Nobela ni ต้ายวี่

ตอนพิเศษ ๒ "พ่อ..แม่ครับ สวัสดีครับ""ลมอะไรหอบมาล่ะตาเหม""คืออย่างนี้ครับ อาทิตย์หน้าครบรอบวันแต่งงานของผมกับทิม ผมเลยจะฝากสองสาวไว้กับพ่อกับแม่หน่อยน่ะครับ ว่าจะพาเมียไปสวีทเผื่อได้ลูกชายติดท้องกลับมา""จะมีน้ำยาเหรอ ยัยหนู 3 ขวบแล้วยังไม่ป่องสักทีน้ำยาแกคงบูดแล้วล่ะพ่อว่า แล้วที่ว่าครบรอบวันแต่งงานน่ะ ใช่วันแต่งงานที่เจ้าบ่าวหน้าโง่หน้าบูดเป็นตูดลิงรึเปล่า""อิอิ นั่นนะสิคะ นวลจำได้ค่ะ วันนั้นแขกเหรื่อเข้าหน้าไม่ติดสักคน สงสารก็แต่เจ้าสาวแสนสวย ทำหน้าจะร้องไห้ตลอดเวลา กว่าจะผ่านมาได้ โอ๊ย!!! หืดขึ้นคอ""โถ่!!! ..พ่อจ๋า..แม่จ๋า..ลูกผิดไปแล้วได้โปรดอย่าขุดคุ้ยมันขึ้นมาอีกเลย ลูกไม่อยากโดนเมียงอนนะคร๊าบบ""หึ....ที่อย่างงี้ทำมาเป็นกลัว ลูกโง่เอ๊ย กว่าจะฉลาดได้ เมียอุ้มท้องหนีไปเกือบปี ส้มน้ำหน้า""พอแล้วค่ะพ่อ..ลูก อย่ามัวเถียงกันอยู่เลย ว่าแต่ตาเหมจะพาน้องไปสวีทที่ไหนลูก""ญี่ปุ่นครับ น้องเจแปนต้องมาแล้วล่ะงานนี้ หึหึ""พี่เหมคะ พี่ไปดูงานทำไมต้องลากทิมไปด้วย ไปคนเดียวไม่ได้หรือคะ ทิมห่วงลูกนะคะ ไม่รู้ใบหม่อนกับไข่มุกจะซนจนคุณปู่คุณย่าปวดหัวรึเปล่า""แล้วไม่ห่วงผัวบ้างเหรอ ไม่กลัวม

ตอนพิเศษ 1"จุนแม่ขาทามมายไม่เปิดไฟคะ""เอ๋...นั้นนะสิทำไมไม่เปิดน๊า""ใบหม่อง...น้องเพอจัว""ม่ายต้องจัวหม่องอยู่นี้..จับมือไจ่มุกไว้นี้ไม่ต้องจัว"เด็กหญิงหทัยชนกถามมารดาหลังเข้ามาในบ้าน แล้วบ้านมืดจนหญิงสาวนึกกลัว สองพี่น้องจับมือกันแน่น ปรีดาภรณ์แอบน้ำตาซึมเมื่อเห็นลูกสาวทั้งสองรักใคร่กลมเกลียวกันดี เธอรักเด็กหญิงหทัยชนกอย่างไรเธอก็รักเด็กหญิงสุนิสาอย่างนั้น ไม่ว่าจะเป็นของชิ้นเล็กหรือชิ้นใหญ่ถ้าคนหนึ่งได้อีกคนก็ต้องได้เช่นกัน จะไม่มีความลำเอียงเกิดขึ้นในบ้านหลังนี้อย่างแน่นอน และไม่ใช่แค่เธอ ไม่ว่าจะเป็นเหมราช ป้านิ่ม คุณตาคุณยาย คุณปู่ คุณย่าแม้กระทั่งเพื่อนสนิททั้งสองของเหมราชก็เช่นกัน ทุกคนเอ็นดูสองเด็กหญิงเท่าเทียมกันเสมอ"Happy brithday to you, Happy brithday to you""Happy brithdayHappy brithday""Happy brithday to you""Happy brithday to you, Happy brithday to you""Happy brithday , Happy brithday""Happy brithday to n' PEARL"แสงไฟและเสียงเพลง Happy brithday ดังขึ้นมาพร้อมกับการปรากฏตัวของ คุณตา คุณยาย คุณปู่ คุณย่า คุณอาสิง คุณลุงซีวาน แม่นมนิ่ม และที่สำคัญคุณพ่อสุดหล่อท

บทที่ 25 (ครอบครัวแสนสุข)...ถึงเหมราชและทับทิมถ้าคุณ 2 คนได้รับจดหมายฉบับนี้แล้วเตยอยากจะบอกว่าเตยขอโทษ กับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา คุณ 2 คนเป็นคนดีวันนี้เตยรู้แล้วว่าเตยทำผิดกับพวกคุณอย่างไม่น่าให้อภัย เตยไม่มีใครที่จะสามารถเลี้ยงใบหม่อนได้ เตยรู้ว่าทับทิมต้องเลี้ยงลูกเตยให้เป็นคนดีเหมือนที่ทับทิมเป็นแน่นอน เตยฝากลูกด้วยนะคะได้โปรดช่วยอบรมสั่งสอนเขา อย่าให้เขาต้องชั่วช้าเหมือนแม่เขาเลย เตยขอร้อง ชีวิตเตยเลือกทางผิดถ้าเตยรักคุณเหมือนที่เตยรักเหี้ยโฮมก็คงดี แต่เหมค่ะ คุณกับทับทิมเหมาะสมกันที่สุดแล้วคนดีๆ ก็ต้องคู่กับคนดีๆ เตยขออวยพรให้คุณและครอบครัวมีแต่ความสุข อโหสิกรรมให้เตยด้วยนะคะ วันนี้ทุกอย่างต้องจบ เตยรับไม่ได้กับสิ่งที่โฮมทำอีกต่อไป เหมกับทับทิมช่วยสงเคราะห์ทำบุญให้เราสองแม่ลูกด้วยนะคะขอโทษคุณ 2 คนจากใจจริง ฝากใบหม่อนด้วยใบเตย"มะ..หมายความว่าไงคะพี่เหม คุณเตยเธอจะทำอะไรคะ""พี่ก็ไม่รู้น่ะทิม แล้วแต่เวรแต่กรรมเถอะ"เหมราชอ่านจดหมายของอริสาให้ภรรยาฟัง ชายหนุ่มเข้าใจเจตนาของอดีตคนรักอย่างใบเตยดี เธอคงตัดสินใจดีแล้ว คงต้องปล่อยไปตามเวรตามกรรมของแต่ละคนไป ส่วนจดหมายอีกฉบับชายห

