สองวันต่อมา
เสียงเครื่องยนต์เรือและจังหวะการกระแทกของเรือกับผืนน้ำ ส่งผลให้หญิงสาวที่นอนสลบอยู่บนเรือรู้สึกตัว เธอลืมตาขึ้นมาเชื่องช้า มึนหัวเบาๆ ร่างสาวยันตัวลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆ อย่างมึนงง แต่ยังไม่ทันที่เธอได้ทวนความจำดี หรือคิดอ่านสิ่งใด พิมรดารู้สึกราวกับว่าร่างตัวเองลอย ก่อนกระทบกับผืนน้ำในขณะที่เรือกำลังจอด
ตูม...
แคกๆ
พิมรดาทะลึ่งตัวขึ้นมาเหนือน้ำ เธอสำลักหลายครั้ง ยังไม่ทันได้ลืมตา ศีรษะเธอเหมือนมีบางอย่างกดลงไปใต้น้ำ เธอดิ้นรนพยายามดันร่างให้พ้นน้ำเพื่อหายใจ เพราะเธอเป็นมนุษย์หายใจในน้ำไม่ได้ พิมรดาดึงตัวเองหลายครั้งหลายหน แต่ก็มีบางอย่างกดไว้เช่นเดิม หญิงสาวสำลักน้ำไปแล้วหลายอึก คิดในใจว่า หากเป็นเช่นนี้ต่อไปมีหวังได้วายชีวาตรงนี้แน่ มือเล็กจับสิ่งที่กดอยู่หัว เพิ่งรู้ว่าคือมือใครบางคนที่หมายเอาชีวิต เรี่ยวแรงน้อยนิดออกแรงปัด แต่ไม่เลย มือยังยึดมั่นตามเดิม กดหัวไว้ไม่ปล่อย
“ไอ้เพชรพอ ไอ้เพชร เดี๋ยวเธอก็ตายหรอก” ยศวินหรือวินที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องห้าม ไม่ห้ามแค่ปาก ยังจับมือคนกำลังโกรธให้พ้นศีรษะเชลยสาว
“เออ กูอยากให้เธอตาย ตายตามเมียกับลูกกู”
“ถ้าเธอตาย มึงก็ไม่ได้แก้แค้นน่ะสิ มึงอย่าลืมนะว่า มึงจับตัวเธอมาที่นี่ทำไม ให้ตายง่ายๆ อย่างนี้เหรอ สติ...มึงต้องมีสติ” ยศวินเตือนสติ ณคุณรู้ตัว ขยุ้มเส้นผมพิมรดา ก่อนดึงขึ้นมาให้พ้นน้ำทะเลอย่างไม่กลัวเธอเจ็บ
แคกๆ แคก
พิมรดาไอจากการสำลักน้ำ สูดอากาศเข้าไปในปอดแรงๆ ราวกับว่ากลังออกซิเจนในกายจะหมด ช่วงวินาทีนั้นแขนสาวถูกกระชาก เธอจำต้องเดินตามร่างหนาที่กระชากลากถูขึ้นไปบนฝั่ง ทั้งงงและตกใจ
“โอ๊ย!” แม้นผืนทรายยามเหยียบย่ำจะนุ่มเท้า ทว่าหากร่างถูกกระทบเต็มแรง ความเจ็บย่อมเกิดขึ้น
“สำออยจัง แค่นี้ร้องเจ็บซะดัง” คนพูดยืนเท้าเอวมองผลงานที่ตัวเองทำด้วยรอยยิ้ม คนถูกกระทำเงยหน้ามองต้นเสียง ความตกใจแทรกบนดวงหน้าหวานเปียกชุ่ม
“คุณเพชร” พิมรดาจำชายตรงหน้าได้ดี เธอพบเจอเขาหลายครั้ง ในวันที่ไปเคารพศพรัตน์ชนกและชนกนันท์ เขาอยู่ในศาลาสวดศพ นั่งร้องไห้และมองเธออย่างกินเลือดกินเนื้อ พิมรดาตัวชาวาบ กลัวแววตาเคียดแค้นจับจิตจับใจ จนต้องหลบสายตา และเจอณคุณอีกสามสี่ครั้ง ซึ่งทุกครั้งนัยน์ตาเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง
“นึกว่าจะจำฉันไม่ได้ซะแล้ว”
“คุณจับตัวฉันมาทำไมคะ แล้วพาตัวฉันมาที่นี่ได้ยังไง” มีคำถามหลายคำถามในหัว ทว่าถูกกลั่นเป็นคำถามแค่นี้
