Mag-log inShare
บทที่ 606
Kaugnay na kabanata
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 607
คุณหนูสกุลลั่วร่างกายไม่แข็งแรง หลายปีมานี้นอนซมอยู่บนเตียงมาโดยตลอด ออกจากบ้านน้อยมากนี่คือสิ่งที่ทุกคนล้วนรู้เพียงแต่ กลับไม่เคยได้ยินว่าไม่สามารถคลอดลูกได้มาก่อน ทว่าคำพูดมั่นใจของฝานซืออิ๋งกลับไม่คล้ายหลอกลวง หากไม่สามารถคลอดได้จริง...เช่นนั้นก็เรื่องใหญ่แล้วสีหน้าลั่วชิงอินเปลี่ยนไป รีบพูดว่า “เจ้าพูดเหลวไหลอะไร?”“ข้าพูดเหลวไหล?” ฝานซืออิ๋งยิ้มเย็น “เจ้าอย่าเสแสร้งเลย ก็แค่กังวลว่าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยแล้วจะไม่สามารถแต่งเข้าสกุลซ่งได้ไม่ใช่หรือ?ข้าไม่ชอบท่าทางเสแสร้งสูงส่งของเจ้านั้นตั้งนานแล้ว พูดว่าข้าต่ำต้อยไร้ยางอายไปทุกคำ ใช้วิธีชั้นต่ำเพื่อให้ได้แต่งกับซ่งเยี่ยนโจว แต่ตัวเจ้าเองดีมากเพียงใดเล่า? ก็ซ่อนความลับไว้เฉกเดียวกันมิใช่หรือ?”“ข้าเปล่า!”ใบหน้าเล็กขาวนวลของลั่วชิงอินเปี่ยมความตกตะลึง นางไม่เคยได้ยินข่าวนี้มาก่อน“เป็นเจ้าใส่ร้ายข้า!”“ข้าใส่ร้ายเจ้า? หมอหลวงก็อยู่ที่นี่มิใช่หรือ? มีความสามารถตอนนี้เจ้าก็ให้หมอหลวงตรวจอาการของเจ้าดูสักรอบ จะได้ให้ทุกคนได้เห็นว่าข้าใส่ร้ายเจ้าหรือไม่!”รอยยิ้มฝานซืออิ๋งบิดเบี้ยวและลำพองใจ พูดเสียงดัง “เจ้ากล้าหรือไม่?”ได้ย
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 608
เพียงนึกได้ว่าบิดามารดาพูดว่าเยี่ยนโจวเอ่ยคำสัญญาต่อหน้าทุกคนว่าจะแต่งนางเพียงคนเดียวเท่านั้น นี่จะได้อย่างไร?“ชิงอิน ไม่เป็นเช่นนี้” ซ่งเยี่ยนโจวรีบอธิบาย “หมอเพียงพูดว่าต้องการให้เจ้ารักษาสุขภาพให้ดีก่อน มีลูกช้าหน่อยก็ช่างเถอะ ยิ่งไปกว่านั้นสำหรับข้าไม่มีลูกก็ไม่สำคัญ!”ฝานซืออิ๋งมองท่าทางตกตะลึงพรึงเพริดของลั่วชิงอิน จากนั้นหันมองสายตาเปี่ยมความเจ็บปวดของซ่งเยี่ยนโจว นางว้าวุ่นใจแล้วเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?ทั้งหมดล้วนไม่เหมือนอย่างที่นางคิดไว้!ทั้งๆ ที่น่าจะเป็นลั่วชิงอินปกปิดข่าวเพื่อให้ได้แต่งงานกับซ่งเยี่ยนโจว ซ่งเยี่ยนโจวกลับถูกหลอกโดยไม่รู้ตัว แต่ตอนนี้ลั่วชิงอินต่างหากที่เป็นคนถูกหลอกคนนั้น?ซ่งเยี่ยนโจวเสียสติไปแล้วหรือ?เพื่อแต่งงานกับลั่วชิงอิน ต่อให้ไม่สามารถคลอดลูกได้ก็ไม่เป็นไร?ซ่งรั่วเจินมองสายตาตกตะลึงของฝานซืออิ๋ง เอ่ยปากเสียงเย็น “เห็นชัดแล้วหรือไม่? นี่ก็คือความแตกต่างของเจ้าและพี่หญิงลั่ว”จากนั้น ฝานซืออิ๋งกลับคล้ายถูกกระตุ้นก็มิปาน แผดเสียงร้องออกมา “เป็นไปไม่ได้! ต่อให้ซ่งเยี่ยนโจวไม่ใส่ใจ หรือว่าแม่สามีเองก็ไม่ใส่ใจกระนั้น?ซ่งเยี่ยนโจวเป็นลูกชายคน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 609
