“ถ้าเธอไม่พูดตั้งแต่แรกก่อนที่จะมาที่นี่ ฉันก็คงไม่ว่าอะไรเธอหรอกโมนา แต่นี่ทำตัวเหมือนเกลียดตัวแต่กินไข่!”
ปรางทิพย์ถลึงตาใส่อริสาอย่างเอาเรื่องเหมือนกัน เธอประเมินจากงานที่ทำแล้ว คนที่โดนเด่นที่สุดก็น่าจะเป็นเด็กใหม่ ทำไมเจ้มีญ่าถึงชอบอวยนัก เห็นว่าเป็นเบอร์หนึ่งล่ะสิ ไม่มีใครกล้าขัดหล่อน แต่ไม่ใช่เธอแน่นอน!
“เอาล่ะค่ะ ไม่ต้องทะเลาะกันนะคะคุณน้องขา เจ้ว่าทุกคนเหนื่อยกันมาเต็มที่แล้ว เดี๋ยวทุกคนเปลี่ยนองค์ทรงเครื่องก่อนนะคะ ต่อจากนี้เจ้จัดปาร์ตี้เลี้ยงทุกคนค่ะ ให้เวลายี่สิบนาทีค่ะ”
กัญญาวีร์ตัดบทการปะทะคารมของสองสาว
“เราไม่ไปได้มั้ยข้าว...นับดาวไม่ชอบงานแบบนี้เลย”
ธาริกากระซิบถาม
“ไปเถอะนับดาว เจ้เขาอยากเลี้ยง อีกอย่างเราทำงานเสร็จแล้ว สบายใจได้เลยนะ ไม่ต้องกังวลแล้ว ไปแต่ทีมเราทั้งนั้น ไม่มีอะไรหรอก”
เวลาผ่านไปราวสิบนาที...ณ ห้องแต่งตัว
พรึ่บ! แสงสว่างภายในงานถูกดับวูบ!
“กรี๊ดดดดดด” เสียงกรีดร้องของหญิงสาวภายในห้องแต่งตัวดังขึ้น ความมืดนั้นทำให้ทุกคนตื่นกลัวและหวาดผวาเป็นอย่างมาก เพราะแต่ละคนไม่ทันได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ!
“นับดาว!”
“นับดาวอยู่นี่ข้าว...อุ๊บ!!!” เสียงของธาริกาขาดหายไป
“นับดาวเป็นอะไร!...อุ๊บ!!!”รินลดาคือคนต่อมา...
“ว้าย! ตายแล้วทุกคน! เจ้อยู่นี่นะคะ เปิดไฟจากมือถือนะคะทุกคนเร็ว”
กัญญาวีร์ตะโกนโหวกเหวก ตัวเธอเองกำลังเร่งควานหาสมาร์ทโฟนในกระเป๋าของเธอเช่นกัน
“...”
พรึ่บ! แสงสว่างกลับมาอีกครั้ง
“อุ้ยมาแล้ว....ทุกคนเป็นยังไงบ้างคะ”
กัญญาวีร์รีบเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัว หญิงสาวหลายคนกำลังสาละวนอยู่กับการเก็บของ เธอกวาดมองหาทีมงานของเธอภายในห้อง แต่ทว่า! กลับไม่พบ
“หนูโมนา หนูปราง! อยู่ไหนคะ!”
“เจ้! พี่โมนา กับพี่ปรางหายไปค่ะ แล้วยังมีเด็กใหม่อีกสองคนค่ะเจ้!”
“หายไปได้ยังไง! ช่วยกันหาเร็วเพียงขวัญ!”
กัญญาวีร์ใจหล่นวูบ เมื่อเธอนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ที่มีคนมาติดต่อสองสาวเพื่อนัดทานข้าว แต่เธอปฏิเสธกลับไป ‘ไม่นะ!!!’
“ไม่มีค่ะเจ้...มีแต่ข้าวของ มือถือก็ยังทิ้งไว้ตรงนี้เลยนะคะ”
“ตายแล้ว!!!!”
