“ราเนีย!!” อิลยาสรับร่างนั้นเอาไว้ เขามองหญิงสาวในอ้อมกอดของเขาที่ยังคงไม่ได้สติ เรือนกายของเธอร้อนผ่าวจนเขารู้สึกได้
“ท่านพี่ทำแบบนี้ทำไมคะ ฮือ ฮือ อีนังนี่มันเป็นใคร!”
ราเนียปล่อยโฮออกมาทันที หัวใจของเธอเจ็บปวดอย่างที่สุด ราเนียไม่เคยคิดมาก่อน ว่าเรื่องเลวร้ายเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเธอ
“แล้วเจ้า! เข้ามาได้อย่างไรกัน”
“มันคือใคร! ท่านพี่ต้องตอบมา!”
ราเนียถลาเข้าไปพร้อมกับใช้กำปั้นทุบตีไปที่เรือนร่างอันเปล่าเปลือยของชีคหนุ่ม กำปั้นของเธอกระแทกไปโดนร่างที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา ชีคหนุ่มเอี้ยวตัวใช้กายกำยำบดบังร่างของหญิงสาวเอาไว้ พร้อมกับหันไปกระชากเสียงใส่อีกฝ่าย
“ราเนีย!” เสียงเข้มตวาดห้วนดังก้อง เพื่อหยุดการกระทำของหญิงสาว มันได้ผลราเนียผงะกับเสียงตวาดนั้น และตกตะลึงกับสิ่งที่เธอได้ยิน เธอไม่คิดว่าท่านพี่อิลยาสของเธอจะตะคอกเสียงใส่เธอแบบนี้ ‘ท่านพี่ปกป้องมันอย่างนั้นหรือ’
“ฮือ ฮือ ท่านพี่!”
“เจ้าออกไปก่อนเถิด เดี๋ยวพี่จะออกไปเคลียร์กับเจ้า”
“ไม่ค่ะ! ท่านพี่ต้องตอบราเนียมาก่อน ว่าอีนังนี่มันคือใคร!”
ราเนียมองร่างของสตรีนิรนามที่ยังไม่ได้สติในอ้อมกอดของชายหนุ่ม ดูแล้วเธอไม่น่าจะใช้สาวใช้อย่างแน่นอน ‘มันจะเป็นใครก็ช่าง มันจะมาแย่งท่านพี่ของเธอไม่ได้เด็ดขาด เธอจะไม่ยอม’
“พี่บอกให้เจ้าออกไปก่อน!” อิลยาสตวาดออกไปอีกครั้ง
“คุณราเนียเจ้าคะ ออกไปรอนายท่านข้างนอกเถิดเจ้าค่ะ”
“ราเนียจะไปบอกท่านลุงกับท่านป้า!”
“...” อิลยาสมองราเนียที่วิ่งออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งในใจ ตอนนี้สิ่งที่อิลยาสจะทำต่อไปก็คือ ร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา ‘เธอไม่สบาย...เพราะเขา’
[คาริส]
“เจ้าตื่นนานแล้วหรือ?”
