เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 487
บทที่เกี่ยวข้อง
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 488
เหอเซียงหนิงตัวไร้ประโยชน์คนนี้ถึงขั้นคิดดึงนางมารับเคราะห์ไปด้วย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้พูดว่าไม่อยากดึงนางออกมาถังเสวี่ยหนิงก็ยืนอยู่ทางฝั่งนาง สกุลถังเป็นตระกูลแนวหน้าของเมืองหลวง เดิมทีก็ไม่กลัวสกุลซ่ง ตัวโง่งมคนนี้ใช้ประโยชน์จากสกุลถังเป็นโล่กำบัง ต้องการโยนความผิดมาที่ตน!“หากไม่ใช่เจ้า ข้าจะตกลำบากถึงขั้นนี้ได้เยี่ยงไร?”เหอเซียงหนิงไม่ใส่ใจความสัมพันธ์อะไรอีกแล้ว นางย่อมรู้ว่าสกุลถังยอดเยี่ยมกว่าสกุลฉิน ไฉนเลยนางจะกล้าป้ายความผิดให้สกุลถัง?ต่อให้ทำสำเร็จ ตนเองก็ถูกตัดขาดความสัมพันธ์ไปแล้ว ล่วงเกินสกุลถังยังมีผลดีอะไรกันเล่า?“เจ้าเกลียดซ่งรั่วเจินมาโดยตลอด เก็บข้าไว้ก็เพื่อใช้เป็นหมากตัวหนึ่งเท่านั้น”“เดิมทีก็ไม่ต้องตกลำบากถึงขั้นนี้ มุ่งร้ายต่อซ่งรั่วเจินมีอะไรดีต่อข้าเล่า? อย่างไรเสียคุณชายสวีก็ไม่ชอบข้า ปาไข่กระทบหินเช่นนี้ข้ายังไม่กลายเป็นตัวโง่งมอีกหรือ?”“ทั้งๆ ที่เป็นฝีมือของเจ้า ข้าไม่รู้เรื่องด้วยเลย ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าข้าหวังดีรับเจ้าไว้ เจ้าจะเนรคุณปรักปรำข้า!” ฉินซวงซวงพูดอย่างโมโหซ่งรั่วเจินมองสองคนตรงหน้าทะเลาะกัน ก่อนหน้านี้รู้สึกแปลกใจที่ฉินซวงซวงเก็บเหอ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 489
คิดไม่ถึงเลยว่าซ่งรั่วเจินเองก็เป็นคนมีจิตใจล้ำลึก ตนเองไม่พูดอะไร ปล่อยให้คนรอบข้างพูดแทนนาง จะได้แสร้งทำตัวน่าสงสารต่อหน้าฉู่อ๋อง!ฉู่จวินถิงได้เห็นทั้งหมดก็เข้าใจแล้ว หลังเลื่อนสายตามองทางฮองเฮา ท่าทีที่แสดงออกชัดเจนเป็นอย่างมาก นั่นคือกำลังพูดว่า ‘นี่คือแม่นางที่เสด็จแม่ถูกใจหรือ?’เดิมทีฮองเฮาคิดว่าความชุลมุนวุ่นวายนี้ ระหว่างซ่งรั่วเจินและถังเสวี่ยหนิง กลับเชื่อถังเสวี่ยหนิงมากกว่าต่อมาอัสนีสองสายที่ผ่าสองคนตายไปนั้น ทำให้ความคิดของนางเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง จากนั้นได้เห็นว่าคำพูดโป้ปดของถังเสวี่ยหนิงถูกเปิดโปงแล้ว นางคิดว่าหน้าตาของตนหมดสิ้นแล้ว ยังเกิดโทสะอย่างบอกไม่ถูกที่ผ่านมาถังเสวี่ยหนิงเป็นเด็กดียามอยู่ต่อหน้านาง ถังฮูหยินเองก็ชื่นชมไม่ขาดปาก รับประกันว่านางล้วนดีไปทุกจุด บัดนี้มองดูแล้ว...อย่าพูดถึงเลย!“แม่นางถัง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ปิดบังไปก็ไร้ความหมาย มิสู้พูดออกมาให้ชัดเจน”“หากยังยึดมั่นไม่ยอมพูด ก็ทำได้เพียงต้องไปพูดให้กระจ่างที่ศาลาว่าการแล้ว กระนั้นไปที่ศาลาว่าการจะสอบสวนเยี่ยงไร คาดว่าเจ้าเองก็รู้ดี” ฉู่จวินถิงเอ่ยปากถังเสวี่ยหนิงตกตะลึงพรึงเพริด ไม่กล