“เด็กๆ นำตัวหญิงคนนี้ออกไป จิตใจล้ำลึก ห้ามมิให้หนีไปได้อย่างง่ายดาย!”สีหน้ากู้ชิงเหยี่ยนเย็นชา เขาคิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้มาเข้าร่วมงานเลี้ยงแต่งงานของสกุลซ่งจะเกิดเรื่องมากถึงเพียงนี้ นึกถึงหลิ่วหรูเยียนเพียงคนเดียวต้องจัดการทั้งสกุลซ่ง สงสารอย่างอดไม่ได้หลายปีนี้น้องสาวของเขาผ่านไปได้อย่างยากลำบากมากเหลือเกิน!สกุลหลิ่วและสกุลฝานไม่มีคนดี มาหาเรื่องไม่หยุด ช่างน่ารำคาญเหลือเกิน!ฝานซืออิ๋งเห็นบ่าวต้องการลากตนเองไป ออกแรงดิ้นพูดว่า “อย่าข้ายังมีเรื่องอยากพูด!”ครู่ต่อมา ฝานซืออิ๋งคุกเข่าให้หลิ่วหรูเยียน “ท่านแม่ ข้าสำนึกผิดแล้ว ที่ผ่านมาล้วนเป็นข้าทำไม่ถูก ขอร้องท่านได้โปรดมอบโอกาสให้ข้าสักครั้งเถอะ!ข้ายินดีเป็นอนุของเยี่ยนโจว ลั่วชิงอินไม่สามารถคลอดลูกได้ ข้าสามารถทำได้!ขอเพียงให้ข้าอยู่ที่สกุลซ่ง อยู่ข้างกายเยี่ยนโจว ไม่ว่าให้ข้าทำอันใดก็ได้ ขอร้องท่าน”“แทนที่ถึงตอนนั้นจะให้เยี่ยนโจวหาคนอื่นเป็นอนุ ยังมิสู้ให้ข้าเป็น!ข้าอยู่ที่สกุลซ่งนานถึงเพียงนี้ คุ้นชินทั้งหมดแล้ว ภายภาคหน้าข้ารับรองจะไม่มีวันรังแกลั่วชิงอิน ข้าจะปรนนิบัติพวกเขาดีๆ ได้หรือไม่?”ความเปลี่ยนแปลงนี้ทำใ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 610
“คุณชาย บ่าวสำนึกผิดแล้ว ภายภาคหน้าไม่กล้าแล้ว” บ่าวร้องไห้อย่างน่าสงสารซ่งเยี่ยนโจวมองเขาแวบหนึ่ง พูดว่า “เขาปรนนิบัติข้ามาหลายปี ตกอยู่ในมือสกุลฝานย่อมไม่มีจุดจบที่ดี มิสู้ไถ่ตัวพ่อแม่เขามาจากสกุลฝาน ไล่ไปอยู่ที่ไร่นาทำงานเถอะ”“พี่ใหญ่ ยกเรื่องนี้ให้ข้า สกุลฝานไร้ยางอายพรรค์นั้น ให้ข้าจัดการเอง” ซ่งจิ่งเซินพูดยิ้มๆซ่งเยี่ยนโจวพยักหน้า “ลำบากเจ้าแล้ว”จนกระทั่งทุกคนแยกย้ายจากไป ภายในห้องก็กลับมาเงียบสงบดังเดิมลั่วชิงอินนั่งบนตั่งเตียง ก่อนหน้านี้ผ้าคลุมหน้าสีแดงก็ถูกเปิดออกแล้ว สุรามงคลยังไม่ได้ดื่ม บัดนี้หลังได้รู้ข่าวว่าไม่สามารถคลอดลูกได้ อารมณ์นางก็ซับซ้อนมาก“พี่ใหญ่ซ่ง ท่านไม่สมควรปิดบังข้า”ลั่วชิงอินเห็นว่าส่งคนอื่นจากไปแล้ว ซ่งเยี่ยนโจวปิดประตูห้องเดินเข้ามา เอ่ยปากอย่างอดไม่ได้ซ่งเยี่ยนโจวเดินเข้ามาหยุดข้างกายนางแล้วนั่งลง สายตาลุ่มลึกทอดมองนาง ใบหน้าหล่อเหลาดุจหยกไม่มีความเสียใจเลยแม้แต่น้อย มีเพียงความสุข“ชิงอิน เจ้าไม่รู้ข้าสามารถแต่งงานกับเจ้าได้ ข้าดีใจมากเพียงใด”เขาจับมือลั่วชิงอิน “เมื่อแรกเจ้าเกือบแต่งงานกับสกุลเหยา ข้ากังวลยิ่งนัก กลัวชาตินี้จะไม่มี
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 611
