ตอนที่ 9 ค้าขายคึกคัก

ช่วงสาย ชุดแรกขายหมดในเวลาที่เร็วเกินคาด อาเซียงยืนถือพัดมือพลางโบกพัดให้คุณหนูของนาง

“คุณหนูเจ้าคะกล่องรับคำชมเต็มอีกแล้วเจ้าค่ะ! ส่วนกล่อง รับเงิน เอ่อ...ข้ายังไม่กล้าดูแต่ลองยกดูหนักจนมือจนสั่นแน่ะเจ้าค่ะ”

            หลินเย่วเอ๋อร์หัวเราะ “อย่ากังวลไป เงินน่ะเราต้องเก็บทีละช่วง ไม่ให้คนเห็นมากเกินไปจะปลอดภัยกว่า”

นางส่งสัญญาณ บ่าวชายสองคนรับกล่องไปเก็บหลังร้านอย่างรู้ใจ ฮูหยินหลี่เลื่อนพัดโปร่งในมือช้า ๆ

“ข้ามีอีกเรื่อง บุตรสาวของข้าปากแตกง่ายยามลมแรง อยากสั่งทำเพิ่มอีกเล็กน้อย เอาที่เหมาะกับคนแพ้ง่าย เจ้าทำได้หรือไม่”

            หลินเย่วเอ๋อร์ยิ้ม “ทำได้เจ้าค่ะ เพียงขอเวลาสามวันเพื่อปรับสูตรและกลิ่นให้อ่อนลงกว่าชุดปกติครึ่งหนึ่ง ข้าจะทำเป็นรุ่นพิเศษออกขายด้วย รุ่นนี้ชื่อว่าชุนเฉินโฉม รุ่นเด็กสาว”

            นางเอียงหน้าคิดแผ่ว “และจะเขียนคำเตือนเล็ก ๆ หลังกล่องด้วยว่าให้ทาหลังใบหูก่อนทาปากหนึ่งคืน หากไม่ระคายเคืองก็สามารถใช้ต่อได้”

ฮูหยินหลี่พยักหน้ายิ้มช้า ๆ “เจ้าคิดรอบคอบดี”

บ่าวสาวแทรกขึ้นเบา ๆ “ฮูหยินเจ้าคะ ร้านนี้เขียนคำเตือนได้ดี เวลาใช้จะได้ระวังด้วยเจ้าค่ะ”

ฮูหยินหัวเราะ “จริงดังเจ้าว่า”

ไกลออกไป เจี่ยนฮวาแอบยืนหลบหลังเสา พอเห็นภาพร้านของหลินเย่วเอ๋อร์ขายดิบขายดี ผู้คนแห่กันไปลงชื่อสั่งสินค้า นางก็กำพัดแน่นจนโครงไม้แทบจะหัก

ไป๋จิ้งเซียวเห็นเช่นนั้น สายตานิ่งลงครึ่งส่วน ไม่ใช่หวั่นเกรง หากแต่เขียนบันทึกเงียบ ๆ ในใจว่า

“จะมีพิษแบบอื่นตามมา แต่ดูม่าสตรีนางนี้ก็เตรียมหัวใจไว้แล้วล่ะ”

ก่อนเที่ยง หลินเย่วเอ๋อร์ตัดสินใจปิดร้านเป็นเวลาครึ่งชั่วยามเพื่อพักและเพื่อไม่ให้คนงานเหนื่อยเกินไป นางแจกขนมงาและน้ำชากลิ่นเบา ๆ ให้คนงาน อาเซียงกินขนมงาไปหัวเราะไป

“คุณหนู ข้ารู้สึกเหมือนข้าอยู่ในงานแต่งงานเลยเจ้าค่ะ ราวกับว่าแขกมาเต็มเรือน ของก็เต็มโต๊ะ!”

“เจ้านี่นะอาเซียง ช่างพูดเสียจริง ปากเจ้าน่ะพูดเก่งยิ่งกว่านกกระจิบนกกระจาบร้องเสียอีก” หลินเย่วเอ๋อร์เอ่ยหยอก ทำเอาทุกคนหัวเราะร่า

ในยามนั้นเอง เด็กวิ่งสื่อสารของตลาดก็หนีบกระดาษผืนเล็กวิ่งมาหยุดหน้าร้านหยกมรกต หอบจนไหล่กระเพื่อม

“ข่าวด่วนจากหอการค้าขอรับ!”