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 490
“ก่อนหน้านี้ข้าไม่รู้จักถังเสวี่ยหนิง เพียงได้ยินเรื่องที่นางประสบก็เกิดรู้สึกสงสาร”“สาเหตุที่รับปาก ก็เพราะเจียวเจียวยืนยันกับข้าว่าเป็นเรื่องจริง ข้าถูกหลอกแล้ว!”ถังหงจี้รีบพูด “ใช่ น้องหญิงของข้าแค่หลงเชื่อเถียนเจียวเจียวผิดไปเท่านั้น ไม่มีวันสมรู้ร่วมคิดกับพวกเขา”ชั่วขณะเถียนเจียวเจียวถูกถังเสวี่ยหนิงซัดทอด รู้สึกหนักอึ้งภายในใจ ครู่ต่อมาหันมองบิดาตนคิดไม่ถึงเลยว่า เพิ่งหันหน้าไปก็จะถูกตบหนึ่งฉาดใต้เท้าเถียนโมโหหนัก “ทั้งวันเอาแต่ก่อเรื่องวุ่นวายไปหมด! เหตุใดข้าถึงให้กำเนิดลูกสาวอย่างเจ้าออกมาได้?”“เจ้าจัดการเรื่องยุ่งๆ นี้ให้เรียบร้อยเองก็แล้วกัน หากขวัญกล้าทำให้ครอบครัวเดือดร้อน อย่าโทษข้าไร้เยื่อใย!”เถียนเจียวเจียวปิดหน้าที่ถูกตบ ขอบตาแดงก่ำ กลับไม่กล้าตอบโต้แม้คำเดียวท่านพ่อลงมือไม่เบา ก่อนหน้านี้หน้าก็บวมไปแล้ว คราวนี้คิดว่าใบหน้าครึ่งซีกล้วนถูกตีจนไร้ความรู้สึกไปแล้วทั้งๆ ที่นางเพียงแค่ปล่อยข่าวลือเท่านั้น ลงท้ายเป็นถังเสวี่ยหนิงตัดสินใจเอง เกี่ยวอันใดกับนางด้วยเล่า?บัดนี้ถึงขั้นโทษนางทั้งหมด!ถังเสวี่ยหนิงสังเกตเห็นสายตาโกรธขึ้งของเถียนเจียวเจียวแล้ว เกิ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 491
“ซวงซวงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่นอน แต่เป็นเหอเซียงหนิงผูกใจแค้นจึงวางแผนทำร้ายซ่งรั่วเจินต่างหาก”“บัดนี้เรื่องราวถูกเปิดโปง นางอยากหาแพะรับบาปจึงดึงฉินซวงซวงเข้ามาเกี่ยวข้อง น้องสาวข้าเลี้ยงคนเนรคุณเอาไว้จริงๆ!”ฉินเซี่ยงเหิงย่อมไม่อาจมองดูฉินซวงซวงเคราะห์ร้ายโดยไม่ทำอันใดอยู่แล้ว ยามนี้เขาได้รับความสำคัญจากตระกูลเซียวจึงยิ่งเชื่อในความสามารถของฉินซวงซวงมากกว่าเดิมตราบใดที่มีความสามารถในการหยั่งรู้ล่วงหน้านี้อยู่ วันหน้าเขาจะต้องมีอนาคตไกล การงานราบรื่นเป็นแน่แท้!กัวเยว่หลินเห็นดังนั้นก็เอ่ยว่า “ใช่แล้ว เดิมเหอเซียงหนิงก็เป็นคนจิตใจชั่วร้าย ตอนอยู่ในตระกูลฉินก็เป็นเหมือนโจรร้ายกระนั้น”“จากที่ข้าเห็น เห็นได้ชัดว่านางริษยาซวงซวงจึงคิดจะทำให้ซวงซวงเคราะห์ร้ายไปด้วย!”เดิมฉินจื้อหย่วนไม่อยากเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เห็นภรรยาของตนเองเอ่ยปากแล้ว ในใจเขาก็ยิ่งสับสนก่อนหน้านี้เขาเคยบอกท่านพ่อไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแล้วว่าฉินซวงซวงเป็นตัวซวย ทำให้ตระกูลหลินตกต่ำอยู่ในสภาพนั้น ดีที่สุดคือไล่นางออกไปจะได้ไม่มาทำให้ตระกูลฉินพลอยเดือดร้อนไปด้วยแต่ท่านพ่อกลับไม่เห็นด้วย ยามนี้ดีนัก