กัญญาวีร์ยกมือทาบอก เธอไม่คิดว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นกับทีมงานของเธอ
“เจ้...ไปแจ้งทีมจัดงานของที่นี่ก่อนเลยค่ะ...เขาจะได้ให้เขาช่วยกันตามค่ะ”
“โอเค!”
กัญญาวีร์รีบวิ่งไปหาทีมออแกไนซ์ที่จัดงานทันที ไม่รอช้า
“ดารานางแบบประเทศอื่นก็ยังอยู่นี่ ทำไม!”
[รถยนต์คันหรู]
“ข้าบอกให้เจ้าจับมาแค่สองคน ทำไมเจ้าถึงเอามาสี่คน!”
ยามินมองร่างสาวงามทั้งสี่ ที่แน่นิ่งเพราะฤทธิ์ยาสลบ
“ข้าจำนางไม่ได้ขอรับ นางเหมือนๆ กันก็เลยเอามาทั้งหมด เหตุการณ์เมื่อกี้มันชุลมุนมากเลยขอรับ”
“นายท่านต้องต่อว่าข้าแน่ๆ เลยเจ้ารู้มั้ย ข้าจะทำอย่างไรดี”
ยามินไม่คิดว่าลูกน้องของเขาจะทำงานผิดพลาดถึงเพียงนี้
“ข้าว่านายท่านไม่ต่อว่าท่านแน่นอน...ยามิน ข้าคิดว่านายท่านอาจชอบใจด้วยซ้ำ ที่สั่งจับตัวมาแค่สองแต่ได้ถึงสี่คน มันคือกำไรเลยนะขอรับ”
“เจ้ารู้ได้อย่างไร...โจเซฟ!”
“ข้ารับรอง...นายท่านฮาซีฟชอบสาวงามอยู่แล้ว นายท่านจะต้องพอใจอย่างแน่นอน แต่ถ้าท่านไม่พอใจเราก็ค่อยจัดการสองคนที่เหลือก็ได้นะขอรับ...ข้าว่าเอาไปให้นายท่านเลือกก่อนจะดีกว่านะขอรับ...ไหนๆ ก็เป็นแบบนี้แล้ว”
“เจ้าแน่ใจนะ!!”
“แน่ขอรับ...ถ้าสองคนที่เหลือนายท่านไม่เอา ข้าจะไปเสนอขายให้นายท่านคนอื่นขอรับ”
“อืม...ลองดูล่ะกัน ถ้าไม่เป็นอย่างที่เจ้าพูดมาล่ะก็ ค่าจ้างที่เหลือข้าไม่จ่ายเจ้าแน่...โจเซฟ”
“ขอรับ! แต่ถ้านายท่านรับสองคนที่เหลือ...ท่านก็ต้องจ่ายข้าด้วยนะยามิน...กว่าจะได้นางแต่ละคนมาข้าต้องใช้คนเกือบสิบคน”
“ขอให้นายเอ่ยปากก่อนดีกว่าโจเซฟ ข้าว่าไม่เจ้าก็ข้าก็คงจะหัวแตกกันไปข้างเป็นแน่แท้”
[โรงแรมที่พัก...]
“ตอนนี้ทางทีมงานได้แจ้งความ และให้ทางทีมตำรวจติดตามแล้วค่ะเจ้...ใจเย็นๆ นะคะ”“จะให้เจ้ใจเย็นได้ยังไง เด็กเจ้หายไปตั้งสี่คนเลยนะ โอย เจ้จะทำยังไงดีกันล่ะเนี่ย! เจ้อยู่ไม่ได้แน่นอน...ถ้า...ถ้าเกิด...ไม่นะ! เจ้เครียด! จะทำยังไงดีล่ะเพียงขวัญ ช่วยเจ้คิดหน่อย! เจ้จะเป็นลมแล้วหนูโมนา หนูปราง ข้าวฟ่างและนับดาว หนูอยู่ไหนกันลูก...”