ซ่งเยี่ยนโจวหยิบสุรามงคลบนโต๊ะขึ้นมา แล้วส่งจอกหนึ่งในนั้นให้กับลั่วชิงอิน“ฮูหยิน พวกเราดื่มสุรามงคลจอกนี้ดีหรือไม่?”ลั่วชิงอินได้ยินคำว่าฮูหยิน ดวงหน้างามก็แดงระเรื่ออย่างอดไม่อยู่ สบสายตาจดจ้องเร่าร้อนของชายหนุ่มพลางรับจอกสุรามาอย่างว่าง่ายสองแขนคล้องกันแล้วดื่มสุรามงคลประหนึ่งยวนยางคล้องคอสุราชั้นดีไหลลงไปในลำคอ กอปรด้วยกลิ่นหอมกรุ่นจางๆ ที่มากกว่านั้นคือความร้อนแรงแผดเผาคอหอยซ่งเยี่ยนโจววางจอกสุราไว้ข้างๆ หันกลับมาก็เห็นลั่วชิงอินที่ก้มหน้าเก็บซ่อนความรู้สึก ทันใดนั้นเขาพลันขยับเข้ามาจุมพิตลงบนริมฝีปากของหญิงสาวท่ามกลางสายตาแตกตื่นของนางน้ำเสียงเขาแหบพร่ามีเสน่ห์ดึงดูด ความปรารถนาฉาบย้อมแววตา “ชิงอิน เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้ารอวันที่จะได้แต่งงานกับเจ้ามานานแค่ไหน...”ลั่วชิงอินตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ สายตาตกลงบนริมฝีปากของชายหนุ่ม สัมผัสที่เพียงแตะก็ผละออกเมื่อครู่นี้ทำให้นางรู้สึกทั้งไม่คุ้นเคยและประหม่าซ่งเยี่ยนโจวประชิดเข้ามาอีกครั้ง คล้ายกับสัมผัสได้ถึงความประหวั่นลนลานของหญิงสาว มือหนึ่งโอบหลังเอวนางไว้ป้องกันไม่ให้นางถอยหนีแล้วประทับจูบลงไปอีกครั้งคราวนี้ต่างจากการห
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 612
อยู่ดีๆ ไฉนจึงพูดถึงเขาได้เล่า!งานเลี้ยงเลิกรา พี่น้องตระกูลซ่งไปส่งแขกเหรื่อที่หน้าประตูพร้อมกับหลิ่วหรูเยียน“เจินเอ๋อร์ เจ้าไปส่งพวกท่านอ๋องเถอะ”สายตาหลิ่วหรูเยียนตกลงบนร่างฉู่จวินถิงที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ในดวงตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ “วันนี้ถ้าไม่ได้รับความช่วยเหลือจากท่านอ๋อง เกรงว่าคงไม่สามารถคลี่คลายสถานการณ์ได้ง่ายดายปานนี้ ฝากเจ้าไปขอบคุณดีๆ แทนแม่ด้วย”ซ่งรั่วเจินได้ยินอย่างนั้นก็กวาดสายตาไปมองแล้วก็พบว่าฉู่จวินถิงกำลังมองนางอยู่ คนทั้งสองประสานสายตากันมุมปากฉู่จวินถิงโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม ทั้งที่เป็นยามราตรีแท้ๆ แสงจันทร์กลับดูจะอ่อนโยนต่อเขาเป็นพิเศษ ทำให้ไอเย็นบนร่างเขาจืดจางลง ทั้งตัวคนแลดูอ่อนโยนประดุจหยก กระทั่งรอยยิ้มก็ยังดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษเขามีรูปโฉมหล่อเหลา ทั่วทั้งเมืองหลวงไม่มีใครไม่รู้ ทว่ารูปลักษณ์อบอุ่นอ่อนโยนของเขาในยามนี้กลับเหมือนหินหยกที่เปล่งประกายแวววาม ชวนให้คนหลงใหลในความอ่อนโยนนั้น“ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ”ซ่งรั่วเจินตอบรับแล้วเดินมาถึงตรงหน้าพวกฉู่จวินถิงสายตาชายหนุ่มจับจ้องนางตั้งแต่เดินมาแล้ว เปิดเผยชัดเจนโดยไม่หลีกเลี่ยงแม้แต่น้อยความคลุม
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 613
