ตอนที่ 6 แก่งแย่งทุกเศษเงิน

เจียงเหิงแค่นเสียงในลำคอทีหนึ่ง ถ้ามีอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องเงินๆ ทองๆ สมาชิกในเรือนก็พากันตื่นตัวทีเดียวนะ ไม่เหมือนช่วงเช้าก่อนที่เขาจะพาเจียงเหยียนเข้าเมืองกลับไม่มีผู้ใดสนใจจะถามสักคน

“เงินนั้น เป็นเงินส่วนตัวของข้าเองขอรับ”

ท่านย่าที่นั่งอยู่ใกล้กันแค่นเสียง  "เงินส่วนตัวหรือ? อย่างเจ้าจะมีปัญญาไปทำสิ่งใดได้ถึงขนาดมีเงินเป็นตำลึง? พูดให้มันจริงเถิด เจ้าแอบซุกซ่อนเงินของแม่เจ้าเอาไว้ใช่หรือไม่!”

เสียงกระแทกถ้วยชาของหลี่ซื่ออาสะใภ้ดังขึ้น 

"ท่านพ่อ ท่านแม่! ข้าไม่อาจยอมได้หรอกนะเจ้าคะ! ในเรือนยังไม่มีข้าวจะหุง เจียงเหิงกลับไปซื้อตัวหญิงสาวมาเพิ่มอีกปากท้อง! ทุกวันนี้สามีข้ายังทำงานหนักไม่พออีกหรือไร?!”

เจียงซืออวี่ อาของเจียงเหิง ผู้เคยสุขสบายด้วยเงินจากมารดาของชายหนุ่มเมื่อหลายปีก่อนถอนหายใจเสียงดัง

“เงินของพี่สะใภ้ที่ทิ้งไว้กับย่าเจ้าเมื่อหลายปีก่อน หมดไปตั้งนานแล้วนะอาเหิง สองปีมานี่ที่เจ้ากินใช้อยู่ทุกวันก็ล้วนเป็นเงินที่ข้าหามาเลี้ยงดูทั้งสิ้น แต่เจ้ากลับซุกซ่อนเงินเอาไว้ซื้อหาความสำราญให้ตัวเอง น่าผิดหวังนัก!”

เจียงเหิงยิ้มเย็น เมื่อแปดปีก่อนหลังจากท่านพ่อเจียงไห่ของตนเสียชีวิตไปแล้ว ท่านแม่จึงพาเขากับน้องสาวกลับมาที่หมู่บ้านเกาซานเพื่อขอพึ่งบารมีท่านปู่ท่านย่า

แต่มารดาก็ไม่ได้มาตัวเปล่า นางมอบทรัพย์สินจำนวนมากให้ท่านย่าไว้เพื่อส่งเสียให้เขาได้ร่ำเรียนต่อ และเป็นค่าใช้จ่ายสำหรับเจียงเหยียนที่สูญเสียความทรงจำไปในวัยห้าขวบ ซึ่งน้องสาวอาจจะต้องใช้เงินในการรักษาตัวไม่น้อย

พอท่านแม่ออกเดินทางไปตามหาเถ้ากระดูกของบิดาเพื่อจะนำกลับมาฝังไว้ที่หมู่บ้านเกาซาน ท่านปู่ท่านย่าก็จัดการปรับปรุงเรือนครั้งใหญ่ให้สองพี่น้องได้กินอิ่มสุขสบาย ตัวเขาเองก็ได้เข้าเรียนในสำนักศึกษาเล็กๆ ในอำเภออีกด้วย 

แต่กับเจียงเหยียนท่านย่ากลับบ่ายเบี่ยงว่าโรคความจำเสื่อมไม่อาจรักษาได้ด้วยสมุนไพรหรือวิชาแพทย์ใดๆ และใช้เงินค่ารักษาตัวของเจียงเหยียนไปอุดหนุนครอบครัวบ้านรองของเจียงซืออวี่ผู้เป็นอาของตนแทน

