บทที่ 21 บทบาทพ่อแม่จำเป็น

ห้างสรรพสินค้า

หลังจากพาน้องกรมาเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้า จัดรถบังคับชุดใหญ่ให้แบบเต็มเหนี่ยว ธันย์ธาราก็พาเด็กน้อยมาเล่นบ้านลม ส่วนเขานั่งเฝ้ากับคุณผู้ช่วยที่ยกมือถือขึ้นมาถ่ายวิดีโอเก็บไว้

ธารตะวันยิ้มเอ็นดูน้องกรมากๆ รอยยิ้มที่แต่งแต้มอยู่บนใบหน้าจิ้มลิ้ม ส่งไปถึงดวงตาเธอให้เป็นรูปสระอิ ส่งเสียงหัวเราะปนยิ้มจังหวะที่น้องกรหันมาโบกมือให้

“น่ารักจัง...” เธอชมออกเสียงแล้วยิ้มอย่างอิ่มเอมใจ

แต่ขณะที่เธอมองเด็กน้อย เจ้าของดวงตาคู่คมก็จับจ้องมองเธออยู่เช่นกัน ในแววตาที่สบมองมีประกายรอยยิ้มเจือจางอยู่ด้วย

หากทว่าจู่ๆ ร่างบางก็นิ่งงันไป รอยยิ้มที่ปรากฏค่อยๆ เลือนหายไปทีละนิด เมื่อคิดถึงเรื่องราวสุดเศร้าจากนิยายที่เคยอ่าน จนนอนร้องไห้จมกองน้ำตาขี้มูกโป่งพูดจาสะอึกสะอื้นมาแล้ว

“คุณคิดอะไรอยู่”

“คะ”

“เห็นอยู่ดีๆ คุณก็เหม่อ” เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย อีกฝ่ายคงไม่ทันได้สังเกต ในมุมเงียบๆ ของคนไม่ค่อยพูดแอบมองเธออยู่ก่อนแล้ว

ร่างบางลอบถอนลมหายใจอย่างปลงปลด ก่อนจะลดโทรศัพท์มือถือที่ถ่ายภาพน้องกรลง นัยน์ตาหม่นแสงขึ้นมาในฉับพลัน

เธอก็เป็นแค่นักอ่านจอมเพ้อ ชอบอินกับบทบาทของตัวละครเกินไปหน่อย พอได้เห็นน้องกรในวัยกำลังร่าเริง มันก็อดคิดถึงฉากนั้นไม่ได้

หากในนิยายภาคก่อนไม่มีเหตุการณ์แท้งลูก คงจะมีโอกาสได้อ่านตอนเจ้าตัวน้อยได้เติบโตแน่นอน แค่คิดหัวใจนักอ่านตัวยงก็เจ็บปวดจะแย่อยู่แล้ว

“ธารตะวัน...” ธันย์ธาราเรียกชื่อเธอเพื่อดึงสติ เห็นหลุดเหม่อแววตาว่างเปล่าจนจับความรู้สึกมัวหม่นได้

“คะ เอ่อ... ขอโทษทีค่ะ พอดีฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย”

เธอก้มหัวพลางยิ้มแกนๆ ก่อนจะช้อนตามองประธานธันย์ เขาดูเป็นห่วงเธอจนตั้งตารอคำตอบ กลัวเธอจะหลุดเหม่ออีกครั้ง ไม่วายย้อนนึกถึงคำพูดแปลกชอบกลที่ธารตะวันพูดกับเขาในลิฟต์

ว่าด้วยเรื่องทะลุมิติงั้นเหรอ...

“แล้วคิดอะไรอยู่” ธันย์ธาราใช้น้ำเสียงราบเรียบไถ่ถาม ไม่ได้ดูคาดเค้นเพื่อจะเอาคำตอบแต่อย่างใด

“คิดว่าน้องกรน่ารักดีค่ะ อยากมีลูกน่ารักแบบนี้บ้างจัง” เธอยิ้มรับตัดบทไม่ให้นึกถึงฉากเศร้า แต่อีกฝ่ายกลับกระแอมไอ พลางขยับเนกไทที่คอเสื้อเล็กน้อย

“แล้วหาพ่อของลูกเจอหรือยัง”

“คะ”

“อยากมีลูก... แล้วเจอพ่อของลูกหรือยังล่ะ”