บทที่ 24 ( ลูกของใคร )เผลอแป๊บๆ น้องไข่มุกก็ครบเดือนแล้ว ฉันย้ายกลับไปอยู่บ้านพี่เหมเหมือนเดิม ทุกอย่างในบ้านยังเหมือนเดิม ยกเว้นห้องนอนฉัน พี่เหมเปลี่ยนห้องนอนเก่าของฉันให้เป็นห้องน้องไข่มุกแทนแล้ว แล้วให้ฉันย้ายไปนอนห้องใหญ่ห้องเดียวกับเขาแทน ฉันแอบถามป้านิ่มมาด้วยล่ะ ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ พี่เหมพาคุณเตยเข้ามาอยู่ในบ้านไหม แต่ป้านิ่มบอกว่าพี่เหมไม่เคยพาใครมาเลย ฉันถึงกับยิ้มไม่หุบเลยล่ะ"เฮ้อ!!!! พี่เบื่ออ่ะทิม""เบื่ออะไรคะ...ไหนบอกมาสิ หรือเบื่อที่ต้องอยู่กับทิมและลูก""โถ่!!!!! ...ทิมก็คิดได้นะ ดูเหมือนพี่เบื่อทิมเหรอ ถ้าบอกว่าพี่คลั่งรักทิมละก็น่าเชื่อกว่าอีกไหมล่ะ""งั้นพี่เหมก็บอกทิมมาสิคะว่าเบื่ออะไร หรือจะโทรตามพี่สิงโตกับพี่ซีวานมาเที่ยวที่บ้านดีไหมคะ ""โทรตามมันมา ยิ่งน่าเบื่อไปกันใหญ่ ทำไมทิมชอบพูดถึงสองตัวนั้นด้วย พี่ไม่ถูกใจสิ่งนี้ dislike น่ะคะ dislike "ฉันกำลังยืนกล่อมยัยหนูไข่มุกอยู่ดีๆ พี่เหมก็ใช้ไม้ค้ำเดินมาหาฉัน แล้วก็มาบ่นว่าเบื่อไม่รู้เบื่ออะไร ฉันเสนออันนั้นอันนี้ให้ก็ไม่เอา จะโทรตามเพื่อนให้ก็ไม่เอาอีก ชักจะเอาใจยากกว่ายัยหนูไข่มุกขึ้นทุกวันแล้วนะ แล้วยังมาด

บทที่ 23 ( ดวงใจพ่อ )"แค๊กๆ ...พ่อครับ...แค๊กๆ ....แม่ครับ...แค๊กๆๆ ""ตาเหม...ฟื้นแล้วเหรอลูกเป็นอย่างไรบ้างเจ็บตรงไหนรึเปล่าหืม""หิวน้ำ...แค๊กๆ ...""นี้จ๊ะ ค่อยๆ ดื่มนะลูก"อึก อึก อึก"ขอบคุณครับ....ทิม....ทิมไปไหนครับแม่"ผมมองหาผู้หญิงที่ผมรัก ไหนบอกว่าถ้าผมตื่นมาจะเห็นเธอเป็นคนแรกไง ทำไมเธอไม่อยู่ตรงนี้ หรือว่า ผมตาโตขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น"ทิมไปคลอดหรือครับ น้องคลอดลูกผมหรือยังแม่ ตอบผมสิ""จ้า ๆ ใจเย็นลูก หนูทับทิมไปคลอดแล้วจ้า นี้ดูสิลูกสาวของลูก""ลูกสาวหรือครับ"ผมรับมือถือมาดูหน้าลูกสาวของผม น้ำตาผมค่อยๆ ไหลลงมามันตื้นตันใจ นี้ลูกสาวของผมเหรอ ลูกผมจริงๆ ใช่ไหม ผมไม่ได้ฝันไปใช่รึเปล่า เธอตัวเล็กน่ารักน่าทะนุถนอมมากๆ เลย ผมดีใจที่ทิมคลอดเธอมาอยากปลอดภัย แต่อีกใจหนึ่งก็เสียใจที่ผมไม่ได้มีโอกาสเห็นเธอตอนแรกคลอด ผมน่าจะได้เป็นคนแรกที่เห็นเธอ ผมน่าจะได้เข้าห้องคลอดไปกับทิม แต่ผมกับต้องมาติดแหง็กในห้องพักฟื้นแบบนี้"เธอชื่ออะไรครับแม่""หนูทับทิมอยากให้ลูกเป็นคนตั้งให้น่ะ""ผมอยากไปหาทิมกับลูก ผมไปได้ไหมครับ""แม่ขอถามคุณหมอก่อนนะลูก""ครับ""แม่คะ...ทิมอยากไปหาพี่เหม ป่านนี้ไ

บทที่ 22 ( ขอกำลังใจ )"ทิมครับ...มาหาพี่หน่อย""คะ..? ....ว่าไงคะพี่เหม""พรุ่งนี้พี่จะต้องเข้าห้องผ่าตัดแล้ว กลัวจัง""ไม่ต้องกลัวนะคะ ทิมจะรอพี่ที่หน้าห้องจะไม่ไปไหนเลย ถ้าพี่ฟื้นขึ้นมาทิมสัญญาว่าพี่จะเห็นหน้าทิมคนแรกเลย ดีไหมคะ""ดีครับ แต่ทิมไม่ต้องไปนั่งรอหรอก มานอนรอในห้องเถอะ ท้องทิมต่ำลงมากแล้วนะ""ไม่เอาอ่ะทิมจะรอ"พรุ่งนี้พี่เหมจะได้ผ่าตัดกระดูกขาแล้ว ที่หัวพี่เหมผลสแกนออกมาแล้วว่าไม่มีอะไร น่าห่วง ฉันถามหมอแล้วนะ อาการทางสมองที่เหมน่ะ มันอาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้ ถ้ามีอาการปวดหัวรุนแรงหรือมีเหตุอะไรบ่งบอกให้รีบมาพบหมอก็พอ ฉันว่าเราช่วยกันดูแลรักษากันไปอนาคตมันยังไม่เกิดก็ไม่ควรไปวิตกกังวลจริงไหมแต่ท้องฉันนี้สิมันคล้อยต่ำลงมากแล้ว มันเป็นสัญญาณเตือนการคลอดแล้วล่ะ น่าจะทันพี่เหมผ่าเสร็จเขาจะได้นั่งรถเข็นไปหาฉันได้ไม่ต้องนอนบนเตียงเฉยๆ แบบนี้ เฮ้อ!!! สงสารพี่เหมจัง แต่จะว่าไปฉันนี้ก็เก่งเหมือนกันนะ ไหนจะท้องโตแล้วยังต้องมาดูแลพี่เหมแบบนี้อีก อืม!!! ภูมิใจในความเข้มแข็งของตัวเองจังเลย"ทิมครับ""คะ? ""พี่กลัว""ก็บอกว่าไม่ต้องกลัวไงคะ ทิมอยู่ตรงนี้ รอพี่แบบนี้""แต่พี่อยากได้กำล

