ตอนที่ 22 ความคิดของอู๋เหวย

ตอนที่ 22 ความคิดของอู๋เหวย

วันนี้ก็เหมือนเช่นทุกวัน สองหญิงสาวเดินออกมาส่งชายหนุ่มคนเดียวของบ้านเหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว ทว่าหลายวันมานี้อู๋เหวยมักจะอิดออดไม่ยอมรีบขี่รถออกไปเร็วเหมือนเดิม เช่นเดียวกับตอนนี้

 ดูเหมือนว่าตั้งแต่ไป๋จ้าวเหม่ยเข้าโรงพยาบาลก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว แม่กับน้องของเธอไม่ได้มาขอเงินอีก แล้วผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้ส่งเงินไปเช่นกัน แปลกเหลือเกิน มีแต่ความแปลกเต็มไปหมด

“ซวนซวนพ่อไปทำงานแล้วนะ”

“ค่ะ...พ่อขี่รถดี ๆ นะคะ อย่าหักโหมนะหนูกับน้าเป็นห่วง”  อู๋ชิงซวนเอ่ยถ้อยคำห่วงใยให้กับพ่อตนเอง หากเป็นเมื่อก่อนเธอก็อยากตามไปด้วย ทว่าเดี๋ยวนี้ เธออยากอยู่เรียนหนังสือ และเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ จากน้าเหม่ยมากกว่า

“ขอบคุณครับ ซวนซวนเป็นเด็กดีอย่าดื้ออย่าซน เชื่อฟังน้าเหม่ยของลูกให้มาก ๆ นะ” สายตาอู๋เหวยเหลือบไปมองคนที่ยืนหมุนคอกระดูกลั่นดังกร๊อบ ๆ ก็ขมวดคิ้วขึ้น ไม่ใช่เพราะเธอออกกำลังกายแปลก ๆ นั่นหรือไง

และใช่ไป๋จ้าวเหม่ยยังคงออกกำลังกายท่าแปลก ๆ ของเธอทุกวันเหมือนเดิม ตอนแรกเขาคิดว่าคนอ้วนอย่างเธอจะล้มเลิกกลางคัน แต่สามเดือนที่ผ่านมาก็พิสูจน์แล้วว่า ไป๋จ้าวเหม่ยเอาจริง ทั้งออกกำลังกาย ทั้งทำงานบ้าน ไหนจะช่วยเขาซ่อมรถ ตัดเย็บเสื้อผ้าให้ซวนซวนและสอนหนังสือเด็กบ้านสกุลเจียงอีก ทำให้ช่วงนี้เธอดูซูบลงไปเยอะเลย หรือจะบอกว่าผอมลงกว่าเดิมไปเยอะแล้ว เขาว่าเธอไม่ควรผอมไปมากกว่านี้ ตอนนี้กำลังดีแล้ว

“หนูรู้แล้วค่ะ พ่อไปทำงานเถอะ” อู๋ชิงซวนอ้าปากหาว ก่อนจะยกมือโบกให้พ่อตนเอง เด็กน้อยไม่ได้ไล่ แต่เพราะอยากกลับไปนอนอีกสักนิด เมื่อคืนเธอก็นั่งอ่านหนังสือให้น้าเหม่ยฟังจนดึก

“ถ้าอย่างนั้นพ่อไปทำงานแล้วนะ” อู๋เหวยละสายตาจากร่างเพรียวที่มีเอวออกมาให้เห็นบ้างแล้ว อยู่ ๆ ใบหูของเขาก็ร้อนฉ่า เขาบังคับสายตาให้กลับมามองที่ลูกสาวตนเอง

“โชคดีค่ะพ่อ”

“พ่อไปแล้วนะ”

“ค่ะหนูรู้แล้ว”

“ไปจริง ๆ แล้วนะ”

“อู๋เหวย ตกลงนายจะไปหรือไม่ไปกันแน่ มัวเล่นเจ้าคำข้าคำกันไปมา ไม่ไปสักทีฉันมีงานต้องทำอีกนะ วันนี้ต้องขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรอีก”

“เธอจะขึ้นเขาเหรอ ไม่รอวันหยุดฉันก่อนดีหรือเปล่า”

“รอทำไม หรือนายอยากจะไปช่วยฉัน อยู่ ๆ มาทำดีแปลก ๆ น่ากลัว” คนที่วัน ๆ แทบจะไม่เคยคุยกันเลย อยู่ ๆ ก็บอกจะขึ้นเขาด้วยกัน มันก็แปลก ๆ อยู่นะ อีกอย่างผู้ชายอย่างอู๋เหวยเธอไม่สนใจหรอก ถึงแม้จะแอบมองใบหน้าฟ้าประทานเหมือนเทียนเย่าอยู่บ้างก็ตาม

