ตอนที่ 6 ทางเลือกแห่งการอยู่รอด

“พี่สาวกู้เดินช้าลงหน่อยก็ได้เจ้าค่ะ”

เสียงของเจียงเหยียนแผ่วเบา แฝงไว้ด้วยความห่วงใยจากใจจริง มือเล็กของนางยังประคองแขนของกู้ชิงเหอแน่นไม่ปล่อย

กู้ชิงเหอเงยหน้าขึ้นมองเด็กสาวข้างกายด้วยสายตาเป็นมิตร เจียงเหยียนเป็นเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม รูปร่างเล็กกะทัดรัดใกล้เคียงกับนาง แต่ผิวพรรณของอีกฝ่ายดูสดใสและมีเนื้อมีหนังมากกว่า ต่างจากนางที่ร่างบางผอมจนเห็นซี่โครงชัดเจน 

“เจ้าเล่าเหนื่อยหรือไม่? ถ้าเจ้าเหนื่อยก็ไม่ต้องคอยประคองข้าก็ได้ ข้าเดินเองไหว”

เจียงเหิงหันกลับมามองกู้ชิงเหอด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ สายตาคมกริบคู่นั้นราวกับจะมองทะลุร่างกายนางไปได้ทุกส่วน จนหญิงสาวต้องย่นคอหลบตาอย่างเลี่ยงไม่ได้

“อย่าได้คิดจะทำอะไรโง่ๆ อีกเป็นอันขาด! เจ้าอย่าลืมว่าเจ้ายังมีน้องชายอีกคน คิดว่าเจ้าไม่อยู่แล้วท่านลุงกับป้าสะใภ้ของเจ้าจะดูแลเขาอย่างดีงั้นรึ?”

หญิงสาวเบิกตากว้าง อีตายมทูตนี่คิดว่านางจะฉวยโอกาสวิ่งหนีไปหรืออย่างไรกัน! ตอนนี้แรงจะเดินนางยังแทบไม่มี แล้วนางจะหนีไปที่ใดได้!

เจียงเหยียนค้อนขวับให้พี่ชาย แล้วหันมาคุยกับกู้ชิงเหอต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ข้าไม่เหนื่อยหรอกเจ้าค่ะ ข้าเต็มใจดูแลพี่สาวเอง พี่สาวอย่าใส่ใจเขาเลยนะเจ้าคะ พี่ข้าปากร้ายไปหน่อย แต่จริง ๆ แล้วเป็นคนใจดีนัก”

กู้ชิงเหอยิ้มตอบ เด็กสาววัยสิบสามปีผู้นี้ไร้เดียงสา อ่อนโยนและเชื่อคนง่าย ในนิยายเจียงเหยียนก็รักกู้ชิงเหอเหมือนพี่สาวคนหนึ่งเช่นนี้ 

“ข้าโตกว่าเจ้าสองปี ข้าต้องเป็นคนดูแลเจ้าถึงจะถูก”

เบื้องหน้าเจียงเหิงยังคงเดินนำในระยะที่พอเหมาะ ชายเสื้อจากผ้าป่านหยาบสะบัดเบา ๆ ตามสายลม เขาไม่ได้หันกลับไปมองทางด้านหลังอีก

แต่เมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างคนทั้งสองริมฝีปากของชายหนุ่มก็เผยรอยยิ้มบาง

น้องสาวเป็นเด็กร่าเริงแต่เพราะสูญเสียความจำตั้งแต่ยังเล็กทำให้นางยังปรับตัวเข้ากับผู้คนได้ยากอยู่บ้าง คนเดียวที่เจียงเหยียนวางใจก็มีเพียงเขาเท่านั้น

เวลานี้เจียงเหยียนกลับไม่ได้เดินเกาะชายเสื้อตนเหมือนเช่นเคย มือเล็กๆ ของนางวนเวียนคอยประคับประคองกู้ชิงเหออย่างเอาใจใส่จนเขาเองก็ประหลาดใจไม่น้อย

เขาคิดไม่ผิดแล้วที่ตัดสินใจรับตัวกู้ชิงเหอมาอยู่ด้วย และดูเหมือนอีกฝ่ายก็ไม่ได้คิดจะทำร้ายตัวเองอีก ไม่งั้นคงไม่เดินตามพวกตนมาอย่างว่าง่ายถึงเพียงนั้น

ด้านกู้ชิงเหอมองตามร่างสูงผอมของคนตรงหน้าไปพลาง ในใจก็คิดไปพลาง

ในอีกโลก..นางเพิ่งจะจบการศึกษาและกำลังจะได้เริ่มชีวิตวัยทำงานอยู่แล้วเชียว คอนโดที่นางอาศัยอยู่เพียงลำพังเปิดไฟทิ้งไว้หรือไม่? นางจะมีชีวิตอยู่ในยุคโบราณที่ไม่มีโทรศัพท์มือถือหรือสิ่งอำนวยความสะดวกได้อย่างไรกัน หรือตอนนี้มีใครรู้หรือไม่ว่านางเกิดอุบัติเหตุจนเสียชีวิตไปแล้ว

จริงสิ! ใครจะจัดพิธีศพให้นางกันนะ? คิดแล้วหญิงสาวก็ยิ่งหดหู่.. 

