บทที่ 8 แสดงความยินดี

บทที่ 8 แสดงความยินดี

เสี่ยวฮั่วเดินตรงเข้าไปในร้านแต่แล้วจู่ ๆ ระหว่างที่เขากำลังเดินอยู่นั้นมีเด็กหญิงตัวเล็กวิ่งเข้ามาชนจนล้มลงกับพื้น

"โอ๊ยยย!! " เสี่ยวฮั่วตกใจใบหน้าเปลี่ยนสีรีบนั่งย่อตัวลงถามอาการเด็กน้อยทันที

"หนูน้อยเป็นอะไรมากมั้ย?เจ็บตรงไหนมากหรือเปล่า " เด็กน้อยจับหัวเข่าตัวเองลูบ ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผู้ใหญ่ร่างโตที่เธอพึ่งวิ่งชนเมื่อครู่ แต่เมื่อเด็กน้อยสบตากับเสี่ยวฮั่วแววตาเป็นประกายสีดวงตาน้ำตาลขลับกลมโต จมูกโด่งเข้ารูปหน้าทำให้เขาชะงักเล็กน้อยเด็กคนนี้ช่างเหมือนเขาตอนเด็กเหลือเกิน

"คุณลุงคะหนูต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ดูทางวิ่งชนคุณลุงเข้า"

"โธ่ ๆ เธอเป็นคนเจ็บแท้ ๆ ทำไมต้องขอโทษฉันด้วยล่ะลุกขึ้นมาเถอะฉันจะดูแผลให้แล้วแม่ของหนูอยู่ที่ไหนกัน ทำไมถึงปล่อยหนูออกมาวิ่งเล่นอยู่อย่างนี้"

"คุณลุงไม่ใช่คนที่นี่สินะคะถึงไม่รู้จักแม่ของผิงผิงคุณแม่เป็นเจ้าของร้านนี้ไงคะ นู้นคุณแม่กำลังรับแขกอยู่ด้านนู้นค่ะ " ผิงผิงยืนขึ้นชี้นิ้วไปทางด้านที่ฟู่เยี่ยนยืนอยู่ เขามองตามนิ้วน้อย ๆ ที่ชี้ไปด้านหน้าทันทีที่เขาเห็นเธอทำให้เขาจำได้ทันที แม้ว่าจะไม่ได้เจอเธอมาหลายปีและรูปร่างของเธอดูเปลี่ยนไปแต่เขามั่นใจว่าคนนั้นคือฟู่เยี่ยนภรรยาเก่าของเขา

เธอเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมากเหลือเกินไม่รูปร่างผอมเพรียวสวมชุดรัดรูปใบหน้าแต่งแต้มอย่างงดงาม รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้านานมากเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่เห็นมัน ใจของเสี่ยวฮั่วเต้นแรงระรัวรีบถามเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าทันที

"แม่ของหนูชื่อว่าฟู่เยี่ยนใช่มั้ย"

"ใช่ค่ะ คุณลุงรู้จักคุณแม่ด้วยหรือคะ " ผิงผิงคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย ตั้งแต่ที่เธอจำความได้ผู้ชายที่แม่สนิทด้วยมีเพียงอาจางจื่อจือ แต่ไม่ทันที่เสี่ยวฮั่วจะได้ตอบคำถามผิงผิงเจียวเจียนที่วิ่งตามหาผิงผิงวิ่งหน้าตื่นเข้ามาดึงตัวของผิงผิงออกห่างจากเสี่ยวฮั่วอย่างรวดเร็ว

"ผิงผิงมาอยู่ที่นี่เองรู้มั้ยพี่ตามหาจนทั่วงาน ต้องขอโทษด้วยนะคะหากเด็กคนนี้รบกวนคุณลูกค้า ขอเชิญคุณลุกค้าเลือกซื้อของอย่างมีความสุขนะคะ ผิงผิงคุณแม่เรียกหารีบมาไปกันเถอะ" เจียวเจียนก้มโค้งลงต่อหน้าเสี่ยวฮั่วก่อนจะดึงตัวของผิงผิงให้เดินตามตัวเองไป