บทส่งท้าย“อู๋ชิงห่าวเจ้าเด็กบ้า พี่บอกให้แต่งตัวยังไงล่ะ เดี๋ยวก็ไปเปิดมูลนิธิของแม่ช้าหรอก”“พี่ซวนซวนพูดมากจริง บ่นเป็นคนแก่ไปได้พี่อายุมากกว่าผมแค่แปดปีเองนะ”“ตั้งแปดปีต่างหากล่ะไอ้เด็กบ้า”“แง้ ๆ พี่ซวนซวนชุดสีชมพูของหนูอยู่ไหนคะ”“อยู่ในตู้ใบเล็กด้านซ้ายมือไงล่ะอีอี นี่เธอหาทุกตู้แล้วแน่นะ”“ห่าวห่าวพี่บอกให้แกไปอาบน้ำ”“พี่คะ หนูหาไม่เจอ” อู๋ชิงซวนยกมือขึ้นตบลงบนหน้าผากของตนเอง ให้ตายเถอะน้องเวรพวกนี้ช่างน่ารำคาญเสียเหลือเกินอู๋ชิงห่าวน้องชายคนแรกที่แม่คลอดเมื่อแปดปีที่แล้ว ก่อนที่น้องชายเธอจะมาเกิด แม่เธอก็เกือบจะตายไปแล้ว จะว่าไปเธอยังรู้สึกผิดอยู่ไม่หาย หากไม่ใช่เพราะเธอชวนแม่ทำนา แม่ก็คงไม่เป็นลม ถึงขั้นเกือบหยุดหายใจอู๋ชิงอีน้องสาวคนต่อมา เกิดห่างจากเธอสิบปี น้องสาวคนนี้หน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตา และก็ชอบแต่งตัวเป็นตุ๊กตาจริง ๆ ด้วย เมื่อก่อนเสื้อผ้าที่พวกเธอใส่จะเป็นแม่ที่ออกแบบให้ ทว่าทุกวันนี้กลายเป็นอู๋ชิงซวนที่ชอบออกแบบชุดให้น้อง ๆ ได้ใส่ ยิ่งน้องถูกชมมากเท่าไร ในฐานะพี่สาว และคนออกแบบ ก็จะดีใจเป็นอย่างมาก“พี่ซวนซวนครับ ดื่มน้ำก่อนครับ พวกเราลงไปข้างล่างกันเถอะ ลุงเ

ตอนที่ 52 ในที่สุดน้องก็มาเสียที (จบ)บ้านชานเมืองที่อำเภอเต๋อชิง ยังเต็มไปด้วยไร่นา ชาวบ้านต่างก็ก้มหน้าทำนาอยู่ในที่ของตนเอง เช่นเดียวกับอู๋เหวย ที่บัดนี้ถอดเสื้อใส่กางเกงขายาวทว่าพับขาขึ้นมากลางหน้าแข้ง ชายหนุ่มโน้มตัวหลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดินปักต้นกล้าในมืออย่างชำนาญ โดยมีลูกสาวตัวเล็กกำต้นกล้าปักดินอยู่ในแถวข้าง ๆ“พ่อคะ ทำไมของหนูมันเอียงอย่างนี้ล่ะคะ” อู๋ชิงซวนยืดตัวขึ้นมองผลงานของตนเอง ใบหน้าที่เริ่มฉายแววแห่งความสวยเบ้ปากขึ้น จ้องมองต้นกล้าในแปลงนา เหมือนดังงูที่คดเคี้ยวเลี้ยวไม่เป็นเส้นตรงเหมือนของพ่อตนเอง และยิ่งมองไปเห็นปู่ของเธอ ดำนาได้สวยยิ่งกว่าพ่อของเธอ เด็กน้อยก็เกิดอาการฮึดฮัด“คอยดูนะหนูไม่ยอมแพ้หรอก แม่คะ เรามาแข่งกันค่ะ หนูจำได้วิชาที่แม่สอน มีวิชาเกี่ยวกับการทำเกษตรอยู่นี่นา ไม่ทราบว่าอาจารย์ จะสาธิตให้ดูได้หรือเปล่าคะ” นับวันยิ่งคารมคมคายเข้าไปทุกที ไป๋จ้าวเหม่ยส่ายหน้าขำ แต่กระนั้นก็ก้มลงไปพับขากางเกงตนเองขึ้นมา กระชับหมวกใบใหญ่ให้แน่นและเดินลงไปในท้องนา“ได้เลย เดี๋ยวจะได้รู้ว่าปรมาจารย์ชั้นครูเขาทำกันยังไง” ไป๋จ้าวเหม่ยคว้าต้นกล้าได้ก็เดินลุยน้ำมาหาลูกสาว เธอหันไ

ตอนที่ 51 จัดการนังจิ้งจอกไป๋จ้าวเหม่ยรีบก้าวขาจนกลายเป็นวิ่งขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ใบหน้าหวานที่แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มพลันบึ้งตึง เธอถลกแขนเสื้อขึ้น เตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ ยิ่งเข้าใกล้หัวใจก็ยิ่งเต้นตึกตัก ๆ มากขึ้นตึ้ง! เสียงของหนักกระแทกกับพื้น จากนั้นก็เป็นเสียงร้องโอ๊ยตามมา ปลายเท้าที่ก้าวออกไปพลันชะงักลง เปลี่ยนเป็นเดินเร็วเข้าไปแทน ยิ่งเข้าใกล้ ก็ยิ่งได้ยินเสียงร้องดังมากขึ้น“พี่เหวย! เพราะอะไร ทำไมพี่ทำกับฉันแบบนี้ พี่ก็รู้ว่าฉันรักพี่มากแค่ไหน นังอ้วนนั่นสารเลวเพียงใด พี่ลืมไปแล้วเหรอ มันตบตีซวนซวน ทั้งยังวางยาพี่ ทำไมพี่ถึงได้ดีกับมันถึงเพียงนี้”“ต่อให้เธอจะตีซวนซวน นั่นก็เป็นสิทธิ์ที่เธอมี หลิวชิงฮุยเธอลืมไปแล้วหรือว่า เหม่ยเหม่ยเป็นเมียฉัน และเป็นแม่ของซวนซวน!”“พี่เหวย มันเอายาอะไรให้พี่กิน พี่ถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ แล้วฉันล่ะ ฉันทำเพื่อพี่มากมายขนาดไหน ควักหัวใจออกมาดูบ้าง ฉันสู้อีชั่วนั่นไม่ได้ตรงไหน!”“ต่อให้เธอจะทำอะไรให้ฉันมากแค่ไหน ฉันก็ไม่มีวันมองเธอ หลิวชิงฮุยฉันบอกแล้วว่า ฉันไม่รังเกียจที่จะต่อยปากเธอ หากเธอยังกล้าด่าเมียรักของฉันคอยดูว่า ฟันหน้าเธอยังจะมีอยู่อ