กัญญาวีร์ร้อนรนอย่างที่สุด เธอไม่น่ารีบปฏิเสธคนพวกนั้นเลย ตอนนี้เธอจำหน้าชายคนที่มาต่อรองกับเธอไม่ได้ด้วยสิ ใครจะคิดว่าประเทศเจริญขนาดนี้จะเกิดเหตุการณ์ลักพาตัวท่ามกลางผู้คนนับพันได้
“ขวัญว่าเราปล่อยให้ทางทีมผู้จัดทำงานก่อนนะคะเจ้ พวกเขาต้องรับผิดชอบอยู่แล้วค่ะ เรื่องนี้เป็นระบบรักษาความปลอดภัยของทางทีมผู้จัดเองนะคะ...ทั้งสี่คนคงไม่เป็นอะไรหรอกนะคะเจ้...”
“ใช่ค่ะ...เพียงขวัญพูดถูกนะคะ เจ้ใจเย็นก่อน ทำใจดีๆ ทุกอย่างคงไม่เลวร้ายหรอกนะคะ”
หนึ่งในทีมช่างแต่งหน้าปลอบใจกัญญาวีร์ให้คลายความกังวลใจ
“เจ้รู้...แต่เจ้เครียดทุกคนเข้าใจเจ้มั้ย! ถ้าเกิดหาไม่เจอล่ะ เจ้จะตอบพ่อแม่ของแต่ละคนว่ายังไง เจ้เอาลูกเขามานะ...โธ่…”
กัญญาวีร์กุมขมับ นอกจากต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดแล้ว อนาคตของเธอเองก็ดับสูญลงเช่นกัน ถ้าเธอหาเด็กสี่คนนั้นไม่เจอ
“อย่าพึ่งคิดไปไกลเลยค่ะเจ้ เรารอก่อนนะคะ ถ้าคืนนี้ไม่เจอ...พรุ่งนี้เราจะออกตามหากันค่ะ”
“เจ้จะหลับตาลงได้ยังไงล่ะ แค่หายใจตอนนี้ยังลำบากเลย...”
“...”
[โรงแรมคาริส...]
“นายขอรับ...ทางทีมออแกไนซ์จัดงานขอพบนายขอรับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับนาย”
บาซาร์รีบเข้ามารายงานผู้เป็นนายทันที
“อืม...เข้ามา” คาริสกำลังนั่งพักอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ในมือถือแก้วซึ่งบรรจุน้ำสีเหลืองอำพันอยู่ในนั้น
แกร๊ก! เสียงประตูถูกเปิดออก
“อัสลามุอะลัยกุม...”
เสียงทักทายของหัวหน้าผู้จัดทักทายชีคหนุ่มตามธรรมเนียม
“วะอะลัยกุมุสลาม...” คาริสตอบกลับคำทักทาย
“นายท่านขอรับ...เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ”
หัวหน้าทีมผู้จัดเอ่ยขึ้นทันทีด้วยท่าทีที่ร้อนรนอย่างที่สุด
[ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่] “เจ้าแน่ใจนะบาอิล ว่านางผู้นั้นได้หนีออกไปจากที่นี่แล้ว” “ขอรับนาย...