ตอนที่ 10 แผนใส่ร้ายป้ายสี

ตกเย็น ร้านหยกมรกตเก็บร้านเสร็จ หลินเย่วเอ๋อร์เดินกลับเรือนพร้อมอาเซียง ท้องฟ้าเริ่มครึ้ม เมฆหนาเคลื่อนปกคลุม เหมือนจะมีฝน

“คุณหนู” อาเซียงพูดพลางโบกพัด “วันนี้ขายดีมาก แต่ข้ากลัวข่าวดีจะดึงดูดข่าวร้ายจังเจ้าค่ะ”

หลินเย่วเอ๋อร์เหลียวมองท้องฟ้า “เจ้าพูดถูก ข้าก็รู้สึกเช่นนั้น”

นางหยุดเท้าหน้าเรือน แหงนมองป้าย “ร้านหยกมรกต” ที่แขวนอยู่หน้าประตูไม้ไผ่

“แต่ตราบใดที่ข้ารู้วิธีทำของให้คนเชื่อใจ ข้าก็ไม่กลัวฝน ไม่กลัวฟ้าหรือคำพูดของใครหรอก”

อาเซียงยิ้ม “ถ้าฝนตก ข้าจะกางร่มให้คุณหนูเองเจ้าค่ะ”

“ไม่ต้องหรอก” หลินเย่วเอ๋อร์หัวเราะเบา ๆ “ข้าจะยืนกลางสายฝน ให้ทุกคนเห็นว่าของแท้ย่อมไม่ละลายง่าย”

ขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ดังขึ้นจากเงารั้วไม้

ชายในชุดสีเทาเข้มปรากฏร่าง เขาคือ ไป๋จิ้งเซียว

“ท่านยังอยู่ที่ตลาดหรือเจ้าคะ” หลินเย่วเอ๋อร์ประหลาดใจ

ไป๋จิ้งเซียวยื่นห่อผ้าเล็กให้ “ของที่คนแปลกหน้าเทใส่กระปุกเมื่อตอนกลางวัน ข้าให้คนตรวจสอบแล้ว เป็นผงเหล็กละเอียดผสมขี้ผึ้งคุณภาพต่ำ ถ้าผสมในเนื้อครีม จะระคายผิวจนผิวแดงขึ้นผื่นและอาจมีอาการแพ้ที่รุนแรงได้”

“แสดงว่ามีคนจงใจทำลายชื่อร้าน” หลินเย่วเอ๋อร์พูดช้า ๆ

ไป๋จิ้งเซียวพยักหน้า “ใช่ และข้ารู้ว่าใคร”

“เจี่ยนฮวา?”

“เรื่องนี้ไม่อาจพูดโดยไม่มีหลักฐาน แต่เจ้าต้องระวังตัวไว้”

เขามองนางนิ่ง “คนที่ค้าสินค้าความงาม มักกลายเป็นเป้าแรกของความอิจฉา”

หลินเย่วเอ๋อร์ยิ้มบาง “ข้าเองก็เคยโดนหักหลังมาแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ข้าจะไม่ยอมแพ้และจะไม่พลาดอีก”

ไป๋จิ้งเซียวนิ่งไปครู่ แล้วเอ่ยขึ้น “หากมีสิ่งใดต้องการให้สำนักไป๋เหยาช่วย ก็บอกข้าได้ทุกเมื่อ”

“ขอบคุณเจ้าค่ะคุณชายไป๋”

ลมพัดผ่าน เส้นผมของนางปลิวเบา ๆ เขามองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหมุนตัวเดินจากไปในเงาฝนที่เริ่มโปรยปราย

อาเซียงรีบกระซิบ “คุณหนู! ท่านไป๋มองท่านนานเชียว!”

“อย่าพูดไร้สาระ” หลินเย่วเอ๋อร์หน้าแดงนิด ๆ

“เขามองเพราะพูดกำลังเรื่องสำคัญต่างหาก”

“สำคัญกับร้านหรือกับหัวใจเล่าเจ้าคะ”

“อาเซียง!”

“เจ้าค่ะ ๆ ข้าเงียบแล้ว!”