เมื่อก่อนในสายตากู้หวยซวี่ ฉินเซี่ยงเหิงเป็นหลานชายที่มีความสามารถ แต่ถูกฉินเจิงกับกู้อวิ๋นเวยเลี้ยงดูจนเสียคนทั้งๆ ที่ควรประสบความสำเร็จอย่างงดงาม แต่กลับต้องเสียเวลาไปเพราะเรื่องชู้สาว ทั้งยังทำเรื่องน่าอับอายพรรค์นั้น ช่างน่าเสียดายและน่าแค้นใจนักบัดนี้ หลังจากได้รู้ว่าฉินเซี่ยงเหิงไม่มีความสัมพันธ์อันใดกับตระกูลกู้ของพวกเขาแม้แต่น้อย กระทั่งยังรังแกหลานชายและหลานสาวของเขาอีกก็ไม่มีความเสียดายอีกแล้ว เหลือเพียงความคับแค้นใจเท่านั้นอยากหาตากับลุงก็ควรไปหาคนตระกูลหลิ่วต่างหากเล่า!“เจ้ามาทำไม?” กู้ชิงเหยี่ยนถามด้วยสีหน้าเย็นชา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่แยแสหลังได้รู้ความจริง เขายิ่งรังเกียจกู้อวิ๋นเวยจนถึงที่สุด จนทำให้แค่เห็นฉินเซี่ยงเหิงก็แค้นใจจนอยากอัดสักยกเป็นการระบายโทสะแทนน้องสาวของตนเองฉินเซี่ยงเหิงสัมผัสได้ถึงความเย็นชาของกู้ชิงเหยี่ยน แต่ไม่ได้รู้สึกว่ามีอันใดไม่ถูกต้องอย่างไรเสียหลายปีมานี้กู้อวิ๋นเวยก็ไม่ได้ใกล้ชิดกับตระกูลกู้ ทำให้เขากับซวงซวงรู้เพียงว่ามีญาติตระกูลกู้อยู่ แต่ไปมาหาสู่กันน้อยครั้งยิ่งแต่เขารู้สึกว่าถึงที่สุดแล้วตระกูลกู้เพียงแต่มีปัญหากับมาร
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 614
ป้ายทองละเว้นโทษตายนี้เป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในจวน ทั้งยังเป็นเกียรติยศของทั้งตระกูลกู้ที่ผ่านมา บิดาดูแลอย่างเข้มงวดกวดขัน ตอนนี้กลับถูกขโมยไปเนี่ยนะ?“ท่านพ่อ นี่ไม่ถูกต้องนะขอรับ หากเป็นเมื่อก่อนที่หลิ่วอวิ๋นเวยยังอยู่ที่บ้านก็แล้วไปเถอะ ตอนนี้นางออกเรือนไปหลายปีแล้ว ในจวนยังเคยมีการปรับปรุงมาก่อน”“พวกเราไม่เคยเปิดโอกาสให้นางได้ไปเรือนพักของพวกท่าน แล้วจะแอบขโมยป้ายทองละเว้นโทษตายไปได้อย่างไร?”กู้ชิงเหยี่ยนสงบสติเยือกเย็นลง เรื่องนี้เพียงใคร่ครวญโดยละเอียดก็สามารถค้นพบว่าปัญหาอยู่ตรงไหน“เรื่องนี้เกรงว่าคงมีคนลอบช่วยเหลือ มิฉะนั้นลำพังนางคนเดียว จะเข้ามาในจวนก็ยังยาก”กู้ชิงซิวมีสีหน้าดำคล้ำ ชั่วขณะนี้ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววรังเกียจเดียดฉันท์ แม้จะไม่ได้กลับไป แต่แค่ฟังก็เดาได้ไม่ยากว่าเป็นใครทั่วทั้งตระกูลกู้ มีเพียงกู้ชิงเจ๋อเท่านั้นครั้นวาจานั้นดังขึ้น คนทั้งหลายบนรถม้าต่างก็เงียบไปพร้อมกับโทสะจากความผิดหวังในตัวกู้ชิงเจ๋อหลายวันนี้ขับไล่กู้ชิงเจ๋อออกไป เดิมคิดว่าเขาจะสามารถทบทวนตัวเอง ใครเลยจะคาดคิดว่าเขาจะทำเรื่องโง่บัดซบเช่นนี้ลงไปได้?ฉินเซี่ยงเหิงได้ยินบทสนทนาของคน
Pinakabagong kabanata
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 994