“ท่านอาจะบอกว่าเงินของท่านแม่ข้าที่คนสกุลเจียงใช้จ่ายมาตลอดหกปีนั้นสู้เงินที่มาจากน้ำพักน้ำแรงท่านเพียงสองปีไม่ได้เลยใช่หรือไม่ขอรับ?” ชายหนุ่มปรายตามองเจียงซืออวี่ด้วยสายตาคมกริบ

“หากคิดบัญชีกันจริงๆ ข้าได้เรียนในสำนักศึกษาเพียงสามปี เหยียนเอ๋อร์ก็ไม่ได้รับการรักษาใดๆ หักค่าข้าวค่าน้ำแปดปีของเราสองคนหรือสร้างเรือนสกุลเจียงขึ้นมาใหม่ทั้งหลัง เงินที่ท่านแม่ให้ไว้ก็ยังใช้ไม่หมดอยู่ดี ท่านย่าสงสัยหรือไม่ว่าเงินมันหายไปทางไหนหมดขอรับ?”

ย่าเหยาผงะ ตลอดมาเจียงเหิงกับเจียงเหยียนไม่เคยปริปากบ่นว่าอะไรสักคำ วันนี้กลับมาแจงรายละเอียดถี่ยิบ!

“เจ้าจะไปรู้อะไร ข้าวของแพงขึ้นทุกปี แล้วหลังจากที่เจ้าสอบเป็นซิ่วไฉสำเร็จ เจ้าก็ไม่ได้คิดจะร่ำเรียนต่อนี่เป็นความผิดของข้าหรือไร!” 

เจียงเหิงแค่นยิ้ม ที่ตนไม่เรียนต่อในสำนักศึกษาก็เพราะความรู้ที่เขามีมันมากกว่าอาจารย์ทั่วทั้งตำบลหลินซูต่างหาก!

หรือต่อให้มีอาจารย์ท่านย่าจะยอมเจียดเงินให้เขาไปเรียนจริงหรือ? 

ผู้เฒ่าเจียงเห็นว่าหากปล่อยให้หลานชายกับภรรยาถกเถียงกันไปเรื่อยอาจไม่เป็นผลดี เจียงเหิงรู้หนังสือและคิดเงินเป็น! หากเขาคิดบัญชีจริงๆ ย่อมรู้แน่ว่าเงินหายไปไม่น้อย

ชายชราตบโต๊ะแรงๆ อีกครั้ง 

“ไร้สาระ! ข้าไม่ได้ถามเรื่องในอดีต ตอนนี้พวกเราไม่มีเงินกันแล้ว แต่เจ้ากลับเอาเงินไปซื้อตัวสตรีกลับมาอีกคน เรื่องนี้ต่างหากที่ข้าอยากรู้ว่าเจ้าจะจัดการอย่างไร แล้วตกลงเจ้าซ่อนเงินเอาไว้อีกเท่าใดกันแน่!”

“ขออภัยขอรับท่านปู่ เงินนั่นข้าเก็บสะสมไว้ทีละนิดจากค่าใช้จ่ายที่ท่านย่ามอบให้ขณะที่ไปเรียนในสำนักศึกษา บัดนี้ไม่เหลือแล้วขอรับ” เขาปลดถุงเงินจากข้างเอวส่งให้ชายชรา

ในนั้นมีเหรียญอีแปะอยู่สามเหรียญ ซึ่งย่าเหยาที่เป็นคนเปิดถุงก็กำมันเอาไว้ในมือแน่นก่อนจะยื่นถุงผ้าเปล่าส่งกลับคืนให้หลานชาย

กู้ชิงเหอถึงกับต้องเลิกคิ้วสูง สามอีแปะย่าเหยาก็ยังคิดจะเอาไปจากหลานชาย! คนสกุลเจียงนี่ช่าง..เปิดหูเปิดตานางดีแท้!