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 492
“ข้าไม่เข้าใจเลย ถึงจะรับอนุภรรยาจริง อย่างน้อยก็เลือกคนที่สะอาดสะอ้านสักหน่อยก็ได้กระมัง?”“ก่อนหน้านี้เหอเซียงหนิงมั่วสุมกับขอทานมากมายขนาดนั้น ถึงจะไม่ใช่โสเภณี แต่ก็ต่างกันไม่มากนักหรอก ฐานะตระกูลกัวก็ไม่แย่นี่นา แต่กลับยินดีปรนนิบัติสามีร่วมกับผู้หญิงแบบนี้เนี่ยนะ?”“ถ้าเป็นครอบครัวพวกข้าไม่มีทางยอมรับได้อย่างแน่นอน”เมิ่งชิ่นส่ายหน้าน้อยๆ น้ำเสียงแฝงความเย่อหยิ่งหลายส่วน นางอดกลั้นต่อเรื่องพรรค์นี้ไม่ได้หรอกเดิมทีกัวเยว่หลินไม่เข้าใจว่าวาจานั้นหมายความว่าอย่างไร จนกระทั่งได้ยินคำพูดทั้งหมดแล้ว ทั้งตัวคนก็ราวกับถูกสายฟ้าฟาดนางยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม มองไปทางฉินจื้อหย่วนที่อยู่ข้างกายอย่างเหลือเชื่อ หัวสมองขาวโพลนนางได้ยินอะไรงั้นหรือ?ฉินจื้อหย่วนเบิกตาโพลง มองไปทางพวกซ่งรั่วเจินอย่างตะลึงพรึงเพริด เรื่องนี้เป็นความลับที่เขาซุกซ่อนเอาไว้ตลอดมา แม้แต่คนในครอบครัวก็ยังไม่รู้เขายังเตือนเหอเซียงหนิงเป็นพิเศษว่าห้ามบอกใครเด็ดขาด เหตุใดพวกซ่งรั่วเจินจึงรู้เรื่องนี้ได้?“ซ่งรั่วเจิน พวกเจ้าพูดเหลวไหลอะไร เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้!”ฉินซวงซวงเห็นพวกซ่งรั่วเจินพูดรับส่งกันเป็นท
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 493
ผู้ใดจะคาดคิดว่าหลังกัวเยว่หลินกลับมาแล้ว เหอเซียงหนิงถึงเพิ่งรู้ว่าฉินจื้อหย่วนเป็นพวกขี้ขลาดตาขาว หวาดกลัวกัวเยว่หลินขนาดนั้น ถึงขั้นไม่กล้ามีสัมพันธ์กับนางในช่วงหลายวันที่ผ่านมาอย่างไรเสียถ้าวันนี้ไม่สามารถเอาตัวรอดไปได้ นางก็จบสิ้นแล้ว ย่อมไม่กลัวว่าจะต้องสู้จนตายตกไปทั้งสองฝ่าย!“เจ้าบอกว่าเจ้ามีสัมพันธ์กับจื้อหย่วน เจ้ามีหลักฐานอันใด?”กัวเยว่หลินสีหน้าปั้นยากถึงที่สุด แต่ก็ยังแข็งใจคาดคั้น ไม่แน่ว่าพวกซ่งรั่วเจินอาจจงใจหลอกลวงพวกตนเพื่อทำลายความสัมพันธ์ระหว่างพวกตนก็เป็นได้“ก่อนหน้านี้ฉินจื้อหย่วนเคยมอบชาดของหออวิ๋นเยว่ให้ข้า ตอนข้าไปยังจงใจทิ้งไว้ในห้องของพวกเจ้า”“ไม่เพียงเท่านี้ ข้ายังทิ้งกระโปรงสีเหลืองขนเป็ดอีกตัวหนึ่งไว้ในตู้เสื้อผ้าของพวกเจ้า”ก่อนหน้านี้เหอเซียงหนิงก็ไม่ยินดีที่ไม่สามารถเปิดเผยตัวกับคนอื่นจึงจงใจทิ้งสิ่งของเหล่านี้ไว้เพื่อให้ความจริงเปิดเผย จะได้เป็นอนุภรรยาของฉินจื้อหย่วนอย่างถูกต้องชอบธรรมผู้ใดจะคิดว่ากัวเยว่หลินกลับสมองช้าถึงปานนี้ จนถึงตอนนี้ก็ยังจับไม่ได้!ตอนกัวเยว่หลินได้ยินคำว่าชาดจากหออวิ๋นเยว่ ใบหน้าก็พลันเปลี่ยนสีวันนั้นตอนเห็นชาด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 494