ฉู่จวินถิงสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของซ่งรั่วเจิน ไหวพริบบ่งบอกว่ามีปัญหาซ่งรั่วเจินส่ายหน้าเบาๆ “เพียงแต่ได้ยินจงเฟยพูดเรื่องบูชาเซียนโบตั๋นจึงรู้สึกแปลกอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าใช่เซียนโบตั๋นที่หม่อมฉันรู้จักหรือไม่”นางเคยได้ยินเรื่องเซียนโบตั๋นมาก่อน เป็นสิ่งที่สตรีบูชาจริง เซียนบุปผา มีสรรพคุณช่วยคืนความอ่อนเยาว์ เพียงแต่ภายในนี้กลับมีเคล็ดลับบางอย่าง ทำให้คนเสพติดอย่างง่ายดาย สุดท้ายลุ่มหลงจนยากจะถอนตัวขึ้นมาได้ ไม่ใช่เรื่องที่ดีหากเป็นคนฝีมือโหดเหี้ยม ก็สามารถใช้ของสิ่งนี้แลกเปลี่ยนโชคชะตาได้ น่ากลัวอย่างมากจงเฟยมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ ตนเองเก็บไว้บูชาเองก็พอ ทว่านางกลับนำมามอบให้ฮองเฮา แปลกเกินไปแล้วกระมัง“พูดให้ฟังเถอะ”ฉู่จวินถิงกลับไม่รีบร้อนจากไป เอียงหูฟัง รอฟังคำพูดของว่าที่ฮูหยินอย่างอารมณ์ดีแท้จริงแล้ว ไม่ว่าเจินเอ๋อร์พูดอะไร เขาล้วนอยากฟัง“หม่อมฉันเคยเห็นเซียนโบตั๋นมาก่อน ทำให้สตรีงดงามอ่อนเยาว์ผ่านการบูชาอาหาร หากจริงใจมากเพียงพอ ยังสามารถใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาได้ ผลลัพธ์ดีมากนัก”“เพียงแต่จะทำให้สตรีลุ่มหลง กลายเป็นรีบร้อนอยากได้ผลลัพธ์ จากนั้นยากจะถอนตัวขึ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 993
วังหลังวันนี้ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงเข้าวังไปขอบพระทัยความเมตตาด้วยกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นความครึกครื้นทั้งภายในภายนอกตำหนักของฮองเฮายังไม่ทันเข้าไปก็ได้ยินเสียงตวนเฟยดังออกมาจากภายใน“ระยะนี้น้องหญิงจงเฟยงดงามมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว คนเองก็สดใสมีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่ง ข้าถามนางว่าใช้เคล็ดลับอะไร นางก็ไม่ยอมบอกข้า ต่อมาข้ายังเห็นด้วยตนเอง”ตวนเฟยมองเซียนโบตั๋นข้างห้องบรรทมของฮองเฮาแวบหนึ่ง สายตาสะท้อนแววละโมบ“ที่แท้นางก็ตั้งใจขอเซียนโบตั๋นจากพระผู้ทรงศีล เพื่อรักษาความเยาว์วัยของสตรี ทำให้งดงามมีเสน่ห์!”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา สนมคนอื่นก็ตาร้อนผ่าว ความเปลี่ยนแปลงของจงเฟยในระยะนี้ พวกนางล้วนเห็นอยู่ในสายตา ฝ่าบาทเองก็ประทับค้างแรมกับจงเฟยที่นั่นติดต่อกันหลายคืน ใครจะไม่อิจฉากันเล่า?สนมภายในวังมีไม่น้อย พวกเขาทำเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ปกติทำทุกวิธี ก็ไม่แน่ว่าจะได้ผลบัดนี้ได้เห็นจงเฟยได้รับความโปรดปรานมากขึ้นทุกที แต่ละคนร้อนใจจนแทบทนไม่ไหว“เดิมทีคิดว่าจงเฟยจะซ่อนไว้ คิดไม่ถึงเลยว่ายังมอบให้ฮองเฮาอีกด้วย น้องหญิงจงเฟยจริงใจต่อฮองเอาจริงๆ!