พวกนางรับใช้เป็นพยานได้ขอรับ นางบอกว่าพวกนางออกไปในเมืองเพื่อซื้อของ และหนึ่งในนั้นมีหญิงคนหนึ่งไปด้วย ซึ่งสาวรับใช้ที่ไปด้วยคิดว่านางคนนั้นคือเพื่อนของนาง แต่ปรากฏว่าพวกนางตามหากันทั่วตลาดกลับไม่พบเจอ สุดท้ายคนที่พวกนางไปด้วยนั้นไม่ใช่เพื่อนของนาง เพราะนางกลับมาเจอเพื่อนของนางที่นี่ขอรับ และอีกอย่างเราเช็คจากกล้องวงจรปิดขอรับ นางผู้นั้นออกไปจริงๆ ขอรับ” “งั้นแสดงว่าเธอผู้นั้นได้ออกจากที่นี่ไปแล้ว เจ้าให้คนของเราออกติดตามนางไป โรงแรมที่พักของเหล่านางแบบชาวไทยอยู่ในเมือง ถ้านางรอดไปข้าคิดว่านางก็คงจะไปที่นั่นอย่างแน่นอน” “ขอรับนาย” “ส่วนผู้หญิงอีกคนล่ะเจ้าเช็คกล้องวงจรปิดแล้วเจอหรือไม่” “เอ่อ...เจอขอรับนาย...แต่ว่าทางเราเข้าไปตรวจสอบนางไม่ได้ขอรับ...เพราะนางได้เข้าไปในห้องของนายท่านคาริสขอรับ” “ห๊ะ! เจ้าพูดว่าอะไรนะ! เข้าไปห้องท่านพี่คาริสหรือ?” “ขอรับนาย...เราย้อนดูกล้องแล้ว นางเข้าไปแล้วและยังมิได้ออกจากห้องนายท่าน
อิลยาสขอสืบเรื่องนี้ ก่อนที่จะเผยความจริง เขารู้จักนิสัยของท่านพี่ฮาซีฟและท่านพี่คาริสดีว่าเป็นอย่างไร ตอนนี้อิลยาสขอดูท่าทีเรื่องทั้งหมดไปก่อน “แต่เพื่อนของฉันล่ะคะ” “ข้าจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เจ้าไม่ต้องกังวล นี่ก็เวลาดึกแล้ว ข้าเองคิดว่าเรื่องต่างๆ ไม่น่าจะเลวร้าย เดี๋ยวข้าจะเดินดูรอบๆ ในบริเวณภายในตึกเพื่อหาเพื่อนของเจ้า อีกอย่างข้าก็ไม่อยากให้ใครสงสัยเรื่องของเจ้า เจ้าต้องระวังอย่าให้ใครเห็นเจ้า แม้กระทั่งสาวใช้ที่เข้ามาในห้องนี้”อิลยาสนึกถึงสตรีอีกนางหนึ่งขึ้นมาทันที กว่าเขาจะปลีกตัวจากการรับประทานอาหารมื้อค่ำกับเธอมาได้ก็นานพอสมควร ราเนียมีจุดมุ่งหมายที่จะจับเขาให้ได้ โดยเธอพยายามออดอ้อนเขาต่อหน้าท่านพ่อกับท่านแม่ของเขา ซึ่งอิลยาสอึดอัดใจและปฏิเสธไม่ได้ “แต่ว่า...” ธาริกาเป็นห่วงรินลดา แค่อยากรู้ว่าเพื่อนเธอยังปลอดภัยดีหรือเปล่า รินลดาก็ดื่มยาไปเหมือนกัน และอาจจะโดนมากกว่าเธอด้วยซ้ำ ขนาดธาริกายังขนาดนี้ แล้วรินลดาล่ะจะอดทนต่อสู้ได้ไหม ธาริกากังวลใจมากๆ “วางใจข้าเถิด...เจ้าแค่รออยู่ตรงนี้ และถ้าข้ายังไม่กลับมา เจ้าก็นอนพักผ่อนตามสบาย
