บทที่ 29

คิ้วใบหลิวของซ่งรั่วเจินเลิกขึ้นเล็กน้อย ผีน้อยตนนี้ก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น แต่นางไม่มีอารมณ์จะสนใจ

“พวกข้าไม่มีความแค้นใดกับท่าน ท่านกลับมาฝังของสิ่งนี้ไว้ในบ้านข้า ยังบอกว่าในร้อยปีนี้ห้ามขุดออกมา ผู้ใดเป็นคนบงการให้ท่านทำเช่นนี้กันแน่?”

พอหลิ่วหรูเยียนสงบลงแล้วก็ตระหนักได้ว่ามีปัญหา พวกสิบแปดมงกุฎมักจะหลอกเอาเงินเท่านั้น แต่นางก็ให้ไปหนึ่งแสนตำลึงแล้ว ฝ่ายตรงข้ามไม่มีเหตุผลมาทำร้ายนาง เบื้องหลังจะต้องมีคนบงการอย่างแน่นอน!

ประโยคนี้แม้จะคาดคั้นเทียนสุ่ย แต่ทุกคนในที่นั้นล้วนเข้าใจว่าผู้อยู่เบื้องหลังก็คือฉินซวงซวง

“ข้า ข้า...” เทียนสุ่ยเหงื่อแตกพลั่ก รู้สึกเหมือนน้ำท่วมปาก ถ้าเขาพูดออกมา เกรงว่าก็คงต้องจบชีวิตลงเหมือนกัน...

“ถ้าท่านไม่พูดก็คงอยู่ไม่พ้นวันนี้ ทำเรื่องชั่วร้ายมากขนาดนี้ วันนี้ต้องตายแน่นอน ถ้าท่านพูดออกมา ข้าอาจพิจารณาช่วยเหลือท่านก็ได้” ซ่งรั่วเจินเอ่ยเสียงต่ำ

เทียนสุ่ยย่อมไม่เชื่ออยู่แล้ว แต่กลับพบว่าผีน้อยที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลกำลังจ้องตนเองอย่างมาดร้าย จากนั้นก็สัมผัสได้ว่าพลังงานชั่วร้ายกำลังแว้งกัด จนกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง

ซ่งรั่วเจินคาดการณ์ไว้แต่แรก พูดประโ