“เดี๋ยวข้าไปดูเองเจ้าค่ะท่านแม่สามี!” หลี่ซื่อลุกพรวดออกจากที่นั่ง ตรงเข้าไปรื้อค้นในห้องพักของสองพี่น้อง

กู้ชิงเหอก้มหน้านิ่ง นางรู้ว่าแท้จริงแล้วเจียงเหิงได้เงิน 1 ตำลึงนี้มาจากไหน

เจียงเหิงมีเงินที่เก็บสะสมเอาไว้จริงๆ แต่มันก็เป็นเงินเพียงร้อยกว่าอีแปะเท่านั้น เขาเห็นว่ารองเท้าของเจียงเหยียนเก่าและคับจนน้องสาวไม่อาจสวมใส่ได้อีกต่อไป ชายหนุ่มเคยบอกกับย่าเหยาไปหลายรอบแต่อีกฝ่ายก็นิ่งเฉย เขาเลยตัดสินใจพาน้องสาวเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อรองเท้า

ระหว่างนั้นมีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกำลังกล่าวหาพ่อค้าร้านขายข้าวรายหนึ่งว่าผสมดินทรายลงไปในข้าวเพื่อโกงน้ำหนัก

แต่เจียงเหิงเห็นว่าในกลุ่มชาวบ้านเหล่านั้นมีอยู่สองคนที่เป็นพวกอันธพาลที่มักจะมาขูดรีดขอเงินจากศิษย์ในสำนักศึกษาที่ตนเคยร่ำเรียนอยู่เป็นประจำ จึงคิดว่าบางทีพ่อค้าข้าวอาจจะไม่ได้คดโกงและได้เข้าไปช่วยเหลือ

เขาสุ่มเลือกข้าวจากหลายกระสอบเอามาร่อนหาเศษดินทรายต่อหน้าชาวบ้านหลายคนเพื่อพิสูจน์ และแน่นอนผลก็คือข้าวเหล่านั้นขาวสะอาดมิมีสิ่งใดปนเปื้อน 

พ่อค้าข้าวไม่ต้องสูญเสียเงินก้อนใหญ่เป็นค่าชดเชยให้พวกอันธพาล จึงได้มอบเงิน 1 ตำลึงให้เจียงซิ่วไฉมาเป็นรางวัล

เหตุใดเจียงเหิงถึงต้องปกปิดเรื่องนี้ไว้ด้วย? นางไม่เข้าใจนัก

หลี่ซื่อหายไปครู่ใหญ่จึงได้กลับมาพร้อมกับสีหน้าผิดหวัง

“ไม่มีเงินซ่อนอยู่จริงๆ เจ้าค่ะ”

“เรื่องเงินนั่นก็แล้วกันไปเถิด แต่ข้าจะไม่ยอมทำงานหนักมาหาเลี้ยงภรรยาเจ้าหรอกนะอาเหิง ข้ายังมีลูกต้องเลี้ยงดูเช่นกัน ไม่สู้เจ้าไปหางานการอย่างอื่นทำไปก่อนจะได้มีเงินมาจุนเจือครอบครัวบ้าง” เจียงซืออวี่แคะขี้ฟันพลางลากเสียงยาว

“ท่านอา ท่านปู่ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดเรื่องแม่นางกู้ ข้ามิได้รับตัวนางมาเป็นภรรยาขอรับ นางยังเด็กนัก..เด็กหญิงตัวแค่นี้ จะให้ข้าหมายปองอย่างบุรุษที่มีต่อสตรีได้อย่างไร..” ชายหนุ่มชำเลืองไปด้านหลังเล็กน้อย 

กู้ชิงเหอร่างกายบอบบางจนแทบปลิวตามลม หนังติดกระดูก ไหล่แคบ ผิวกร้านดำ ดวงหน้ามอมแมมนั้นหากไม่เพ่งมองยังนึกว่าเป็นเด็กชายที่เพิ่งเดินขึ้นมาจากบ่อโคลน!

“ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายของนาง..ข้าคิดว่าบางทีอาจจะถึงเวลาที่พวกเราจะแยกบ้านกันได้แล้วกระมังขอรับ จะได้ไม่ต้องรู้สึกว่าใครเอาเปรียบใคร”