“แน่นอน...เจ้าโดนยาปลุกกำหนัด...และโดนปริมาณมาก ซึ่งคนที่โดนขนาดนี้ บางคนเกิดอาการช็อกก็มี ข้ารู้ว่านี่เป็นการกระทำของพี่ชายของข้า ถ้าเจ้าจะแจ้งความจับพี่ชายของข้า ข้าก็มิได้ขัดขวางเจ้าเลย”“ฉันไม่แจ้งความค่ะ ขอแค่คุณช่วยพาฉันและเพื่อนกลับไปที่เดิมเท่านั้นก็พอค่ะ”รินลดาอยากออกไปจากตรงนี้ ความบอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจของเธอนั้น รินลดาจะถือว่ามันเป็นอุบัติเหตุในชีวิตของเธอ และเธอจะลืมทุกสิ่งที่นี่“เจ้ากับข้าร่วมรักกันไปหลายครั้ง ข้ามิได้ป้องกันเลย เจ้าเองคิดว่าตัวเองจะกลับประเทศไปโดยไม่มีอะไรอยู่ในท้องของเจ้าหรือไง”อารมณ์ของชีคหนุ่มเริ่มเดือดขึ้น“เอ่อ...ฉันไม่เอาความคุณหรอกค่ะ ฉันแค่อยากกลับบ้านค่ะ แค่คุณส่งฉันกลับก็พอแล้วค่ะ”“ถ้าเกิดเจ้าตั้งครรภ์ลูกของข้าล่ะ เจ้าจะทำอย่างไร”“ไม่ค่ะ! ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะโชคร้ายขนาดนั้นหรอกค่ะ ถึงแม้ว่า เอ่อ ฉันจะท้องจริงๆ ฉันก็ต้องยอมรับ และเลี้ยงเขาได้ค่ะ”“นี่เจ้า! จะเลี้ยงบุตรของข้าคนเดียวงั้นหรือ ทั้งที่ข้าก็ยังอยู่เนี่ยนะ”คาริสสูดลมหายใจอย่างแรง เพื่อระงับความโกรธที่มีต่อหญิงสาวตรงหน้า ทำไมเขาถึงคิดที่จะรับผิดชอบเธอ เพราะความเป็นสุภาพบุรุษงั
[ฮาเร็มฮาซีฟ] “คุณเซริก็แค่บอกท่านฮาซีฟไปว่า นางทั้งสามหนีไปได้สิเจ้าคะ จะได้ไม่มีปัญหา ข้าออกตามหาทั่วคฤหาสน์แล้ว ก็เหลือแต่ห้องของนายท่านคาริสเจ้าค่ะ เพราะสาวรับใช้คอยสกัดข้าไว้ เกือบหลุดไปแล้ว ดีนะข้าอ้างว่ามาตาหาท่านเซริ ไม่งั้นคงแย่เป็นแน่แท้...ส่วนห้องของนายท่านอิลยาสก็มีคุณราเนียอยู่ในนั้นด้วย ก็คงไม่มีอะไรเจ้าค่ะ” “ข้าจะบอกนายท่านฮาซีฟอย่างที่เจ้าแนะนำได้อย่างไรโบอา เจ้าก็รู้นี่ว่านายท่านฮาซีฟพึงพอใจนางสาวคนไทยคนนั้นมากแค่ไหน”เซริจะแก้ปัญหาเหล่านี้ได้อย่างไร นายท่านอาจไม่พอใจเพราะเธอทำงานไม่สำเร็จ “แต่ข้าไม่คิดแบบคุณเซรินะเจ้าคะ ข้าว่านางสาวคนไทยที่ชื่อโมนานั่น น่าจะทำให้นายท่านฮาซีฟพึงพอใจอยู่ไม่น้อยเลยนะเจ้าคะ ข้าว่านางมีเสน่ห์แพรวพราวและทำให้นายท่านฮาซีฟอยู่หมัด คุณเซริสังเกตไหม ว่านายท่านฮาซีฟจะอารมณ์เย็นทันที เมื่อเจอคุณโมนาคนนั้นออดอ้อนเอาใจ” “ก็จริงอย่างที่เจ้าพูดนะโบอา แต่ข้าก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี ถ้าเกิดนายท่านคาริสรู้เรื่องนี้ล่ะเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน เพราะนายคาริสเคยมาบุกค้นที่ฮาเร็มนี่แล้ว แต่นายท่านฮาซีฟปฏิเสธไปทุกทาง ข้าว่าเรื
