ตอนที่ 8 แยกบ้าน (2)

หูซ่างซุนส่ายหน้า 

“ไม่แยกสกุลนั้นข้ารู้ แต่ปัญหาของพวกเจ้าก็คือเรื่องเงินๆ ทองๆ มิใช่หรือถึงต้องให้เสี่ยวเหวินวิ่งไปเชิญตัวข้ามาทำข้อตกลงกัน” ชายชราหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ

“แยกเรือนกันแล้วข้าวของในเรือนก็ต้องแบ่งแยกให้ชัดเจน เงินทองก็เช่นกัน ข้าถามหน่อยเถิดหลานชายซืออวี่ หากวันหนึ่งเมื่อฝนฟ้าเป็นใจ เจ้าค้าขายผลผลิตได้ร่ำรวยแล้วคิดจะแบ่งเงินไปให้หลานชายเจ้าใช้บ้างหรือไม่?”

“เรื่องอะไรต้องแบ่งให้เขาเล่า! อาเหิงขอแบ่งที่นาไปตั้งสิบสองหมู่ หากเขาทำกินไม่ได้ก็ไม่ใช่ธุระของข้าเสียหน่อย”

“นั่นสินะ เช่นนั้นหากวันหน้าเจียงเหิงร่ำรวยขึ้นมาบ้างเล่า? เขาก็ไม่จำเป็นต้องแบ่งเงินมาให้พวกเจ้าใช้เช่นกันใช่หรือไม่?”

หลี่ซื่อเบ้ปาก เจียงเหิงอาศัยเงินของมารดาจึงมีโอกาสได้ร่ำเรียนและบังเอิญสอบเป็นซิ่วไฉได้ก็เท่านั้น!

ถึงนางจะไม่รู้หนังสือแต่ก็รู้ว่าหลานชายอ่านตำราเล่มเดิมๆ ซ้ำอยู่เพียงไม่กี่เล่มแล้วจะก้าวหน้าเกินไปกว่านี้ได้อย่างไรกัน!

หากจะหวังให้เจียงเหิงสอบผ่านระดับจวี่เหรินร่ำรวยเงินทองสร้างฐานะขึ้นมาได้ มิสู้บอกให้นางรอให้หมูออกลูกเป็นวัวยังจะง่ายกว่า!

“ข้าวสารเม็ดเดียวก็ยังต้องใช้เงินซื้อ ฟืนหนึ่งท่อนก็ต้องใช้แรงคนไปตัด แม้จะเป็นคนในสกุลเดียวกันก็สมควรต้องแบ่งแยกให้ชัดเจน" หลี่ซื่อแสร้งตีหน้าเศร้าหันไปค้อมตัวให้หูซ่างซุน

"ท่านแม่สามีคงยังคิดห่วงหลานชายอยู่น่ะเจ้าคะ ทำให้ซุนจ่างต้องเสียเวลาแล้ว เอาเป็นว่าข้ากับสามีจะยอมให้หลานทั้งสองมาหยิบฉวยข้าวของในเรือนไปใช้กันตามชอบดังเดิมก็แล้วกัน”

“ก็คงต้องตามนั้นล่ะ แต่ก่อนเราก็ได้เงินของพี่สะใภ้ใหญ่มาจุนเจือครอบครัวก็ต้องยอมทำงานชดใช้ อาเหิงอยากทำสิ่งใดก็ตามใจเขาเถิด” เจียงซืออวี่ทำเป็นน้อยอกน้อยใจในโชคชะตา

“ข้า..ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น!” ย่าเหยารีบปฏิเสธ “แยกก็แยก! เงิน เสบียง เครื่องใช้ ที่นา แยกกันให้หมดเลย! จากนี้ต่อไปเราจะใช้เพียงสกุลร่วมกันเท่านั้น ใครอยากได้อะไรเพิ่มเติมก็ซื้อหากันเอาเอง!”

กู้ชิงเหออยากจะหัวเราะให้ฟันหัก หากนางหลี่ซื่อกับย่าเหยารู้ว่าภายหลังเจียงเหิงจะมีทั้งอำนาจและบารมี พวกนางจะเสียใจกับคำพูดของตนเองในวันนี้หรือไม่!