ตอนที่ 50 ขึ้นบ้านใหม่ไป๋จ้าวเหม่ยหัวเราะอย่างไร้เสียง เธอยืนไว้อาลัยให้กับหลิวชิงฮุยหนึ่งรอบ ก่อนจะเดินกลับไปในบ้าน จากตอนแรกที่คิดว่าสามีซื่อ ๆ ของเธอคงจะปฏิเสธนางจิ้งจอกน้อยนั่นไม่เป็น แต่ที่ไหนได้ นอกจากปฏิเสธอย่างเด็ดขาดแล้ว อู๋เหวยยังขู่ต่อยปากเธออีกด้วย ให้ตายต่อยผู้หญิงนี่นะ แต่เอาจริงผู้หญิงอย่างนั้นก็สมควรถูกต่อย“แม่จะไปหาพ่อไม่ใช่เหรอคะ ทำไมกลับมาเร็วจัง” อู๋ชิงซวนเงยหน้าจากกล่องไม้เจาะรูกล่องใหญ่ ข้างในเต็มไปด้วยไก่ นอกจากไอ้ไก่ลี้จงกับลี้ถิงแล้ว มันยังขยายลูกเต้าสารพัดลี้อีกหนึ่งคอก แน่นอนว่าทุกตัวมีชื่อทั้งหมด ไป๋จ้าวเหม่ยไม่เข้าใจลูกสาวจริง ๆ เธอจะตั้งชื่อลูกไก่เพื่อ!“แม่คะไหนบอกจะไปหาพ่อไง ทำไมกลับมาเร็วจังคะ” ซวนซวนและเจินเจินต่างก็ช่วยกันเก็บของ อีกไม่กี่วันพวกเธอก็จะย้ายบ้านแล้ว อู๋ชิงซวนชอบบ้านหลังใหม่มาก ๆ เธอชอบตรงที่ห้องส่วนตัวของเธอเป็นสีชมพู และแม่บอกว่าจะวาดรูปบนผนังห้องให้กับเธอ แม่วาดรูปแปลกและสวยมาก เธอชอบที่สุด“ไม่ต้องไปแล้วละ เรื่องบางเรื่องก็สมควรเป็นพ่อของหนูที่ต้องจัดการให้ชัดเจน ฮ่า ๆ” จะต่อยปากแตกเหรอ ฮ่า ๆ เธอชอบจริง ๆเด็กน้อยสองคนเห็นแม่ตนเอ

ตอนที่ 49 อยู่ผิดที่สิบปีก็ไม่รวยอยู่ผิดที่สิบปีก็ไม่รวย ทว่าเมื่อวันที่ไป๋จ้าวเหม่ยก้าวเข้ามาในชีวิตของอู๋เหวย เขาก็รู้สึกว่า ไม่ใช่อยู่ผิดที่ แต่อยู่ผิดคนมากกว่า เพราะตั้งแต่วันแรกที่ไป๋จ้าวเหม่ยข้ามมิติเข้ามาในโลกของเขา ชีวิตเขาและลูกสาวก็เริ่มที่จะเปลี่ยนไป เช่นเดียวกับวันนี้ ครอบครัวสกุลอู๋ กำลังยืนมองบ้านหลังขนาดกลางที่ตั้งอยู่หลังตลาด ตัวบ้านสีขาว มีบริเวณด้านข้างกว้างขวาง“ซวนซวนหนูเข้าไปดูสิ ชอบหรือเปล่า” ซื้อบ้านก็ต้องตามใจผู้อยู่ หากลูกสาวเธอชอบ บ้านหลังนี้ก็ถือว่าผ่านแล้วอู๋เหวยเหลือบไปมองหน้าเยี่ยซานที่ยืนล้วงกระเป๋าทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ ก็ถลึงตาใส่ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้ เป็นบ้านที่เมื่อสามเดือนก่อนสหายเคยมาเสนอให้เขา ก็ที่บอกว่าเจ้าของต้องการขายเพื่อย้ายไปอยู่กับลูกที่ต่างประเทศ ผ่านมาสาม สี่เดือนแล้ว ยังขายไม่ได้อีกเหรอ น่ากลัวว่าเหล่าซานนี่แหละที่ซื้อเก็บเอาไว้“นายบอกฉันมาตามตรงเหล่าซาน นายซื้อเก็บไว้แล้วเอามาขายให้ฉันใช่ไหม”“ฉันเป็นนักธุรกิจนะ ก็ต้องซื้อไว้เก็งกำไรบ้าง นายไม่ต้องห่วง ราคาบ้านฉันเพิ่มขึ้นจากเดิมแน่”“เหล่าซาน นายทำเพื่อฉันมากเกินไปแล้ว ก่อนที่น

ตอนที่ 48 ประธานอู๋กับคุณครูไป๋ไป๋จ้าวเหม่ยยืนหมุนตัวอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ชุดเดรสสีขาวลายดอกเดซีสีแดงขับเน้นให้หญิงสาวดูขาวราวกับหยกชั้นดี ยิ่งชุดที่เธอใส่เป็นชุดที่เธอเพิ่งจะออกแบบเอง โดยนำแฟชั่นสมัยใหม่ มาผสมผสานกับแฟชั่นในยุคนี้ ก็ยิ่งทำให้เธอดูโดดเด่นยิ่งกว่าใคร“ผมชักจะไม่แน่ใจแล้วว่า ผมควรปล่อยคุณออกจากบ้าน หรือจะขังคุณเอาไว้ในกรงเหมือนเสี่ยวจง กับเสี่ยวถิงดี”“นี่อาเหวยคุณเอาฉันไปเปรียบกับไก่เลยเหรอ” หญิงสาวหมุนตัวมาถลึงตาใส่ ทว่ามีหรือที่คนหน้าบึ้งจะสนใจ เขาเบะปากพลางมองไปทางอื่น“อาเหวยฉันไม่สวยเหรอคะ ทำไมคุณไม่มองฉันเลยล่ะ นี่ฉันเสียความมั่นใจนะ อุตส่าห์ตัดเย็บชุดด้วยตัวเอง” น้ำเสียงที่แฝงแววเสียใจดังขึ้นมาเบา ๆ ไป๋จ้าวเหม่ยเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่โต๊ะกระจก ยิ่งจ้องมองตนเองก็ยิ่งไม่มั่นใจ เพราะหากเป็นเหมือนทุกที ไม่ว่าเธอจะใส่เสื้อผ้าชุดไหน อู๋เหวยก็มักจะเอ่ยปากชมเธอทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับไม่มีแม้แต่คำเดียว!“เหม่ยเหม่ยคุณสวยมาก สวยจนผมกลัว เหม่ยเหม่ยผมมีอะไรดีบ้าง ผมมีสิ่งใดคู่ควรกับคุณบ้าง วันนี้คุณเป็นคุณครูโรงเรียนดัง เป็นคนมีความรู้ มีหน้ามีตา เป็นคุณครูไป๋ที่ต่อไปก็จะเ