“ข้าไม่เข้าใจในสิ่งที่ท่านพูด” คนขับรถแท็กซี่ตอบกลับ “ฉัน จะ ไป โรงแรม กะ-กุม เบ”ปรางทิพย์พยายามออกเสียงชื่อของโรงแรมที่เธอและพวกเจ้มีญ่าพักอยู่ ขอให้เธอได้ไปถึงที่โรงแรมให้ได้เสียก่อนเถอะ “กุม-เบ” ชายพื้นเมืองพยายามแกะข้อความจากเสียง “ใช่! กุม-เบ โรงแรมกุมเบ” ปรางทิพย์ยิ้มออกมาทันที “อะไรคะ?” ปรางทิพย์หยิบกระดาษจากมือของชายขับแท็กซี่ที่ส่งมาให้เธอดู เธอเห็นตัวหนังสือที่อ่านไม่ออก แต่มีตัวเลขหลายๆ ตัวปนอยู่ ปรางทิพย์คาดเดาได้ทันที ว่านี่คือค่าตอบแทนที่เธอต้องจ่ายถ้าเขาจะพาเธอไปยังจุดหมายนั้น “โอเค!” ปรางทิพย์โชว์สัญลักษณ์มือ พร้อมกับยิ้มและดีใจเป็นอย่างมาก ถ้าเธอไปถึงโรงแรมเมื่อไหร่ก็ค่อยแก้ปัญหาอีกที ปรางทิพย์คิดว่า ยังไงเจ้มีญ่าคงไม่หนีกลับไปอย่างแน่นอน... [ห้องอิลยาส] “เย็นนี้เจอกันที่โต๊ะอาหารนะคะท่านพี่” “ครับ” “งั้นราเนียไปพักผ่อนก่อนนะคะ เดี๋ยวเจอกันค่ะ” “ครับ แล้วเจอกันครับ” ปึ่ง! ประตูบานใหญ่ถูกปิด “เฮ้อ!” อิลยาสถอนหายใจออกมาทันที ไม่รู้ว่าเขาจะทนราเนียได้อ
เพลงรักบรรเลงไปอย่างดุเด็ด เผ็ดมัน ทั้งสองพลางหอบหายใจถี่รัว ความปวดหนึบตรงช่วงล่างผสมกับเสียวซ่านแล่นผ่านร่างเล็ก เสียงเต้นของหัวใจถี่รัว ก่อนจะดีดเด้งร่างงามเมื่อความเสียวซ่านทะยานขึ้นสุดจนระเบิดน้ำรักออกทำให้ร่างบางชักเกร็งไปด้วยความเสียวกระสันที่ไม่อาจอดกลั้นไว้ได้ เพียงไม่กี่วินาทีร่างหนาก็พาตัวเองทะยานขึ้นไปจนสุดและปลดปล่อยความเป็นชายจนหมดสิ้น ระเบิดลาวาร้อนออกมาจนท่วมท้นในร่องรักของหญิงสาว“ฮึก...” เสียงหอบกระเส่าปรากฏขึ้นหลังจากบทรักร้อนแรงนั้นผ่านพ้นไป“เจ้า...” คาริสก้มหน้าซุกซบเข้ากับซอกคอของหญิงสาว เมื่อการร่วมรักแสนดุเดือดนั้นจบลง ริมฝีปากร้อนจูบซับไปที่ลำคอของเธอเพื่อเป็นการปลอบใจ โดยที่ช่วงล่างของเขา ยังมิได้ถอดถอนท่อนแห่งความเป็นชายออกแต่อย่างใด“มะ-ไม่ ฮึก!” รินลดาพยายามฝืนร่างของเธอออก แต่ยังไม่ทันที่ร่างงามนั้นจะเบี่ยงกายออก บางอย่างกลับคุกรุ่นขึ้นมาอย่างกระทันหัน“อะ อ๊ะ!” ความร้อนกระสันตีเข้าแทรกร่างเล็กอีกครั้ง“โอววว์” เสียงครางแหบพร่าของชีคหนุ่มดังขึ้นทันที เมื่อร่างบางนั้นเบียดแซะเข้าหาร่างของเขาอย่างอัตโนมัติ ‘ปริมาณยาปลุกกำหนัดในร่างของนางคงมีอยู่ไม่น้อยเลยท