ตอนที่ 5

“เอ่อ ขอโทษค่ะ พอดีฉันไม่ทันได้...”

ประโยคสุดท้ายถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอระหงทันที ยามเห็นหน้าบุรุษคู่กรณี

ดวงตากลมโตไล่มองตั้งแต่คิ้วหนาดกดำ ดวงตาสีนิลคมกริบ จมูกโด่งเป็นสัน และสุดท้ายริมฝีปากบางเฉียบที่ล้อมกรอบด้วยใบหน้าคมสันนั้น ราวกับเทพบุตรหรือไม่ก็เจ้าชายที่เธอไม่เคยพานพบ เป็นผลให้ตรีชฎาถึงกับตะลึงงัน หัวใจเต้นรัวเร็วอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างบอบบางทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนค้างนิ่งอยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น

ผิดกับชายหนุ่มรูปงามตรงหน้า ที่กระตุกยิ้มอย่างนึกดูแคลนนางยั่วที่เขาเป็นผู้ตั้งฉายาให้ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง

‘หึ ผู้หญิงก็แบบนี้แหละ เห็นผู้ชายเข้าหน่อยก็คอยแต่จะให้ท่า ยิ่งถ้ารวยแล้วล่ะก็ ไม่ต้องพูดถึง ระริกระรี้อยากจะเสนอตัวให้ทั้งนั้น’

“ไม่เป็นไรครับ”

เขาผลักเธอออกเล็กน้อยเป็นมารยาท ก่อนจะเดินจากไป โดยไม่สนใจที่จะหันกลับมามองเธออีก ตรีชฎายังคงตะลึงค้าง เธอไม่คิดไม่ฝันเลยจริง ๆ ว่าชีวิตนี้จะได้พบกับบุรุษผู้นี้

“อ๊าย นังผิง ทำไมเมื่อกี้ถึงไม่เป็นฉัน อิจฉา ๆ อ๊าย...”

เสียงหวีดร้องวี้ดว้ายเพราะความอิจฉาของโยโกะคนงามดังลั่น แต่ก็ไม่ได้ทำให้หญิงสาวละสายตาจากบุรุษเมื่อครู่แม้แต่เศษเสี้ยววินาทีเดียว

“เขาเป็นใครกันน่ะนังโย ผู้ชายอะไร หล่อแล้วยังเป็นสุภาพบุรุษอีก เกิดมาไม่เคยเจอ เพอร์เฟกต์แมนที่สุด”

ตรีชฎาพร่ำรำพัน จ้องมองแผ่นหลังกว้างของร่างสูงที่เดินไปไกลแล้วอย่างไม่ลดละ

“นี่ แกไม่รู้จักเขาจริง ๆ เหรอผิง”

เสียงดัดจริตหันมาถามตรีชฎา นึกแปลกใจที่เพื่อนสาวไม่รู้จักผู้ชายสุดเพอร์เฟกต์คนนี้

“ถ้ารู้จัก แล้วฉันจะถามแกทำไมล่ะ”

ตรีชฎาตอบกลับไปซื่อ ๆ ก็เธอไม่รู้จักจริง ๆ นี่นา ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน

“ต๊าย นังผิง แกไปอยู่หลังเขามาหรือไงยะ ถึงได้ไม่รู้จักคุณสิบทิศ ธาราธรณ์ ห๊า”

โยธินหรือโยทะกาสะบัดเสียงใส่เพื่อนสาวด้วยความหมั่นไส้เต็มที อะไรกันไม่รู้จักหนุ่มหล่อสุดเพอร์เฟกต์ของ พ.ศ. นี้

“เขาชื่อ สิบทิศ ธาราธรณ์ เหรอ”

ริมฝีปากอวบอิ่มทบทวนชื่อของชายหนุ่มเบา ๆ แต่โยธินก็ยังได้ยินอยู่ดี

“ใช่แล้ว คุณสิบทิศเขาเป็นที่หมายปองของสาว ๆ ครึ่งค่อนประเทศเลยนะแก หล่อก็หล่อ รวยเว่อร์ ๆ แถมยังเก่งอีกต่างหาก ไม่รู้ว่าทำบุญด้วยอะไร ถึงได้เพอร์เฟกต์ขนาดนี้”