ตอนพิเศษ 2 หานจุ้นเสิ่นชิงเยียนเดินหน้าบึ้งตึงไม่ยอมรอหานสวี่ ชายหนุ่มรีบเดินตามหลังนางไปติด ๆ ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี ผิดกับร่างอรชรที่เดินอย่างไม่สนใจเขา"ฮูหยินเจ้าอยากกินบะหมี่เกี๊ยวใช่หรือไม่ ไปกันเถอะพี่ให้บ่าวไปจองโต๊ะรอไว้แล้ว" หานสวี่ยื่นมือไปจับข้อมือบางของเสิ่นชิงเยียนเอาไว้ ทว่านางก็บิดข้อมือออกอย่างไม่ยินยอม นางบิดออกเพียงน้อย หากไม่สังเกตก็คงจะไม่มีผู้ใดได้เห็น หานสวี่หาได้ยอมให้ฮูหยินของเขาทำเช่นนั้น มือหนาสอดกุมมือบางเอาไว้ พลางส่งยิ้มใบหน้าหล่อเหลาไปให้อย่างเอาใจ เสิ่นชิงเยียนเขินอายทว่ายังแสร้งทำหน้าบึ้งตึงอยู่อย่างนั้น"ปล่อยข้า ไม่ต้องมาจับ!!" นางพูดออกมาเสียงเบา "ปล่อยได้อย่างไร หากพี่ปล่อยเจ้าก็เดินหนีพี่ไปอีก ภรรยาไม่พอใจสามีเรื่องใดหรือ บอกสามีได้หรือไม่" หานสวี่เอ่ยเสียงเย้า ยิ่งทำให้ฮูหยินน้อยทั้งมีโทสะปนเขินอายไปกันใหญ่"ท่านพี่!!...เหตุใดท่านจึงเป็นคนหน้าไม่อายเช่นนี้ ข้าไม่อยากจะพูดกับท่านพี่แล้ว" เสิ่นชิงเยียนหันหน้าหนี เสี่ยวเจียงและเสี่ยวอวี้มองหน้ากันพลางก้มหน้ายิ้ม"เรื่องใดกัน พี่หน้าไม่อายตรงไหนหรือเยียนเอ๋อร์บอกแก่พี่สิ ไหนเจ้าเคยให้

ตอนพิเศษ 1 เทศกาลโคมไฟ"เยียนเอ๋อร์คืนนี้แม่จะพาเจ้าไปลอยโคมที่งานโคมไฟกันดีหรือไม่"เสิ่นชิงเยียนหันไปยิ้มให้แม่สามีก่อนจะพยักหน้าตกลง"เจ้าค่ะท่านแม่ เยียนเอ๋อร์อยากไปกินบะหมี่ร้านริมแม่น้ำเจ้าเดิมนั่นอีกเจ้าค่ะ"นางจำได้ดีร้านบะหมี่หยกร้านนั้นจะขายแค่ปีละครั้ง ในงานเทศกาลโคมไฟเท่านั้น ไม่รู้เช่นกันว่าเพราะเหตุใดร้านอร่อยเช่นนั้นถึงได้เปิดขายแค่ปีละครั้ง ช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย"เฮ้อ...นึกถึงเรื่องเมื่อปีที่แล้วข้าก็โมโหยิ่งนัก ดีนะที่แม่นางไป่ผู้นั้นไม่กล้าเข้ามาวุ่นวายกับเจ้าอีก หากไม่เช่นนั้นแล้วข้านี่แหละที่จะจัดการนางเองคอยดูเถอะ" เถาฮวาทุบกำปั้นลงมาที่ฝ่ามือตนเองอย่างแค้นเคืองหลังจากที่หานสวี่กับเสิ่นชิงเยียนคืนดีกันแล้ว ไป่อ้ายเหม่ยก็ยังคงมาหาหานสวี่เพราะหมายอยากจะกลับมาคืนดีกับเขา ทว่าเถาฮวาจัดการอย่างเด็ดขาดหลังจากนั้น ไป่อ้ายเหม่ยก็ไม่เคยมาหาอีกเลยเสิ่นชิงเยียนนึกย้อนกลับไปวันที่ไป่อ้ายเหม่ยตั้งใจมาหาเรื่องนางที่จวน นางกำลังนั่งทำถุงหอมให้กับสามีอยู่ที่ศาลาริมสระบัว บ่าวรับใช้ในจวนปล่อยให้ไป่อ้ายเหม่ยเข้ามา และนางพยายามจะพูดจายุแยงให้เสิ่นชิงเยียนและหานสวี่ผิดใจกันท

ตอนที่ 35 เข้าหอ (จบ)หานสวี่ใช้นิ้วหนาแบะกลีบบุปผางามสองกลีบให้แยกออกจากกัน เผยให้เห็นเม็ดเกสรสีสวยด้านในที่รอให้เขาเชยชมหานสวี่ไม่รอช้าเขาแลบลิ้นเลียร่องหลืบสวาทของนางอย่างช้าๆ แล้วจึงเร่งจังหวะให้ถี่เร้ามากยิ่งขึ้น ก่อนจะครอบริมฝีปากกลืนกินเม็ดรักสีชมพูของนางพร้อมกับดูดดึงขบเม้มมันอย่างหื่นกระหาย เสิ่นชิงเยียนเสียวสะท้านเสียจนแทบทนไม่ไหว นางส่งเสียงหวานครวญครางด้วยความเสียวซ่านจนเกินจะทานทน"อ๊ะ...ทะ...ท่านพี่เจ้าคะ" เสิ่นชิงเยียนตัวกระตุกเกร็งขึ้นมา มือบางกำผ้าปูเตียงแน่น"หวานเหลือเกินเยียนเอ๋อร์" เสียงร้องครวญครางของฮูหยินตัวน้อยสร้างความปั่นป่วนให้ชายหนุ่มไม่น้อย หานสวี่กระดกลิ้นร้อนให้ถี่ระรัวมากยิ่งขึ้น เสิ่นชิงเยียนเสียวสะท้านเสียจนต้องยกเอวลอยหวือขึ้นมากลางอากาศไม่นานนักน้ำหวานจากดงดอกไม้ไหลเยิ้มออกมาอย่างไม่ขาดสาย หานสวี่แลบลิ้นดูดเลียน้ำหวานของนางจนสะอาดหมดจดโดยไม่นึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย เขาใช้นิ้วหนาสอดแทรกเข้าไปในรูสวยของนางทีละนิ้วเพื่อเบิกทางไม่ให้ร่างบางได้รับความเจ็บปวดจนเกินไป"ท่านพี่...อื้อ...เยียนเอ๋อร์ไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ"เมื่อได้ยินเสียงร้องของฮูหยินตัวน้อย พ

