บทที่ 1255    

“ตอนที่ข้าเพิ่งเริ่มฝันถึงฉวีเซิน เขาก็แค่ฟังข้าพูด ข้าเองไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับเขา แต่พอพักหลัง ๆ ก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป…”

กู้เจาย่วนนึกย้อนถึงสถานการณ์ที่นางได้รู้จักฉวีเซินในความฝันอย่างละเอียด นั่นก็เป็นกระบวนการหนึ่งที่ค่อยเป็นค่อยไปเช่นกัน

นับตั้งแต่วันแรกที่ฝันถึงเขา หลังจากนั้นในแต่ละวันก็จะฝันเห็นเขา ตั้งแต่การพบกันโดยบังเอิญในตอนแรก จนถึงอยู่เคียงข้างรับฟังอย่างตั้งใจ และปลอบโยนนาง นางจึงรู้สึกว่าฉวีเซินเป็นคนดีจริง ๆ

ทุกสิ่งในความฝันนั้นแตกต่างจากในความเป็นจริง ทุกอย่างเปลี่ยนไปดุจภาพลวงตา ฉวีเซินที่นางพบหล่อเหลายิ่งขึ้นเรื่อย ๆ

ในความฝัน นางแทบจะค่อย ๆ ลืมเลือนความเศร้าและความเสียใจ เริ่มเฝ้าฝันถึงชีวิตที่ฉวีเซินบอกเอาไว้ นั่นจึงทำให้ ต่อมาตอนที่ฉวีเซินนัดนางไปพบกันนอกเมือง นางจึงรวบรวมความกล้าเลือกที่จะออกจากเมืองไป

บัดนี้ย้อนคิดถึงเรื่องทั้งหมด นางก็พลันรู้สึกว่าทุกอย่างล้วนราวกับเกิดขึ้นอย่างเลือนราง สมองของนางไม่มีสติเลยแม้แต่น้อย ถึงขั้นหลังจากทบทวนก็เริ่มสงสัยว่าทำไมตัวนางถึงทำเรื่องเช่นนั้นไป ไม่ควรเลย!

ด้วยนิสัยของนางแล้ว ไม่น่าจะทำเรื่อ