บทที่ 20 ว่าด้วยเรื่องทะลุมิติ

เมืองเอกเข้าปรึกษาหาลือเรื่องธุรกิจที่หุ้นส่วนกัน เกี่ยวกับธุรกิจบาร์เครื่องดื่มกึ่งร้านอาหารใจกลางเมือง ซึ่งเมืองเอกก็นำเอกสารมาแจกแจงรายละเอียดทั้งหมด ถึงการปรับปรุงร้านด้านในใหม่ล่าสุด

ถึงธันย์ธาราจะจำคนรอบตัวไม่ได้เลย แต่พอทราบข่าวว่าเพื่อนรักประสบอุบัติเหตุ เมืองเอกก็เป็นคนแรกๆ ที่เข้าช่วยเหลือทันที

ทั้งติดต่อทนายและคนพื้นที่ทั้งหมด มาให้ช่วยกันระดมหาหลักฐานเพิ่มเติมในคืนวันเกิดเหตุ แต่กลับสืบสาวราวเรื่องถึงต้นตอไม่ได้ จนธันย์ธาราค่อนข้างมั่นใจว่าอาจเป็นคนมีอิทธิพลเข้ามาเอี่ยว

“เรื่องผ่านมาสักพักใหญ่ละ แต่คดีความยังไม่คืบหน้าเหรอวะ” พอพูดคุยเรื่องธุรกิจเสร็จ เมืองเอกก็ไถ่ถามเรื่องคดีความต่อทันที

ทั้งคู่นั่งคุยกันในห้องทำงาน ร่างสูงของประธานธันย์นั่งหลังตรงแล้วหลุบตาคิดหนัก ส่วนเมืองเอกที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็พลอยขมวดคิ้วนิ่วหน้าคิดตามไปด้วย

“ทำไงได้ กล้องวงจรปิดพร้อมใจกันเสียเลยนี่หว่า”

“อมพระทั้งโบสถ์มากูยังไม่อยากจะเชื่อเลยเหอะ”

ธันย์ธาราพ่นลมขำเบาๆ ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาเป็นเหมือนบทละคร ทั้งโดนลอบทำร้ายจนความจำเสื่อมแต่จับคนก่อเหตุไม่ได้

อีกทั้งกล้องวงจรปิดสำคัญๆ รอบบริเวณที่เกิดเหตุ ยังเสียหายจนไม่มีไฟล์หรือข้อมูลเหลือทิ้งให้มีผลประโยชน์กับรูปคดีเลย นั่นก็เท่ากับว่าชีวิตเขาเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้ายตลอดเวลา

เขาอยู่ในที่สว่าง แต่ต่อสู้กับปีศาจร้ายในเงามืด จับมือใครดมไม่ได้เลยสักคน เพราะเขาจำเรื่องราววันที่เกิดเหตุไม่ได้ด้วย

“กูไม่เคยเห็นมึงมีปัญหากับใคร แต่ทำไมกูถึงรู้สึกว่าเรื่องนี้มันมีกลิ่นแปลกๆ วะไอ้ธันย์”

“กูก็ไม่รู้ว่าไปขัดแข้งขัดขาใครไว้หรือเปล่า ตอนนี้ก็เลยพักเรื่องงานที่จะสานต่อไว้ทั้งหมดก่อน”

พวกโพรเจกต์งานฟอร์มยักษ์ต้องพักไว้ก่อน จะมีก็แค่ร้านที่หุ้นส่วนกับเมืองเอกที่เขาประสานงานทำต่อได้ หากคดีมีความคืบหน้ามากกว่านี้เขาคงสบายใจในการทำงานได้เยอะ

“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูช่วยมึงอีกแรง”

“อืม ขอบใจมึงมาก”

ธันย์ธาราพยักหน้ารับ พลางลอบถอนหายใจทิ้งเบาๆ ก่อนเมืองเอกจะโพล่งขึ้นด้วยความตกใจ หลังได้รับข้อความจากเลขาส่วนตัวถึงงานด่วนสำคัญ

“แย่ละ กูมีคุยงานด่วนว่ะ”

