บทที่ 1559

ในวินาทีนั้น ฉู่มู่เหยาจึงดึงนางกำนัลที่ยืนขวางหน้าออกไป ชั่วขณะที่เห็นร่างคุ้นตาที่หัวสะพาน ในแววตาก็สะท้อนความไม่อยากจะเชื่อขึ้นมา

“เหตุใดจึง...”

ฉู่มู่เหยากำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น ความโกรธอย่างรุนแรงพวยพุ่งขึ้นมาในใจ

“เขาบอกข้าว่าไม่มีเวลา แต่กลับมาพบแม่นางอื่นอยู่ที่นี่ เขาเห็นข้าเป็นอะไรกัน?”

ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ นางรู้ดีว่าตนเองชอบพอซ่งจิ่งเซิน แต่ในตอนแรกจากที่ซ่งจิ่งเซินมองนางเป็นเพียงน้องสาวเท่านั้น จนตอนนี้กลับมีท่าทีแตกต่างออกไปอย่างเห็นได้ชัด

นางคิดมาตลอดว่าซ่งจิ่งเซินแตกต่างจากผู้ชายแย่ ๆ ที่นางเคยชื่นชอบมาก่อนหน้านี้ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าวันนี้จะต้องมาเจอภาพเช่นนี้ หรือว่านางจะมองคนผิดไปอีกครั้ง?

“องค์หญิงเพคะ ท่านอย่าเศร้าใจไปเลย พวกเขาเพียงแค่พูดคุยอยู่ด้วยกัน อาจจะไม่ใช่อย่างที่ท่านคิดเสมอไป” นางกำนัลปลอบใจ

ใจหนึ่งฉู่มู่เหยาคิดที่จะเดินจากไป แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกว่าตนเองไม่ควรจะไร้ค่าเหมือนเมื่อก่อน

“ไม่ได้ ข้าต้องไปถามให้แน่ชัด!”

หลังจากที่ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ฉู่มู่เหยาก็สาวเท้าเดินเข้าไปทันที!

หากครานี้นางยังมองคนผิดไปอีก ต่อไปนี้นางก็จะไม่คิดอันใดอีกแล้ว แ