ตอนที่ 17 พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส

[โรงแรม...เมืองไบยาร์]

          “เจ้ไม่รออะไรทั้งนั้น วันนี้เจ้จะออกตามหาเด็กๆ ของเจ้ด้วยตัวของเจ้เอง ใครจะไปกับเจ้บ้าง”

กัญญาวีร์ถามทีมงานที่เหลือ ความร้อนใจกับการหายตัวไปของเด็กในสังกัดของเธอ ส่งผลให้เธอกินไม่ได้นอนไม่หลับ วันนี้เธอจะต้องออกติดตามด้วยตัวของเธอเอง

          “ไปค่ะเจ้ พวกเราจะไปกับเจ้ทั้งหมดนี่แหละค่ะ”

          “อืม...ขอบใจมากนะ เจ้จ้างนักสืบที่นี่สองคน คอยช่วยนำทางเจ้แล้ว ยังไงวันนี้อาจจะได้เบาะแสบ้างแหละ เจ้ไม่รอตำรวจหรอกนะ แต่จะช่วยตำรวจอีกแรง จะให้เจ้นั่งรออยู่เฉยๆ เจ้ทำไม่ได้หรอก อกเจ้จะแตกอยู่แล้ว”

          “ค่ะ เราจะไปคนละทางกับทีมงานและทางตำรวจนะคะเจ้ ยังไงเพียงขวัญว่าจะต้องเจอแน่ๆ ค่ะ”

          “เจ้ก็หวังแบบนั้นแหละ...ถ้าไม่เจอสาวๆ เจ้ก็ไม่กลับเหมือนกัน” ความรับผิดชอบอันใหญ่หลวงนี้ กัญญาวีร์จะจดจำจนวันตายเลยทีเดียว

          [ห้องหนึ่ง...ในฮาเร็ม]

          “นายต้องการพบเจ้า”

เซริพูดด้วยภาษาพื้นเมืองผสมกับภาษามือของเธอ เพื่อสื่อสารหญิงสาวตรงหน้าเธอ ที่กำลังมึนงงกับคำพูดของเธอ

          “นาย ต้องการ ที่จะพบ ฉัน”

อริสาใช้ภาษามือของเธอสื่อสารตอบกลับ

          “เจ้าค่ะ”

เซริพยักหน้าเมื่อฝั่งตรงข้ามนั้นเข้าใจในสิ่งที่เธอพูด

          “อย่าไปเลยโมนา...ฉันคิดว่าเขาไม่น่าจะทำแค่พบเธอนะ น่ากลัวออก”

          “ถ้าฉันไม่ไป เราจะได้เห็นหน้านายท่านหรือตัวการที่จับเรามาเหรอปราง และอีกอย่างมันเป็นโอกาสของฉันที่จะได้ออกไปจากห้องนี้ และฉันจะได้เก็บรายละเอียดเพื่อหาทางหนีไง”

          “ทำไมเขาต้องเลือกเธอไปคนเดียวด้วยล่ะ เธอไม่คิดเหรอโมนา เขาอาจจะ...เอ่อ...”

          “เธอจะหมายถึงทำอะไรฉันน่ะเหรอปราง”

          “ใช่...เธออย่าไปเลยโมนา”

          “ฉันจะไป...เพราะฉันคงไม่งอมืองอเท้ารอโชคชะตาแบบเธอหรอกนะ เธออยากอยู่ที่นี่ ก็รอไปเถอะไม่รู้ว่าจะมีใครมาช่วยเธอเมื่อไหร่”

          “แต่...” ปรางทิพย์อยากจะห้ามอริสามากกว่านี้ แต่มาคิดดูแล้ว คนอย่างอริสาไม่มีใครที่จะขัดเธอคนนี้ได้อยู่แล้ว คงต้องปล่อย

          “ไปเถอะ...นำฉันไป” อริสาหันมาสั่งสาวใช้

          “เจ้าค่ะ” เซริให้สาวใช้ทั้งสี่คนประกบหน้าหลัง

          ระหว่างทางเดินไปยังจุดหมายที่สาวใช้จะพาอริสาไปนั้น เธอได้สอดส่ายสายตามองไปยังบริเวณรอบๆ ความงดงามอลังการของห้องใหญ่ ที่ตกแต่งด้วยทองคำเหลืองอร่ามทั่วทั้งห้อง ‘น่าจะเป็นปราสาทราชวังที่ไหนสักแห่ง’ อริสาเก็บรายละเอียดและชื่นชมความงดงามของห้องต่างๆ ที่มีผู้คนคอยยืนตามแต่ละจุด เธอเดินผ่านส่วนไหน ผู้คนเหล่านั้นก็ก้มศีรษะให้กับเธอ ช่างดูยิ่งใหญ่เหลือเกิน หรือนี่จะเป็นที่อยู่ของพระราชา!

          แกร๊ก!! ประตูบานใหญ่ถูกเปิดโดยสาวใช้

          เท้าบางก้าวเข้าไปภายในห้องโถงขนาดใหญ่ ดวงตากลมโตจับจ้องไปกลางห้องที่มีเตียงนอนขนาดใหญ่ มีชายหนุ่มจับจ้องมาที่เธออยู่ก่อนแล้ว ‘นี่คืออะไรกัน ทำไมมีสระน้ำในห้องนอนด้วยเหรอ’ อริสาตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่เธอเห็นเป็นอย่างมาก มันตรงกับสิ่งที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด สถานที่แห่งนี้น่าจะเป็นปราสาทราชวังของพระราชาแน่นอน และชายที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงคือใครกัน

          “บอกให้ทุกคนออกไปให้หมด ข้าจะอยู่กับนาง”

          “เจ้าค่ะ” เซริโค้งคำนับก่อนที่จะส่งสัญญาณให้สาวใช้ของเธอให้ออกจากห้องนี้โดยด่วน

          “จะไปไหน? แล้วฉันมาทำไมที่นี่ เดี๋ยวก่อน!”