เมืองเอกลุกพรวดพราดด้วยความรีบร้อน โดยไม่ลืมหันไปฝากลูกไว้กับเพื่อนรักก่อน เป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวที่หอบลูกน้อยไปไหนมาไหนเวลาว่าง แต่เกรงว่าถ้าคุยงานสำคัญคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่

“ฝากลูกไว้ก่อนได้มั้ยวะไอ้ธันย์” เขาทำสีหน้าลำบากใจ เกรงจะพาคนอื่นลำบากช่วยดูลูกให้ก่อน แม่บ้านก็ลาป่วยเป็นอาทิตย์อีกด้วย จะหาคนมาดูแลให้ก่อนงานก็รัดตัวเขาอีก

“เออ เดี๋ยวกูดูแลมังกรให้มึงก่อน”

“ขอบใจว่ะ มานัดคุยด่วนไรตอนนี้ว้า”

อีกฝ่ายก้าวเท้าฉับไวออกจากห้องทำงาน พอเดินออกมาก็เห็นว่าเจ้าลูกชายนั่งเล่นไอแพดกับคุณผู้ช่วยสบายใจเฉิบ

ธันย์ธาราเดินตามหลังออกมา ก่อนจะพบว่าธารตะวันนั่งเล่นเกมฝึกสมองต่อคำศัพท์กับมังกร เด็กน้อยที่ชื่นชอบเกมนี้เป็นพิเศษ จนนั่งจดจ่อเป็นชั่วโมงก็ยังรู้สึกสนุกอยู่

“น้องกรครับ”

“ปะป๊า”

เด็กน้อยกระโดดลงจากโซฟา วิ่งเตาะแตะเข้าไปหาคนเป็นพ่อที่ย่อตัวให้ใบหน้าเสมอกับลูกชาย

“ปะป๊ามีงานด่วนต้องไปคุยงานก่อน แล้วเดี๋ยวปะป๊าจะกลับมารับน้องกรนะครับ อยู่กับลุงธันย์อย่าดื้อนะลูก”

“ได้ครับ น้องกรจะอยู่กับพี่คนสวย”

ไม่พูดเปล่า เด็กน้อยยังหันไปยิ้มให้ธารตะวัน ทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสามหลุดยิ้มอย่างเอ็นดูเจ้าตัวเล็ก ไม่ต่างจากเมืองเอกที่กุมขมับเพราะลูกชายดูท่าจะได้เชื้อเขามาเต็มๆ

“ได้เชื้อพ่อมันมาเต็มๆ เลยเว้ยลูกกู” เมืองเอกส่ายหน้าปนยิ้ม

ร่างเพรียวระหงลุกจากโซฟา เดินเข้าไปจับมือเด็กน้อยแล้วส่งยิ้มให้อีกฝ่ายคลายกังวลใจ งานดูแลเด็กสบายมากสำหรับเธอ โลกที่จากมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กน้อยวัยเตาะแตะเธอก็ทำมาแล้วทั้งนั้น

“เดี๋ยวฉันดูแลน้องกรให้ค่ะคุณเมืองเอก ไม่ต้องห่วงนะคะ”

“ขอบคุณมากเลยครับ... ปะป๊าไปนะครับน้องกร”

เมืองเอกยิ้มให้ธารตะวัน พลางลูบหัวลูกน้อยแล้วหันไปพยักพเยิดหน้ากับธันย์ธารา ก่อนจะรีบสาวเท้าก้าวเข้าลิฟต์ไปคุยงานทันที

พอเหลือกันแค่สามคน มังกรก็เงยหน้ามองคนตัวสูง ทำตาแป๋วออดอ้อนแล้วยื่นมือไปจับนิ้วมือของประธานธันย์ไว้ ส่วนอุ้งมือป้อมๆ อีกข้างก็จับมือของคุณผู้ช่วยไม่ปล่อย

“รถบังคับน้องกรลุงธันย์...” มังกรทำเสียงอ้อน ก่อนจะฉีกยิ้มหวานจนเห็นฟันซี่น้อยๆ ในปาก

“ถ้างั้นเราไปซื้อกันเลยมั้ย”