“จื้อหย่วน ถึงท่านไม่ต้องการข้าก็ไม่อาจไม่ต้องการลูกของพวกเรานะ!” เหอเซียงหนิงกุมท้องน้อยด้วยสีหน้าช้ำใจสุดแสนฉินจื้อหย่วนตะลึงลานเหอเซียงหนิงตั้งครรภ์ลูกของเขา?เขาแต่งงานกับกัวเยว่หลินมาสามปีแล้วแต่กลับไม่มีลูกเสียที ความจริงเขาก็ร้อนใจเหมือนกัน ช่วงเวลาที่ผ่านมาก็เคยไปหาหมอ แต่หมอบอกว่าวาสนายังมาไม่ถึงผู้ใดจะคาดว่ากัวเยว่หลินไม่ตั้งครรภ์มาตลอด เหอเซียงหนิงกลับตั้งครรภ์ลูกของเขาไวขนาดนี้?“ที่เจ้าพูดมาเป็นความจริง?” ฉินจื้อหย่วนอดถามไม่ได้เหอเซียงหนิงพยักหน้าติดต่อกัน “ย่อมเป็นเรื่องจริงอยู่แล้ว เรื่องแบบนี้ข้าจะโกหกท่านได้อย่างไร? ข้าตั้งครรภ์ลูกของท่าน ท่านจะไม่สนใจพวกข้าแม่ลูกไม่ได้นะ!”ในเวลาเดียวกัน ฉู่จวินถิงมองไปทางหมอหลวงในกลุ่มคนแล้วเอ่ยว่า “หมอหลวงสวี ท่านมาดูหน่อย”เดิมหมอหลวงสวีถวายการรักษาให้องค์ชายทั้งสอง ยามนี้องค์ชายทั้งสองอาการคงที่แล้ว เขาเพิ่งออกมาก็เห็นฉากที่น่าตื่นตาตื่นใจนี้พอดี“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง”ยามนั้น หลังจากบรรดาหมอหลวงออกมา องค์ชาย เกากุ้ยเฟยรวมถึงจงเฟยก็ออกมาจากกระโจมเช่นกัน เห็นว่าข้างนอกนั้นทุกคนล้อมวงเข้าหากัน ท่าทางคึกคักยิ่งนัก ไม่รู้
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 495
เหอเซียงหนิงไม่เชื่อหรอกว่าฉินจื้อหย่วนจะไม่สนใจ!คราวนี้ฉินจื้อหย่วนไม่ได้ปฏิเสธ เหอเซียงหนิงไม่สำคัญ แต่ลูกในท้องนาง จะไม่เอาไม่ได้ฉินซวงซวงเห็นฉินจื้อหย่วนหวั่นไหวแล้วก็รีบเอ่ยว่า “พี่ใหญ่ ท่านอย่าทำอะไรเลอะเลือนเด็ดขาดนะ!”“ก่อนหน้านี้เหอเซียงหนิงไปเกลือกกลั้วกับพวกขอทานมากขนาดนั้น ผู้ใดจะไปรู้ว่าใช่ลูกของท่านหรือไม่? เกรงว่าแม้แต่นางเองก็ยังไม่รู้เลยกระมัง!”“เมื่อก่อนข้าเห็นเหอเซียงหนิงเป็นสหายถึงได้ช่วยปิดบังให้นางมาโดยตลอด ยามนี้แม้แต่กับพี่ใหญ่ข้านางยังวางอุบาย ข้าก็ไม่ช่วยปิดบังให้นางแล้ว!”“ความจริงก่อนหน้านี้นางมักมั่วสุมกับผู้ชายเป็นประจำ หาได้สะอาดผุดผ่องไม่ ยามนี้ไม่มีที่พึ่งพิงก็คิดจะให้พี่ใหญ่ข้าเป็นเจ้าโง่ มีเรื่องดีแบบนี้เสียที่ไหน!”สีหน้าฉินซวงซวงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แลดูบิดเบี้ยวหลายส่วน ทั้งยังแฝงไว้ซึ่งความย่ามใจประดุจคนถ่อยได้ทีเหอเซียงหนิงคิดจะทำลายนาง นางก็จะทำให้เหอเซียงหนิงตายโดยไร้ที่กลบฝัง!หลินจือเยว่มองดูสีหน้าที่ไม่คุ้นเคยของฉินซวงซวง สีหน้าของเขาซับซ้อนยากจะบรรยาย ซวงซวงในใจเขาในช่วงหลายปีนี้เป็นคนอ่อนโยนน่ารักมาตลอดแท้ๆไม่เพียงอ่อนโยน
บทล่าสุด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 994