ตอนที่ 34 กลับจวนสกุลหานเสี่ยวเจียงกับเสี่ยวอวี้นั่งมองเจ้านายตนเองยิ้มพลางทำถุงหอมไปพลางอย่างมีความสุข ใบหน้าหวานเบิกบานไม่เหมือนแต่ก่อนที่มีแต่ความหมองเศร้าทว่าตอนนี้กลับไม่หลงเหลือความเศร้านั้นอีกเลย สาวใช้ทั้งสองชอบใบหน้าของเจ้านายตนเองเช่นนี้มากกว่าแต่ก่อนเสียอีก พวกนางไม่รู้ว่าฮูหยินน้อยไปคืนดีกับคุณชายใหญ่ตอนไหน ทว่าหลังจากที่คุณชายใหญ่ฟื้นขึ้นมาในรุ่งเช้า นางก็เห็นว่าฮูหยินน้อยใจอ่อนลงแล้ว หรืออาจจะเพราะว่าฮูหยินน้อยไปเฝ้าไข้คุณชายใหญ่ทั้งคืน ทั้งคู่อาจจะได้ปรับความเข้าใจกันในตอนนั้นก็ย่อมได้"เอ๋!!...ถุงหอมที่เจ้าทำมีสิ่งใดดีหรือ เจ้าถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับถุงหอมเช่นนั้น" เสิ่นจื่อเหนียงเดินเข้ามานั่งตรงหน้าบุตรสาวได้สักพักแล้ว ทว่าบุตรสาวนางก็ไม่เห็นเสียที คนเป็นมารดาจึงได้พูดแกมหยอกล้อออกมาเสิ่นชิงเยียนเงยหน้าขึ้นมองหน้ามารดาตนเองพลางยิ้มเขิน"ท่านแม่อย่าล้อเยียนเอ๋อร์เล่นสิเจ้าคะ" เสิ่นชิงเยียนขยับเข้าไปกอดมารดาอย่างออดอ้อน"แกล้งที่ใดกัน แม่ก็แค่เห็นว่าเจ้ามีความสุขกับการทำถุงหอมเสียจริง คงจะทำให้คนสำคัญกระมัง"เสิ่นจื่อเหนียงยกมือลูบศีรษะมนของบุตรสาวอย่างเอ็นดู"ใช่แล

ตอนที่ 33มอบใบหย่าให้ข้าเถอะฮูหยินเถาฮวาและหานจี้กงรีบเดินทางมายังจวนสกุลเสิ่นเมื่อรู้ข่าวการล้มป่วยของบุตรชาย เสิ่นชิงเยียนก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด เมื่อครั้งตอนที่นางไปอาศัยอยู่ในจวนสกุลหาน แม่สามีผู้นี้ดูแลนางเป็นอย่างดี หากนางเจ็บป่วยแม่สามีก็จะเป็นผู้ต้มยามาให้นางได้ดื่มด้วยตนเองทุกครั้งเมื่อนึกถึงตรงนี้น้ำตานางก็ไหลออกมา ทว่าหานสวี่มาจวนนางแค่เพียงหนึ่งเดือนนางกลับทำให้เขาล้มป่วยหนักถึงเพียงนี้ นางจะกล้าสู้หน้าแม่สามีได้อย่างไร"เยียนเอ๋อร์เจ้าอย่าร้องไปเลย ท่านพี่ของเจ้าหาได้เป็นอันใดไม่" เถาฮวาดึงมือลูกสะใภ้มากุมไว้ พลางลูบหัวอย่างปลอบใจ ท่ามกลางสายตาของทั้งสองตระกูลที่มองไปยังแม่สามีและลูกสะใภ้ที่รักใคร่กลมเกลียวกัน พลันในใจของเสิ่นจื่อเหนียงก็รู้สึกยินดียิ่งนัก นับว่าหายากที่แม่สามีจะเอ็นดูลูกสะใภ้เช่นนี้ ถือว่าเยียนเอ๋อร์ของนางวาสนาดีไม่น้อยเลยทีเดียว"ลูกก็อย่าได้ร้องไห้อีกเลยเยียนเอ๋อร์ เดี๋ยวแม่สามีเจ้าจะไม่สบายใจ" เสิ่นจื่อเหนียงดุบุตรสาวตนเองออกมาอย่างไม่จริงจังนัก "ข้าเสียใจเจ้าค่ะท่านแม่ เพราะข้าท่านพี่จึงได้ล้มป่วยเช่นนี้" เสิ่นชิงเยียนร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาจทนต

ตอนที่ 32 สลบหานสวี่หันกลับไปมอง เมื่อเห็นหญิงคนรักเขาก็ยิ้มอ่อนโยนออกมา ความพยายามเขาสำเร็จแล้วใช่หรือไม่ เขาก้าวขาเดินเข้าไปหาเสิ่นชิงเยียนอย่างดีใจ มือหนายื่นออกไปหมายจะสัมผัสกับมือบางของนาง ทว่าไม่ง่ายอย่างนั้นเสิ่นชิงเยียนส่ายหน้าและเดินถอยหลังออกไปไม่ยินยอมให้หานสวี่สัมผัสมือของนางได้"เยียนเอ๋อร์..." เสียงแหบพร่าของหานสวี่เอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา "อย่าถอยจากข้า..."เสียงเว้าวอนของหานสวี่ สร้างความปวดใจให้กับนางไม่ใช่น้อย ทว่าหัวใจนางไม่อาจจะทนรับความเจ็บปวดได้อีกต่อไป"ข้าถาม...เหตุใดท่านต้องมาทนทรมานตนเองทำไมกัน ที่นี่ไม่มีอะไรที่ท่านต้องการอีกต่อไปแล้ว กลับไปได้แล้ว!!" เสิ่นชิงเยียนตวาดออกมาเสียงสั่นเครือ นางมองหน้าหานสวี่ด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตา"เยียนเอ๋อร์ เจ้าจะอภัยให้ข้าไม่ได้หรือ ขอเพียงครั้งเดียวข้าจะไม่ทำให้เจ้าเสียใจอีก ที่ผ่านมาข้ารู้แล้วว่าข้าทำผิดต่อเจ้าอย่างไม่น่าให้อภัย แต่ได้โปรดอภัยให้เถอะนะ อภัยให้กับความโง่เง่าของข้าเพียงครั้ง" หานสวี่อ้อนวอนเสียงเบา เขามองใบหน้าหวานที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาราวไข่มุกอย่างปวดใจ เขาทำให้นางร้องไห้อีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เขาย