คาริสเอ่ยถามหญิงสาว เมื่อเขาตื่นลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเธอกำลังนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ และจ้องมาที่เขา คาริสหลับสนิทนานหลายชั่วโมง ราวกับไม่เคยได้พักผ่อนมานานแสนนาน
“ฉันได้ยินเสียงดังข้างนอกค่ะ คุณช่วยไปดูหน่อยได้ไหมคะ”
รินลดาตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย และนั่งรอเขาอยู่เกือบชั่วโมงแล้ว จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงกรีดร้องดังอยู่นอกห้อง เสียงผู้หญิงร้องไห้ รินลดาคิดว่าอาจจะเป็นธาริกาหรือปรางทิพย์ก็เป็นได้
“อืม...” ร่างสูงดีดตัวขึ้น พร้อมกับลุกเดินออกไปในสภาพที่เปลือยเปล่า ก่อนที่จะหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอว
“อุ้ย! คุณ!!” รินลดาตกใจกับภาพที่เธอเห็น ใบหน้าสวยร้อนผ่าว เมื่อสิ่งนั้นปรากฏแก่สายตาของเธออีกครั้ง หลังจากค่ำคืนที่ผ่านมาเจ้าแท่งร้อนนี้ก็ยังคงผงาดชูชันดันผ้าขนหนูโด่ออกมา ‘เขาไม่อายเลยหรืออย่างไร’
“ขอข้าอาบน้ำแต่งตัวสักครู่”
ร่างสูงเดินเข้าไปยังห้องน้ำใหญ่ทันที วันนี้คาริสคงได้สะสางเรื่องทั้งหมดของเธอ รวมไปถึงท่านพี่ฮาซีฟ ที่ต้องเคลียร์กันยาวเลยทีเดียว
[ห้องโถงใหญ่กลางคฤหาสน์...ในเวลาต่อมา]
บรรยากาศภายในห้องรับแขกของเวลาเก้าโมงเช้าค่อนข้างเดือด นั่นเป็นเพราะผู้คนภายในห้องทั้งหกคน กำลังอยู่ในอารมณ์ที่เดือดดาล ในขณะที่ประมุขของบ้านกำลังนั่งหน้าเข้ม กวาดสายตาอันคมดุจ้องไปยังบุตรชายทั้งสามของเขา
“ไหนใครจะเป็นคนเล่าให้พ่อฟัง ว่าเรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน!”
“ท่านพี่ใจเย็นๆ นะเจ้าคะ...อิลยาส ลูกเล่าเรื่องให้ท่านพ่อของลูกฟังว่าทำไมหนูราเนียถึงร้องห่มร้องไห้ออกมาจากห้องของลูก”
“ขอรับ” อิลยาสปรายตามองไปยังท่านพี่ฮาซีฟ และท่านพี่คาริสทันที เพื่อขอกำลังเสริม
“ฮือ ฮือ ท่านพี่นอนกับผู้หญิงอื่นเจ้าค่ะท่านป้า”
ราเนียไม่รอให้ชายหนุ่มเปิดปาก พร้อมใส่ทันทีเมื่อมีโอกาส
“จริงอย่างที่หลานราเนียพูดมาหรือไม่...อิลยาส”
สุลต่านหันมาหาบุตรชายคนเล็ก
“ขอรับท่านพ่อ...ลูกกับนางมีความสัมพันธ์กันขอรับ”
“เดี๋ยวนะขอรับท่านพ่อ...” ฮาซีฟแทรกขึ้นทันที
“อย่าบอกนะว่าเจ้าจะแก้ตัวให้กับน้องเจ้า...ฮาซีฟ”
“ลูกว่าท่านพ่อใจเย็นๆ ก่อนนะขอรับ ขอให้พวกเราคุยกันเป็นการส่วนตัว ก่อนได้ไหมขอรับท่านพ่อ”
คาริสเสนอทางออกของปัญหา เขาเริ่มสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น และเขาคิดว่าท่านพี่ฮาซีฟ และอิลยาสก็อยากที่จะเรียบเรียงเรื่องราวทั้งหมดเหมือนกับเขาเช่นกัน
“ลูกมีเรื่องอันใดกันอีกหรือ? ลูกมีเรื่องอะไรที่ปิดบังพ่อ”
สุลต่านฮาซานสงสัยในท่าทีของบุตรชายทั้งสาม
“ท่านพ่อขอรับ เรื่องนี้พวกเราขอเวลาสักครู่ขอรับ”
ฮาซีฟรีบออกตัว เรื่องนี้สาเหตุมันเกิดมาจากเขา ซึ่งเมื่อเช้าฮาซีฟก็ได้รับรายงานจากคำบอกเล่าของสาวใช้แล้ว ว่าไม่สามารถที่จะติดตามสตรีชาวไทยทั้งสามมาได้ และพวกนางยังสงสัยเจ้าน้องชายทั้งสองคนของฮาซีฟอีกด้วย
“เอาล่ะ งั้นพ่อจะให้เวลาเจ้าไปคุยกันก่อน ส่วนหลานราเนียก็ใจเย็นๆ เดี๋ยวลุงจะจัดการเรื่องนี้ให้ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง”
“เจ้าค่ะ”
“งั้น คาริส อิลยาส ไปคุยกันที่ห้องรับรองเถิด”
“ขอรับ”
[เวลาต่อมา...ห้องรับรอง]
“อะไรนะ!!”