เสียงหัวเราะของทั้งคู่กลบเสียงฝนที่เริ่มตกพรำ ๆ ลงมาบนหลังคาไม้ไผ่

ค่ำวันนั้น หลังจากหลินเย่วเอ๋อร์เข้านอน ยังมีชายชุดดำสองคนปรากฏตัวที่ตรอกหลังตลาด พวกเขาถือห่อผ้าแปลก ๆ เดินตรงไปทางร้านหยกมรกต หนึ่งในนั้นกระซิบ

“นายหญิงสั่งไว้ว่า พรุ่งนี้เช้าให้คนตะโกนว่าใช้แล้วผื่นขึ้นทั่วหน้า”

อีกคนหัวเราะเบา ๆ “ง่ายดั่งปอกกล้วยเข้าปาก”

หากแต่พวกเขาไม่รู้เลยว่า เงาสูงอีกเงาหนึ่งบนหลังคาฝั่งตรงข้ามกำลังจับตาพวกเขาอยู่ เงานั้นยกพัดไม้ขึ้นแตะริมปาก พลางพึมพำ

“ข้ารับชมความงามอย่างสงบ แต่ข้าก็ไม่ชอบการค้าที่มากแผนการเสียด้วยสิ”

ชายผู้นั้นคือ เฉิงอวิ๋น หัวหน้าหอการค้าเมืองเว่ยเจิน ที่ยืนยิ้มอยู่ในความมืด มุมปากของเขายกยิ้มเตรียมพร้อมรอจับผิดใครบางคนในวันพรุ่งนี้

รุ่งอรุณของวันใหม่ เสียงระฆังเปิดตลาดดังขึ้นพร้อมกับสายหมอกที่คลี่ออกจากปลายฟ้า อาเซียงเปิดประตูร้าน ร้านหยกมรกตด้วยใบหน้ายิ้มสดใสตามปกติ แต่เพียงครู่เดียว เสียงเอะอะหน้าตลาดก็ดังลั่น

“ว้าย! ข้าทาของร้านหยกมรกตแล้วหน้าแดงไปหมดเลย!”

“ข้าก็แพ้เหมือนกัน ข้าแพ้หนักเลย!”

เสียงกรีดร้องของสตรีสามคนดังพร้อมกัน จนคนแถวนั้นหันมามองด้วยความตกใจ อาเซียงตกใจจนปากอ้า

“คุณหนู! พวกนางมาจากไหนกันเจ้าคะ!”

หลินเย่วเอ๋อร์เดินออกมาพร้อมท่าทางสงบนิ่ง ดวงตาคล้ายรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า สตรีสามนางนั้นมีใบหน้าทาแป้งขาวจัดจนเหมือนหุ่นดิน แต่พอขยับเข้าใกล้ก็เห็นรอยแดงประปรายตามข้างแก้ม ไม่มากจนถึงขั้นน่ากลัว แต่ก็พอให้คนตกใจได้

“ทุกคนใจเย็น ๆ กันก่อน” หลินเย่วเอ๋อร์เอ่ยเสียงเรียบ

“ข้าจะตรวจสอบให้ละเอียด ทุกท่านเข้ามานั่งในร่มก่อนเถิด”

สตรีทั้งสามหันหน้ามองกัน แล้วแสร้งไอเบา ๆ

“เจ้าอย่ามาเฉไฉ สินค้าของเจ้ามีพิษชัด ๆ! ข้าทาไปเมื่อคืน วันนี้ถึงได้เป็นเช่นนี้!”

เสียงลือเริ่มขยาย “จริงหรือ ของร้านนี้มีพิษรึ?”

อาเซียงหน้าซีด “คุณหนู ทำอย่างไรดีเจ้าคะ ข้าไปเรียกยามตลาดมาดีกว่า”

“ยังไม่ต้อง” หลินเย่วเอ๋อร์ยกมือห้าม ดวงตานิ่งสนิท

“เมื่อมีคนกล่าวหาว่าสินค้าของข้าเป็นพิษ ข้าก็ต้องพิสูจน์ให้ทุกคนได้เห็นความจริง”

นางยกเสียงขึ้นเล็กน้อยให้ได้ยินทั่วตลาด

“ทุกท่าน! ข้า หลินเย่วเอ๋อร์ เจ้าของร้านหยกมรกต ขอให้พยานในตลาดทั้งหลายอยู่ตรงนี้ ข้าจะตรวจสอบให้ต่อหน้าทุกคน!”

เสียงพ่อค้าแม่ค้ารอบข้างดังฮือฮา “จะตรวจตรงนี้เลยหรือ!”