“เธอคิดมากไปแล้ว ฉันก็แค่อยากจะขึ้นเขาไปหาดักไก่ ดักกระต่ายมาเลี้ยงเอาไว้กินเนื้อกินไข่บ้างก็เท่านั้นเอง แต่ถ้าเธอขึ้นเขาแล้วซวนซวนล่ะ พาไปฝากบ้านย่าสามเหรอ”

“อืมว่าจะฝากเอาไว้ก่อนสักครึ่งวัน” ไป๋จ้าวเหม่ยยกมือขึ้นวางบนกลางหัวของเด็กหญิง ทว่าอู๋ชิงซวนก็คว้ามือของเธอมาเขย่า

“น้าเหม่ยให้หนูไปด้วยนะ ๆ นะคะ ให้หนูไปด้วย หนูจะไม่ดื้อจะรอเฉย ๆ นะ”

“ไม่ได้มันอันตรายเกินไป” เรื่องนี้ยังไงไป๋จ้าวเหม่ยก็จะไม่ใจดีเด็ดขาด เพราะหากเกิดอะไรขึ้นเด็กน้อยจะทำยังไง อู๋เหวยฆ่าเธอตายแน่ ๆ และที่สำคัญเธอก็เป็นห่วงไม่อยากให้เกิดเรื่องกับเด็กคนนี้ ใครใช้ให้เธอตกหลุมรักเจ้าตัวยุ่งนี่กันล่ะ

“ก็ได้” ใบหน้าเล็กงอหงิก สะบัดหน้าเดินหนีเข้าไปในบ้าน หากเป็นเมื่อก่อนอู๋ชิงซวนก็คงจะนอนกลิ้งลงไปบนพื้น แต่เพราะก่อนหน้านั้นเคยทำเหมือนเดิม ทว่าไม่มีคนสนใจ ทั้งหลังจากที่หายโมโหแล้ว น้าเหม่ยก็ไม่คุยด้วยอีก เอาแต่สนใจเจินเจินและเสี่ยวจุน หลังจากนั้นเด็กหญิงตัวน้อยก็เลิกใช้วิธีนี้อีกต่อไป จำได้ว่าน้าเหม่ยบอกกับเธอว่า

‘เธอจะเอาแต่ใจตัวเองก็ช่าง เธอนอนกลิ้งลงไปเสื้อผ้าที่ฉันตัดเย็บให้ก็สกปรก ต่อไปฉันก็จะไม่เย็บให้อีก และเนื้อตัวเธอถูกหินกรวดบาดตัว ก็เจ็บเองจะหวังให้ใครสนใจ’ และใช่แม่เลี้ยงที่คิดว่า เธอจะง้อตนเองเสมอก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น เด็กหญิงจึงเลิกนอนกลิ้ง เพราะไม่อยากให้ชุดสกปรกและไม่อยากให้ทุกคนไม่เล่นกับเธอ

“ซวนซวน” อู๋เหวยทำท่าจะตามเข้าไปด้วย ทว่าต้นแขนก็ถูกคว้าเอาไว้ก่อน เขาก้มหน้าลงมองมือเล็กที่จับที่แขนตนเอง เหมือนไป๋จ้าวเหม่ยจะไม่รู้ตัวเลยสักนิด ดังนั้นเขาจึงปล่อยเลยตามเลย ไม่พูดอะไรเช่นกัน

“นายไปทำงานก่อนที่จะถูกไล่ออกเถอะ ฉันจะไปดูแกเอง”

“อ้อ...ได้! นี่...” ไป๋จ้าวเหม่ยที่ก้าวขาเดินตามเด็กน้อยเข้าไปแล้ว ก็หยุดและหันกลับมามอง

“หืม”

“ฝากด้วยนะ” หญิงสาวพยักหน้าแล้วจึงหมุนตัวเดินเข้าไป

อู๋เหวยเห็นดังนั้นก็ตวัดขาขึ้นคร่อมรถจักรยาน และถีบออกไป ริมฝีปากก็กระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ผู้หญิงก็แบบนี้ปากหนัก ถือว่าเดี๋ยวนี้ไป๋จ้าวเหม่ยรู้จักวิธีเรียกร้องความรักจากเขาถูกวิธีแล้ว เมื่อก่อนหญิงสาวเอาแต่เข้าหาเขา มากอดมาคลอเคลีย ไม่ว่าเขาจะขยับหนี ผลักออกก็ไม่เป็นผล

 แต่นั่นยังไม่น่ารังเกียจเท่ากับที่เธอชอบรังแกซวนซวนตอนที่เขาไม่อยู่ ทว่าเดี๋ยวนี้ผู้หญิงคนนั้นกลับฉลาดขึ้น รู้ว่าซวนซวนเป็นหัวใจของเขา เธออยากให้เขารัก ดังนั้นเธอจึงดีต่อลูกสาวเขาเป็นอย่างมาก บางทีหากเธอเป็นแบบนี้ไปตลอด เขาก็อาจจะพิจารณาเธอใหม่