ฉู่จวินถิงสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของซ่งรั่วเจิน ไหวพริบบ่งบอกว่ามีปัญหาซ่งรั่วเจินส่ายหน้าเบาๆ “เพียงแต่ได้ยินจงเฟยพูดเรื่องบูชาเซียนโบตั๋นจึงรู้สึกแปลกอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าใช่เซียนโบตั๋นที่หม่อมฉันรู้จักหรือไม่”นางเคยได้ยินเรื่องเซียนโบตั๋นมาก่อน เป็นสิ่งที่สตรีบูชาจริง เซียนบุปผา มีสรรพคุณช่วยคืนความอ่อนเยาว์ เพียงแต่ภายในนี้กลับมีเคล็ดลับบางอย่าง ทำให้คนเสพติดอย่างง่ายดาย สุดท้ายลุ่มหลงจนยากจะถอนตัวขึ้นมาได้ ไม่ใช่เรื่องที่ดีหากเป็นคนฝีมือโหดเหี้ยม ก็สามารถใช้ของสิ่งนี้แลกเปลี่ยนโชคชะตาได้ น่ากลัวอย่างมากจงเฟยมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ ตนเองเก็บไว้บูชาเองก็พอ ทว่านางกลับนำมามอบให้ฮองเฮา แปลกเกินไปแล้วกระมัง“พูดให้ฟังเถอะ”ฉู่จวินถิงกลับไม่รีบร้อนจากไป เอียงหูฟัง รอฟังคำพูดของว่าที่ฮูหยินอย่างอารมณ์ดีแท้จริงแล้ว ไม่ว่าเจินเอ๋อร์พูดอะไร เขาล้วนอยากฟัง“หม่อมฉันเคยเห็นเซียนโบตั๋นมาก่อน ทำให้สตรีงดงามอ่อนเยาว์ผ่านการบูชาอาหาร หากจริงใจมากเพียงพอ ยังสามารถใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาได้ ผลลัพธ์ดีมากนัก”“เพียงแต่จะทำให้สตรีลุ่มหลง กลายเป็นรีบร้อนอยากได้ผลลัพธ์ จากนั้นยากจะถอนตัวขึ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 993
วังหลังวันนี้ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงเข้าวังไปขอบพระทัยความเมตตาด้วยกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นความครึกครื้นทั้งภายในภายนอกตำหนักของฮองเฮายังไม่ทันเข้าไปก็ได้ยินเสียงตวนเฟยดังออกมาจากภายใน“ระยะนี้น้องหญิงจงเฟยงดงามมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว คนเองก็สดใสมีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่ง ข้าถามนางว่าใช้เคล็ดลับอะไร นางก็ไม่ยอมบอกข้า ต่อมาข้ายังเห็นด้วยตนเอง”ตวนเฟยมองเซียนโบตั๋นข้างห้องบรรทมของฮองเฮาแวบหนึ่ง สายตาสะท้อนแววละโมบ“ที่แท้นางก็ตั้งใจขอเซียนโบตั๋นจากพระผู้ทรงศีล เพื่อรักษาความเยาว์วัยของสตรี ทำให้งดงามมีเสน่ห์!”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา สนมคนอื่นก็ตาร้อนผ่าว ความเปลี่ยนแปลงของจงเฟยในระยะนี้ พวกนางล้วนเห็นอยู่ในสายตา ฝ่าบาทเองก็ประทับค้างแรมกับจงเฟยที่นั่นติดต่อกันหลายคืน ใครจะไม่อิจฉากันเล่า?สนมภายในวังมีไม่น้อย พวกเขาทำเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ปกติทำทุกวิธี ก็ไม่แน่ว่าจะได้ผลบัดนี้ได้เห็นจงเฟยได้รับความโปรดปรานมากขึ้นทุกที แต่ละคนร้อนใจจนแทบทนไม่ไหว“เดิมทีคิดว่าจงเฟยจะซ่อนไว้ คิดไม่ถึงเลยว่ายังมอบให้ฮองเฮาอีกด้วย น้องหญิงจงเฟยจริงใจต่อฮองเอาจริงๆ!