ตอนที่ 21 ซื้อที่ดินเพิ่มในเมื่อลู่ชุนรับของกำนัลของภรรยามาแล้วทั้งคืน เช้าวันต่อมาเขาก็ไม่รอช้า หากรีบจัดการธุระให้นางเสร็จเร็วไวไม่แน่ว่า คืนนี้เขาอาจจะได้นอนมองหญิงงามควบขี่บนตัวเขาอีกก็ได้ "ท่านหัวหน้าหยางขอรับ" ลู่ชุนตะโกนเรียกผู้เฒ่าสกุลหยางอยู่หน้ารั้วบ้าน ป้าหยางชะโงกหน้าออกมาดู ครั้นเห็นเป็นผู้ใดก็รีบวิ่งเข้าไปเรียกหยางซูเม่ยออกมาต้อนรับ แน่นอนว่าซูเม่ยย่อมต้องยินดี นางจัดทรงผมตนเองให้เรียบร้อย ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้ม เดินด้วยท่วงท่าที่ดูเหมือนจะงดงามออกไป"พี่ชุนเองหรือ เข้ามาก่อนเถอะเจ้าค่ะ ท่านปู่ออกไปดูนาข้าวสาลีอีกประเดี๋ยวก็คงกลับมาแล้ว" ลู่ชุนดูลังเลอยู่บ้าง ทว่าซูเม่ยก็บอกว่ายังมีมารดาของนางที่อยู่ในบ้านอีก เขาจึงได้ตอบตกลง แต่กระนั้นก็นั่งรอที่โต๊ะใต้ต้นไม้เท่านั้น ไม่ได้เข้าไปถึงในบ้าน ถึงแม้เขาจะไม่ได้คิดอันใด แต่ชายหญิงก็ไม่ควรอยู่กันตามลำพัง อีกอย่างเขาก็มีภรรยาแล้วด้วย ต่อให้อยากเห็นนางดื่มน้ำส้มบ้างก็ตาม"แม่ข้าซื้อชามาใหม่ ท่านปู่ชอบดื่มชาน่ะ พี่ชุนลองดื่มดูเจ้าค่ะ" "ขอบใจเจ้ามาก" ลู่ชุนรับจอกชาขึ้นดื่ม กลิ่นชาเก่ามีกลิ่นอับ รสชาติของชาก็ไม่ดีเท่าไร หากไม

ตอนที่ 20 สามีกลับมาแล้วจ้าวลี่หลินเดินกลับจากลำธารพร้อมกับว่านถิงถิง ครั้นเมื่อถึงทางแยกบ้านสกุลว่านต้องเลี้ยวไปทางซ้าย ส่วนบ้านสกุลลู่ยังต้องตรงไปจนเกือบถึงเขาด้านหลังหมู่บ้าน นางอุ้มตะกร้าเดินอ้อมไปยังหลังหมู่บ้าน ไม่รู้ป่านนี้เสี่ยวไป๋จะกลับมาหรือยัง แต่ในใจนางก็รู้ดีว่า อาชาตัวนั้นเป็นม้าที่รู้ความเป็นอย่างมาก มันทั้งรู้ภาษามนุษย์ และยังมีความเฉลียวฉลาด แต่กระนั้นก็อดห่วงมันไม่ได้ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ทั้งนางและลู่ชุนก็เปลี่ยนเครื่องแต่งกายใหม่จนหมด อาภรณ์หรูหราที่เคยใส่ในเมืองนำออกไปขายจนเกือบหมด เหลือไว้เพียงไม่ถึงสามชุด เปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าเหมือนชาวบ้านที่นี่ แต่ก็ไม่น่าเสียดายเลยสักนิด นางชอบที่นี่ทั้งยังชินกับมันอีกด้วย ร่างอรชรเดินมาหยุดที่รั้วบ้าน ครั้นเห็นว่าประตูเปิดอยู่ นางก็ยิ้มกว้างออกมา รีบวิ่งเข้าไปวางตะกร้าเอาไว้ที่พื้น ก่อนจะกระโดดกอดชายหนุ่มที่ยืนอ้าแขนรออยู่ก่อนแล้ว"ข้ากลับมาแล้ว""ท่านกลับมาแล้ว ท่านพี่เหตุใดจึงกลับช้านักเจ้าคะ เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือไม่ ท่านได้รับบาดเจ็บหรือเปล่าให้ข้าดูหน่อยเถอะ อาหารแห้งที่ข้าทำให้พอกินหรือไม่เจ้าคะ" "ข้าตอบไม่ทันแล้ว หลินห

ตอนที่ 19 ภรรยาของพี่ชุนวันที่สี่ผ่านไปจ้าวลี่หลินก็ยังคงต้องอยู่กับอนุไป๋ที่บ้านเพียงลำพัง ตอนแรกสามีบอกว่าจะกลับมาวันนี้ แต่รอจนแล้วจนเล่าก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา นางเดินไปชะเง้อมองที่หน้าประตูบ้าน และเดินกลับเข้ามาอย่างนี้ซ้ำ ๆ จนครั้งสุดท้ายเจ้าม้าดำชื่อขาวก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป มันเดินเข้าไปกัดอาภรณ์ของนาง และลากกลับเข้าไปในบ้าน จากนั้นก็ใช้เท้าถีบประตูปิดลง นางโกรธเป็นอย่างมาก ตะโกนด่าเจ้าม้าบ้านั่นอย่างไม่ไว้หน้า"ไอ้ม้าบ้าเอ๊ย ไหนเจ้าหวงสามีข้านักหนา เขายังไม่กลับบ้านแต่เจ้ากลับดีนัก ไม่เป็นห่วงแล้วยังมาขังข้าไว้อีก" เสี่ยวไป๋ส่งเสียงร้องขึ้นมาหนึ่งคำ ก็เลิกสนใจนางอีก มันเดินกลับไปที่คอกของตนเอง ปล่อยให้นายหญิงวิปลาสตะโกนด่าต่อไปจ้าวลี่หลินด่าไปจนเหนื่อยล้านางหลับไปตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบ ตื่นขึ้นมาก็เป็นยามเช้าเข้าไปแล้ว หญิงสาวลากร่างกายที่ห่อเหี่ยวไปล้างหน้าบ้วนปาก และออกไปที่คอกเสี่ยวไป๋"ข้าลืมตัดหญ้ามาให้ เจ้าออกไปหากินเองละกัน นี่พูดก็พูดเถอะ ปกติแล้วเป็นม้าก็ต้องออกไปหาอาหารเองอยู่แล้ว มิใช่หน้าหนาวเสียหน่อย ยังต้องให้ตัดหญ้าให้อีก" เสี่ยวไป๋ไหนเลยจะสนใจนาง มันย่ำเท้าวิ่งออกไ