ไป๋จ้าวเหม่ยไม่รู้ว่าอู๋เหวยกำลังคิดไร้สาระอะไรอยู่ เพราะตอนนี้เธอกำลังแบกตะกร้าเดินร้องเพลงขึ้นไปบนเขา ทว่าเมื่อเดินไปถึงกลางทาง ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่ามีอะไรผิดปกติ

“ซวนซวนหนูไม่ควรตามน้าขึ้นมานะ ไม่ใช่ว่าน้าพาเราไปฝากทวดสามแล้วเหรอ ทำไมถึงแอบตามมาได้ แล้วนี่ทวดรู้หรือเปล่าว่าเราไม่ได้อยู่บ้านสกุลเจียง” น้ำเสียงหวานดุออกมา จนเด็กหญิงตัวน้อยก้มหน้าน้ำตาคลอ

ถึงแม้ที่ผ่านมาเธอจะไม่ค่อยได้ดุเด็กน้อยเท่าไรนัก แต่ครั้งนี้ยังไงก็ต้องดุกันบ้าง ไม่อย่างนั้นก็จะเอาใหญ่แล้ว

“หนูให้พี่เจินเจินไปบอกทวดสามแล้วค่ะ” อู๋ชิงซวนรีบยื่นมือออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เธอจับมือของไป๋จ้าวเหม่ยเอาไว้

“ก็หนูอยากไปกับน้านี่นา นะ ๆ ให้หนูไปด้วย เนี่ยหนูเอาตะกร้ามาด้วย จะได้เก็บพุทราไปตากแห้งขายด้วย ก็น้าบอกเองไม่ใช่เหรอว่ามันขายได้ หนูอยากช่วยพ่อกับน้าหาเงิน”

ไป๋จ้าวเหม่ยถอนหายใจออกมา ความตั้งใจของเด็กน้อยเธอรับรู้แล้ว ทว่าพุทราจีนมันขายได้นั่นแหละ แต่มันก็ไม่ได้ราคาดีเท่าไร ทว่าเห็นแก่ความกระตือรือร้นของเด็กน้อย เธอจึงไม่พูดออกไป

“ก็ได้ แต่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ทีหลังห้ามแอบตามมาอีก และกลับไปหนูต้องถูกลงโทษ ขึ้นไปแล้วก็ต้องอยู่เก็บแค่ตรงต้นพุทราห้ามร้องตามน้าลงไปข้างล่าง และเห็นอะไรก็ห้ามเอาไปเล่าให้ใครฟัง” ความจริงก็ไม่ได้อยากจะพาไปด้วย แต่หากให้เดินกลับไปส่ง วันนี้ก็คงไม่ต้องขึ้นเขากันแล้ว

“ได้ค่ะ หนูจะเชื่อฟัง” อู๋ชิงซวนดีใจเป็นอย่างมาก เธอกระชับมือของแม่เลี้ยงแน่น พร้อมทั้งเดินแกว่งมือกันไปตลอดทาง

ครั้นขึ้นมาถึงบนเขา ไป๋จ้าวเหม่ยมองหาต้นพุทราที่ห่างจากหน้าผา ลมตรงนี้ไม่แรงมากนัก อาจเพราะเธอขึ้นเขามาหลายรอบแล้ว จึงทำให้พอจะรู้ภูมิทัศน์ของภูเขาลูกนี้เป็นอย่างดี แต่กระนั้นเพื่อความมั่นใจเธอจึงสำรวจรอบ ๆ อีกครั้ง ครั้นเห็นแล้วว่าปลอดภัยจึงบอกให้อู๋ชิงซวนอยู่ตรงนี้

“หนูเก็บพุทราอยู่ตรงนี้นะ ถ้าลมแรงมากก็วิ่งเข้าไปหลบที่ในถ้ำตรงนั้น น้าเข้าไปสำรวจแล้วปลอดภัย” จะบอกว่าถ้ำก็ไม่เชิง มันเป็นเพียงชะง่อนหินที่โค้งเหมือนหลังคา และตัวหินหลุบเข้าไปข้างในคล้ายถ้ำ แต่ก็ไม่ได้ลึกมากมายอะไร พอจะหลบแดดหลบฝนได้เท่านั้นเอง แน่นอนเวลาที่เธอขึ้นมาจากหุบเขา เธอก็มักจะแวะพักตรงถ้ำนี้ประจำ

“ได้ค่ะ” เด็กน้อยตอบรับเบา ๆ ความจริงก็ใช่ว่าเธอจะไม่เคยขึ้นมาบนเขาลูกนี้ ขอเพียงเป็นเด็กในหมู่บ้าน ทุกคนย่อมเคยขึ้นมาเล่นกันทั้งนั้น เพียงแต่ครั้งนี้เด็กน้อยขึ้นมาไกลกว่าเดิมเท่านั้นเอง

