ตอนที่ 21 คนคนหนึ่งจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ

ตอนที่ 21 คนคนหนึ่งจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ

อู๋เหวยเอาข้าวของที่ไป๋จ้าวเหม่ยซื้อมาใส่ตะกร้าหน้ารถตัวเอง ที่ใส่ไม่หมดก็ห้อยเอาไว้ เขามองข้าวของที่เต็มรถ ก็พอจะรู้ว่าเธอหมดไปหลายหยวน ชายหนุ่มรู้ว่าหญิงสาวได้เงินมาจากการขายสมุนไพร เพราะหลายวันที่ผ่านมา เขาก็เห็นแล้วว่าเธอวุ่นวายอยู่กับสมุนไพรเหล่านั้น แต่เขาไม่รู้ว่ามันจะขายได้ราคาดีเพียงใด

“ซวนซวนหนูมาซ้อนท้ายพ่อดีไหมคะ น้าเหม่ยของลูกจะได้ไม่หนัก”

“พ่อคะ!...หนูตัวไม่หนักเสียหน่อยจริงไหมคะน้าเหม่ย”

“จริงจ้ะ ซวนซวนของพวกเราหุ่นดีขนาดนี้จะหนักได้ยังไง หนูมาซ้อนท้ายน้าเหมือนเดิมดีกว่า พ่อหนูถือของเต็มรถแล้ว” ไป๋จ้าวเหม่ยเห็นว่าอู๋เหวยรับหน้าที่ขนของแล้ว ดังนั้นเธอจึงรับหน้าที่บรรทุกคนไปเอง ทว่ายังไม่ทันที่เด็กหญิงจะได้ตอบ เสียงรีบร้อนของคนบางคนก็ตะโกนออกมาก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึงเสียอีก

“ซวนซวนหนูอยากมาซ้อนรถของพี่ชิงฮุยหรือเปล่าจ๊ะ ป้าพี่ส่งจดหมายมาจากเซี่ยงไฮ้ มีเรื่องสนุก ๆ เยอะเลย พี่เล่าให้ฟังดีไหมจ๊ะ”

 หลิวชิงฮุยเห็นทั้งสามกำลังจะไปอยู่แล้ว เธอก็รีบจูงรถจักรยานตามมา ในใจนึกโมโหตั้งแต่ที่กินอาหารข้างในแล้ว มีเพียงแค่เธอที่ชวนคุย พี่เหวยไม่แม้แต่จะเริ่มก่อน แต่ก็ยังดีที่เขาไม่ได้คุยกับเมียอ้วนของเขาเช่นกัน

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ชิงฮุย หนูกลับกับน้าเหม่ยก็ได้ ตอนขามาน้าเหม่ยเล่านิทานให้ฟังยังไม่จบ ต้องต่อเอ่อ...ต่ออะไรนะคะอีทีสองใช่ไหมคะ”

“ไม่ใช่จ้ะ เขาเรียกว่าอีพีสอง EP หรือ Episode แปลว่า ฉาก หรือตอน หรือบท  เช่น EP หนึ่ง ซึ่งก็คือ ตอนที่หนึ่งนั่นเอง น้าเล่าอีพีหนึ่งไปแล้ว คราวนี้เราก็จะมาต่อกันที่อีพีสอง”

หลิวชิงฮุยอ้าปากค้างไม่รู้ว่าไป๋จ้าวเหม่ยพูดภาษาประหลาดอะไรออกมา

“หึ...สหายไป๋เธอสอนบ้าบออะไรให้ซวนซวน พี่เหวยคะฉันว่าพี่ควรจะอบรมภรรยาพี่หน่อยดีกว่า พูดภาษาประหลาดอะไรออกมาน่าขำ” ไป๋จ้าวเหม่ยได้ยินคำพูดของหลิวชิงฮุยก็ตกใจเป็นอย่างมาก เธอรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นสายตาของอู๋เหวยที่มองตรงมาเช่นกัน หัวใจเธอกระตุกวูบ

