ตอนที่ 8 แยกเรือน

กู้ชิงเหอก้มหน้านิ่ง นางรู้ว่าแท้จริงแล้วเจียงเหิงได้เงิน 1 ตำลึงนี้มาจากไหน

เจียงเหิงมีเงินที่เก็บสะสมเอาไว้จริงๆ แต่มันก็เป็นเงินเพียงร้อยกว่าอีแปะเท่านั้น เขาเห็นว่ารองเท้าของเจียงเหยียนเก่าและเล็กจนน้องสาวไม่อาจสวมใส่ได้อีกต่อไป ชายหนุ่มเคยบอกกับย่าเหยาไปหลายรอบแต่อีกฝ่ายก็นิ่งเฉย เขาเลยตัดสินใจพาน้องสาวเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อรองเท้า

ระหว่างนั้นมีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกำลังกล่าวหาพ่อค้าร้านขายข้าวรายหนึ่งว่าผสมดินทรายลงไปในข้าวเพื่อโกงน้ำหนัก

แต่เจียงเหิงเห็นว่าในกลุ่มชาวบ้านเหล่านั้นมีอยู่สองคนที่เป็นพวกอันธพาลที่มักจะมาขูดรีดขอเงินจากศิษย์ในสำนักศึกษาที่ตนเคยร่ำเรียนอยู่เป็นประจำ จึงคิดว่าบางทีพ่อค้าข้าวอาจจะไม่ได้คดโกงและได้เข้าไปช่วยเหลือ

เขาสุ่มเลือกข้าวจากหลายกระสอบเอามาร่อนหาเศษดินทรายต่อหน้าชาวบ้านหลายคนเพื่อพิสูจน์ และแน่นอนผลก็คือข้าวเหล่านั้นขาวสะอาดมิมีสิ่งใดปนเปื้อน 

ด้วยเหตุนี้ พ่อค้าข้าวจึงไม่ต้องสูญเสียเงินก้อนใหญ่เป็นค่าชดเชยให้พวกอันธพาล แต่กลับมอบเงินหนึ่งตำลึงให้เจียงซิ่วไฉมาเป็นรางวัลตอบแทนความยุติธรรมที่ได้รับ

เหตุใดเจียงเหิงจึงเลือกปกปิดเรื่องนี้ไว้ นางกลับไม่อาจเข้าใจได้

หลี่ซื่อหายไปครู่ใหญ่จึงได้กลับมาพร้อมกับสีหน้าผิดหวัง “ไม่มีเงินซ่อนอยู่จริงๆ เจ้าค่ะ”

“เรื่องเงินนั่นก็แล้วกันไปเถิด แต่ข้าจะไม่ยอมทำงานหนักมาหาเลี้ยงภรรยาเจ้าหรอกนะอาเหิง ข้ายังมีลูกต้องเลี้ยงดูเช่นกัน ไม่สู้เจ้าไปหางานการอย่างอื่นทำไปก่อนจะได้มีเงินมาจุนเจือครอบครัวบ้าง” เจียงซืออวี่แคะขี้ฟันพลางลากเสียงยาว

“ท่านอา ท่านปู่ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดเรื่องแม่นางกู้ ข้ามิได้รับตัวนางมาเป็นภรรยาขอรับ นางยังเด็กนัก..เด็กหญิงตัวแค่นี้ จะให้ข้าหมายปองอย่างบุรุษที่มีต่อสตรีได้อย่างไร..” ชายหนุ่มชำเลืองไปด้านหลังเล็กน้อย 

กู้ชิงเหอร่างกายบอบบางจนแทบปลิวตามลม หนังติดกระดูก ไหล่แคบ ผิวกร้านดำ ดวงหน้ามอมแมมนั้นหากไม่เพ่งมองยังนึกว่าเป็นเด็กชายที่เพิ่งเดินขึ้นมาจากบ่อโคลน!

“ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายของนาง..ข้าคิดว่าบางทีอาจจะถึงเวลาที่พวกเราจะแยกบ้านกันได้แล้วกระมังขอรับ จะได้ไม่ต้องรู้สึกว่าใครเอาเปรียบใคร”

"แยกบ้าน!! มีที่ไหนเขาทำกัน! บรรพบุรุษสร้างเรือนนี้ไว้ก็เพื่อให้ลูกหลานได้อาศัยร่วมชายคาเดียวกัน เจ้าอย่าคิดอ่านจะแยกบ้านด้วยเรื่องเงินเรื่องข้าวเลย..มันจะเสียมงคล” ผู้เฒ่าเจียงหรี่ตาพลางชำเลืองมองดูหลานชาย

“พ่อเจ้าเป็นบุตรคนโตตามธรรมเนียมเจ้าย่อมมีสิทธิ์ในเรือนใหญ่ แต่ท่านอาซืออวี่ของเจ้าก็เกิดในเรือนนี้ เขากับครอบครัวอาศัยอยู่ที่นี่ก่อนที่พวกเจ้าจะย้ายกลับมาหมู่บ้านเกาซานเสียอีก..”

“ใช่! เจ้ามันตัวล้างผลาญอย่างที่ผู้อื่นเขากล่าวกันจริงๆ!! ตอนนี้ใช้เงินในบ้านจนหมดก็คิดจะตัดพวกเราทิ้ง แล้วรับเอาผู้อื่นเข้ามาอยู่แทน ท่านพ่อสามีอย่าได้หลงกลเขาเชียวเจ้าค่ะ อีกหน่อยก็คงขายเรือนกินจนหมดตัวเป็นแน่!!" 