ไป๋จ้าวเหม่ยมองเด็กน้อยอีกครั้ง ครั้นเห็นว่าซวนซวนตั้งอกตั้งใจเก็บพุทราบนพื้นก็สั่งย้ำอีกรอบ ทั้งยังสอนให้เก็บทั้งผลแห้ง และผลสุกอีกด้วย จากนั้นจึงรีบเดินไปที่ทางหน้าผา หญิงสาวหยิบเชือกมาผูกเอาไว้ และปีนลงไปเช่นเดิม เดี๋ยวนี้เธอผอมลงมากแล้ว จึงทำให้การปีนเขาไม่ได้ลำบากเหมือนช่วงแรก ๆ อีก

ลงมาถึงแล้วไป๋จ้าวเหม่ยก็รีบมองหาต้นโสมซานซี ครั้นเห็นแล้วก็ลงมือเก็บไปอีก โสมซานซีขายได้ราคาสามสิบหยวน ครั้งนี้ต้องเก็บไปให้มาก ๆ ทว่าเมื่อเธอเริ่มเดินเข้าไปในหุบเขาลึกมากเท่าไร ก็เริ่มเจอสมุนไพรหายากมากขึ้นเรื่อย ๆ

ตอนแรกคิดว่าจะเหลือเอาไว้ให้บิดาแห่งสมุนไพร แต่อย่างไรสวรรค์ลิขิตให้ท่านเหงียนต้องมาค้นพบที่นี่ อย่างไรเขาก็ต้องค้นพบ และสมุนไพรก็งอกขึ้นใหม่ได้ตลอด คราวนี้ดวงตาเรียวหันไปเจอเห็ดหลินจือดอกใหญ่ ทั้งยังเป็นดอกแฝด เธอรีบคุกเข่าลงดู ใบหน้าแสดงความดีใจจนแทบคลั่ง

“โอ้ววว ถือว่าสวรรค์ไม่ได้ใจร้ายกับฉัน เห็ดหลินจือร้อยปี โอ๊ยหัวใจจะวาย อย่างน้อย ๆ ก็ต้องหลายร้อยหยวนแหละวะ” เห็ดหลินจืออายุร้อยปีแทบจะคล้ายเนื้อไม้เข้าไปทุกที การจะเอาออกมา ก็ยากเป็นอย่างมาก ดังนั้นไป๋จ้าวเหม่ยจึงพยายามเป็นอย่างมาก เอาออกมาได้ก็แทบทรุดลงหมดแรง

ในเมื่อคราวนี้ได้กำไรแล้ว เธอก็ไม่หาอย่างอื่นอีก ทว่าคนมันจะโชคดี ก็ย่อมต้องโชคดี เพราะตอนที่กำลังก้าวขาเดินไป เธอเกือบเหยียบลงบนโสมคนอันเลอค่า ราชาแห่งโสมไปแล้ว หญิงสาววางตะกร้าลง แทบจะกลิ้งลงไปนอนกรีดร้องราวคนบ้า มือที่สั่นเทาค่อย ๆ บรรจงเอามันออกมาช้า ๆ โสมชนิดนี้รูปร่างเหมือนทารกดังนั้นจึงเรียกว่าโสมคน

“รวยแล้วไป๋จ้าวเหม่ย เธอรวยแล้วโว้ย” หญิงสาวแหงนหน้าตะโกนเสียงก้องสะท้อน ครั้นเมื่อดวงตาเหลือบมองไปบนท้องฟ้า เธอก็รีบคว้าตะกร้ามามัดอย่างแน่นหนา และวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“ให้ตายฝนจะตกแล้ว” ด้วยความร้อนใจ ไป๋จ้าวเหม่ยรีบก้าวขาวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ปลายเท้าเธอสะดุดกับรากของต้นไม้ ล้มกลิ้งไปที่พื้น

“อู๊ย...ให้ตายยิ่งรีบ ๆ ก็ยิ่งลนลาน อย่าเพิ่งตกมาเลย”  ในใจนึกเป็นห่วงเด็กน้อยเป็นอย่างมาก หากฝนตกลงมา ไม่พ้นคงเปียกแน่

เธอไม่กลัวสัตว์ดุร้าย เพราะภูเขาด้านนี้ไม่มีสัตว์ใหญ่มาเพ่นพ่าน อาจเพราะพวกมันถูกล่าจนหนีไปป่าลึก แต่กระนั้นสัตว์หน้าขนก็เชื่อใจไม่ได้ มันอาจจะบาดเจ็บหนีมา ครั้นเมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจก็ร้อนรนกว่าเดิม