และนางก็ชักจะสงสัยแล้วสิว่า หลี่ซื่ออาสะใภ้สกุลเจียงกับหวางซื่อป้าสะใภ้สกุลกู้ของนางเป็นญาติพี่น้องที่พลัดพรากจากกันมาหรือไม่ เหตุใดพวกนางจึงได้มีนิสัยเสีย เห็นแก่ตัว เล่นละครเก่งเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน!!

หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายตกลงยินยอมกันเป็นมั่นเหมาะแล้ว หูซ่างซุนก็เริ่มทำบันทึกแบ่งแยกทรัพย์สินในเรือนให้เจียงเหิงกับเจียงซืออวี่คนละครึ่ง

พวกธัญพืชบางอย่างเขาก็จัดการแบ่งให้ตามสัดส่วนจำนวนคน แต่ของใช้จำเป็นอย่างพวกหม้อไหหรือเครื่องมือการเกษตรล้วนถูกแบ่งให้อย่างยุติธรรม

“ตอนนี้ในเรือนมีเงินทั้งหมดเท่าใดเล่านางเหยา เอาออกมาแบ่งกันเสียจะได้หมดเรื่องเสียที” หูซ่างซุนวางพู่กันพลางเงยหน้ามองย่าเหยา

ย่าเหยาอิดออดอยู่อีกนานสองนาน ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องพักแล้วกลับมาพร้อมกับหีบไม้ใบเล็ก

หูซ่างซุนถามย้ำ “เอาออกมาทั้งหมดแล้วแน่นะ?"

“หมดแล้ว!! เหลืออยู่ไม่กี่มากน้อยเท่านี้ ข้าจะเอาที่ไหนไปซุกซ่อนไว้ได้อีกเล่า!” 

หูซ่างซุนเปิดหีบออกมานับ “สามตำลึงกับหกร้อยสิบสามอีแปะ”

 หลี่ซื่อถึงกับกัดฟันกรอด วันก่อนเสี่ยวเหวินร้องขอกินไข่เพียงครึ่งฟอง แม่สามีกลับก่นด่าเสียมากมายว่าในเรือนไม่เหลือเงินพอซื้อไข่ แต่นางกลับมีเงินเก็บซ่อนอยู่มากกว่าสามตำลึง!!

“เงินนี้แบ่งครึ่งไม่ได้!” นางหลี่คัดค้านทันควัน

“ท่านพ่อกับท่านแม่สามียังอาศัยอยู่ที่เรือนเดิม ไม่ได้ไปเป็นภาระให้อาเหิงเลี้ยงดู สมควรเก็บเงินนี้ไว้ที่เรือนใหญ่ไม่จำเป็นต้องแบ่งให้เขา"

ย่าเหยารีบคว้าหีบไม้กลับคืนมาจากหูซ่างซุน “สะใภ้รองกล่าวถูกต้องแล้ว เงินนี่ข้าจะเก็บเอาไว้เอง”

“ทำตามที่ท่านย่าว่าเถิดขอรับ ข้าไม่มีความเห็นอื่น” เจียงเหิงไม่มีอาการตอบสนองอื่นนอกจากความนิ่งเฉย

หูซ่างซุนพยักหน้ารับรู้ก่อนจะขีดเขียนอะไรลงบนกระดาษอีกพักใหญ่

“พรุ่งนี้ข้าจะร่างสำเนาเอามาให้สองครอบครัวเก็บไว้คนละฉบับ ส่วนฉบับนี้ข้าจะเก็บไว้เป็นหลักฐานเอง พวกเจ้าประทับลายมือตรงนี้ก็เป็นอันเสร็จสิ้น”

กู้ชิงเหอพยายามกะพริบตาส่งสัญญาณให้เจียงเหิงแต่เขากลับไม่ได้หันมองมาที่นาง 

หญิงสาวเริ่มร้อนใจ นางหลี่ซื่อมีหลานชายไม่เอาไหนอยู่คนหนึ่ง ภายหลังชายหนุ่มผู้นั้นไม่อาจหาภรรยาได้ หลี่ซื่อจึงคิดจะยัดเยียดเจียงเหยียนให้ออกเรือนไปกับเขา