“ฉันไม่ได้จับเธอมาเป็นเจ้าหญิงหรือเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดีแน่นอน” คนตอบกระตุกยิ้มน่ากลัว หัวใจพิมรดายวบไหว สั่นหนักมาก “ส่วนคำถามที่สองอยู่โน่นไง”
ณคุณพยักเพยิดหน้าไปทางด้านหลังเชลยสาว พิมรดาหันไปมองชายร่างสูงโปร่ง ในมือถือกระเป๋าเดินทางที่เธอจำได้ดีว่า เป็นของตน คนที่ถือกระเป๋าคือ บัญชาคนขับรถบิดา เธอยิ่งงงหนักมากขึ้น
“คงสงสัยล่ะสิว่า ไอ้ชามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เรื่องมันยาวน่ะ แล้วฉันเชื่อว่าเธออยู่ที่นี่อีกนาน เพราะฉะนั้นไม่ต้องรีบร้อนรู้ความจริงตอนนี้ก็ได้ ตอนนี้เธอต้องทำอย่างอื่นก่อน”
น้ำเสียงฟังแล้วไม่มีอารมณ์กรุ่นโกรธ ทว่าประโยคท้ายทำให้เธอขนหัวรุกพิกล
“คุณจะทำอะไรฉัน” น้ำเสียงถามค่อนข้างสั่น
“เดี๋ยวก็รู้...มานี่” ณคุณทำในเรื่องที่พิมรดาไม่คาดคิด ข้อมือเล็กถูกมือใหญ่คว้าจับ ก่อนลากร่างเล็กที่ไม่ได้ตั้งหลักแต่อย่างใด ร่างเธอจึงถูกลากไปกับผืนทราย เขาไม่สนใจว่า เธอจะเจ็บหรือไม่ และไม่สนใจเสียงร้องโอ๊ยเช่นกัน
“ไอ้เพชรพอแล้วมึง กว่ามึงจะลากไปถึงบ้านพัก ตัวพิมถลอกพอดี”
ยศวินรีบห้าม และเป็นคนเดียวที่กล้าห้าม ไข่นุ้ย สมานและเข้ม สามลูกน้องคนสนิทต่างไม่กล้าห้าม เพราะรู้อารมณ์เจ้านายดีกว่า ห้ามยากแล้วอย่าเข้าไปยุ่ง
“เรื่องของกู” เจ้าของเกาะหันมาตะคอกเพื่อนรัก ออกแรงกระชากแขนเธอมากขึ้น “พวกมึงไม่ต้องตามกูมา ถ้าตามมาล่ะก็ กูฆ่าเธอแน่”
คนที่กำลังเดินตามระงับเท้าแทบไม่ทัน ทั้งสี่คนรวมทั้งบัญชารู้ดีว่า อารมณ์ณคุณตอนนี้ พูดจริงทำจริง ทั้งหมดจึงได้แต่มองดูนายหัวจอมเถื่อนลากเชลยสาวไปยังบ้านพัก ที่ไม่รู้ว่าส่งกำลังใจให้ใครดี
“โอ๊ย” พิมรดาร้องเจ็บ ข้างลำตัวเสียดสีไปกับผืนทรายเจ็บไปหมด เกิดความแสบขึ้นมาอีกด้วย เธอจำต้องพยายามลุกขึ้นยืนให้ได้ แต่ก็ยากเพราะณคุณลากเธอแบบไม่หยุดพัก จะยืนได้ก็ต้องล้มลุกคลุกคลานขึ้นใหม่ ทว่าในที่สุดพิมรดาก็ยืนได้ ถูกลากจูงเช่นเดิม
พิมรดามองเส้นทางที่เดินผ่าน มีทั้งต้นไม้ที่เป็นต้นมะพร้าวเสียส่วนใหญ่ โรงเรือนขนาดใหญ่ที่มีโต๊ะไม้วางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ และเหมือนโรงเก็บของแบบโล่งอีกสองหลัง ก่อนที่เขาจะลากเธอไปถึงบ้านพักสองชั้น เมื่อเข้าไปในบ้าน พิมรดายังไม่ได้รับอิสระ ณคุณก้าวเดินต่อไปยังห้องทางด้านซ้ายมือ ก่อนที่เธอจะถูกเหวี่ยงไปบนพื้นห้อง