เฉิงอวิ๋นเขียนเพียงบรรทัดเดียวด้วยลายมือบรรจง

“ตลาดตงเหมินเช้าวันนี้คึกคักกว่าทุกวัน ร้านหยกมรกตจัดการลูกค้าได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย น่าชื่นชม”

ใต้บรรทัดมีตราพัดไม้ขีดสัญลักษณ์เฉพาะของเขา อาเซียงกีดร้อง

“คุณหนู! หอการค้าส่งคำชมเชยมาเจ้าค่ะ!”

ผู้คนที่ยังวนเวียนเข้ามาที่ร้านเพื่อลงชื่อจองสินค้าล็อตถัดไปโห่ จากร้านเล็ก ๆ ที่เพิ่งเปิดขายของหลินเยว่เอ๋อร์กลายเป็นร้านที่ผู้คนแวะเวียนเข้ามามากที่สุดภายในครึ่งวัน

หลินเย่วเอ๋อร์เก็บกระดาษอย่างทะนุถนอม ดวงตาสว่างวาบเพียงเสี้ยว แล้วกลับสู่สีหน้านิ่ง ราวกับคนปรุงอาหารที่รู้ว่าหม้อหน้าถัดไปยังรออยู่

ลมจากแม่น้ำเว่ยพัดเอื่อย กลิ่นน้ำผึ้งผสมเมล็ดชาอบอวลอยู่เหนือแผง ขณะที่เงาเมฆเล็ก ๆ เคลื่อนทาบลงเหนือร้านฮวาเหมยจวงไกลออกไป ราวม้ามืดที่กำลังซ้อมฝีเท้า ทว่าในใจของใครบางคน เงานั้นกลับกลายเป็นความอึดอัด

ลมเปลี่ยนทิศแล้วหรือ...

และยังมีจดหมายหนึ่งฉบับในมือคนส่งข่าวอีกคน ที่ยังวิ่งไม่ทันถึงตลาด เป็นจดหมายจากเมืองหลวงที่จะเปลี่ยนวงโคจรของร้านหยกมรกตในไม่ช้า

แดดยามบ่ายคล้อยเหนือหลังคากระเบื้อง ตลาดตงเหมินยังแน่นขนัดแม้ร้านอื่นจะเริ่มเก็บของแล้ว หลินเย่วเอ๋อร์และอาเซียงพักเพียงครู่ก่อนจะเริ่มจัดแถวใหม่สำหรับรอบบ่าย

“อาเซียง” หลินเย่วเอ๋อร์พูดเสียงนุ่ม “ตอนบ่ายอย่าลืมวัดคิวตามโพยนะ ข้ากลัวจะมีคนสอดแทรกอีก”

สาวใช้พยักหน้าหนักแน่น “เจ้าค่ะ คราวนี้ข้าจะยืนเฝ้าเหมือนสุนัขเฝ้าประตูเรือนเลย!”

“ได้ เจ้าอย่าเห่าเสียงดังนักก็พอ” หลินเย่วเอ๋อร์แซวพร้อมหัวเราะจาง ๆ

“แค่จ้องตาแรง ๆ ให้พวกเขาเกรงก็พอแล้ว”

ขณะที่นางกำลังเช็ดโต๊ะ เสียงฝีเท้าดัง ตึก ตึก ตึก ตามด้วยเสียงพูดเสียงแหบแห้งของชายวัยกลางคนก็ดังขึ้น

“นี่หรือร้านหยกมรกตที่เขาว่ากันว่าเป็นร้านใหม่สินค้าใหม่จากสกุลหลิน?”

หลินเย่วเอ๋อร์เงยหน้า เห็นชายผู้นั้นแต่งกายเหมือนพ่อค้าต่างเมือง ใส่ผ้าโพกหัวเก่าแต่สะอาด มองไปรอบร้านด้วยสายตาคมเฉียบราวกับนักเจรจามืออาชีพ

“ใช่เจ้าค่ะ ข้าคือหลินเย่วเอ๋อร์” นางยิ้มตามมารยาท “ท่านมีธุระใดหรือไม่”

ชายผู้นั้นวางห่อผ้าเล็ก ๆ ลงตรงหน้า “ข้าเป็นคนของร้านหยกหยุนซุนจากเมืองหลวง”

คนในตลาดที่ยืนใกล้ถึงกับอ้าปาก ร้านหยกหยุนซุนเป็นร้านค้าหรูที่แม้ในเมืองเว่ยเจินยังต้องต่อคิวส่งของไปขาย

ชายคนนั้นคลี่ห่อผ้า เผยให้เห็นตราประทับสีน้ำเงินเข้ม

“จดหมายจากคุณชายหยาง เจ้าของร้านหยกหยุนซุน เขาได้ข่าวว่าร้านหยกมรกตมีของใหม่ จึงอยากเห็นด้วยตาตนเอง”

อาเซียงตาโต “จากเมืองหลวงเลยรึเจ้าคะ!”