“เย้ รถบังคับน้องกรๆ”

เด็กน้อยร้องดีใจยกใหญ่ ก่อนที่จะหันมาชูแขนทั้งสองข้างขึ้น ออดอ้อนธารตะวันให้เธออุ้ม ไม่วายส่งตาแป๋วๆ มองมา แบบนี้จะไม่ให้เธอใจอ่อนได้ยังไงกัน

“เดี๋ยวผมอุ้มน้องกรเอง คุณเจ็บขาอยู่ไม่ใช่เหรอ” ธันย์ธาราปรามไว้ก่อน หลังเห็นพลาสเตอร์ยาที่หัวเข่าเธอ

ใบหน้าจิ้มลิ้มหลุบมองตามสายตาเขา พลางโบ้ยมือเชิงว่าแผลแค่นี้มันจิ๊บจ้อยมากๆ ยังห่างไกลหัวใจของเธออีกเยอะ

“หายแล้วค่ะ ตอนนี้กระโดดได้สบายมาก... ฉันโดดให้ดูมั้ยคะ” เธอยิ้มเผล่ดูขี้เล่นตามประสา แต่หัวหน้าอย่างธันย์ธาราส่ายหัวรอแล้ว

“คุณเป็นเด็กรึไง”

“ผู้ใหญ่ก็เล่นสนุกได้นะคะ”

สิ้นประโยคนั้น เธอก็ฉีกยิ้มแกนๆ แทนคำโต้เถียงเขา ก่อนธันย์ธาราจะย่อตัวลงไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแทน ต่อให้เธอยืนยันว่ากระโดดเป็นจิงโจ้ที่ออสเตรเลียได้ เขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี

“คุณต่างจากที่ผมคิดไว้เยอะเลยธารตะวัน” เขาเหลือบสายตามองเธอที่เดินขนาบข้างๆ ขณะที่ยิ้มเล่นกับน้องกรอยู่สองคน

“แล้วคุณคิดว่าฉันเป็นคนแบบไหนคะ”

“อาจจะพูดไม่ค่อยเก่ง... ขี้อาย เก็บตัว”

พอได้ยินแบบนั้น เธอก็เร่งฝีเท้าก้าวให้ทันเขา พลางชะโงกหน้ามองประธานธันย์ที่ปรายหางตามองมา

ธารตะวันที่เขาพูดถึงน่ะ เธอเคยอ่านในนิยายมาก่อนล่ะ แต่คนนี้คือพบตะวันที่ได้สวมบทบาทเป็นตัวแทน เพราะงั้นนิสัยของคนก่อนก็คงไม่สามารถแทรกซึมความเป็นเธอได้

เพราะธารตะวันเวอร์ชั่นนี้คือขั้วตรงข้ามเลยล่ะ

“ฉันเคยรู้จักธารตะวันคนนั้นนะคะ แต่คงไม่ใช่ธารตะวันคนนี้”

“หมายความว่ายังไงเหรอครับ”

“ฉันพูดได้เหรอ”

“แล้วทำไมจะพูดไม่ได้ล่ะ”

ใบหน้าหล่อเหลามุ่นคิ้วงงกับคำพูดเธอ กระทั่งเดินเข้ามาในลิฟต์ทั้งสามคน เธอก็กวาดสายตามองความผิดปกติไปรอบบริเวณ กลัวถ้าหลุดปากพูดออกไปแล้วจะเกิดปรากฏการณ์แปลกๆ ขึ้นมา

“คุณธันย์เชื่อเรื่อง... การทะลุมิติไหมคะ”

“ทะลุมิติเหรอ”

“ถ้าฉันไม่ใช่ธารตะวัน แต่... ต้องใช้ชีวิตเป็นธารตะวันน่ะ”

เธอตั้งท่าเล่าอย่างออกรสชาติ มองประธานธันย์ที่ย่นคิ้วเข้าหากันนิดๆ แต่ไม่ได้พูดขัดหรือแทรกว่าเธอกำลังเพ้อเจ้ออยู่

“ถ้าเป็นแบบนั้นคุณจะเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดหรือเปล่า...”