“ภาษาอังกฤษน่ะ เธอแอบเอาหนังสือของฉันไปอ่านอีกแล้วใช่ไหมจ้าวเหม่ย”

“เอ่อ...ใช่ ๆ ฉันเห็นว่ามันกอง ๆ เอาไว้ ตอนที่จัดห้องฉันก็เลยเปิดอ่านนิด ๆ หน่อย ๆ น่ะ ทำไมนายหวงหรือไง”

“อย่าทำของฉันขาดก็แล้วกัน” อู๋เหวยหันกลับมาตวัดขาคร่อมรถจักรยานและจึงถีบออกไปเป็นคนแรก หลิวชิงฮุยก็รีบก้าวขาขึ้นไปและออกตัวตามไปด้วยเช่นกัน

“พี่เหวยรอฉันด้วยค่ะ”

ไป๋จ้าวเหม่ยถอนหายใจออกมา เธอยกมือตบหน้าอกตนเอง เกือบไปแล้ว ดีที่ในบ้านมีหนังสือของอู๋เหวยหลายเล่ม เขาพูดมาแบบนั้น ก็แสดงว่าในกองหนังสือพวกนั้น มีสอนภาษาอังกฤษด้วยกระมัง แต่กระนั้นก็ไม่รู้ว่า จังหวัดไร้ชื่อในประวัติศาสตร์จะต้องเรียนภาษาต่างประเทศไปทำไมกัน

“พวกเราก็ไปบ้างดีกว่า กอดเอวแน่น ๆ นะ”

ทั้งสี่คนปั่นจักรยานกลับเข้ามาในหมู่บ้าน ตอนแรกหลิวชิงฮุยจะตามมาด้วย ทว่าก็ถูกเหล่าหลิวผู้นำหมู่บ้านเรียกตัวกลับไปเสียก่อน เพราะวันนี้อู๋เหวยเลิกงานครึ่งวัน ดังนั้นเขาจึงมีเวลาเปิดดูหนังสือเรียนของลูกสาว เมื่อเห็นว่าซวนซวนเขียนได้อ่านออก ก็ตกใจเป็นอย่างมาก

“ซวนซวนของพ่อเก่งมากเลย”

“เพราะว่าน้าเหม่ยสอนเก่งค่ะพ่อ ต้องยกความดีให้น้าเหม่ยนะ พี่เจินเจินกับพี่เสี่ยวจุนก็บอกว่าเก่งขึ้นเหมือนกัน วันนี้น้าเหม่ยซื้อลูกอมกระต่ายกลับมาด้วย น้าบอกว่าเอาไว้ให้คนที่ทำคะแนนได้ดี จะมีรางวัลเป็นลูกอม หนูอยากให้ถึงวันเข้าเรียนเร็ว ๆ จังเลย” อู๋ชิงซวนเล่าเรื่องต่าง ๆ มากมาย รวมทั้งบ่นเรื่องที่วันนี้ใช้เงินไปมากอีก

 อู๋เหวยเงยหน้าขึ้นมองผ่านหน้าต่าง เห็นร่างอวบอ้วน ที่ดูเหมือนจะผอมลงอย่างที่เหล่าซานบอกจริง ๆ ด้วย ไป๋จ้าวเหม่ยกำลังยกจอบขุนร่องดินที่หลังคอกไก่ เสียงเพลงแปลกๆ  ดังออกมาจากริมฝีปากของหญิงสาวเป็นทำนองไพเราะรื่นหู ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยได้ยินเพลงแบบนี้มาก่อน เพราะอะไรผู้หญิงคนนี้ถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ คนคนหนึ่งจะเปลี่ยนนิสัยตัวเองง่ายดายอย่างนั้นเลยหรือ