แม้ว่าเจียงเหิงจะแก้ปัญหาได้ในที่สุด แต่เขาก็ต้องเสียทั้งเงินเสียทั้งเวลาไปอีกมากมาย กระนั้นกว่าเรื่องจะจบนางหลี่ซื่อยังเรียกร้องผลประโยชน์ไปได้อีกไม่น้อย

ถ้าเจียงเหิงตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเสียในวันนี้เลยจะเป็นการดีกว่า!

นางพยายามกระแอมไอ เบาๆ อีกครั้งให้เจียงเหิงหันมามองแต่ก็ยังล้มเหลว จนเมื่อได้ยินหูซ่างซุนให้ประทับลายนิ้วมือลงบนสัญญา นางจึงรีบหันไปคุยกับเจียงเหยียนเสียงดังขึ้นเล็กน้อย

“เหยียนเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องกังวลไปนะ ถึงอย่างไรเจ้าก็ยังเป็นคนสกุลกู้ เรื่องการออกเรือนของเจ้าภายหน้าก็ยังมีผู้อาวุโสคอยชี้แนะ”

นิ้วมือที่กำลังจะประทับลงบนสัญญาของเจียงเหิงชะงักกลับทันที

เขาหันมามองกู้ชิงเหอด้วยแววตายากจะอธิบาย

หากกู้ชิงเหอเพียงพูดออกมาลอยๆ เขาก็รู้สึกขอบคุณมากที่นางเตือนสติเขาไว้ทันเวลา 

แต่เขาก็ไม่อาจลืมได้ว่า สตรีผู้นี้เพิ่งเผชิญกับการถูกส่งตัวไปออกเรือนอย่างไม่เป็นธรรมด้วยน้ำมือของญาติผู้ใหญ่ที่เห็นแก่เงิน

กู้ชิงเหอมิได้เอ่ยวาจาด้วยอคติ ไม่สั่งสอน ไม่เหน็บแนม หากกลับยื่นบทสนทนาอันเรียบง่ายแต่แหลมคม

บางทีนางอาจจะไม่ได้หญิงสาวที่รอคอยแต่ความช่วยเหลือ หากแต่เป็นสตรีที่มองการณ์ไกล มีวิสัยทัศน์ และรู้จักเลือกถ้อยคำยิ่งนัก

“ข้าเป็นพี่ชายของนางก็ไม่ต่างจากบิดา เรื่องการออกเรือนของเหยียนเอ๋อร์ก็สมควรให้ข้าเป็นคนจัดการ หูซ่างซุนช่วยบันทึกเรื่องนี้ไว้ในข้อตกลงด้วยเถิดขอรับ”

“เหลวไหล!” ปู่เจียงตบเข่าดังฉาด 

“ถึงเจ้าจะสอบได้เป็นซิ่วไฉ แต่เรื่องงานออกเรือน หญิงสาวต้องฟังผู้เฒ่าผู้แก่ แม้แต่ฮูหยินขุนนางยังต้องให้บิดาเจรจาแทน! แม้พ่อแม่เจ้าจะไม่อยู่แล้วแต่เจ้าคิดว่าปู่ย่าของเจ้ามีชีวิตอยู่ไปเพื่อประดับเรือนหรือไร?!!”

เสียงของหลี่ซื่อดังแทรกขึ้นมาบ้าง

“หรือเจ้าคิดจะทำตามใจ คัดค้านธรรมเนียมบ้านเมือง? เป็นถึงซิ่วไฉแต่เรื่องแค่นี้กลับคิดไม่ได้" นางยิ้มเยาะ

เจียงเหิงยืนนิ่ง แต่ในใจกลับปั่นป่วนดั่งหม้อข้าวเดือด ขณะเขายังมิได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใด เสียงของกู้ชิงเหอก็ดังขึ้นอีกครั้ง