แม่สาวเทียมพูดไป ประกอบมือไม้ไป ตามประสาคนช่างเพ้อฝัน นึกเสียดายที่ตัวเองดันเกิดมาเป็นกะเทย ถ้าเธอเป็นผู้หญิงล่ะก็ ป่านนี้คงได้แต่งงานกับหนุ่มหล่อคนนี้ไปนานแล้วล่ะ

“แกเชื่อเรื่องรักแรกพบไหมนังโย”

คนที่กำลังเพ้อฝันเมื่อครู่ ต้องตาโตเท่าไข่ห่านทันทีทันใด เมื่อจู่ ๆ เพื่อนสาวคนสวยก็พูดถึงเรื่องรักแรกพบเอาเสียดื้อ ๆ

“ฮะ รักแรกพบเหรอ นี่อย่าบอกนะว่าแก...” 

ตรีชฎาไม่ตอบ แต่พยักหน้ารับแทน แล้วเสียงวี้ดว้ายของโยธินก็ดังขึ้นมาอีกรอบ

“แกรู้ไหมผิง เขาน่ะเสือผู้หญิงตัวฉกาจเลยนะ ควงผู้หญิงไม่ถึงอาทิตย์ก็เหวี่ยงทิ้งอย่างกับทิชชูดี ๆ นี่เอง ฉันว่าแกแอบปลื้มเขาอยู่ห่าง ๆ เถอะ แกอย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะผิง ฉันไม่อยากเห็นแกเสียใจที่โดนเขาทิ้ง”

ชายใจสาวเตือนด้วยความหวังดี เพราะไม่อยากเห็นเพื่อนสาวต้องมานั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่าในภายหลัง

“ฉันจะเป็นคนรักของเขา ไม่ใช่คู่ควงของเขาสักหน่อย ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร จะรวยหรือจะจน ฉันไม่สนหรอก ฉันสนแต่ว่าฉันรักเขา ไม่รู้ทำไม เพียงแค่ได้เห็นหน้าเขาครั้งแรก ใจฉันมันก็สั่นหวั่นไหวไปหมด เหมือนกับว่าฉันรอเขามานานแสนนาน แกช่วยฉันหน่อยนะเพื่อนรัก น้า โยโกะคนสวย”

มือบางเขย่าแขนโยธินอย่างออดอ้อน จนคนเป็นเพื่อนเห็นแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้ ถ้าไม่ช่วยก็กระไรอยู่

“เออ ๆ ก็ได้ ฉันจะพยายามช่วยก็แล้วกัน อย่างน้อยก็ทำบุญให้ชะนีอย่างแกได้มีคู่เป็นตัวเป็นตน เผื่อบุญวาสนาที่ฉันได้ช่วยเหลือแก จะทำให้ฉันได้แต่งงานกับชีวอนสุดที่รักของฉัน” 

โยโกะคนสวยพร่ำเพ้อไปไกลถึงดาราเกาหลีที่ตนคลั่งไคล้ ก่อนจะถอนหายใจอย่างปลง ๆ เมื่อนึกถึงชะตาชีวิตของตัวเองต่อไป

‘เพื่อนฉันมีผู้ชายเข้ามาในชีวิตมากมายกลับไม่รัก ดั๊นมารักผู้ชายที่ใคร ๆ ก็ฝันหาอย่าง สิบทิศ ธาราธรณ์ เฮ้อ เห็นทีงานหนักแล้วล่ะนังโยทะกา ใจบริสุทธิ์’

 “thank you จ้ะเพื่อนรัก แล้วเจอกันนะคะสิบทิศ ที่รักของฉัน”

ตรีชฎากล่าวขอบคุณโยธินด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพึมพำเบา ๆ กับฟากฟ้า เสมือนกระซิบผ่านสายลมให้ชายหนุ่มเจ้าของหัวใจเธอได้รับรู้