ตอนที่ 33 ไม่พอใจ

“แน่นอน...เจ้าโดนยาปลุกกำหนัด...และโดนปริมาณมาก ซึ่งคนที่โดนขนาดนี้ บางคนเกิดอาการช็อกก็มี ข้ารู้ว่านี่เป็นการกระทำของพี่ชายของข้า ถ้าเจ้าจะแจ้งความจับพี่ชายของข้า ข้าก็มิได้ขัดขวางเจ้าเลย”

“ฉันไม่แจ้งความค่ะ ขอแค่คุณช่วยพาฉันและเพื่อนกลับไปที่เดิมเท่านั้นก็พอค่ะ”

รินลดาอยากออกไปจากตรงนี้ ความบอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจของเธอนั้น รินลดาจะถือว่ามันเป็นอุบัติเหตุในชีวิตของเธอ และเธอจะลืมทุกสิ่งที่นี่

“เจ้ากับข้าร่วมรักกันไปหลายครั้ง ข้ามิได้ป้องกันเลย เจ้าเองคิดว่าตัวเองจะกลับประเทศไปโดยไม่มีอะไรอยู่ในท้องของเจ้าหรือไง”

อารมณ์ของชีคหนุ่มเริ่มเดือดขึ้น

“เอ่อ...ฉันไม่เอาความคุณหรอกค่ะ ฉันแค่อยากกลับบ้านค่ะ แค่คุณส่งฉันกลับก็พอแล้วค่ะ”

“ถ้าเกิดเจ้าตั้งครรภ์ลูกของข้าล่ะ เจ้าจะทำอย่างไร”

“ไม่ค่ะ! ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะโชคร้ายขนาดนั้นหรอกค่ะ ถึงแม้ว่า เอ่อ ฉันจะท้องจริงๆ ฉันก็ต้องยอมรับ และเลี้ยงเขาได้ค่ะ”

“นี่เจ้า! จะเลี้ยงบุตรของข้าคนเดียวงั้นหรือ ทั้งที่ข้าก็ยังอยู่เนี่ยนะ”

คาริสสูดลมหายใจอย่างแรง เพื่อระงับความโกรธที่มีต่อหญิงสาวตรงหน้า ทำไมเขาถึงคิดที่จะรับผิดชอบเธอ เพราะความเป็นสุภาพบุรุษงั้นหรือ? คาริสไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย ใบหน้าอันงดงามและตราตรึงใจของคาริสต่างหาก ที่ทำให้เขาเป็นเช่นนี้

“คุณไม่จำเป็นที่จะต้องรับผิดชอบฉันหรอกค่ะ เราต่างเจอกันโดยบังเอิญ และถ้าฉันไม่ได้ เอ่อ คุณช่วยฉันไว้ล่ะก็ ป่านนี้ฉันอาจจะช็อกหรือเป็นอะไรไปก็ได้ค่ะ ขอแค่พาดิฉันกลับบ้านค่ะ”

“เจ้านี่ดื้อไม่เบาเลยนะ...” สันกรามของชีคหนุ่มขบกันแน่น เมื่อฝ่ายหนึ่งไม่ยอมจะเข้าใจในสิ่งที่เขาอธิบาย

“คุณไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรนะคะ ฉันจะลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดที่นี่ ฉันอยากกลับบ้านไปหาครอบครัวของฉัน แม่ของฉันคงเป็นห่วงฉันมากค่ะ”

“ข้าจะช่วยเจ้าอย่างที่เจ้าขอ แต่! มีข้อแม้ว่าเจ้าจะต้องอยู่ที่นี่กับข้าก่อน รอให้ข้าแน่ใจว่าเจ้าไม่ได้ตั้งครรภ์บุตรของข้าเท่านั้น!!”

“อะ-อะไรนะคะ!!! ทำไมคุณจะต้องทำแบบนั้นคะ”

รินลดางงกับสิ่งที่เขาเอ่ยออกมา ทำไมเขาจะต้องรู้สึกผิดขนาดนั้น รินลดาเข้าใจในเรื่องที่เกิดขึ้น เธอไม่ได้โทษใคร รินลดาอยากให้เรื่องนี้มันจบไปก็เท่านั้นเอง เธอจะอยู่กับเขาได้อย่างไรกัน ในเมื่อเธอกับเขาต่างเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน  

“เจ้าฟังไม่ผิดหรอก เจ้าจะอยู่ที่นี่กับข้า ตอนนี้ข้าจะช่วยเจ้าตามหาเพื่อนของเจ้า นางน่าจะหนีออกไปไหนไม่ไกล คฤหาสน์ของข้ากว้างใหญ่ และมีคนของข้าคอยเฝ้าดูอยู่ทุกพื้นที่”

“ตะ-แต่ฉัน...”

“เจ้าแค่ทำตามที่ข้าบอกเถิด อืม เจ้ามีนามว่าอย่างไร ไม่เห็นเจ้าจะบอกข้าสักที”

คาริสมองดวงหน้าสวย ที่ตอนนี้มีสีชมพูเข้มขึ้นทั่วใบหน้าอันงดงามนั้น

“เอ่อ... ฉันชื่อ ข้าวฟ่างค่ะ”

“ขะ ข่า- ข้าฟ่างหรือ? ชื่อเจ้าแปลกจริง”

“ข้าว-ฟ่าง เรียกว่า ข้าว ก็ได้ค่ะ”

“ข้าว”

“ค่ะ”

[อิลยาส]

          “อาการของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

ชีคหนุ่มเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่เขาได้ให้สาวใช้นำสมุนไพรมารักษาเธอ เพื่อบรรเทาความร้อนในร่างกายเธอที่ถูกยากำหนัดเล่นงาน

          “ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ขอบคุณ...เอ่อ คุณอิลยาสมากเลยนะคะ ที่ช่วยฉัน...”