เจียงเหิงลอบกำหมัดแน่นอยู่ภายใต้แขนเสื้อ ไม่ใช่ท่านอาเจียงซืออวี่หรอกหรือที่ติดหนี้พนันก้อนโตจนท่านย่าต้องแอบเอาเงินในบ้านไปชดใช้หนี้ให้ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ

ตัวเขาเองในวันที่ต้องไปสมัครสอบจวี่เหรินที่เรือนยังไม่มีเงินพอสำหรับค่าเดินทางด้วยซ้ำ!! 

ที่ผ่านมาตนต้องแสร้งทำตัวเป็นคนไร้ค่าไร้อนาคตไม่ยอมทำงานก็เพราะรู้ว่า ต่อให้พยายามมากเท่าใดเงินทั้งหมดก็ต้องถูกท่านปู่ท่านย่ายึดเอาไปช่วยเหลือครอบครัวท่านอาก่อนเสมอ

“ข้าไม่ได้คิดจะแอบอ้างว่าตนเป็นทายาทบ้านใหญ่แล้วจะขับไล่บ้านรองออกไปเมื่อใด ข้าแค่อยากแยกเรือนออกไปเพื่อไม่ให้ทุกคนต้องมาลำบากใจกันเท่านั้นขอรับ”

“เจ้าจะแยกเรือนออกไปอยู่ที่อื่น แต่ให้ครอบครัวท่านอาของเจ้าอยู่ที่เรือนใหญ่ดังเดิมงั้นหรือ?”

ปู่เจียงออกอาการลังเลใจ ทุกวันนี้เจียงเหิงอาศัยว่าตนเป็นซิ่วไฉต้องอ่านหนังสือเตรียมไปสอบจวี่เหริน ไม่ยอมทำการทำงาน เจียงเหยียนก็ไม่ค่อยได้ความซ้ำยังล้มป่วยบ่อยๆ 

สองพี่น้องกลายเป็นภาระไม่พอยังจะรับเอาหญิงสาวมาอยู่ด้วยอีกคน กล่าวตามจริง เขาอยากให้หลานชายแยกเรือนออกไปจริงๆ!!

ชายชราส่ายศีรษะไปมา กัดฟันเอ่ยออกไป

“แยกไม่ได้ หากข้าสนับสนุนให้ครอบครัวแตกแยก แล้วเจ้าจะให้ชายชราเช่นข้าเอาหน้าแก่ๆ ไปแขวนไว้ที่ใดกัน? ต่อให้ลงหลุมไปข้าก็ไม่อาจไปสู้หน้าบรรพบุรุษได้!”

“ท่านปู่เข้าใจผิดแล้วขอรับ ข้าแค่ขอแยกบ้านไม่ได้แยกสกุลเสียหน่อย ถึงเรือนเราจะมีหลายห้องแต่ก็ยังต้องเบียดเสียดกันอยู่ ข้าพาน้องสาวแยกเรือนออกไป ไม่เห็นจะมีอะไรให้ท่านปู่ต้องอับอายเลยขอรับ”

“จริงด้วยเจ้าค่ะท่านพ่อสามี เสี่ยวเหวินของข้าก็สิบสี่ปีแล้วยังต้องนอนร่วมห้องกับพวกเราอยู่เลย หากขยับขยายให้เขาได้มีห้องส่วนตัวเหมือนอย่างอาเหิงกับอาเหยียนบ้างก็คงจะดีไม่น้อย” หลี่ซื่อรีบสนับสนุน

“ข้า..ข้า..” ผู้เฒ่าเจียงลอบกลืนน้ำลายฝืดเฝื่อนลงคอ ถึงเจียงเหิงจะไม่ได้ไปสอบจวี่เหรินแต่ก็ยังรั้งตำแหน่งซิ่วไฉให้บ้านสกุลกู้ได้เชิดหน้าชูตา 

แม้คนภายนอกจะนินทาว่าร้ายหลานชายให้เข้าหูบ่อยๆ แต่ต่อหน้าก็ยังให้เกียรติเขา บางครั้งยังมีชาวบ้านเอาของฝากมาเยี่ยมตนถึงเรือน เพียงเพราะอยากให้เจียงเหิงช่วยสอนบุตรชายของพวกเขาอ่านอักษร นั่นก็ทำให้ชายชราได้หน้าอยู่ไม่น้อย

แต่เมื่อมองไปที่เสี่ยวเหวินหลานชายคนเล็กอันเป็นที่รัก ผู้เฒ่าเจียงก็ตัดสินใจได้เด็ดขาด

“แล้วแต่พวกเจ้า หากอาเหิงคิดจะแยกเรือนมิได้แยกสกุลก็พอจะทำได้อยู่”

เจียงเหิงถอนหายใจโล่งอก เขามีเรื่องในใจมากมายที่ต้องจัดการในภายหน้าและแน่นอนว่าการอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับญาติพี่น้องที่เห็นแก่ตัวมิอาจทำได้โดยสะดวก

“ข้ารู้ว่าเรามีกระท่อมเก่าอยู่ตรงเชิงเขาทางทิศตะวันตก หากท่านปู่อนุญาตข้าจะขอที่ดินผืนนั้น ท่านปู่เห็นว่าอย่างไรขอรับ”

นางหลี่ซื่อกลอกตาไปมาใช้สมองอย่างเร่งด่วน

ที่ดินริมเขามีราวสิบสองหมู่ ส่วนที่นาติดกับเรือนใหญ่มีเพียงเก้าหมู่เท่านั้น แต่หากนับรวมพื้นที่ตัวเรือนอีกสองหมู่เข้าไปด้วยพวกนางก็ไม่ได้เสียเปรียบสักเท่าใดนัก กระท่อมเชิงเขานั้นทั้งเล็กทั้งทรุดโทรม เทียบไม่ได้กับเรือนที่ต่อเติมเอาไว้หลายห้องแล้วที่นี่