ตอนที่ 18 เก็บเกี่ยวผลผลิตรอบแรกลู่ชุนขึ้นเขาไปได้สามวันแล้ว ในช่วงสามวันนี้ช่างน่าเบื่อยิ่งนัก วัน ๆ นางก็เอาแต่ก่อกวนเสี่ยวไป๋ ทะเลาะกับมันสักรอบสองรอบ จากนั้นก็ไปทำปุ๋ยหมักของนาง ตั้งแต่ที่ได้ฟังคำพูดของสามี นางก็เลิกคิดเรื่องมือวิเศษของนางไปเสีย เพราะนางลองใช้ชุบชีวิตหนูที่สามีหามา ปรากฏว่ามันก็ต้องถูกนำมาแกงอยู่ดี และอีกอย่างตามความคิดของนางนั้น ไม่ว่ามือคู่นี้จะปลูกอะไรก็มักจะขึ้นเสมอ นางจึงนำก้อนทองที่เก็บไว้ห้าก้อนมาปลูกเสีย นอกจากทองจะไม่งอกแล้ว มันยังดำอีกด้วย เรื่องนี้จึงเป็นอันจบไป "สะใภ้ลู่!!..สะใภ้ลู่อยู่หรือไม่" จ้าวลี่หลินยกเท้าขึ้นจากบ่อหมัก นางเดินไปล้างเท้าที่ถังน้ำ แล้วจึงเดินมาหน้าบ้าน"น้าชิงอีนี่เอง เข้ามาก่อนเจ้าค่ะ" ชิงอีมารดาของอาซินเดินเข้าไปในบ้าน นางก้มหน้ามองแต่ทางตรงหน้า ไม่สอดส่ายสายตามองไปทั่วเหมือนป้าหยางภรรยาลุงไห่ นั่นจึงทำให้จ้าวลี่หลินรู้สึกดีกับนางมากขึ้น นางพาน้าชิงอีเข้ามานั่งในห้องโถงใหญ่ในบ้าน รินน้ำชาส่งไปตรงหน้า "อืม..ชาดี..สมแล้วที่เป็นสตรีจากเมืองหลวง" ชิงอีสูดดมกลิ่นชาก่อนจะยกขึ้นดื่ม ความจริงนางไม่รู้หรอกว่าชาดีหรือไม่ ชาวบ้านเช่นนาง

ตอนที่ 17 ปีศาจสาวของข้าผู้เดียว"เจ้ากำลังคิดสิ่งใดอยู่หรือ" หลังจากจบบทรักลู่ชุนก็รั้งภรรยาสาวเข้ามากอด เขาก้มลงจูบที่กลางศีรษะ ดวงตาปรือฉ่ำใกล้เข้าสู่ห้วงนิทราเต็มที่แล้ว แต่กระนั้นก็ฝืนเอาไว้ เห็นใบหน้าหวานเหมือนกำลังมีเรื่องค้างคาใจ "เปล่าหรอกเจ้าค่ะ..ท่านพี่ครั้งนี้ท่านจะขึ้นเขานานหรือไม่" "คิดว่าจะไปสักสี่ห้าวัน ครั้งนี้อาตงกับอาซินขอไปด้วย คงต้องล่าให้เยอะขึ้นหน่อย จะได้ปันกันได้""ก็ดีเจ้าค่ะ" ลู่ชุนลูบหลังนางเบา ๆ เขาหลับตาลงอีกครั้ง ครั้นกำลังจะหลับก็ได้ยินเสียงนางอีกแล้ว"ท่านพี่คิดว่าผักที่ข้าปลูกโตไวเกินไปหรือไม่ อาตงบอกว่าผักข้าโตไวเกินไป มันผิดปกติใช่หรือไม่""โตไวแล้วไม่ดีหรือ โตไวก็เอาไปขายได้ไว เจ้าก็บอกไปอย่างที่เจ้าบอกก็ถูกต้องแล้ว ปุ๋ยอะไรของเจ้านั่นอย่างไร มันเร่งการเจริญเติบโตให้ผักพวกนั้น หลินหลินเจ้าอย่าคิดมากเลย ดินดี น้ำดี การดูแลดีย่อมทำให้ผลผลิตออกมาดี" "แต่ชาวบ้านที่นี่ยังคงเชื่อเรื่องลี้ลับ ข้าเกรงว่า"อาทิตย์ก่อนมีนักพรตผ่านมาทางหมู่บ้าน นักพรตชรานั่นบอกว่าที่หมู่บ้านมีกลิ่นอายของปีศาจ จึงได้ทำพิธีขับไล่สิ่งอัปมงคล ท่านหัวหน้าหยางให้ภรรยาเรี่ยไรเงิ

ตอนที่ 16 ผักโตไวซ่า!!..น้ำอุ่นร้อนไหลออกจากถังไม้ไผ่กระเพื่อมแล้วกระเพื่อมเล่า มือเรียวเกาะขอบถังยันตัวขึ้นรับแรงอัดกระแทกจากทางด้านล่าง"อ้าส์...ท่านพี่..""หลินหลินนั่งทับลงมาเร็วเข้า" มือหนาบีบเอวบางจนขึ้นรอยนิ้ว เขาอ้าขาออกแรงดึงเอวเล็ก บังคับให้นางทิ้งตัวลงมาบนกลางกายเขา "อื้อ...จุกเจ้าค่ะ" จ้าวลี่หลินเชิดหน้าห่อปากความคับแน่นทำให้นางไม่อาจขยับกายได้ ลู่ชุนถูกความบีบรัดของนางทรมานจนแทบจะสิ้นท่า เขาคำรามเสียงแหบพร่า โน้มตัวดันนางไปข้างหน้า กดทับให้นางเป็นฝ่ายตั้งรับ จ้าวลี่หลินคุกเข่าในอ่างน้ำ มือเล็กกำขอบอ่างเอาไว้แน่น สะโพกมนแอ่นขึ้นรับแรงกระแทกจากสามีจนตัวโยน"หลินหลินเด็กดี..อ้าส์..อ้าขาออกอีกนิด""มะ..ไม่ได้แล้วเจ้าค่ะ..อื้อ..มันชิดขอบแล้ว..อู๊ย..." นางก็อยากจะอ้าขาให้กว้างกว่านี้อยู่หรอก ทว่าอ่างน้ำมันก็มีพื้นที่อยู่เท่านี้ "รัดแน่นถึงเพียงนี้ชอบที่สามีทำใช่หรือไม่..ซี้ด.."เสียงแหบพร่าของสามีหนุ่มทำเอาร่างอรชรทรุดตัวลงไปในน้ำ ลู่ชุนรั้งเอวนางขึ้นมา ขยับท่าให้ถนัดกระแทกแท่งเนื้อเข้าในช่องรัก ยิ่งโหมกระแทกแรงเพียงใด เสียงครางหวานและเสียงแหบพร่าก็ประสานกันดังยิ่งขึ้น กลบเ