บางทีตอนนี้ร่างของนางยังคงอยู่ในห้องเก็บศพ เพื่อรอให้ญาติมาติดต่อขอรับศพก็เป็นได้ พิธีศพอันใดนั่นคงยังไม่เกิดขึ้น เพราะนางไม่มีญาติในโลกเดิมเหลืออยู่เลยสักคน!

หญิงสาวชำเลืองมองเจียงเหยียนอีกครั้งด้วยสายตาอ่อนโยน อย่างน้อยที่นี่ก็ยังมีคนที่รักนางอย่างจริงใจอยู่อีกคน!

ส่วนยมทูตหน้านิ่งผู้นั้น..เงาร่างของเขาอยู่ห่างจากนางไม่กี่ก้าว เสียงฝีเท้าสงบ ก้าวเดินด้วยท่าทางอ่อนโยนและอบอุ่นในสายตาของเจียงเหยียน แต่ในหัวของกู้ชิงเหอกลับมีเพียงภาพจินตนาการที่อีกฝ่ายเคยไล่ต้อนตนให้ตกลงไปในเหวนรก!

นางจำได้.. จำได้แม่นยิ่งกว่าสูตรใดๆ ในวิชาเกษตร!!

เขาสั่งให้คนลากนางขึ้นจากบ่อโคลนในคุกใต้จวน เสื้อผ้าของนางฉีกขาด ร่างกายและใบหน้าของนางเต็มไปด้วยบาดแผลจากรอยแส้! 

ทุกครั้งที่นางขอความเมตตา เขาก็เพียงยืนมองอยู่ในความมืดพร้อมกับรอยยิ้มที่ราวกับว่า แววตานางที่สิ้นหวังคือของหวานชั้นดีที่เขาเฝ้ารอ

เขาป้อนข้าวนางด้วยมือ..แต่กลับแทรกเศษแก้วไว้ในเม็ดข้าวทุกคำ!!

ก่อนหมดลมหายใจนางหายใจไม่ออก ไม่ใช่เพราะบาดแผล หากแต่เพราะความรู้สึกผิดในใจที่มันกัดกินเร็วกว่าพิษใดๆ ทั้งสิ้น

ตอนนั้นนางคิดว่าเจียงเหิงคงไม่มีหัวใจ แต่บัดนี้เมื่อมองเงาหลังเขา..นางกลับรู้ว่า เขาเคยมี และนั่นต่างหากที่น่ากลัวที่สุด 

ถ้ากลับไปยังโลกเดิมไม่ได้จริงๆ นางก็ต้องเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของตัวละครกู้ชิงเหอผู้นี้ให้อยู่รอดปลอดภัย ด้วยการทำดีกับสองพี่น้องคู่นี้อย่างจริงใจ สร้างความสัมพันธ์ที่ดี เพื่ออนาคตที่นางอาจจะยังมีโอกาสได้หายใจอย่างสงบ

แม้เจียงเหิงจะเป็นศัตรูที่น่ากลัวและเย็นชา หากนางหวังจะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมนี้ได้จริง ก็ต้องอดทน และค่อยๆ สร้างความไว้วางใจ มิฉะนั้น ทุกอย่างจะยังคงวนเวียนอยู่ในวังวนของความหวาดระแวงและความตายที่รอคอยอยู่ข้างหน้า

……….

เรือนสกุลเจียงอยู่เกือบจะท้ายสุดของหมู่บ้านเกาซาน ระหว่างทางพวกเขาเดินผ่านบ้านเรือนผู้คนหลายหลัง ผ่านคันนาที่แห้งแล้งท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ยงจนหญิงสาวต้องขอหยุดพักหายใจอยู่บ่อยครั้ง 

แต่ในที่สุดเรือนพักชั้นเดียวขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นต่อสายตาของกู้ชิงเหอ

เรือนหลังนี้มีกำแพงดินเตี้ยๆ ล้อมเอาไว้ ด้านในมีลานดินกว้างขวางก่อนจะถึงตัวเรือนที่มีร่องรอยการต่อเติมห้องพักออกมาจากตัวเรือนหลัก 

หากจะเทียบกับบ้านเรือนหลายหลังที่นางเดินผ่านมาเมื่อครู่ เรือนสกุลเจียงก็นับว่าดูดีกว่าเรือนทุกหลังในหมู่บ้านเกาซานเลยทีเดียว

เมื่อก้าวผ่านรั้วกำแพงด้านนอกเข้ามา นางก็เห็นสตรีวัยราวสามสิบปีผู้หนึ่งกำลังยืนตากผ้าอยู่ริมกำแพงรั้ว พอสตรีผู้นั้นเห็นสองพี่น้องกลับมาที่เรือนพร้อมกับหญิงสาวอีกคนหนึ่งก็ยกมือขึ้นเท้าสะเอวชักสีหน้าไม่เป็นมิตรขึ้นมา

แน่นอนว่ากู้ชิงเหอรู้ว่าสตรีผู้นั้นคือหลี่ซื่อ อาสะใภ้ของเจียงเหิงและเจียงเหยียน ทีแรกนางคิดว่าคิดว่าจะได้เห็นฉากปะทะคารมระหว่างเจียงเหิงกับอาสะใภ้ของเขาสักฉาก แต่กลายเป็นว่าอาสะใภ้หลี่กลับหมุนตัวหายไปทางด้านหลังเรือนอย่างรวดเร็ว