เหมือนเดิมนั่นล่ะเหตุใดจึงต้องยุ่งยากกันนักเล่า” ย่าเหยาเอ่ยอย่างรำคาญใจ