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 992
“บัดนี้ข้าและองค์หญิงเพียงแต่มีปัญหากันเล็กน้อยเท่านั้น รอข้าไปอธิบายให้ชัดเจน ทั้งหมดย่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิม”เสิ่นหวยอันพูดอย่างมีเหตุผล ชนิดที่ว่าหน้าตายังเผยแววลำพองใจ “เจ้าคิดดูให้ดี หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก่อเรื่องพรรค์นี้ขึ้นมา ป่านนี้คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”“ส่วนข้า ก็แค่ถูกโบย สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างว่องไว หรือเจ้าไม่เข้าใจความหมายกันเล่า?”“ตกลงเจ้าจะพูดอะไร?” เสิ่นจวินเจ๋อหรี่ตาลง สังเกตเห็นปัญหาแล้ว เสิ่นหวยอันมั่นใจในตนเองเกินไป“เหตุที่องค์หญิงทำเช่นนี้ ก็เพราะหึงหวงเท่านั้น” เสิ่นหวยอันหัวเราะเบาๆ ลูบแต่งผมและพูด “องค์หญิงมีจิตปฏิพัทธ์ต่อข้า เพียงแต่เห็นซ่งปี้อวิ๋นอยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด เข้าใจผิดคิดว่าข้าและนางมีความสัมพันธ์กัน นี่ถึงเป็นเช่นนี้”“ระหว่างสตรีย่อมหนีไม่พ้นความหึงหวง นี่คือเรื่องธรรมดาอย่างมาก เพียงแต่องค์หญิงอารมณ์รุนแรงอยู่บ้าง นี่ถึงโบยข้า”“หากไม่รัก นางก็คงไม่โมโหถึงเพียงนี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”เสิ่นจวินเจ๋อชะงักไปในทันใด ครู่ต่อมาคิดว่าสายตาของฉู่มู่เหยาไม่น่าจะแย่ถึงเพียงนี้ เพียงแต่ลองคิดดูแล้วเขาก็เริ่มไม่มั่นใจเพราะเสิ่นหวยอันมั่นใจในตน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 991
ได้ยินคำพูดของอวิ๋นเฉิงเจ๋อ ภายในสายตาอวิ๋นเนี่ยนชูเปี่ยมความแปลกใจ มากที่สุดคือต้องการรู้เหตุผลทั้งหมดตกลงเป็นเพราะอะไร?เพราะเหตุใดหลายปีมานี้ ทั้งๆ ที่นางแสดงความชอบของตนออกมาไม่ใช่เพียงครั้งเดียว ทว่าญาติผู้พี่กลับหลบเลี่ยงนางมาโดยตลอด นางต้องการคำตอบหนึ่ง กลับไม่ได้รับทั้งๆ ที่ดีต่อนางถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่ภายในใจมีนางมาโดยตลอด เพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?อวิ๋นเฉิงเจ๋อเอ่ยปากพูดเสียงขมปร่า นี่ถึงพูดความคิดที่เก็บซ่อนไว้ภายในใจตลอดหลายปีมานี้ออกมา...อวิ๋นเนี่ยนชูได้ยินทั้งหมดนี้ สายตาสะท้อนแววเหลือจะเชื่อ ยากจะเชื่อได้ว่าทั้งหมดนี้ถึงขั้นยังมีเรื่องที่นางไม่รู้มากถึงเพียงนี้“ดังนั้น...พวกเราไม่ใช่ญาติพี่น้องแท้ๆ?”อวิ๋นเนี่ยนชูเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด นี่คือเรื่องที่นางไม่เคยรู้ หลายปีมานี้ญาติผู้พี่ก็ไม่เคยพูดมาก่อนอวิ๋นเฉิงเจ๋อพยักหน้า “ปีนั้นข้าถูกทิ้งไว้ที่ประตูเรือนด้านหลัง หากไม่ใช่ท่านแม่ใจดีรับเลี้ยงข้า ข้าคงตายไปตั้งนานแล้ว...”หลายปีมานี้เขาเคยคิดอยู่หลายค่ำคืน บิดามารดาแท้ๆ ของเขาเป็นใคร เหตุใดต้องทิ้งเขา บางครั้งก็เกลี้ยกล่อมตนเอง คิดถึงปัญหาเหล่านี้ไปล้วนไ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 990