พูดจบก็แสร้งเบี่ยงสายตาไปทางอื่นครู่หนึ่ง ทำเหมือนว่าไม่ได้เฝ้ารอคำตอบ แต่พอเธอขยับตัวตั้งท่าจะพูด นัยน์ตาคมปลาบก็ขยับกลับมาวางสายตาที่เธอตามเดิม

“อาจจะยังล่ะมั้งคะ”

“อาจจะยังเหรอ”

“ฉันคงต้องร่อนใบสมัครอย่างเป็นทางการก่อนค่ะ รายละเอียดคนที่จะมาเป็นพ่อของลูกฉันมาตรฐานค่อนข้างเยอะนิดนึง”

“งั้นเหรอ...” เขายกมือถูปลายจมูกเล็กน้อยหลังฟังจบ

คุณผู้ช่วยพยักหน้าหงึกหงัก เริ่มจะลืมเรื่องที่ทำให้เศร้าใจ เมื่อได้สบมองเบ้าหน้าฟ้าประทานของเจ้านาย ไม่ว่าจะมองมุมข้างมุมช้อนหรือมุมไหนก็รอดทุกมุม

ธันย์ธารานิ่งงันจมอยู่ในความคิด ก่อนจะหันมองใบหน้าของหญิงสาวข้างกาย ปากก็พูดโพล่งออกไปตามที่ใจนึกคิด

“แล้วเมื่อไหร่จะร่อนใบสมัครล่ะ...”

“ถามแบบนี้จะรอกรอกเหรอคะ”

ธารตะวันพูดติดตลก ตบท้ายด้วยการขำจนไหล่สั่น แต่แล้วก็เริ่มขำไม่ออกเมื่อธันย์ธาราไม่โต้แย้ง หนำซ้ำยังตีหน้านิ่ง แววตาจริงจังไม่มีท่าทีจะล้อเล่นเลยสักนิด

นี่เขา... จะกรอกใบสมัครพ่อของลูกเธอรึไง

คิดแบบขำขันก็ได้อยู่หรอก แต่เรื่องจริงระหว่างเราจะเป็นไปได้ยังไง

ถึงหัวจะตีกันพัลวัน แต่ยอมรับว่าเธอเผลอมโนเพ้อพกไปไกล หากได้ธันย์ธาราเป็นพ่อของลูกคงอบอุ่นไม่น้อยเลย ดูอย่างตอนที่เขาอยู่กับน้องกรสิ ความเป็นพ่อมันเจิดจรัสเปล่งประกายออกมาเชียวล่ะ

ถ้าเป็นพ่อของลูกเธอ เขาก็ต้องเป็นสามีเธอสิ

สามีที่หล่อขนาดนี้... จะเป็นของเธอได้จริงเหรอ

ความคิดเธอเตลิดไปไกล จนเผลอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วบิดตัวเคอะเขินไปมา ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อราวกับลูกตำลึงสุก

แต่พอหันไปสบสายตาประธานธันย์ที่มุ่นคิ้วใส่ เธอก็รีบดึงสติกลับ พลันนั่งหลังตรงเอามือทัดใบหูแก้เก้อทันที

“ฉันว่า... ระ- เราคอยดูน้องกรดีกว่าค่ะ เผื่อน้องได้รับบาดเจ็บ”

พูดจบเธอก็ผินหน้าหนี มือลูบหน้าขากับใจที่สั่นประหม่า แต่สายตาของธันย์ธารากลับจ้องมองค้างไว้ที่แก้มเธอ ก่อนจะก้มหน้ากลั้นยิ้มแล้วหันไปมองน้องกรเช่นกัน

ก็เธอเคยทำตัวเป็นนักเขียนจอมเพ้อต่อหน้าเขา ร่ายยาวฉากและผู้ต้องสงสัยที่มีเกณฑ์จะเป็นไปได้ในเหตุลอบทำร้ายครั้งนี้

ว่าแต่เมื่อกี้... เพ้อไปถึงไหนแล้วล่ะ

นั่งรออยู่สักพักใหญ่ เวลาเล่นเครื่องเล่นก็หมดลง น้องกรไม่งอแงที่ต้องกลับบ้านเลย แต่กลับยิ้มแป้นแก้มแทบแตก ขณะจูงมือพนักงานสาวที่ยืนคุมเด็กๆ มาส่งถึงมือทั้งคู่