“อะไรของนายเนี่ย” ไป๋จ้าวเหม่ยกำลังขุดร่องดินอยู่ดี ๆ ข้อมือเธอก็ถูกจับเอาไว้ หญิงสาวขมวดคิ้วพลางหันไปตวาดถาม

“ส่งมาฉันทำเอง” อู๋เหวยไม่รู้ว่าตนเองเดินออกมาข้างนอกตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกทีเขาก็มาจับมือของเธอแล้ว

“ก็บอกสิ มาจับมือเงียบ ๆ เดี๋ยวฉันก็มือลั่นยกจอบฟาดหน้านายหรอก” ไป๋จ้าวเหม่ยส่งจอบให้กับอู๋เหวย ส่วนตนเองก็เดินไปหิ้วน้ำมาราดหน้าดินให้อ่อนตัว จะได้ขุดง่ายๆ 

“พ่อคะ น้าเหม่ยคะ หนูไปเล่นบ้านทวดสามนะคะ”

“ได้สิ ซวนซวนเอาของที่น้าแยกไว้ไปให้ทวดสามด้วย แล้วก็หยิบเงินไปซื้อเนื้อกับลุงจัวด้วยนะ”

“ได้ค่ะ” อู๋ชิงซวนรีบวิ่งออกไป พร้อมกับถือของที่น้าเหม่ยแยกเอาไว้ไปด้วย

ครั้นเมื่อเด็กน้อยเดินออกไปแล้ว ก็เหลือเพียงหนุ่มสาวสองคนในบ้าน ทว่าทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยกันแม้แต่คำเดียว แต่กระนั้นพวกเขาก็ทำงานเข้าขากันเป็นอย่างมาก อู๋เหวยขุดร่องเสร็จแล้ว ไป๋จ้าวเหม่ยก็นำเมล็ดผักที่ตนเองซื้อไว้มาโรย จากนั้นชายหนุ่มก็ไปหอบเอาหญ้าแห้งมาโรยปิดหน้า รดน้ำอีกครั้งก็เสร็จ

“เธอปลูกผักเป็นด้วย”

“ของมันง่าย ๆ ก็แค่ขุด ๆ ดิน หว่านเมล็ดพันธุ์ รดน้ำใส่ปุ๋ยขี้ไก่ รอให้มันโตก็เก็บเอาไปกิน ยากตรงไหน” อู๋เหวยถอนหายใจออกมา เขายัดถังรดน้ำใส่มือของหญิงสาว ก่อนจะเดินส่ายหน้าไปเปิดร้านซ่อมรถ

“ฮ่า ๆ” ไป๋จ้าวเหม่ยเห็นอู๋เหวยกลอกตาก็หัวเราะลั่นออกมา ก็แค่ปลูกผักถ้าจะมาจับผิดเธอ ก็คิดผิดแล้ว

ร่างอวบอ้วนเดินเข้าไปในครัว เธอหยิบซีหงซื่อ[1]ลูกใหญ่ออกมาหั่นเป็นชิ้น ๆ แล้วจึงนำไปผัดกับไข่ ก็ไข่ของเจ้าเสี่ยวถิงนั่นอย่างไร มันออกไข่มาอีกแล้ว ไก่ตัวนี้รู้คุณนักออกไข่วันละสองฟองเชียว อาจเพราะอู๋ชิงซวนให้มันกินอย่างสมบูรณ์กระมังมันจึงขยันออกไข่

ความจริงการทะลุมิติมาที่นี่ก็ไม่ได้แย่อะไรนัก ชีวิตก่อนเธอเติบโตในบ้านเด็กกำพร้า ไม่เคยมีครอบครัว ทว่าก็มีแฟนหนึ่งคน เธอกับแฟนวางแผนกันว่าหลังแต่งงานจะมีลูกด้วยกัน ดังนั้นจึงได้จับมือไปตรวจสุขภาพ ผลออกมาสุดแสนจะย่ำแย่ เธอเป็นหมัน ต่อให้ไม่เป็นหมันก็ยากที่จะตั้งครรภ์ อาจเพราะชีวิตในบ้านเด็กกำพร้าไม่ได้ดีนัก ร่างกายเธอขาดสารอาหารอย่างรุนแรง ครั้นเมื่อแฟนหนุ่มของเธอรู้ จึงได้ขอเลิกกับเธอ แม่ไก่ที่ออกไข่ไม่ได้จะเอาไปทำไม เธอมีค่าน้อยกว่าเสี่ยวถิงเสียอีก