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 992
“บัดนี้ข้าและองค์หญิงเพียงแต่มีปัญหากันเล็กน้อยเท่านั้น รอข้าไปอธิบายให้ชัดเจน ทั้งหมดย่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิม”เสิ่นหวยอันพูดอย่างมีเหตุผล ชนิดที่ว่าหน้าตายังเผยแววลำพองใจ “เจ้าคิดดูให้ดี หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก่อเรื่องพรรค์นี้ขึ้นมา ป่านนี้คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”“ส่วนข้า ก็แค่ถูกโบย สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างว่องไว หรือเจ้าไม่เข้าใจความหมายกันเล่า?”“ตกลงเจ้าจะพูดอะไร?” เสิ่นจวินเจ๋อหรี่ตาลง สังเกตเห็นปัญหาแล้ว เสิ่นหวยอันมั่นใจในตนเองเกินไป“เหตุที่องค์หญิงทำเช่นนี้ ก็เพราะหึงหวงเท่านั้น” เสิ่นหวยอันหัวเราะเบาๆ ลูบแต่งผมและพูด “องค์หญิงมีจิตปฏิพัทธ์ต่อข้า เพียงแต่เห็นซ่งปี้อวิ๋นอยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด เข้าใจผิดคิดว่าข้าและนางมีความสัมพันธ์กัน นี่ถึงเป็นเช่นนี้”“ระหว่างสตรีย่อมหนีไม่พ้นความหึงหวง นี่คือเรื่องธรรมดาอย่างมาก เพียงแต่องค์หญิงอารมณ์รุนแรงอยู่บ้าง นี่ถึงโบยข้า”“หากไม่รัก นางก็คงไม่โมโหถึงเพียงนี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”เสิ่นจวินเจ๋อชะงักไปในทันใด ครู่ต่อมาคิดว่าสายตาของฉู่มู่เหยาไม่น่าจะแย่ถึงเพียงนี้ เพียงแต่ลองคิดดูแล้วเขาก็เริ่มไม่มั่นใจเพราะเสิ่นหวยอันมั่นใจในตน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 991
ได้ยินคำพูดของอวิ๋นเฉิงเจ๋อ ภายในสายตาอวิ๋นเนี่ยนชูเปี่ยมความแปลกใจ มากที่สุดคือต้องการรู้เหตุผลทั้งหมดตกลงเป็นเพราะอะไร?เพราะเหตุใดหลายปีมานี้ ทั้งๆ ที่นางแสดงความชอบของตนออกมาไม่ใช่เพียงครั้งเดียว ทว่าญาติผู้พี่กลับหลบเลี่ยงนางมาโดยตลอด นางต้องการคำตอบหนึ่ง กลับไม่ได้รับทั้งๆ ที่ดีต่อนางถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่ภายในใจมีนางมาโดยตลอด เพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?อวิ๋นเฉิงเจ๋อเอ่ยปากพูดเสียงขมปร่า นี่ถึงพูดความคิดที่เก็บซ่อนไว้ภายในใจตลอดหลายปีมานี้ออกมา...อวิ๋นเนี่ยนชูได้ยินทั้งหมดนี้ สายตาสะท้อนแววเหลือจะเชื่อ ยากจะเชื่อได้ว่าทั้งหมดนี้ถึงขั้นยังมีเรื่องที่นางไม่รู้มากถึงเพียงนี้“ดังนั้น...พวกเราไม่ใช่ญาติพี่น้องแท้ๆ?”อวิ๋นเนี่ยนชูเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด นี่คือเรื่องที่นางไม่เคยรู้ หลายปีมานี้ญาติผู้พี่ก็ไม่เคยพูดมาก่อนอวิ๋นเฉิงเจ๋อพยักหน้า “ปีนั้นข้าถูกทิ้งไว้ที่ประตูเรือนด้านหลัง หากไม่ใช่ท่านแม่ใจดีรับเลี้ยงข้า ข้าคงตายไปตั้งนานแล้ว...”หลายปีมานี้เขาเคยคิดอยู่หลายค่ำคืน บิดามารดาแท้ๆ ของเขาเป็นใคร เหตุใดต้องทิ้งเขา บางครั้งก็เกลี้ยกล่อมตนเอง คิดถึงปัญหาเหล่านี้ไปล้วนไ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 990
