ตอนที่ 7 แก่งแย่งทุกเศษเงิน

เจียงเหิงผลักประตูเข้ามาในเรือนเขาก็ได้เห็นท่านปู่กับท่านย่านั่งอยู่บนเสื่อรอเขาอยู่ก่อนแล้ว 

กู้ชิงเหอแอบทอดสายตาไปยังคนทั้งสอง ท่านปู่เจียงเป็นชายชราร่างบาง ใบหน้าปรากฏรอยย่นลึกจากกาลเวลา แม้ในขณะนี้ดวงตาจะเปล่งประกายความโกรธอย่างชัดเจน ทว่าก็ยังแฝงไว้ด้วยเมตตาในแววตาคู่นั้น แตกต่างจากเจียงเหิงซึ่งมีคิ้วตาเรียวเฉียงขึ้นเล็กน้อย ทว่าดูดุดันแม้เพียงทำหน้านิ่งเฉย

ส่วนท่านย่าซึ่งนั่งอยู่เคียงข้าง แม้เวลาจะผ่านหลายปี กู้ชิงเหอก็ยังเห็นเค้าโครงความงามในร่องรอยแห่งวัยนั้น เจียงเหิงกับเจียงเหยียนคงได้ความงามนี้จากท่านย่าโดยแท้

ชายหนุ่มยังไม่ทันได้ทักทายผู้อาวุโส อาสะใภ้หลี่ซื่อที่หายไปเมื่อครู่ก็พาท่านอาเล็กเจียงซืออวี่เดินตามหลังเขามา ทั้งสองทรุดตัวลงนั่งล้อมโต๊ะเตี้ยตัวยาวที่ตั้งอยู่กลางเรือน

ดูเหมือนว่าข่าวที่เขารับตัวกู้ชิงเหอกลับมาคงจะมาถึงหูท่านปู่ท่านย่าแล้วสินะ ก็ดี..จะได้ไม่ต้องเสียเวลาอธิบายให้มากความ เจียงเหิงยิ้มเย็นพลางนั่งลงตรงข้ามกับผู้อาวุโสทั้งสาม

ปู่เจียงตบฝ่ามือลงบนโต๊ะเสียงดัง ตะเบ็งเสียงด้วยความไม่พอใจ "อาเหิง! ข้าอยากถามเจ้า! เจ้าเอาเงินจากที่ใดไปซื้อตัวหญิงนั่นกลับมา!"

เจียงเหิงแค่นเสียงในลำคอทีหนึ่ง ถ้ามีอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องเงินๆ ทองๆ สมาชิกในเรือนก็พากันตื่นตัวทีเดียวนะ ไม่เหมือนช่วงเช้าก่อนที่เขาจะพาเจียงเหยียนเข้าเมืองกลับไม่มีผู้ใดสนใจจะถามสักคน

“เงินนั่น..เป็นเงินส่วนตัวของข้าเองขอรับ”

ท่านย่าที่นั่งอยู่ใกล้กันแค่นเสียง  "เงินส่วนตัวหรือ? อย่างเจ้าจะมีปัญญาไปทำสิ่งใดได้ถึงขนาดมีเงินเป็นตำลึง? พูดให้มันจริงเถิด เจ้าแอบซุกซ่อนเงินของแม่เจ้าเอาไว้ใช่หรือไม่!”

เสียงกระแทกถ้วยชาของหลี่ซื่ออาสะใภ้ดังขึ้น 

"ท่านพ่อ ท่านแม่! ข้าไม่อาจยอมได้หรอกนะเจ้าคะ! ในเรือนยังไม่มีข้าวจะหุง เจียงเหิงกลับไปซื้อตัวหญิงสาวมาเพิ่มอีกปากท้อง! ทุกวันนี้สามีข้ายังทำงานหนักไม่พออีกหรือไร?!”