“ไหนเจ้าลองพูดอีกทีซิ...อิลยาส”
“ข้านอนกับสตรีชาวไทยคนหนึ่ง ที่ท่านพี่จับตัวมา นางแอบหลบเข้ามาห้องของข้า และข้าก็บังคับขืนใจนางขอรับท่านพี่”
อิลยาสสารภาพเรื่องทั้งหมดแบบตรงไปตรงมา เรื่องที่เกิดขึ้นเขาควรรับผิดชอบ
“แล้วเจ้าล่ะคาริส...เจ้าเหมือนกันกับน้องเจ้าหรือไม่?”
ฮาซีฟหันมาหาน้องชายคนกลาง
“ขอรับท่านพี่ สตรีสาวไทยอีกคน นางหลบมาในห้องของข้าเช่นกันขอรับ...จริงๆ พวกเราควรจะต่อว่าท่านพี่นะขอรับ ที่ลักพาตัวนางมา และนางทั้งสองโดนยาปลุกกำหนัดของท่านพี่ ข้าก็เลยช่วยนาง และนางก็เกือบช็อกเพราะยานั่นนะขอรับ”
คาริสโต้กลับพี่ชายของเขาทันที ถ้าเรื่องนี้ท่านพี่ของเขาไม่ทำมันขึ้นมาล่ะก็ มันก็คงจะไม่วุ่นวายขนาดนี้
“อืม...เรื่องนี้พี่รับผิด...พี่ขอโทษเจ้าทั้งสองที่ปิดบัง”
“ตอนนี้ท่านพี่คาริส กับข้าก็ต่าง...เอ่อ...มีความสัมพันธ์กับนางทั้งสองแล้ว เรื่องนี้ข้าว่า เราควรจะหาทางออกใหม่นะขอรับ”
“เรื่องสตรีทั้งสองคนนั้น พี่ไม่ติดใจเจ้าทั้งสองหรอก เพียงแต่ว่าตอนนี้เราจะทำอย่างไรกับเธอกันดี ถ้าจะให้พวกนางแจ้งความจับพี่ ก็ได้นะพี่พร้อมเสมอ เพราะพี่รู้ว่าตัวพี่เองนั้นผิดจริงๆ”
“คงจะเป็นท่านพี่คนเดียวไม่ได้แล้วขอรับ พวกข้าสองคนด้วยขอรับท่านพี่”
“งั้น เจ้าจะทำอย่างไรดี คาริส”
“ข้าคงปล่อยนางไปไม่ได้ขอรับ นางเป็นของข้าไปแล้ว และข้าคิดว่านางอาจจะตั้งครรภ์ลูกของข้าก็เป็นได้นะขอรับ เรื่องของนางปล่อยให้ข้าจัดการเองเถอะขอรับท่านพี่”
“ราเนีย!!” อิลยาสรับร่างนั้นเอาไว้ เขามองหญิงสาวในอ้อมกอดของเขาที่ยังคงไม่ได้สติ เรือนกายของเธอร้อนผ่าวจนเขารู้สึกได้ “ท่านพี่ทำแบบนี้ทำไมคะ ฮือ ฮือ อีนังนี่มันเป็นใคร!”ราเนียปล่อยโฮออกมาทันที หัวใจของเธอเจ็บปวดอย่างที่สุด ราเนียไม่เคยคิดมาก่อน ว่าเรื่องเลวร้ายเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเธอ “แล้วเจ้า! เข้ามาได้อย่างไรกัน” “มันคือใคร! ท่านพี่ต้องตอบมา!”