ตอนที่ 9 การเดินทางสู่โชคชะตา...ที่ถูกลิขิตไว้

[สนามบินเมืองไบยาร์ ประเทศซาเลวีเนียร์...]

      อุณหภูมิร้อนจัดของเมืองไบยาร์ ผู้คนมากมายหลายภาษา เดินกันขวักไขว่ไปมาในย่านธุรกิจที่เติบโตที่สุดของประเทศ และติดอันดับต้นๆ ของโลก ความเจริญรุ่งเรืองและความหรูหราของเมืองหลวงผสมผสานกับการแต่งกายของชายหญิงชาวอาหรับที่มี หน้าตาช่างละม้ายคล้ายคลึงกันไปหมด การแต่งกายที่เป็นเอกลักษณ์ของประเทศ ทั้งบุรุษเพศนั้นสวมชุดยาวสีขาว เสื้อแขนยาว สวมหมวกทรงกลมใบเล็ก ทับด้วยผ้าคลุมศีรษะ เหมือนกันไม่ต่างจากสตรีที่ยังคลุมฮิญาบ (ผ้าคลุมศรีษะ) ซึ่งเหลือไว้เพียงนัยน์ตาคมกริบที่ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร

“รถโรงแรมจะมาคอยรับพวกเรานะคะ ทุกคนรออยู่ตรงนี้นะอย่าออกไปไหน เดี๋ยวเจ้มาค่ะ...”

เสียงของกัญญาวีร์คอยนัดแนะจัดแจงทุกอย่างให้เหล่าบรรดานางแบบทีมงานของเธอตามแผนงานที่วางไว้ การเดินทางอันแสนยาวนาน กว่าจะถึงจุดหมายเกือบเข้าวันที่สามเลยทีเดียว

“อุ้ย! ดูแล้วก็น่าเที่ยวเหมือนกันเนี่ย ฉันคิดว่าเป็นเมืองแห้งแล้งกันดารซะอีก...ตึกราบ้านช่องก็ได้อยู่นะ...ค่อยยังชั่วหน่อยต่างจากที่ฉันคิดไว้เยอะเลย...ดูสิ...เพียงขวัญแต่ละคนใส่เครื่องเพชรแพรวพราวไปหมด”

อริสาดูจะตื่นเต้นกับสิ่งที่เธอเห็นเป็นพิเศษ ต่างจากก่อนหน้าที่เธอจะมาอย่างลิบลับ

“ค่ะพี่...เขาว่ากันว่าประเทศแถบทะเลทรายเนี่ย มักจะมีชีคหนุ่มหล่อๆ รวยๆ นะคะพี่โมนา...บางคนเป็นมหาเศรษฐีพันล้านหมื่นล้าน บ้านแต่ละหลังอย่างกับปราสาทราชวังเลยนะคะ”

“ก็แน่อยู่แล้ว...เมืองนี้ส่วนใหญ่เขาขุดทอง ขุดน้ำมันกันนี่ แต่ละอย่างเธอคิดดูสิเพียงขวัญ...ถ้าประเทศเราเป็นแบบนี้ก็ดีสินะ”

อริสามองบริเวณรอบๆ ตอนแรกอริสาก็รู้สึกเฉยๆ ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรมากนัก...แต่พอมาถึงที่นี่กลับไม่เหมือนอย่างที่เธอคิดไว้สักนิด ประเทศนี้มีความร่ำรวยมั่งคั่ง มองไปทางไหนผู้คนก็ดูมีฐานะและมีอันจะกินกันทั้งนั้น

“แหม...ตอนแรกเหมือนเธอจะไม่ได้อยากมานะ...โมนา”

ปรางทิพย์อดที่จะเหน็บเพื่อนไม่ได้

“ก็แล้วไง...ตอนนี้ฉันก็มาแล้วนี่...เธอไม่พอใจฉันหรือเปล่าปรางทิพย์...แหม...กะจะเอาพวกตัวเองมาล่ะสิไม่ว่า เสียใจนะยะไม่ใช่ตัวท็อปก็ต้องเหนื่อยหน่อยนะจ๊ะ!”

“นับดาวว่าดูเวียนหัวมากกว่านะข้าว ดูสิคนเยอะมาก”

ธาริกากระซิบข้างหูเพื่อนสาว ปกติแล้วธาริกาไม่ชอบความวุ่นวาย หรือการเข้าสังคมสักเท่าไหร่

“อดทนเอาไว้นะนับดาว...เรามาทำงาน”

“ส่วนอีพวกปลายแถว...ก็หัดเจียมตัวไว้บ้างนะ ไม่ใช่เห็นอะไรก็จะคว้าได้หมด รักษาชื่อเจ้มีญ่าบ้างนะ ไม่ต้องให้เจ้เขาเดือดร้อนกันหรอก”

อริสาหันขวับมายังเด็กใหม่ทั้งสองคน นังเด็กนี่ไม่ควรจะมายืนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ มันมาทำงานไม่กี่วันบังอาจมาเทียบเคียงกับเธอแล้ว คิดแล้วน่าเจ็บใจนัก

“...” รินลดากับธาริกาไม่โต้ตอบ เธอทั้งสองพยายามเงียบคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วตอนนี้

“ฉันพูดกับพวกเธอ ทำเป็นไม่ได้ยินหรือไง”

อริสายังจิกไม่เลิก

“ค่ะคุณอริสา”

รินลดาไม่อยากมีปัญหาเธอก็เลยตอบกลับไป

“ค่ะ! นี่หมายความว่ายังไง เธออย่าคิดนะว่าพวกเธอจะมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่น เพราะฉะนั้นทำอะไรก็อย่าเกินหน้ามากนัก เจ้มีญ่าจะได้ไม่ลำบากใจ”

“ค่ะคุณอริสา ข้าวเข้าใจในสิ่งที่คุณอริสาพูดค่ะ ขอบคุณค่ะ”

รินลดาพยายามนับหนึ่งถึงร้อย เสร็จจากงานนี้เธอก็คงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว

“ดี! จะได้ไม่เดือดร้อนคนอื่น!”