“ไปกันค่ะน้องกร คุณพ่อคุณแม่รอแล้วน้าคนเก่ง” พนักงานสาวยิ้มให้เด็กน้อย

ทว่าประโยคเมื่อครู่ ทำเอาคนที่ไม่ใช่พ่อแม่ตัวจริงเกือบมองหน้ากันไม่ติด แต่ก็ต้องยิ้มกลบเกลื่อนไปก่อน ส่วนน้องกรก็ไม่แก้ต่าง วิ่งเข้าไปจับมือธันย์ธารากับธารตะวันคนละข้างทันที

ตอนนี้พวกเขาทั้งคู่เหมือนพ่อแม่ที่พาลูกน้อยมาเที่ยวเล่น จูงมือเจ้าตัวเล็กคนละข้าง สวมบทบาทได้แนบเนียนเป็นธรรมชาติ จนสองสาวที่พาลูกมาที่นี่เหมือนกัน และนั่งมองอยู่ครู่ใหญ่ก็อดพูดถึงทั้งสองไม่ได้

“พ่อกับแม่หน้าตาดีทั้งคู่เลยเนอะแก”

“แต่พ่อหล่ออย่างกับดาราเลยอ่า”

“ขอถ่ายรูปดีมั้ยเผื่อเป็นดาราจริงๆ”

ร่างสูงทรุดตัวใส่รองเท้าให้น้องกร เขาได้ยินสิ่งที่พวกเธอพูดคุยแว่วมาชัดเจน แต่แค่ไม่ได้หันไปให้ความสนใจ เพราะกำลังหน้าเห่อร้อนกับคำชมอยู่

ธารตะวันที่จับมือเด็กน้อยอยู่แอบยิ้มเขิน เธอเองก็ดันได้ยินคำชมเหล่านั้นเหมือนกัน แต่ไม่แก้ต่างหรอกก็ความจริงทั้งนั้นนี่นา

“คุณธันย์แอคได้เต็มที่เลยนะคะ พวกเธอพูดความจริงทั้งนั้น”

“ความจริงที่เราเหมือนพ่อแม่น้องกรน่ะเหรอ... ธารตะวัน”

เธอชะงักงันไปจนหน้าเหวอ ไม่คิดว่าจะถูกเขาโยนคำถามมาแบบนี้

ทว่าร่างบางกลับไหวไหล่แล้วคลี่รอยยิ้ม ก่อนจะก้มหน้าลงไปคุยกับน้องกร ทิ้งให้เป็นปริศนาที่ไม่มีคำตอบแบบนั้นนั่นแหละ

“ไปกันดีกว่าค่ะน้องกร”

“เย้ ไปกันเลยค้าบ”

เด็กน้อยวัยน่ารักจูงมือผู้ใหญ่คนละข้าง ให้ความรู้สึกเหมือนพ่อแม่ลูกที่พากันมาเที่ยวในวันหยุด ธันย์ธาราพาเด็กน้อยตัวจริง กับหญิงสาวที่สดใสราวกับเด็กน้อยอีกคนไปนั่งกินไอศกรีมก่อนกลับ

ความสดใสเป็นสิ่งที่เขาไม่มี

แต่ธารตะวันมีเยอะแยะเลย...

พอได้รับมันจากเธอ เขาก็รู้สึกอยากจะเก็บความสดใสเธอเอาไว้ข้างกาย ไม่อยากให้ตกไปถึงมือคนที่จะทำให้แสงตะวันหม่นหมองเลย

“อร่อยมั้ยคะน้อยกร”

“อร่อยครับพี่คนฉวย”

“สวยจริงหรือแค่ชมเอาใจคะ”

ธารตะวันเช็ดปากที่เลอะให้เด็กน้อย น้องกรฉีกยิ้มหวานให้พี่สาวคนสวย แต่แล้วก็มีเสียงตอบกลับของคนที่แพ้เสียงในหัวดังขึ้นมา

“สวยจริง...”

“คะ”

“เปล่า ไม่มีอะไร”

สิ้นประโยคนั้น ธันย์ธาราก็เบือนหน้าหนี พลางหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มดับกระหาย หลังเพิ่งรู้ตัวว่าจ้องทั้งคู่นานเกินไปแล้ว

ถ้าแพ้เสียงในหัวบ่อยแบบนี้ไม่ดีแน่...