อริสาร้องเรียกสาวใช้นับสิบที่กำลังทยอยออกไปจากห้อง

          “มานี่สิ!” ฮาซีฟใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารกับหญิงงามตรงหน้าเขา ลำคอของชีคหนุ่มแห้งผาก เมื่อเห็นความงดงามของเธอ ‘สตรีชาวไทยช่างงดงามเหลือเกิน’

          “คะ?” อริสาหันขวับไปยังเสียงที่กำลังสื่อสารกับเธอ ดวงตากลมโตเบิกกว้างทันที เมื่อเธอเห็นใบหน้าของชายที่กำลังนอนแผ่หราบนเตียงอย่างชัดเจน ‘เขาคนนั้นนั่นเอง ที่นั่งอยู่หน้าเวที และจ้องเธออยู่ตลอดเวลา’ แต่เดี๋ยวก่อนนะ! ‘นี่คงไม่ใช่พระราชาหรอกนะ’ สิ่งที่เธอจินตนาการนั้น คงเป็นชายที่มีอายุมากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ทว่าสิ่งที่เธอเห็นนั้นกลับตรงข้ามโดยสิ้นเชิง

          “เจ้านั่นแหละ...เดินมาให้ข้าเชยชม เข้ามาใกล้ๆ หน่อย”

ฮาซีฟยังคงออกคำสั่งกับสาวงามชาวไทย ที่กำลังยืนงง เธอคนนี้คงจะยินยอมที่จะถวายตัวกับเขาสินะ

          “คุณเป็นใครคะ?”

อริสาเดินเข้าไปใกล้เขา พร้อมกับพูดประโยคภาษาอังกฤษ ซึ่งเป็นภาษาเดียวที่น่าจะสื่อสารเข้าใจมากที่สุดในตอนนี้ เธอหยุดยืนมองเขาในระยะประมาณสองเมตร ยิ่งใกล้เธอก็ยิ่งสังเกตเห็นความคมคายและหล่อเหลาของฝ่ายตรงข้าม ‘ชีคหนุ่มหล่อๆ ที่นี่ร่ำรวยกันทุกคนเลยนะ ถ้าตกได้สักคนก็คงดี’ เสียงของเพียงขวัญเพื่อนนางแบบของเธอดังกึกก้องในหัวของอริสา ‘นี่อาจจะเป็นชีคหนุ่มหล่อ ร่ำรวย ก็ได้นะ’

          “ข้าเป็นเจ้าของที่นี่”

เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยขึ้น เลือดในกายกำยำร้อนฉ่า เมื่อสายตาคมจับจ้องไปยังเรือนร่างงดงามอวบอิ่ม ที่อยู่ในชุดสีแดงยาวกรอมเท้าบางเบาซึ่งไม่สามารถปิดกั้นความอวบอิ่มของวัยสาวที่อยู่ด้านในได้เลย

          “ฉันจะกลับบ้าน”

หน้าสวยร้อนผ่าวเมื่อเจอสายตาคมจับจ้องมาที่เรือนร่างของเธออย่างเปิดเผย

“เจ้าอยากได้สิ่งใด ข้าให้เจ้าได้เสมอ ขอเพียงทำให้ข้าพอใจในตัวเจ้าก็พอ”

กายกำยำร้อนรุ่ม เบื้องล่างปวดหนึบ ความต้องการของบุรุษเพศแผ่ซ่านทั่วร่างแกร่ง สายตาคมดุกวาดไล่ไปตามลำคอเรียวระหงขาวผ่อง ก่อนที่จะหยุดอยู่ที่ปทุมถันคู่งามกระเพื่อมขึ้นลงตามการหายใจของเจ้าของโดยไม่รู้ตัว อ่าร์!! ฮาซีฟอยากเชยชมนางผู้นี้เหลือเกิน

          “ฉันไม่ต้องการ”

อริสาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและสั่นเครือ เมื่อสายตาของเธอเหลือบเห็นบางอย่างที่อยู่ภายใต้ผ้าแพรผืนบางนั้น แก่นกายใหญ่กระตุกขึ้นทำให้อริสาตะลึงกับสิ่งที่เธอเห็น อริสารู้จุดประสงค์ของชายคนนี้เป็นอย่างดี ‘เขาต้องการเธอสินะ’

          “แน่ใจนะว่าเจ้าจะไม่มาหาข้าจริงๆ”

มือหนากระชากผ้าแพรนั้นออก ท่อนความเป็นชาย ผงาดสู่สายตาของเธอทันที ความแข็งขืนนั้นตั้งตรง เมื่อร่างสูงดีดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

          “คุณจะทำอะไร!”

อริสาถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตากลมโตกวาดสายตาไปทั่วร่างสูงเปล่าเปลือยของชายหนุ่ม ที่ไม่ปรากฏความเขินอายใดๆ ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว เมื่อเธอไล่ละเรื่อยลงไปที่หน้าท้องเต็มไปด้วยกล้ามมัดใหญ่ ใจของเธอเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมานอกอก ก่อนจะหยุดที่แท่งร้อนของชายหนุ่มซึ่งบัดนี้ได้แข็งชูชันพร้อมออกศึกรักนี้แล้ว