ราเนียถลาเข้าไปพร้อมกับใช้กำปั้นทุบตีไปที่เรือนร่างอันเปล่าเปลือยของชีคหนุ่ม กำปั้นของเธอกระแทกไปโดนร่างที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา ชีคหนุ่มเอี้ยวตัวใช้กายกำยำบดบังร่างของหญิงสาวเอาไว้ พร้อมกับหันไปกระชากเสียงใส่อีกฝ่าย “ราเนีย!” เสียงเข้มตวาดห้วนดังก้อง เพื่อหยุดการกระทำของหญิงสาว มันได้ผลราเนียผงะกับเสียงตวาดนั้น และตกตะลึงกับสิ่งที่เธอได้ยิน เธอไม่คิดว่าท่านพี่อิลยาสของเธอจะตะคอกเสียงใส่เธอแบบนี้ ‘ท่านพี่ปกป้องมันอย่างนั้นหรือ’ “ฮือ ฮือ ท่านพี่!” “เจ้าออกไปก่อนเถิด เดี๋ยวพี่จะออกไปเคลียร์กับเจ้า” “ไม่ค่ะ! ท่านพี่ต้องตอบราเนียมาก่อน ว่าอีนังนี่มันคือใคร!”ราเนียมองร่างของสตรีน
หญิงสาวต่อต้านและดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอด แต่ก็สู้แรงของชายหนุ่มไม่ได้ ธาริกาส่งเสียงร้องเพื่อขอความช่วยเหลือ ร่างของเธอถูกชายหนุ่มจับเอาไว้ เรียวขาสวยทั้งสองข้างถูกแยกออกจากกัน โดยที่เธอพยายามที่จะขืนแรงนั้น แต่มันก็ไม่เป็นผล เมื่อแท่งร้อนสัมผัสกับช่องทางรักของเธอ ธาริกาพยายามดิ้นอีกครั้ง เพื่อไม่ให้เขาทำได้สำเร็จ แต่แรงอันน้อยนิดจะสู้แรงมหาศาลได้อย่างไร “ตราบใดที่ฤทธิ์ยาไม่สิ้น ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าเด็ดขาด!”จบประโยคจากชายหนุ่ม มังกรใหญ่ก็กดกระแทกจ้วงลึกมาจากด้านหลังโดยไม่พลาดเป้า! อิลยาสมีสติครบทุกอย่าง แต่ร่างกายของเขาไม่สามารถที่จะต้านทานความปวดหนึบร้อนระอุได้อีกต่อไป ทางออกคือเธอคนนี้เท่านั้น! ไม่ว่าเธอจะประณามเขาอย่างไร หรือแม้กระทั่งแจ้งความเขาก็ยอม!! แก่นกายใหญ่กระแทกตอกตรึงหนักหน่วง! “ไม่นะ! อ๊ะ! ปล่อย!”ร่างเล็กสั่นสะท้านไปทั่วเรือนร่าง เมื่อช่วงล่างของเธอนั้นโดนโจมตีอย่างหนัก ดุเดือด มือบางกำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น! เพื่อไม่ให้ร่างของเธอกระเด็นกระดอนไปข้างหน้า ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเกิดขึ้นอีกครั้ง ท่ามกลางเสียงกรีดร้องจนสุดเสียง “โอวว์ อ่าร
“อ๊ะ! ไม่!” ร่างบางสะดุ้งสุดตัวกับสัมผัสจากปากของเขา เธอพยายามดีดดิ้นเรือนกายออก แต่แทนที่จะหลุดพ้นกลับแอ่นอกอวบขยี้ไปบนใบหน้าของชีคหนุ่มไปอย่างไม่ตั้งใจ “โอววว์ จะ-เจ้า” เสียงครางพึมพำกับอกอวบใหญ่ มืออีกข้างหนึ่งของเขาแยกเรียวขาของเธอกางออกทันที ‘ถ้าช้ากว่านี้เขาคงต้องตายแน่ๆ’ “ปล่อยนะ! ได้โปรด!” เสียงเล็กอ้อนวอนชายหนุ่มดังขึ้น เมื่อมีบางสิ่งกำลังไล้ไปมากับช่วงล่างของเธอ ธาริกาพยายามเขยิบตัวหนีแต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อถูกร่างใหญ่กดทับเอาไว้ เธอไม่คิดว่าตัวเองจะพบจุดจบแบบนี้เลย “ข้า จะรับผิดชอบเจ้า! ได้โปรด! เชื่อใจข้าเถิด!”