เจียงซืออวี่ อาของเจียงเหิง ผู้เคยสุขสบายด้วยเงินจากมารดาของชายหนุ่มเมื่อหลายปีก่อนถอนหายใจเสียงดัง

“เงินของพี่สะใภ้ที่ทิ้งไว้กับย่าเจ้าเมื่อหลายปีก่อน หมดไปตั้งนานแล้วนะอาเหิง สองปีมานี่ที่เจ้ากินใช้อยู่ทุกวันก็ล้วนเป็นเงินที่ข้าหามาเลี้ยงดูทั้งสิ้น แต่เจ้ากลับซุกซ่อนเงินเอาไว้ซื้อหาความสำราญให้ตัวเอง น่าผิดหวังนัก!”

เจียงเหิงยิ้มเย็น เมื่อแปดปีก่อนหลังจากท่านพ่อเจียงไห่ของตนเสียชีวิตไปแล้ว ท่านแม่จึงพาเขากับน้องสาวกลับมาที่หมู่บ้านเกาซานเพื่อขอพึ่งบารมีท่านปู่ท่านย่า

แต่มารดาก็ไม่ได้มาตัวเปล่า นางมอบทรัพย์สินจำนวนมากให้ท่านย่าไว้เพื่อส่งเสียให้เขาได้ร่ำเรียนต่อ และเป็นค่าใช้จ่ายสำหรับเจียงเหยียนที่สูญเสียความทรงจำไปในวัยห้าขวบ ซึ่งภายหน้าน้องสาวอาจจะต้องใช้เงินในการรักษาตัวไม่น้อย

พอท่านแม่ออกเดินทางไปตามหาเถ้ากระดูกของบิดาเพื่อจะนำกลับมาฝังไว้ที่หมู่บ้านเกาซาน ท่านปู่ท่านย่าก็จัดการปรับปรุงเรือนครั้งใหญ่ให้สองพี่น้องได้กินอิ่มสุขสบาย ตัวเขาเองก็ยังมีโอกาสได้เข้าเรียนในสำนักศึกษาเล็กๆ ในตำบลหลินซูอีกด้วย 

แต่กับเจียงเหยียนท่านย่ากลับบ่ายเบี่ยงว่าโรคความจำเสื่อมไม่อาจรักษาได้ด้วยสมุนไพรหรือวิชาแพทย์ใดๆ และใช้เงินค่ารักษาตัวของเจียงเหยียนไปอุดหนุนครอบครัวบ้านรองของเจียงซืออวี่ผู้เป็นอาของตนแทน

“ท่านอาจะบอกว่าเงินของท่านแม่ข้าที่คนสกุลเจียงใช้จ่ายมาตลอดหกปีนั้นสู้เงินที่มาจากน้ำพักน้ำแรงท่านเพียงสองปีไม่ได้เลยใช่หรือไม่ขอรับ?” ชายหนุ่มปรายตามองเจียงซืออวี่ด้วยสายตาคมกริบ

เจียงซืออวี่ทำท่าฮีดฮัดไม่พอใจ แต่กลับไม่กล้าสวนคำ ไม่รู้เพราะเหตุใดเขาจึงรู้สึกหวั่นเกรงหลานชายผู้นี้อยู่ไม่น้อย

“หากคิดบัญชีกันจริงๆ ข้าได้เรียนในสำนักศึกษาเพียงสามปี เหยียนเอ๋อร์ก็ไม่ได้รับการรักษาใดๆ หักค่าข้าวค่าน้ำแปดปีของเราสองคนหรือสร้างเรือนสกุลเจียงขึ้นมาใหม่ทั้งหลัง เงินที่ท่านแม่ให้ไว้ก็ยังใช้ไม่หมดอยู่ดี ท่านย่าสงสัยหรือไม่ว่าเงินมันหายไปทางไหนหมดขอรับ?”

ย่าเหยาผงะ ตลอดมาเจียงเหิงกับเจียงเหยียนไม่เคยปริปากบ่นว่าอะไรสักคำ วันนี้กลับมาแจงรายละเอียดถี่ยิบ!

