บทที่ 1304

“ทำไมจะไม่ได้? เจ้ามันเป็นเดรัจฉานที่ทั้งน่ารังเกียจและน่าเวทนาเช่นนี้แหละ!”

หวงซือถิงสองตาแดงเรื่อ หากไม่ใช่เพราะตอนนี้มือทั้งสองถูกเชือกมัดไว้ นางก็อยากจะลากหวงอวี้ซู่ไปปรโลกด้วยกันเสียใจจะขาด!

“คนอื่นล้วนสามารถพูดกับข้าแบบนี้ได้ มีแต่ท่านเท่านั้นที่ไม่ได้!”

หวงอวี้ซู่พลันลุกพรวดขึ้นมา ความดื้อดึงวาวโรจน์ในดวงตา “ท่านช่วยข้ามาตั้งมากมาย ตอนนี้ช่วยข้าอีกสักครั้งไม่ดีตรงไหน?”

“ข้าไม่ได้จะเอาชีวิตท่านเสียหน่อย ยังเลือกสามีดีๆ มาให้ท่านอีกด้วย!”

“เจ้าทำให้ข้ารู้สึกสะอิดสะเอียนนัก!”

หวงซือถิงเบือนสายตาหนี นางรู้สึกเหมือนมองเห็นหนอนเหม็นโฉ่น่าสะอิดสะเอียนตัวหนึ่ง ความรู้สึกนั้นทำให้นางคลื่นไส้อย่างอดไม่อยู่ เก่อเฮ่อเซวียนยังไม่ทำให้นางรู้สึกสะอิดสะเอียนขนาดนี้

เก่อเฮ่อเซวียนเห็นท่าทางของคนทั้งคู่แล้ว ดวงตาก็ฉายแววขบขัน เขาตบไหล่หวงอวี้ซู่เบาๆ

“ข้าถึงได้บอกว่าเจ้าเกิดมาก็ชวนให้คนรังเกียจ ตอนข้าเห็นเจ้าครั้งแรกก็รู้สึกว่าเจ้าไม่ใช่คนดีอันใดมาตั้งแต่เกิดแล้ว!”

หวงอวี้ซู่กลับไม่ถือสาแม้แต่น้อย “ญาติผู้พี่ ต่อไปท่านคงไม่ทำให้ข้าลำบากใจอีกแล้วใช่ไหม? ข้าทำทุกอย่างตามที่ท่านบอกหมดแล้วนะ”