"เด็กคนนี้ดูท่าแล้วอายุน่าจะสามถึงสี่ปีหรือว่าจะเป็นลูกสาวของฉัน วันนี้โชคชะตาลิขิตมาโดยแท้จริงที่ทำให้ฉันแวะที่นี่และได้พบเจอเธออีกครั้งฟู่เยี่ยนต่อจากนี้ฉันจะไม่ยอมให้เธอกับลูกหนีจากฉันไปไหน ฉันจะทำทุกอย่างให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม และชดใช้สิ่งที่ฉันเคยทำไม่ดีกับเธอเมื่อครั้งที่ผ่านมา ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเธออยู่ไหนวันนี้เป็นวันที่ดีฉันจะยังไม่เข้าไปรบกวนทำให้เธออารมณ์เสีย" พูดจบเสี่ยวฮั่วเลือกที่จะเดินออกจากงานไปรอตู่หนานที่รถ

อีกฝั่งของร้าน

"พี่เจียวเจียนเมื่อครู่นี้ผิงผิงยังไม่ได้คำตอบจากคุณลุงคนนั้นเลยว่าเขารู้จักคุณแม่ได้ยังไงทำไมต้องรีบดึงตัวผิงผิงออกมาด้วย"

"ผิงผิงจำไม่ได้หรือไงกัน พี่ฟู่เยี่ยนสอนไว้ว่าอย่าไว้ใจคนที่เราไม่รู้จักแถมผู้ชายคนนั้นน่ากลัวด้วยดูหุ่นใหญ่อย่างกับนักเลง เขาอาจจะโกหกผิงผิงก็ได้ว่ารู้จักพี่ฟู่เยี่ยนหากเขาพาตัวผิงผิงไปเรียกค่าไถ่จะทำยังไงคะ "

"เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ " ฟู่เยี่ยนเดินเข้ามาหลังร้านได้ยินทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่

"คุณแม่เมื่อครู่นี้ผิงผิงซุกซนวิ่งชนคุณลุงคนหนึ่งเข้าแต่ว่าคุณลุงคนนั้นดูจะเป็นห่วงผิงผิงเขาไม่น่าจะใช่คนไม่ดีนะคะ แถมเขายังรู้จักชื่อคุณแม่ด้วย " ฟู่เยี่ยนคิดตามคำพูดของลูกสาวก่อนจะขยี้หัวเธออย่างเอ็นดู

"หนูรู้มั้ยว่าไม่มีใครไม่รู้จักชื่อของแม่หรอกนะ ต่อจากนี้หากเห็นใครที่ไม่รู้จักไม่ต้องเข้าใกล้อยู่ห่างเอาไว้ที่ดีที่สุด ผู้ชายที่เข้ามาหาแม่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เป็นคนดีคือคุณอาจางจื่อจือเข้าใจมั้ย"

"ก็ได้ค่ะ ผิงผิงจะจำเอาไว้" เด็กน้อยก้มหน้าลงต่ำในใจคิดเสียดายที่ไม่ได้เจอคุณลุงคนนั้นอีก

"พี่ฟู่เยี่ยนออกไปต้อนรับคนที่มาร่วมงานเถอะค่ะส่วนผิงผิงฉันจะดูแลเอง"

