1 ทะลุมิติ

สหวีหย่าถิง ลูกสาวมาเฟีย สุดโหด แถบ ฉงชิ่ง มณทล เสฉวน ถูกชายปริศนา 2 คนลักพาตัวมาที่โกดังเพื่อเรียกค่าไถ่เงิน 20,000 ล้านจากครอบครัวของเธอ

สองข้อมือเสียดสีกันไปมาเพื่อเอาชีวิตรอดถึงเจ็บแค่ไหนก็ต้องอดทน จนรอยข้อมือทั้งสองถลอก หันไปมองจนปวดคอเมื่อหันกลับมา เธอก็ผงะตกใจ ชายคลุมหน้าทั้งสองตบหน้าเธอจนบวมช้ำ “ คุยกับพ่อแกหน่อยไหม”

สหวีหย่าถิง” พวกแกต้องการอะไร”

“เงินแค่20000 ล้าน จากพ่อแก “

สหวีหย่าถิง” ฮ่าๆๆๆ ฝันไปเถอะ”

เธอหยิบไฟเเช็คในกระเป๋ากางเกงด้านหลัง ในขณะนั้นเธอก็ปลดเชือกได้ รีบวิ่งหนีไป....แต่ทางหนีนั้นถูกปิดตาย ยังไงก็ไม่รอด พวกมันวิ่งไล่ล่าเธอ อย่างบ้าคลั่งจนขาเธอได้รับบาดเจ็บจากเศษขวดที่พวกมันโยนใส่เธอจนเดินไม่ได้ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เธอไม่รอช้าเห็นถังน้ำมันข้างๆ รีบจุดไฟทันที

“ พวกแกฝันไปเถอะ แกจะไม่ได้อะไรเลย” ตูม!!!!

ค.ศ.317-420 ณ แคว้น 10

นางร้าย / หลี่ซิ่น อายุ 20 ปี ลูกสาวเชื้อพระวงศ์แห่งแคว้นเฉิงฮั่น มารดาของนางนั้นมีศักดิ์เป็นชายารองเท่านั้น แต่อวดตนเบ่งอำนาจบาตรใหญ่ในวังหลวง นิสัยเห็นแก่ตัว ถูกตามใจตั้งแต่ยังเยาว์วัย ถูกผิดไม่สนเพราะมารดาคอยให้ท้าย จนเติบใหญ่ ก็ยังร้ายเท่าทวีคูณ

สีหน้ารังสีอำหิตแผ่กระจ่ายดังกระทะร้อนในเตาไฟใช้เท้าในขณะมีโทสะ เตะประตูหน้าวังออกจากห้องท้องพระโรง แววตาข่มขู่นางกำนัลทุกคนที่เดินผ่าน ไม่มีผู้ใดกล้าสบตาแม้แต่ผู้เดียว ย่างเท้าเดินสับๆเข้าไปยังตำหนัก มารดาของตนอย่างร้อนใจ รีบดึงแขนมารดาของตนมานั่งโต๊ะ

(หลิวซิ่นเนียน (มารดา) แท้ ๆ ของ หลี่ซิ่น ดดีตนางกำนัลผู้ไต่เต้าขึ่นมาเป็นชายารอง )

“ ท่านแม่ ข้าไม่อยากแต่งงาน”

(แม่ตนได้ยินเช่นนั้นจึงบอกให้นางค่อยๆเล่า )

 “ท่านพ่อให้ข้าแต่งงานกับชาย ปัญญาอ่อนแห่งแคว้น10 ที่ผู้คนร่ำลือกันว่า หน้าตาน่าเกลียด”

พอพูดจบประโยคแม่นาง โกรธจนพาลเขวี้ยงใบพัดใส่นางกำนัล

“ลูกแม่ ลูกไม่ต้องกลัว แม่จะทำทุกอย่างไม่ให้ลูกต้องแต่งงาน”

(นางขยับตัวเข้าโพกอดแม่ตนอย่างมีความหวัง)

หมู่บ้านยินๆ

เศษไม้เรียงกันสูงชันบนหลังหญิงสาวเดินย่างเท้าไต่ขึ้นภูเขาเพื่อนำเศษไม้กลับไปยังบ้านต้องผ่านเนินสูงชันและทางเดินที่ลำบาก ลำคอกระหายน้ำหายใจเริ่มติดขัดเหงื่อไหลย้อยหยดติ่งๆ ในแสงแดดสีทองที่ร้อนระอุ นางเหลือบไปเห็นต้นไม้ใหญ่ใกล้ลำธารจึงรีบเดินเข้าไปนั่งพักให้หายเหนื่อยจนนางเผอลหลับไปในที่สุด....1ชั่วโมงผ่านไป เสียงด่าทอแววเข้ามาในหูในขณะที่นางกำลังตื่นลืมตาอย่างงัวเงีย ฝ่ามืออรหันต์เหวี่ยงเข้าตบหน้าของนางจนเลือดออก

 “ ท่านแม่ ตบข้าด้วยเหตุอันใด”

(นางหลัวหมิง / แม่เลี้ยงใจยักษ์สุดโหด)

สองแขนยืนเท้าสะเอวเท้าข้างช้ายเหยียบใบหน้าจนกลบดินชี้นิ้วจิกหัว

“ นางบ้า มาอู๋งานอยู่นี่เอง เกลียดค้านยิ่งนัก”

 นางคอยๆ ยื่นมือ น้อยๆ คลานตัวมาจับข้อขานางแม่เลี้ยงใจมาร

 “ ท่านแม่ข้าไม่หลับได้นอนทั้งคืน โปรดอย่าตีข้าเลย”