ธาริกามองใบหน้าคมคายด้วยความรู้สึกเต็มตื้นในใจอย่างที่สุด อย่างน้อยในความโชคร้ายเธอก็พอจะมีความโชคดีอยู่บ้าง

          “อืม...ข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณเจ้า ที่ไม่คิดเอาเรื่องท่านพี่ของข้า...ทั้งที่มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยด้วยซ้ำ แต่ข้าเองก็ไม่ได้คิดที่จะเข้าข้างท่านพี่ฮาซีฟหรอกนะ ถ้าเจ้าอยากจะแจ้งความล่ะก็ ข้าจะพาเจ้าไปเอง”

          “ไม่ค่ะ...ขอแค่ฉันเจอเพื่อนๆ และช่วยส่งฉันกลับไปที่โรงแรมก็พอแล้วค่ะ”

ธาริกาเองก็คิดว่ารินลดาก็ต้องคิดแบบเธออย่างแน่นอน ส่วนรุ่นพี่อริสานั้นเธอไม่แน่ใจ เพราะดูจากท่าทีของอริสาแล้วไม่มีความทุกข์ร้อนใจสักนิด แถมยังกล้าทำเรื่องบางอย่างต่อหน้าพวกเธออีกด้วย แต่ถ้าลองคิดในมุมดีๆ แล้ว พวกเธอไม่ได้รุ่นพี่อริสาคอยเบี่ยงเบนความสนใจล่ะก็ ป่านนี้ทั้งเธอและรินลดาอาจจะไม่มีโอกาสหนีเลยก็ได้

          “จากการที่ข้าได้สอบถามคนสนิทของข้า พวกเจ้าถูกท่านพี่ลักพาตัวมาทั้งหมดสี่คน นอกจากเพื่อนเจ้าสองคน แล้วอีกคนล่ะอยู่ที่ไหน?”

          “เอ่อ...” ธาริการู้สึกกระดากใจอย่างบอกไม่ถูก ที่หนึ่งในทีมของเธอนั้นไม่ได้คิดที่จะหนีแต่อย่างใด แต่เลือกที่จะปรับตัวและเอาตัวรอดด้วยวิธีการที่น่าอายเป็นอย่างมาก

          “เจ้าบอกข้ามาได้เลย ว่าเพื่อนของเจ้าอยู่ที่ใด ข้าจะได้ส่งคนไปช่วย หากว่าท่านพี่ฮาซีฟจับตัวนางไว้”

          “เพื่อนที่ไม่ได้หนีมาด้วยกัน...คือ...เธอน่าจะไม่ได้อยากหนีหรอกค่ะ ต้องบอกก่อนนะคะว่าฉันเองก็พึ่งจะเข้ามาทำงานนี้เป็นงานแรก ฉันไม่ได้รู้จักหรือสนิทกับเธอเป็นการส่วนตัวค่ะ ฉันเลยไม่ทราบว่าทำไมรุ่นพี่อริสาถึงไม่คิดที่จะหนีค่ะ และกลับมีความสุขดีอยู่กับพี่ชายของคุณ แต่ฉันกับเพื่อนก็ต้องขอบคุณเขา ที่ช่วยทำให้พวกฉันหนีออกมาได้ค่ะ”

          “เจ้าหมายความว่านางพอใจที่จะอยู่กับท่านพี่อย่างนั้นหรือ?”

อิลยาสตะลึงกับสิ่งที่เขาได้ยิน สายตาคมจ้องลึกไปยังดวงตาคู่สวยของสตรีตรงหน้า สิ่งที่อิลยาสสัมผัสได้ก็คือ หญิงงามชาวไทยทุกคนนั้นท่านพี่ฮาซีฟจะมีความสนใจเป็นพิเศษ และเธอคนที่อยู่ตรงหน้าเขาก็คือหนึ่งในนั้น แต่เธอคนนี้เลือกที่จะหนี ไม่ได้เป็นเหมือนหญิงไทยคนที่ผ่านมาหลายคน ที่ยอมมอบกายถวายตัวเพราะทรัพย์สินและเงินก้อนโต

          “ค่ะ...ฉันคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่รุ่นพี่ได้ตัดสินใจ ส่วนเรื่องรายละเอียดต่างๆ ฉันไม่ทราบค่ะ เพราะฉันพึ่งรับงานนี้เป็นงานแรก และคงเป็นงานสุดท้ายของฉันค่ะ...”

ธาริการู้สึกเวทนาตัวเองเหลือเกิน ประสบการณ์ทำงานวงการบันเทิงครั้งแรกของเธอก็ไม่น่าประทับใจเสียแล้ว แต่มันก็ดีเท่าไหร่แล้วที่เธอรอดชีวิตมาได้ และไม่เป็นอะไร

          “งั้นเจ้าพักอยู่ที่นี่ก่อนเถิด ข้าจะให้สาวใช้นำอาหารและเสื้อผ้ามาให้เจ้า แต่ข้าจะยังไม่บอกใครถึงเรื่องของเจ้า ข้าขอจัดการหรือเคลียร์เรื่องนี้กับท่านพี่คาริสเสียก่อน เพราะถ้าท่านพี่ฮาซีฟกับท่านพ่อของข้ารู้เรื่องนี้ก่อน ก็อาจจะไม่ใช่เรื่องดีแน่”