เพียงเอ่ยปาก โทสะทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมาแล้วความเจ็บปวดและอึดอัดใจที่สั่งสมอยู่ภายในใจล้วนระเบิดออกมาในเวลานี้อวิ๋นเฉิงเจ๋อได้ยินอวิ๋นเนี่ยนชูพูดเช่นนี้เป็นครั้งแรก มองนางตวาดถามไล่เรียงตนเอง ภายในใจเปี่ยมความรู้สึกผิด“ขอโทษ ล้วนเป็นความผิดของข้า”เห็นสายตาเปี่ยมความรู้สึกผิดของฝ่ายชาย อวิ๋นเนี่ยนชูตาแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เดิมทีทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของท่านอยู่แล้ว! เหตุใดท่านไม่บอกข้าเร็วสักหน่อย ท่านรู้ว่าหลายปีมานี้ข้าฝืนได้ลำบากมากเพียงใดหรือไม่?”“ในเมื่อท่านไม่พูดมาโดยตลอด เหตุใดไม่เก็บเอาไว้ชั่วชีวิตเล่า?”น้ำตานางไหลลงมา ตลอดหลายปีมานี้ไม่ตอบรับความรู้สึกนาง นี่ทุกข์ใจมากเพียงใด?นางอยากบริภาษเขาแรงๆ อยากทุบตีเขา ชนิดที่ว่าอยากไม่สนใจเขาอีก ทำให้เขาเสียใจภายหลังไปชั่วชีวิตเพียงแต่ ยามได้เห็นของเหล่านั้นที่เขาซ่อนไว้ภายในห้อง รวมถึงภาพเหมือนของนางที่วาดไว้นับไม่ถ้วนยามค่ำคืน นางก็อยากร้องให้อย่างอดไม่ได้...“เป็นความผิดของข้าเอง ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า เจ้าตีข้าด่าข้าโทษข้า ล้วนสมควรทั้งสิ้น”อวิ๋นเฉิงเจ๋อสืบเท้าขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ภายในสายตาเปี่ยมความเอ็
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 989
“อะไรนะ?” อวิ๋นเนี่ยนชูชะงัก ภายในสายตาสะท้อนความตกตะลึงทั้งๆ ที่ตลอดมาล้วนเป็นนางตอแยญาติผู้พี่หากไม่ใช่เพราะหลายปีมานี้นางทำเช่นนี้มาโดยตลอด คาดว่าญาติผู้พี่ก็คงไม่ชอบนาง ทว่าได้ยินคำพูดของมารดาแล้ว เหตุใดญาติผู้พี่ถึงผลักทั้งหมดนี้ลงบนศีรษะของเขาเล่า?“เฉิงเจ๋อพูดว่าเขาพยายามสอบสร้างผลงานก็เพื่อจะได้คู่ควรกับเจ้า จะได้มีโอกาสสู่ขอเจ้า”“หากเปลี่ยนเป็นในอดีต ข้าจะต้องไม่เห็นด้วยที่พวกเจ้าคบหากัน บัดนี้ผ่านเรื่องมามากถึงเพียงนี้ ความคิดของแม่ก็เปลี่ยนไปไม่น้อย”“หากเจ้าชอบเฉิงเจ๋อจริง ข้าเองก็ไม่คัดค้าน แต่หากเจ้าไม่ชอบ...”สีหน้าจางเหวินสับสน ก่อนหน้านี้เคยเห็นท่าทางของเด็กทั้งสอง ไม่ว่ามองอย่างไรเนี่ยนชูก็ไม่คล้ายไม่ชอบเฉิงเจ๋อ“ข้าชอบญาติผู้พี่เจ้าค่ะ” อวิ๋นเนี่ยนชูตอบอย่างไม่ลังเล “ข้าชอบญาติผู้พี่มาโดยตลอด”มองเห็นท่าทางมุ่งมั่นของลูกสาว จางเหวินรู้สึกเอือมระอาระคนโชคดีอยู่บ้าง “ช่างแล้วๆ น้ากู้ของเจ้าพูดถูกแล้ว ลูกหลานมีความสุขของลูกหลาน พวกเจ้าคบหากันก็เป็นพวกเจ้าสร้างขึ้น”“แม้ว่าปีนั้นเฉิงเจ๋อทำไม่ถูก ไม่สมควรเกิดความคิดต่อเจ้า แต่ข้าล้วนเห็นความพยายามของเขาตลอดหลา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 988
ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงเขาพยายาม เขาเชื่อว่าตนเองจะต้องมีอนาคตแน่ตระกูลตกต่ำ บิดามารดาจากไปก่อนวัยอันควร เดิมทีเขาก็เป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจตายที่ข้างถนนตั้งนานแล้ว บัดนี้ไม่เพียงมีข้าวกิน มีเสื้อผ้าสวมใส่ ท่านน้ายังเชิญอาจารย์มาสอนหนังสือเขา เขาไม่มีวันอกตัญญูเขาคิด...รออีกหน่อย รอจนเขามีความสามารถ รอจนเขาฉายแววโดดเด่น บางทีอาจมีโอกาสขอท่านน้าแต่งงานกับเนี่ยนชูทว่า ขณะเขากำลังตรากตรำร่ำเรียนอยู่นั้น ในที่สุดก็ได้รับคำชมจากอาจารย์ ได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง อาจารย์ของสำนักศึกษาหลวงเองก็ชื่นชมว่าเขาจะต้องมีโอกาสสอบผ่านขุนนางแน่ ตอนเขาคิดว่าตนเองอาจจะสามารถตอบรับความรู้สึกของเนี่ยนชูได้ กลับได้ยินท่านน้าและแม่นมพูดสนทนากันที่แท้...เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของบิดามารดาลูกของมารดาตายไปตั้งนานแล้ว ส่วนเขาคือเด็กที่วันนั้นถูกทิ้งไว้หน้าประตูเรือนด้านหลังของมารดาเดิมทีมารดาก็ยากจะยอมรับความเจ็บปวดได้ อีกทั้งยังสงสารเขา หมอพูดว่าร่างกายนางเสียหาย ภายภาคหน้ายากจะมีลูกได้อีก นี่ถึงรับอุปการะเขา ประกาศต่อโลกภายนอกว่าเขาเป็นลูกของตนเขาเป็นแค่เด็กถูกทิ้งคนหนึ่ง เศษสวะที่ไม่ยอมหนาว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 987
ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ข้าเคยไม่สนับสนุนเจ้าตั้งแต่ยามใด? แต่ไหนแต่ไรมาข้าล้วนสนับสนุนการตัดสินใจของเจ้า”ก่อนหน้านี้นางทำนายมาก่อนแล้ว ภายในเรื่องนี้มีเงื่อนงำซ่อนอยู่มากมาย อวิ๋นเฉิงเจ๋ออ่อนแอเกินไปสำหรับเรื่องนี้ ไม่มีความรับผิดชอบมากเพียงพอเพียงแต่ หากไม่เคยผ่านความทุกข์ของผู้อื่น ก็ไม่สามารถตัดสินตามใจได้อวิ๋นเฉิงเจ๋อกลายเป็นเช่นนี้ ย่อมหนีไม่พ้นประสบการณ์ที่เขาเคยเจอมาในช่วงหลายปีมานี้เรื่องเดียวกัน บางคนมีความรับผิดชอบที่แข็งแกร่งมาก ไม่ได้รับผลกระทบใด แต่บางคนคิดอ่านอย่างละเอียด ยากจะสามารถรับได้ใต้หล้ากว้างใหญ่ รวมทุกสรรพสิ่งไว้แล้ว ทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นเพราะตนเอง นางย่อมไม่วู่วามสอดมือเข้าไปอวิ๋นเนี่ยนชูยิ้มกว้าง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าผลลัพธ์เป็นเช่นไรข้าก็ไม่ใส่ใจแล้ว หากไม่พูดเรื่องนี้ออกมา ข้าจะต้องเสียใจภายหลังแน่”“ตอนนี้ท่านป้าจ้างกำลังอยู่กับท่านแม่ข้า รอกลับไปแล้วค่อยหาโอกาสพูดเถอะ”ซ่งรั่วเจินจิกนิ้วทำนาย ภายในสายตาเผยแววประหลาดใจ เปลี่ยนคำพูด “ดูท่าแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดออกจากปากของตนแล้วล่ะ”อวิ๋นเนี่ยนชูสงสัย “หมายความว่าอะไร?”“ญาติผู้พี่เจ้าพูด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 986
ตอนนั้นสมองของนางขาวโพลน ชนิดที่ว่ายังเจือความขุ่นเคืองระคนเขินอายอีกด้วย คิดว่าญาติผู้พี่จำคนผิดไปจนกระทั่งได้ยินเขาพูดพึมพำชื่อของนางไม่หยุด ได้เห็นน้ำตาเจืออยู่ในสายตาของเขา ความรู้สึกของนางก็ซับซ้อนขึ้นมาจากนั้น นางประคองญาติผู้พี่เข้าห้อง ได้ยินเขาพูดพึมพำภายในความฝัน เรียกชื่อของนางเบาๆตอนจากมา นางชนเข้ากับหนังสือบนโต๊ะของเขาโดยไม่ทันระวัง ตอนหยิบของขึ้นมา จู่ๆ ก็ได้พบภาพวาดของตนถูกซ่อนไว้ด้านในบนภาพวาดนั้นเป็นนางสวมใส่ชุดที่ไปฟังเรื่องเล่านางเปิดลิ้นชักของโต๊ะเขียนหนังสือตัวนั้นออกดู พบว่าภายในล้วนเป็นภาพวาดของนางไม่เพียงแค่นางในตอนนี้ ยังมีนางในอดีต ทั้งหมดล้วนวาดเองกับมือของญาติผู้พี่คิดดูอย่างละเอียดแล้ว ตอนเด็กนางยังเคยไปที่ห้องของญาติผู้พี่ ต่อมาหลังความรักผลิบานในหัวใจก็ชอบไปหาญาติผู้พี่เพียงแต่จู่ๆ อยู่มาวันหนึ่ง ญาติผู้พี่บอกนางด้วยท่าทางเคร่งขรึมอย่างมาก นางเป็นหญิงสาวแล้ว ไม่สามารถเข้าห้องผู้ชายตามสะดวกได้ นางถึงเข้ามาน้อยครั้งทว่าชั่วขณะได้เห็นภาพวาดมากมายนี้ นางถึงเข้าใจอย่างชัดเจน เหตุใดญาติผู้พี่ไม่ให้นางเข้าห้องเพราะภายในห้องของเขามีของมากมายที