มือสรพิษจับคางจ้องหน้าถลึงสายตารังเกียจ

“หึ ข้าไม่สน แต่ว่าวันนี้เป็นวันดี รีบกลับเรือน สะ”

หลังจากนั้นนางแม่เลี้ยงหันหลังเดินกลับเรือน โดยไม่สนว่านางจะเป็นเช่นไร เจ็บปากก็เจ็บ ปวดขา ก็ ปวด ได้แต่โทษโชคชะตาที่ให้นางเจอแต่สิ่งเลวร้าย

เรือนแม่เลี้ยง

กลิ่นน้ำชาในห้องครัววันนี้ช่างหอมหวานเป็นพิเศษ มีแขกผู้สูงศักดิ์ลักษณะเสื้อผ้ากลีบดอกบัวปลายชายผ้าชั้นดี ริมฝีปากนวลแดง ประดับด้วยแหวนทองคำในทุกสัดส่วน นั่งถือใบพัดวีช้า ๆ มองไปรอบๆ เรือน ทันใดนั้นเจ้าของเรือนเดินยกกาน้ำชาพร้อมแก้วชั้นดี มาถวาย

“ถวายพระพรพระมเหสี มาเร่งด่วนเช่นนี้มีเรื่องอะไรให้หม่อมฉัน รับใช้เพ่ค่ะ “

ทั้งสองมองตาก็รู้ใจกัน หลิวซิ่นเนียน สั่งให้ทหารนำทองคำ สร้อยแหวนกำไร มากองไว้ตรงหน้าหลัวหมิง นางจ้องมองของทุกชิ้นที่มากมายเช่นนี้จนเอ๊ะใจว่าเหตุใดถึงนำมาให้นาง

“พระมเหสี เพค่ะ เหตุใดถึงนำของมีค่ามากมายเพียงมาให้ข้า”

หลิวซิ่นเนียนส่งยิ้มพร้อมแววตาบอกเป็นนัยๆพร้อมยิบยื่นสร้อยคอใส่มือ

“ ข้ามีงานให้เจ้าทำ”

นางรีบก้มหัวขอบพระทัย

“ พระมเหสีมีงานอะไรสั่งหม่อมฉันมาได้เลย เพค่ะ”

น้ำชากระดกลงคอ จ้องถ้วยชาแล้วเอ่ย

 “ ข้าอยากได้หญิงสักคนมาแต่งงานแทนลูกสาวข้า”

พอพูดจบประโยคก็วางถ้วยชากระแทกโต๊ะ

“ ฝ่าบาทนะฝ่าบาท คิดเช่นไรก็ไม่รู้ให้ลูกสาวข้าแต่งงานกับ คนบ้า ไม่มีสติ”

หลัวหมิงได้ยินเช่นนี้จึงคิดแผนอันชั่วร้ายออกทันที

“ พระมเหสี หม่อมฉันมีลูกสาว แต่ว่าไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ นางก็สติไม่ค่อยสักเท่าไรไม่สู้คนด้วยเพค่ะ”

 น้ำเสียงเอาอกเอาใจพร้อมขายลูกสาวบุญธรรมให้อย่างไม่ลังเล

 “พรุ่งนี้ข้าจะมารับนาง”

โบกสะบัดใบพัดอย่างพอใจแล้วเดินขึ่นรถม้าพร้อมทหารคุ้มกันอีก2 เชือก เมื่อหลิวซินเนียนไปพ้นตาแล้วรีบเก็บสมบัติทั้งหลายซ่อนไว้ในบ้านเป็นอย่างดี

“ หึ วาสนาข้าจะรวยแล้ว “

มือยุกยิกจับไม่หยุดหย่อนมองซ้ายมองขวาหวาดระแวงกลัวว่าจะใครมาเห็น เก็บไว้กับตัวสัก 2-3 ชิ้น แล้วย้ายตู้เลื้อผ้ามาบังไว้.....

ในขณะนั้น ซุนอี๋นางเดินทางมาถึงบ้านด้วยสภาพร่างกายอิจโรย นางหิวข้าวมากรีบเปิดตู้อาหารที่ หลัวหมิง ทำไว้เมื่อไม่นานนางกินจนหมดไม่เหลือ เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ๆทำให้นางตกใจจนทำชามข้าวตกหล่นเสียงดัง

“ ห๊ะ นี่เจ้าเองรึ ข้านึกว่าหมาแมวที่ไหนมาค้นครัว “

นางรีบเก็บชามข้าวขึ่นมา หลัวหมิงเอ๊ะใจเลยเปิดตู้กับข้าวที่ตนนั้นทำไว้

“ อาหารข้า เจ้ากล้ากินหมดเลยรึ”

ซุนอี๋ในมือถือชามข้าวพร้อมเงยหน้าอธิบายไม่ทันไร ถูก กลัวหมิง นำเศษอาหารเน่าเหม็นเทลงใส่หัวนาง กลิ่นคาวคลุ้งไปทั่วตัว

“ เจ้ามันเหมาะกับอาหารชั้นต่ำ หึ แต่ว่าวันนี้ข้าอารมณ์ดี ไหนๆเจ้าก็กินไปแล้ว ก็แล้วไป”

หลัวหมิงเดินหันหลังจากไปด้วยสีหน้ายิ้มร่าเริงเบิกบานใจ จนซุนอี๋นั้นประหลาดใจ

“ ไปทำอะไรมา ถึงได้อารมณ์ดีเช่นนี้”

กะแอม! รีบใช้มือปิดปากเดินเข้าไปยังลำธารหลังบ้านเพื่อล้างเนื้อตัวที่เหม็นเน่าออกให้หมด