นั่นก็อาจจะเป็นเหตุผลว่า เพราะอะไรเธอถึงต้องมาอยู่ที่นี่ เธอเหมือนคนตาบอด ที่ได้เจอแสงสว่าง ความจริงตอนนี้เธอไม่รู้เหมือนกันว่า พ่อแม่ของไป๋อ้วนหน้าตาเป็นอย่างไร หากวันนี้เธอได้เจอ เธอจะทำยังไง หรือว่าเธอควรจะเก็บเงินให้ได้เยอะ ๆ แล้วหนีไปอยู่เซี่ยงไฮ้ดีหรือเปล่า ไม่ต้องรู้จักใคร ได้เป็นตัวเธอเองจริง ๆ  

“น้าเหม่ยน้ามองอะไรอยู่คะ ซีหงซื่อลูกนี้ไม่ดีเหรอ” อู๋ชิงซวนเข้ามาตั้งนานแล้ว เรียกแม่เลี้ยงแล้วด้วย ทว่าอีกฝ่ายก็เอาแต่เหม่อมองมะเขือเทศตรงหน้า ไม่รู้มีอะไรน่าดูกัน

“อ้อ...ซวนซวนเอาหมูมาให้น้าเหรอ ดูสิได้ส่วนไหนมา”

“กระดูกอ่อนค่ะ ลุงอู่บอกว่าน้าสั่งกระดูกอ่อนไว้”

“ใช่แล้ว วันนี้น้าจะทำเมนูกระดูกหมูผัดพริกเสฉวน ซีหงซื่อผัดไข่ของโปรดซวนซวน และเต้าหู้เหม็นชอบไหม”

“ชอบค่ะ แต่น้าไม่กินด้วยกัน ต่อให้อร่อยแค่ไหนก็กินกันสองคนกับพ่ออยู่ดี” เด็กน้อยทำแก้มป่อง ก้มหน้ามองปลายเท้าตนเอง เห็นแล้วก็ชวนปวดใจเหลือจะกล่าว

“น้าขอโทษซวนซวนด้วยนะจ๊ะ ถึงแม้มื้อเย็นน้าจะกินกับหนูไม่ได้ แต่หนูก็กินกับพ่อได้นี่นา เอาไว้ให้น้าผอมลงกว่านี้อีกสักหน่อย เราจะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันดีไหมจ๊ะ”

“น้าสัญญานะคะ” เด็กหญิงตัวน้อย ยื่นนิ้วก้อยออกมา ไป๋จ้าวเหม่ยก็ยื่นออกมา เธอดันนิ้วโป้งขึ้นมา แตะไปที่นิ้วโป้งเล็กเบา ๆ

“สัญญาจ้ะ ประทับตราเอาไว้ด้วย ใครผิดคำพูดเป็นลูกหมา” อู๋ชิงซวนยิ้มกว้างพลางผงกหัวหงึก ๆ   

ในขณะที่ทั้งสองกำลังส่งยิ้มให้กัน เสียงเข้มก็เอ่ยแทรก ไป๋จ้าวเหม่ยหันไปมอง ก็เห็นเพียงแค่แผ่นหลังที่เดินออกไป

“พูดแล้วก็ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน อย่าได้ผิดคำพูดกับซวนซวนเด็ดขาด”

[1] 西红柿 (xīhóngshì ซีหงซื่อ) มะเขือเทศ