เพียงเอ่ยปาก โทสะทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมาแล้วความเจ็บปวดและอึดอัดใจที่สั่งสมอยู่ภายในใจล้วนระเบิดออกมาในเวลานี้อวิ๋นเฉิงเจ๋อได้ยินอวิ๋นเนี่ยนชูพูดเช่นนี้เป็นครั้งแรก มองนางตวาดถามไล่เรียงตนเอง ภายในใจเปี่ยมความรู้สึกผิด“ขอโทษ ล้วนเป็นความผิดของข้า”เห็นสายตาเปี่ยมความรู้สึกผิดของฝ่ายชาย อวิ๋นเนี่ยนชูตาแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เดิมทีทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของท่านอยู่แล้ว! เหตุใดท่านไม่บอกข้าเร็วสักหน่อย ท่านรู้ว่าหลายปีมานี้ข้าฝืนได้ลำบากมากเพียงใดหรือไม่?”“ในเมื่อท่านไม่พูดมาโดยตลอด เหตุใดไม่เก็บเอาไว้ชั่วชีวิตเล่า?”น้ำตานางไหลลงมา ตลอดหลายปีมานี้ไม่ตอบรับความรู้สึกนาง นี่ทุกข์ใจมากเพียงใด?นางอยากบริภาษเขาแรงๆ อยากทุบตีเขา ชนิดที่ว่าอยากไม่สนใจเขาอีก ทำให้เขาเสียใจภายหลังไปชั่วชีวิตเพียงแต่ ยามได้เห็นของเหล่านั้นที่เขาซ่อนไว้ภายในห้อง รวมถึงภาพเหมือนของนางที่วาดไว้นับไม่ถ้วนยามค่ำคืน นางก็อยากร้องให้อย่างอดไม่ได้...“เป็นความผิดของข้าเอง ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า เจ้าตีข้าด่าข้าโทษข้า ล้วนสมควรทั้งสิ้น”อวิ๋นเฉิงเจ๋อสืบเท้าขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ภายในสายตาเปี่ยมความเอ็
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 989
“อะไรนะ?” อวิ๋นเนี่ยนชูชะงัก ภายในสายตาสะท้อนความตกตะลึงทั้งๆ ที่ตลอดมาล้วนเป็นนางตอแยญาติผู้พี่หากไม่ใช่เพราะหลายปีมานี้นางทำเช่นนี้มาโดยตลอด คาดว่าญาติผู้พี่ก็คงไม่ชอบนาง ทว่าได้ยินคำพูดของมารดาแล้ว เหตุใดญาติผู้พี่ถึงผลักทั้งหมดนี้ลงบนศีรษะของเขาเล่า?“เฉิงเจ๋อพูดว่าเขาพยายามสอบสร้างผลงานก็เพื่อจะได้คู่ควรกับเจ้า จะได้มีโอกาสสู่ขอเจ้า”“หากเปลี่ยนเป็นในอดีต ข้าจะต้องไม่เห็นด้วยที่พวกเจ้าคบหากัน บัดนี้ผ่านเรื่องมามากถึงเพียงนี้ ความคิดของแม่ก็เปลี่ยนไปไม่น้อย”“หากเจ้าชอบเฉิงเจ๋อจริง ข้าเองก็ไม่คัดค้าน แต่หากเจ้าไม่ชอบ...”สีหน้าจางเหวินสับสน ก่อนหน้านี้เคยเห็นท่าทางของเด็กทั้งสอง ไม่ว่ามองอย่างไรเนี่ยนชูก็ไม่คล้ายไม่ชอบเฉิงเจ๋อ“ข้าชอบญาติผู้พี่เจ้าค่ะ” อวิ๋นเนี่ยนชูตอบอย่างไม่ลังเล “ข้าชอบญาติผู้พี่มาโดยตลอด”มองเห็นท่าทางมุ่งมั่นของลูกสาว จางเหวินรู้สึกเอือมระอาระคนโชคดีอยู่บ้าง “ช่างแล้วๆ น้ากู้ของเจ้าพูดถูกแล้ว ลูกหลานมีความสุขของลูกหลาน พวกเจ้าคบหากันก็เป็นพวกเจ้าสร้างขึ้น”“แม้ว่าปีนั้นเฉิงเจ๋อทำไม่ถูก ไม่สมควรเกิดความคิดต่อเจ้า แต่ข้าล้วนเห็นความพยายามของเขาตลอดหลา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 988
ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงเขาพยายาม เขาเชื่อว่าตนเองจะต้องมีอนาคตแน่ตระกูลตกต่ำ บิดามารดาจากไปก่อนวัยอันควร เดิมทีเขาก็เป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจตายที่ข้างถนนตั้งนานแล้ว บัดนี้ไม่เพียงมีข้าวกิน มีเสื้อผ้าสวมใส่ ท่านน้ายังเชิญอาจารย์มาสอนหนังสือเขา เขาไม่มีวันอกตัญญูเขาคิด...รออีกหน่อย รอจนเขามีความสามารถ รอจนเขาฉายแววโดดเด่น บางทีอาจมีโอกาสขอท่านน้าแต่งงานกับเนี่ยนชูทว่า ขณะเขากำลังตรากตรำร่ำเรียนอยู่นั้น ในที่สุดก็ได้รับคำชมจากอาจารย์ ได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง อาจารย์ของสำนักศึกษาหลวงเองก็ชื่นชมว่าเขาจะต้องมีโอกาสสอบผ่านขุนนางแน่ ตอนเขาคิดว่าตนเองอาจจะสามารถตอบรับความรู้สึกของเนี่ยนชูได้ กลับได้ยินท่านน้าและแม่นมพูดสนทนากันที่แท้...เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของบิดามารดาลูกของมารดาตายไปตั้งนานแล้ว ส่วนเขาคือเด็กที่วันนั้นถูกทิ้งไว้หน้าประตูเรือนด้านหลังของมารดาเดิมทีมารดาก็ยากจะยอมรับความเจ็บปวดได้ อีกทั้งยังสงสารเขา หมอพูดว่าร่างกายนางเสียหาย ภายภาคหน้ายากจะมีลูกได้อีก นี่ถึงรับอุปการะเขา ประกาศต่อโลกภายนอกว่าเขาเป็นลูกของตนเขาเป็นแค่เด็กถูกทิ้งคนหนึ่ง เศษสวะที่ไม่ยอมหนาว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 987
ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ข้าเคยไม่สนับสนุนเจ้าตั้งแต่ยามใด? แต่ไหนแต่ไรมาข้าล้วนสนับสนุนการตัดสินใจของเจ้า”ก่อนหน้านี้นางทำนายมาก่อนแล้ว ภายในเรื่องนี้มีเงื่อนงำซ่อนอยู่มากมาย อวิ๋นเฉิงเจ๋ออ่อนแอเกินไปสำหรับเรื่องนี้ ไม่มีความรับผิดชอบมากเพียงพอเพียงแต่ หากไม่เคยผ่านความทุกข์ของผู้อื่น ก็ไม่สามารถตัดสินตามใจได้อวิ๋นเฉิงเจ๋อกลายเป็นเช่นนี้ ย่อมหนีไม่พ้นประสบการณ์ที่เขาเคยเจอมาในช่วงหลายปีมานี้เรื่องเดียวกัน บางคนมีความรับผิดชอบที่แข็งแกร่งมาก ไม่ได้รับผลกระทบใด แต่บางคนคิดอ่านอย่างละเอียด ยากจะสามารถรับได้ใต้หล้ากว้างใหญ่ รวมทุกสรรพสิ่งไว้แล้ว ทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นเพราะตนเอง นางย่อมไม่วู่วามสอดมือเข้าไปอวิ๋นเนี่ยนชูยิ้มกว้าง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าผลลัพธ์เป็นเช่นไรข้าก็ไม่ใส่ใจแล้ว หากไม่พูดเรื่องนี้ออกมา ข้าจะต้องเสียใจภายหลังแน่”“ตอนนี้ท่านป้าจ้างกำลังอยู่กับท่านแม่ข้า รอกลับไปแล้วค่อยหาโอกาสพูดเถอะ”ซ่งรั่วเจินจิกนิ้วทำนาย ภายในสายตาเผยแววประหลาดใจ เปลี่ยนคำพูด “ดูท่าแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดออกจากปากของตนแล้วล่ะ”อวิ๋นเนี่ยนชูสงสัย “หมายความว่าอะไร?”“ญาติผู้พี่เจ้าพูด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 986
ตอนนั้นสมองของนางขาวโพลน ชนิดที่ว่ายังเจือความขุ่นเคืองระคนเขินอายอีกด้วย คิดว่าญาติผู้พี่จำคนผิดไปจนกระทั่งได้ยินเขาพูดพึมพำชื่อของนางไม่หยุด ได้เห็นน้ำตาเจืออยู่ในสายตาของเขา ความรู้สึกของนางก็ซับซ้อนขึ้นมาจากนั้น นางประคองญาติผู้พี่เข้าห้อง ได้ยินเขาพูดพึมพำภายในความฝัน เรียกชื่อของนางเบาๆตอนจากมา นางชนเข้ากับหนังสือบนโต๊ะของเขาโดยไม่ทันระวัง ตอนหยิบของขึ้นมา จู่ๆ ก็ได้พบภาพวาดของตนถูกซ่อนไว้ด้านในบนภาพวาดนั้นเป็นนางสวมใส่ชุดที่ไปฟังเรื่องเล่านางเปิดลิ้นชักของโต๊ะเขียนหนังสือตัวนั้นออกดู พบว่าภายในล้วนเป็นภาพวาดของนางไม่เพียงแค่นางในตอนนี้ ยังมีนางในอดีต ทั้งหมดล้วนวาดเองกับมือของญาติผู้พี่คิดดูอย่างละเอียดแล้ว ตอนเด็กนางยังเคยไปที่ห้องของญาติผู้พี่ ต่อมาหลังความรักผลิบานในหัวใจก็ชอบไปหาญาติผู้พี่เพียงแต่จู่ๆ อยู่มาวันหนึ่ง ญาติผู้พี่บอกนางด้วยท่าทางเคร่งขรึมอย่างมาก นางเป็นหญิงสาวแล้ว ไม่สามารถเข้าห้องผู้ชายตามสะดวกได้ นางถึงเข้ามาน้อยครั้งทว่าชั่วขณะได้เห็นภาพวาดมากมายนี้ นางถึงเข้าใจอย่างชัดเจน เหตุใดญาติผู้พี่ไม่ให้นางเข้าห้องเพราะภายในห้องของเขามีของมากมายที