อิลยาสเอ่ยคำขอร้องออกจากปากโดยที่ตัวเขาเองก็ไม่เคยคิดว่าเขาจะต้องทำอะไรแบบนี้ ‘ขอให้สิ่งนี้มันผ่านไปก่อนเถิด’ “ไม่! ฉัน ไม่ต้องการ! อุ๊บ!!”ปากบางถูกปิด พร้อมกับบางอย่างกดแทรกเข้ากับช่องทางรักของเธออย่างจัง!! “กรี๊ด!!!!” ธาริกาสะดุ้งตกใจกับสิ่งแปลกปลอมนั้นทันที ความเจ็บปวดราวกับโดนมีดจ้วงแทงตรงช่วงล่างของเธอ! ธาริกาผงกศีรษะของเธอขึ้น พร้อมกับฝังฟันคมไปกับไหล่กว้างทันที! “โอ้ย!!!” ร่างหนาสะดุ้งสุดตัว! สันกรามขบ
“มีอะไรเหรอคะ?”ธาริกาที่นั่งมองท่าทีของชายหนุ่มตรงข้างอ่างอาบน้ำ เธอชะโงกหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ ด้วยความสงสัย ‘บางทีเขาอาจจะเจอปริมาณยามากกว่าเธอก็เป็นได้’ “ข้า! ไม่ไหวแล้ว! เจ้าช่วยข้าที” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นด้วยความเจ็บปวดและทรมานร่างกายอย่างแสนสาหัส “ไม่ค่ะ! คุณให้ฉันไปหายามาให้คุณดีมั้ยคะ หรือจะให้ฉันไปเรียกสาวใช้คนข้างนอก...มา...เอ่อ...ทำอะไรกับคุณจะดีกว่าไหม”ใบหน้าสวยแดงกล่ำเพราะเธอกำลังนึกถึงสิ่งที่จะแก้อาการของเขาได้ด้วยวิธีการบางอย่าง “จะ-เจ้า! เป็นบ้าไปแล้วหรืออย่างไร! โอววว์ ข้าปวดไปหมด...ข้าไม่ทำอะไรเจ้า ขอแค่กอดหรือสัมผัสเจ้าให้อาการของข้าลดลงก็พอ...”อิลยาสร้องขอหญิงสาวอย่างหมดลาย เขาไม่คิดว่าตัวเองจะอาการหนักถึงเพียงนี้ เพราะความประมาทของตัวเอง เลยเป็นเหตุให้ต้องเป็นแบบนี้ “ฉันจะให้คุณทำแบบนั้นได้ยังไง! ฉัน...เอ่อ...ไม่เคยนะ! และอีกอย่างถ้าคุณเผลอทำอะไรฉันล่ะ และ...ว้าย!”ธาริกาเอ่ยไม่ทันจบประโยค เธอก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อมือเขาคว้ามาที่ตัวเธอและดึงร่างของเธอให้ลงไปในอ่างน้ำด้วยกัน “ไม่! คุณอย่าทำอะไรฉันนะ! ปล่อย! ได้ยินมั้