"อย่างนั้นฉันฝากด้วยนะ" ฟู่เยี่ยนเดินออกมาพลางครุ่นคิด ตั้งแต่เธอคลอดลูกสาวได้สองปีมีชายหนุ่มมากมายเข้ามาหามาฝากขนมจีบเธอทุกวันแต่เธอไม่เคยสนใจเพราะทุกวันนี้เธอสนใจแต่การหาเงินเก็บไว้เลี้ยงดูลูกสาวตัวน้อยเท่านั้น ส่วนจางจื่อจือเขาคือผู้ชายที่เป็นเพื่อนของฟู่เยี่ยนมาตั้งแต่เด็ก ๆ ก่อนที่เธอจะได้ขยายร้านได้พบเจอกับเขา ความทรงจำของฟู่เยี่ยนจดจำได้ดีว่าเขาเป็นเพื่อนชายที่แสนดีไม่ว่าเธอจะมีรูปร่างยังไงเขามักจะช่วยเหลือเธออยู่เสมอ จนกระทั่งเธอได้ย้ายโรงเรียนเนื่องจากตระกูลตกต่ำทำให้เธอกับเขาไม่ได้พบกันอีก และได้กลับมาพบกันอีกครั้งเขาเป็นนายอำเภอของมณฑลยวนอัน แถมยังเป็นนายอำเภอไฟแรงที่ยังไม่เคยผ่านการแต่งงานมาเลย สาวใช้ ๆ ต่างพากันเข้ามาหาแต่ทว่าเขาไม่เคยสนใจ

"คิดอะไรอยู่หรือทำไมสีหน้าถึงเป็นอย่างนั้น ยินดีด้วยนะในที่สุดร้านของเธอได้ขนาดใหญ่โตมากขนาดนี้ ยินดีด้วยจริงๆ " เสียงเข้มขรึมดังขึ้นมาด้านหลังของฟู่เยี่ยนเธอจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของใคร น้ำเสียงอบอุ่นอย่างเป็นกันเองมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น

"ขอบใจนะที่มาร่วมแสดงความยินดี ฉันคิดว่านายอำเภอจะไม่ว่างมาเสียอีก กินอะไรมาหรือยังด้านนู้นมีของกินเยอะมาก ๆ ไปสิฉันจะพาไป"

"ฉันจะไม่มาร่วมแสดงความยินดีกับเธอได้ยังไงกันถึงติดงานฉันจะหาเวลาปลีกตัวมาจนได้ ว่าแต่ผิงผิงอยู่ไหนวันนี้ยังไม่เห็นหน้าเลย" เขายื่นช่อดอกไม้ให้แก่ฟู่เยี่ยนก่อนจะชะเง้อคอมองหน้าผิงผิง

"ผิงผิงอยู่ด้านหลังร้านกับเจียวเจียนนะ " จาวจื่อจือนายอำเภอหนุ่มที่ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเพราะเขาหลงรักผู้หญิงคนหนึ่งตั้งแต่เด็ก เขาหลงใหลรอยยิ้มของเธอแววตาที่เป็นประกายเวลาเห็นของอร่อย เขามีความสุขทุกครั้งที่เห็นเธอกิน และได้อยู่กับเธอแต่เขาไม่เคยได้พูดออกไปสักครั้งว่าเขานั้นมีใจให้เธอ จนกระทั่งวันหนึ่งที่เธอย้ายออกไปจากโรงเรียนทำให้เขาเสียใจที่ไม่เคยเอ่ยปากบอกไป โชคชะตาเหมือนจะเข้าข้างเขาเมื่อเขาได้รับตำแหน่งเป็นนายอำเภอที่มณฑลยวนอันและได้พบเจอเธออีกครั้ง แต่ที่น่าเสียดายคือเธอแต่งงานและมีลูกในท้องอีกด้วย จนกระทั่งเขามารู้ทีหลังว่าเธอหย่าสามีและมาอยู่ที่นี่เพียงลำพังความหวังของเขาได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเธอจะเคยผ่านใครมาเขาไม่ได้ใส่ใจและจะทำให้เธอรู้ว่าความรักที่แท้จริงที่เขามีต่อเธอไม่เคยจางหายและครั้งนี้เขาจะไม่ให้พลาดเหมือนครั้งที่ผ่านมา เขาจะเป็นพ่อที่ดีให้แก่ผิงผิงโดยไม่มีข้อกังขาแม้แต่น้อย