หลินเย่วเอ๋อร์รับจดหมายมาด้วยสองมือ พลันเห็นตราประทับสีฟ้าเรียบหรูแกะลายคลื่นน้ำ คลี่ออกอ่านแผ่วเบา  

“ข้าหยางอวิ๋นเฟิง แห่งร้านหยกหยุนซุน ได้ยินกิตติศัพท์สินค้าความงามใหม่จากเมืองเว่ยเจินหากของจริงดีดั่งคำเล่าลือ ข้าก็ยินดีจะขอรับซื้อแบบร่วมการค้า โปรดส่งตัวอย่างหนึ่งชุด และใบรายชื่อส่วนผสมเพื่อทดสอบในเมืองหลวง หากผ่านเกณฑ์ ร้านหยกหยุนซุนจะจัดพื้นที่พิเศษให้ร้านหยกมรกตในตลาดใต้เขาอู่เหอ”

หลินเย่วเอ๋อร์อ่านจบก็เงียบไปชั่วครู่ ก่อนรอยยิ้มบางจะปรากฏบนใบหน้า

“จวนแม่ทัพยังไม่ทันส่งของ กลับมีข่าวไปถึงเมืองหลวงเสียแล้ว นี่สินะที่เรียกว่ากลิ่นข่าวเร็วกว่ากลิ่นแป้งที่ร้านฮวาเหมยจวง”

อาเซียงหัวเราะคิกคัก “แป้งของนางกลิ่นแรงจนข่าวหนีไม่ทันเจ้าค่ะ!”

ชายจากเมืองหลวงขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เห็นสองสาวหัวเราะจึงคลายลง

“ข้าจะพักที่โรงเตี๊ยมเจิงเหอสามวัน หากท่านตัดสินใจจะส่งตัวอย่าง ก็ให้แจ้งคนของข้าที่ประตูตะวันตก”

หลินเย่วเอ๋อร์ค้อมคำนับน้อย ๆ “ขอบพระคุณท่านมาก ข้าจะเตรียมส่งให้ภายในสองวันเจ้าค่ะ”

ในตรอกตะวันตก ร้านฮวาเหมยจวงเงียบผิดปกติ เจี่ยนฮวาเอนพิงพนักเก้าอี้ มือถือพัดผ้าไหมเคาะโต๊ะเบา ๆ

“ยอดขายเช้านี้ตกอีกสิบสองส่วนเลยรึ” เสียงของนางเย็นเฉียบ

สาวใช้สองคนคุกเข่าพร้อมกัน “เจ้าค่ะคุณหนู คนในตลาดไปต่อคิวที่ร้านหยกมรกตกันหมด ว่ากันว่ากลิ่นหอมอ่อน ๆ ติดทนนาน ไม่ระคายผิว”

“พอ!” เจี่ยนฮวาโยนพัดลงพื้น

“ไม่ต้องสาธยายคำชมของนางให้ข้าฟัง”

นางลุกขึ้น เดินไปหน้ากระจกทองเหลือง ใบหน้าในเงาแต่งสวย แต่แววตากลับแข็งราวหิน

“หญิงนางนั้นไม่รู้กฎของการค้า กล้ามาเปิดร้านท้าทายข้าคิดจะแข่งกับข้ารึ รู้จักคนอย่างช้าน้อยไปเสียแล้ว”

นางหันขวับไปทางสาวใช้ “ไปหาชายที่ชื่อหลิวซานที่ตลาดเหนือ บอกให้เตรียมลูกค้าทดลองพิเศษไว้ให้พร้อม”

สาวใช้ตัวสั่น “ลูกค้าทดลองพิเศษหรือเจ้าคะ”

“ใช่” เจี่ยนฮวากัดฟันกรอด “คนที่ซื้อของปลอมมาแกล้งแพ้ แล้วตะโกนลั่นกลางตลาดว่าของมีพิษ! ข้าอยากให้พรุ่งนี้คนทั้งตลาดพูดถึงร้านหยกมรกตในทางกลับกันเสียบ้าง อยากรู้นักว่านางจะยังหัวเราะร่าได้อยู่รึไม่!”