“เจ้าจะไปรู้อะไร ข้าวของแพงขึ้นทุกปี แล้วหลังจากที่เจ้าสอบเป็นซิ่วไฉสำเร็จ เจ้าก็ไม่ได้คิดจะร่ำเรียนต่อเอง นี่เป็นความผิดของข้าหรือไร!” 

เจียงเหิงแค่นยิ้ม ที่ตนไม่เรียนต่อในสำนักศึกษาก็เพราะความรู้ที่เขามีมันมากกว่าอาจารย์ทั่วทั้งตำบลหลินซูต่างหาก!

หรือต่อให้มีอาจารย์ท่านย่าจะยอมเจียดเงินให้เขาไปเรียนจริงหรือ? 

ผู้เฒ่าเจียงเห็นว่าหากปล่อยให้หลานชายกับภรรยาถกเถียงกันไปเรื่อยอาจไม่เป็นผลดี เจียงเหิงรู้หนังสือและคิดเงินเป็น! หากเขาคิดบัญชีจริงๆ ย่อมรู้แน่ว่าเงินหายไปไม่น้อย

ชายชราตบโต๊ะแรงๆ อีกครั้ง 

“ไร้สาระ! ข้าไม่ได้ถามเรื่องในอดีต ตอนนี้พวกเราไม่มีเงินกันแล้ว แต่เจ้ากลับเอาเงินไปซื้อตัวสตรีกลับมาอีกคน เรื่องนี้ต่างหากที่ข้าอยากรู้ว่าเจ้าจะจัดการอย่างไร แล้วตกลงเจ้าซ่อนเงินเอาไว้อีกเท่าใดกันแน่!”

“ขออภัยขอรับท่านปู่ เงินนั้นข้าสะสมไว้ทีละน้อย จากค่าใช้จ่ายที่ท่านย่ามอบให้ขณะไปเล่าเรียนในสำนักศึกษา บัดนี้ก็หมดแล้วขอรับ” เจียงเหิงปลดถุงเงินจากข้างเอวแล้วส่งให้ชายชรา

ท่านปู่รับถุงเงินไว้ แต่ย่าเหยาไม่รอช้า รีบเอื้อมมือมาแย่งถุงผ้าจากท่านปู่ ก่อนจะเปิดดูด้วยความตั้งใจ

ในถุงมีเหรียญอีแปะอยู่เพียงสามเหรียญเท่านั้น ย่าเหยากำมันไว้แน่นในมือ ก่อนจะยื่นถุงผ้าสีจางเปล่าๆ คืนให้หลานชาย

กู้ชิงเหอเลิกคิ้วสูง สามเหรียญอีแปะยังถูกย่าเหยาแย่งไปจากหลานชายอีก คนสกุลเจียงนี่ช่างทำให้นางได้เปิดหูเปิดตาอย่างแท้จริง!

หลี่ซื่อชะเง้อมองแม่สามีเก็บเหรียญสามเหรียญลงในกระเป๋าตนเองด้วยสายตาเต็มไปด้วยความอิจฉา หากนางรู้ว่าเจียงเหิงยังมีเงินติดตัวอยู่ ก็คงรีบถามไถ่เรื่องเงินกับเขาตั้งแต่ตอนที่พบกันหน้ารั้วไปแล้ว แต่ตอนนี้นางก็ได้แต่เสียดายที่ปล่อยโอกาสนั้นหลุดลอยไป

“เดี๋ยวข้าไปค้นดูในห้องของพวกเขาให้เองเจ้าค่ะท่านแม่สามี!” หลี่ซื่อลุกพรวดออกจากที่นั่งโดยไม่รอคำสั่งจากใคร ใบหน้าของนางฉายชัดถึงความตั้งใจและความเร่งรีบ นางเดินฉับ ๆ ไปยังห้องพักของสองพี่น้องด้วยความกระตือรือร้น เหมือนต้องการไขปริศนาให้กระจ่างโดยเร็ว