“อุ้ย!!!” รินลดาขืนตัวเอง เพราะความตกใจ ตั้งแต่เกิดมาจนกระทั่งอายุ 21 ปี เธอก็ไม่เคยที่จะแนบสนิทชิดใกล้ชายหนุ่มคนไหนเลยสักครั้ง ความประหม่าปนเขินอายก็เกิดขึ้นกับตัวเธออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “เจ้าดิ้นอย่างนี้ เมื่อไหร่ข้าจะได้นอนเล่า หยุดดิ้นเถิด”เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบข้างหูหญิงสาว พร้อมกับขโมยจุ๊บแก้มนวลไปหนึ่งที ก่อนที่เขาจะหลับตาลง ปล่อยให้หญิงสาวงงงวยกับท่าทีของเขา “...” รินลดาจ้องมองใบหน้าคมคาย แสงไฟสลัวข้างเตียงนอนสาดส่องไปยังใบหน้าคมเข้มที่มีเคราบางๆ ปกคลุมอยู่ประปราย สายตาคู่สวยกวาดไปทั่วใบหน้าของเขา ความใกล้ชิดนี้ทำให้เธอสัมผัสกับลมหายใจหอมกรุ่นจากชายหนุ่ม ‘ชายแปลกหน้าที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน และเธอต้องมานอนร่วมเตียงกับเขาเนี่ยนะ...’ [อีกด้านหนึ่งของเหตุการณ์] “ราเนียรักท่านพี่นะคะ...”ริมฝีปากบางประกบจูบลงไปที่ปากหนาทันที ลิ้นเล็กพยายามชอนไชเข้าไปในโพรงปากใหญ่ของชายหนุ่ม ราเนียไม่ยอมปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปอย่างแน่นอน “อื้อ!!!” เสียงอู้อี้ของชายหนุ่มที่กำลังประท้วงเพราะโดนโจมตีอย่างอุกอาจ เขาพยายามเบี่ยงกายออกจากเรือนร่างอันเย้า
“ท่านพี่ดื่มชาก่อนค่ะ จะได้ผ่อนคลาย ราเนียเข้าใจและเอาใจช่วยท่านพี่นะคะ” ราเนียยกแก้วน้ำชาส่งให้กับชายหนุ่ม “ครับ...พี่ต้องขอบใจเจ้ามากที่เป็นห่วงพี่”อิลยาสรับแก้วน้ำชาไว้ แต่ก็ยังไม่รีบร้อนที่จะดื่มแต่อย่างใด ภายในใจของเขานั้นกำลังประเมินแก้วชาของเธอ ว่าจะมีอะไรซ่อนอยู่ในแก้วนี้หรือไม่ “ราเนียเองก็เป็นห่วงท่านพี่นะคะ ไม่อยากให้ท่านพี่หักโหมจนเกินไป อยากให้ท่านพี่พักผ่อนบ้างก็เท่านั้นค่ะ”สายตาคู่สวยจ้องไปยังถ้วยชานั้น ‘เจ้าเพิ่มปริมาณยาเป็นสองเท่านะ ข้าไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว ถ้าพลาดกับท่านพี่ครั้งนี้ คงอาจจะไม่มีโอกาสแบบนี้แล้วนะ’ ราเนียนึกถึงคำพูดที่เธอสั่งลูกน้องคนสนิท “พี่จะพยายามครับ” อิลยาสชั่งใจกับแก้วชาในมือเขา “ท่านพี่ดื่มชากุหลาบนี่สิคะ ท่านพี่จะได้กลับไปพักผ่อนและนอนหลับสบายนะคะ” ราเนียพยายามปิดเกม “ครับ” อิลยาสยกขึ้นดื่มอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ร่างกายของเขาแข็งแรงสามารถที่จะทนยากำหนัดได้อย่างแน่นอน ขนาดผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่อยู่ในห้องของเขายังผ่านมาได้ และสมุนไพรก็คงจะช่วยเขาได้อีกแรง “อุ้ย! ท่านพี่ดื่มรวดเดียวหมดขนาด