หลินเย่วเอ๋อร์เดินไปหยิบขันน้ำและผ้าสะอาด ก่อนค่อย ๆ ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดข้างแก้มสตรีคนแรก เมื่อผ้าสัมผัสผิว สีแดงกลับหลุดติดผ้ามาเป็นคราบชัดเจน นั่นไม่ใช่ผื่นจริง แต่เป็นสีแดงเจือแป้งปลอมที่คนใส่ร้ายทาไว้

“อื้อหือ”

เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกันจากคนรอบข้าง หลินเย่วเอ๋อร์ยกผ้าผืนที่มีคราบให้ทุกคนดู

“ท่านทั้งหลายเห็นหรือไม่ นี่ไม่ใช่ผิวอักเสบหรือแพ้แต่อย่างใด แต่เป็นการสีป้าย!”

สตรีคนนั้นหน้าเสียทันที “ข้า...ข้าไม่รู้ ข้าแค่...”

อาเซียงโพล่ง “แค่อะไรล่ะ เจ้าถูกใครจ้างมาใช่หรือไม่!”

สตรีอีกสองนางตกใจ พวกนางพยายามหนี แต่คนในตลาดช่วยกันล้อมไว้

“พวกเจ้าจะหนีไปไหน!”

หนึ่งในนั้นกลัวจนร้องไห้ “ข้า...ข้าถูกคนจากร้านฮวาเหมยจวงว่าจ้างมา! ให้ทาแป้งสีแดงนี้แล้วมาโวยหน้าร้านหยกมรกต!”

เสียงฮือฮาดังกระหึ่มทั่วตรอก บางคนถึงกับอุทานออกมา

“นี่มันเลวร้ายเกินไปแล้ว!”

“กล้าทำขนาดนี้ได้อย่างไรกัน!”

หลินเย่วเอ๋อร์ถอนหายใจเบา ๆ “ขอบคุณที่พูดความจริง”

นางหยิบถุงผ้าเล็กออกจากแขนเสื้อ ยื่นให้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้

“ท่านเฉิงอวิ๋น คือคนของหอการค้าทุกคนก็รู้ดีใช่หรือไม่”

ชายคนนั้นพยักหน้า “ใช่ ข้า เฉิงอวิ๋น วันนี้ตั้งใจมาดูสถานการณ์เสียหน่อย แต่ไม่คิดว่าจะได้ดูเรื่องจริงยิ่งกว่าละคร”

หลินเย่วเอ๋อร์ยื่นถุงผ้าที่บรรจุผงปลอมให้ “ข้าเก็บของกลางไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ผงที่คนพยายามใส่ลงในกระปุกทดลองข้องเจ้า ข้าสงสัยว่าเป็นฝีมือคนคนเดียวกัน”

เฉิงอวิ๋นรับถุงพลางหัวเราะเบา ๆ “แม่นางผู้นี้หัวไวเกินตัว ข้าชอบยิ่งนัก”

เขาหันไปบอกผู้คนรอบข้างเสียงดัง “ฟังไว้ให้ดี! ร้านหยกมรกตไม่เพียงแต่ขายของดี แต่ยังรักษากฎและศักดิ์ศรีทางการค้าอีกด้วย!”

ข่าวการเปิดโปงแพร่กระจายไปทั่วภายในไม่ถึงครึ่งชั่วยามร้านฮวาเหมยจวงที่อยู่ปลายตรอกเหนือมีคนแอบพูดนินทาหน้าร้านไม่หยุด

“นึกว่าแป้งขาวจะขายดีเสียอีก ที่แท้กลับเล่นสกปรกใส่คู่แข่ง”

            “ป่านนี้เจ้าของร้านเสียหน้าแล้วกระมัง!”

“คราวนี้คงขายได้แค่ในความฝันแล้วแหละ”

เจี่ยนฮวากำพัดแน่นจนพังคามือ สายตาแข็งกร้าว

“นังหลินเย่วเอ๋อร์ เจ้าท้าทายข้าเกินไปแล้ว!”

สาวใช้ตัวสั่น “คุณหนู เราจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ คนของหอการค้าก็เห็นกับตาแล้ว”

“หุบปาก!” เจี่ยนฮวาสะบัดแขนเสื้อ

“เรื่องนี้ยังไม่จบง่าย ๆ หรอก!”