“ฉันก็ไม่เห็นว่าน้องข้าวจะทำอะไรอย่างที่เธอพูดเลยโมนา ตัวเธอเองมีอคติกับน้องเกินไปหรือเปล่า”

“แหม…ทำอย่างกับเธอไม่ได้คิดอะไรงั้นแหละปราง…เธออย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร ทำตัวเป็นนางเอกทั้งที่ไม่เคยจะได้เป็นเลยสักครั้ง!”

“มันก็ไม่ได้หนักหัวใครนี่ บางทีนางเอกเบอร์หนึ่งอาจจะร่วงลงสักวันก็ได้นะใครจะรู้ ยิ่งตอนนี้คงจะรู้สึกเหมือนมีใครมาหายใจรดต้นคออยู่ล่ะสิ ถึงได้กลัวไปหมด แม้กระทั่งเด็กพึ่งเข้ามาก็ไม่เว้น!”

“นี่! เธอว่าใคร! ปราง!”

“ไม่รู้! ใครอยากรับ! ก็รับไปสิ!”

“แก! อี…”

“ทุกคน! มานี่เร็วรถมาแล้วจ้า” เสียงเจ้มีญ่าคือเสียงของระฆังช่วยพอดิบพอดี

  [@ โรงแรมกุมเบ เมืองไบยาร์...]

“ข้าวฟ่างพักคู่กับนับดาวนะ ปรางทิพย์กับเพียงขวัญคู่กัน ส่วนโมนาพักคนเดียวนะคะ เจ้กับช่างแต่งหน้าจะจับคู่กันอีกสองห้องนะ...อ่ะนี่กุญแจมารับและให้บริกรขนสัมภาระขึ้นไปเลยจ้า...เจ้ให้เวลาพักผ่อนสามชั่วโมงนะคะ เดี๋ยวเรื่องทานข้าวเจ้จะนัดหมายในกลุ่มอีกทีจ้า...”

กัญญาวีร์จัดแจงทีมงาน เนื่องจากว่าเธอนั้นมีเวลาเตรียมงานค่อนข้างนานพอสมควร เลยทำให้การทำงานทุกอย่างเป็นขั้นตอน มีกำหนดการในแต่ละวันชัดเจน ความเป็นมืออาชีพของเธอนั้นจะส่งผลให้เธอมีงานอย่างต่อเนื่อง และงานนี้ก็เช่นกันค่าตอบแทนสูง เธอหวังว่าทางทีมงานนี้จะใช้บริการเธออีกครั้ง ถ้าหากครั้งนี้ผ่านพ้นไปด้วยดี

“เดี๋ยวโมนาจะลงมาสปาเท้าด้านล่างนี้นะคะ”

“จ้า...แต่หนูโมนาอย่าออกไปไหนไกลนะคะ ถ้าจะไปก็ต้องแจ้งเจ้ไว้ก่อนด้วยนะคะ”

“ค่ะเจ้ ไม่ออกไปไหนหรอกค่ะ เดี๋ยวผิวเสียหมดค่ะ”

“งั้นเราไปกันเถอะนับดาว”

รินลดาหันมาชวนธาริกาขึ้นห้อง เธอตั้งใจมาทำงานไม่ได้อยากออกไปเที่ยวเลย เพราะเป็นเมืองที่รินลดาไม่เคยรู้จัก

“เอาเข้าจริงๆ นับดาวก็รู้สึกกลัวยังไงก็ไม่รู้นะข้าว เมืองนี้ดูคนเขารีบร้อนกันจัง บางคนคลุมผ้าไม่รู้ใครเป็นใคร”

ธาริกาเอ่ยขึ้นเมื่อเธอกับรินลดาเข้ามายังห้องพักในโรงแรมที่ทางทีมงานได้จัดเตรียมไว้ให้ ความหรูหราของห้องพักนั้นบ่งบอกราคาได้เป็นอย่างดี ของทุกชิ้นภายในห้องถูกประดับประดาด้วยเครื่องเรือนแบบอาหรับ ผ้าม่านหลากสีสันสลับซับซ้อนทับกันไว้ตรงมุมต่างๆ เหนือเตียงนอนนั้นติดภาพศิลปะของอาหรับ กลิ่นหอมเครื่องหอมโชยจากเตาเผาเล็กๆ ที่ทางโรงแรมน่าจะจัดบริการไว้เพื่อเป็นเอกลักษณ์ของชาวตะวันออกกลาง

“มันเป็นวัฒนธรรมของที่นี่ ไม่ต้องกลัวหรอกนะนับดาว เรามาทำงานไม่กี่วัน เดี๋ยวเราก็ได้กลับบ้านกันแล้ว เจ้มีญ่าเก่งมากเลยนะ ที่สามารถพาพวกเรามาถึงจุดนี้ได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ไหนจะต้องเอาใจเหล่าตัวท็อปของบริษัทอีก เป็นเจ้ก็น่าหนักใจอยู่เหมือนกันนะ...”