Chapter9ในทางกลับกัน ถ้าไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคาดคิด พิมรดาอาจไม่รู้สึกอะไร คิดว่าเป็นการชดเชยความผิดที่ตัวเองกระทำ ณคุณถือว่า การลงทัณฑ์นับตั้งแต่วันนี้ คือบทเรียนที่เธอจำไปจนวันตาย เธอต้องเจ็บปวดทั้งทางร่างกายและจิตใจ จนกว่าลูกของเขาถือกำเนิดในตัวเธอ ก่อนณคุณเดินไปห้องพิมรดา เขาเดินไปหยุดยืนหน้าตู้โชว์ หยิบบางอย่างในลิ้นชักออกมา มันคือหลอดเจลหล่อลื่นสำหรับกิจกรรมทางเพศห้องที่พิมรดาใช้หลับนอน ประตูห้องณคุณเปิดประตูห้องอย่างไม่เกรงใจคนในห้องด้วยการใช้เท้าถีบ ซึ่งเขาออกแรงไปเพียงสองครั้ง เหตุผลที่มันเปิดง่ายเป็นเพราะ ที่จับประตูเป็นแบบมือจับขาบัว และล็อคด้วยกลอนประตูธรรมดา เมื่อณคุณรู้ว่า ประตูล็อคจากทางด้านใน ความไม่พอใจพุ่งพรวด เขาไม่คิดเคาะประตูเรียกคนในห้อง แต่กลับใช้เท้ากระแทกประตูสองครั้ง ประตูก็เปิดกว้าง นายหัวสุดโหดเดินเข้าไปในห้อง มองร่างพิมรดาที่หลับสนิทบนฟูก ประกายตาลุกวาวโชติช่วงจากเพลิงแค้นผ้าขาวม้าถูกปลดออกจากกาย มือซ้ายโยนเจลหล่อลื่นลงไปบนฟูก มือขวากุมความเป็นบุรุษเพศ รูดขึ้นลงคล้ายปลุกให้ตื่น น่าแปลกที่ว่า มันตื่นตัวเร็วกว่าปกติมาก ราวกับว่าเตรียมพร้อมสำหรับเกมสวาท เข
Chapter823.30 น. เกาะนพเก้า จ.ตรัง อากาศทางภาคใต้แปรปรวนมาก ในหนึ่งวันอาจมีสองถึงสามฤดู ตลอดทั้งวันอากาศดี แดดเปรี้ยง หากนักท่องเที่ยวต้องการดำน้ำ ถือว่าอากาศเป็นใจมาก แสงแดดจัดผ่านผืนน้ำทะเลทำให้ภาพใต้น้ำเพิ่มความสวยงามมากขึ้น แต่พอตกเย็นฟ้าครึ้ม ตกค่ำฝนตกและลมแรง ฝนตกตั้งแต่หนึ่งทุ่มกว่าจะหยุดก็ราวสามทุ่มกว่า เหมือนมันจะไม่หยุดสนิท มีฟ้าคะนองเป็นช่วงๆ ลมกรรโชกแรงเป็นสัญญาณว่า จะมีฝนตกหนักอีกรอบ แล้วอาจหนักกว่าครั้งแรกด้วยซ้ำไป คนงานบนเกาะต่างพากันเข้านอนในบ้านพักกันหมดเช่นเดียวกับเชลยสาวที่นอนหลับสนิทบนฟูกจากความอ่อนเพลีย โดยมีผ้าห่มกลางเก่ากลางใหม่ทว่าถูกซักอย่างสะอาดคลุมกายไว้ สาเหตุของความอ่อนเพลียเป็นเพราะ ครึ่งวันหลังเที่ยงพิมรดาทำงานตามคำสั่งณคุณ ที่แม้ว่าไม่มาคุมเธอด้วยตัวเองแต่ก็มีตัวแทนคือบัญชา คุมเธอไม่คลาดสายตาเริ่มจากทำความสะอาดภาชนะใช้แล้วในครัว งานที่สองคือไปขุดดินเพื่อเพาะปลูกพืชผักสวนครัวไว้บริโภคภายในไร่ ตอนแรกก็สงสัยว่าบนเกาะแห่งนี้ปลูกผักได้หรือ เธอเคยดูสารคดีเกี่ยวกับเกาะรังนกซึ่งส่วนใหญ่จะมีแต่หินที่เป็นถ้ำไว้สำหรับให้นกนางแอ่นทำรัง พิมรด
Chapter7 ขณะนั่งหิวพิมรดานึกถึงชะตาชีวิตตัวเองไปด้วย มาถึงเกาะวันแรกเธอเกือบตาย ถูกกดหัวให้จมอยู่ในน้ำ ให้เป็นแม่บ้านทำความสะอาด และงดให้อาหาร ทำราวกับว่าเธอไม่มีหัวใจ ไม่มีความรู้สึก คิดไปน้ำตาก็ไหลไป หิวจนแสบท้อง ก๊อก ก๊อก ก๊อก...คนกำลังหิวมองประตูห้อง อึดใจต่อมามันถูกเปิดกว้าง บุรุษสองคนยืนอยู่หน้าห้อง พิมรดารู้จักแค่บัญชา ส่วนอีกคนรูปร่างสูงใหญ่พอๆ กับณคุณ “เธอคงหิวแล้ว ฉันจะพาเธอไปกินข้าว” ยศวินบอกเชลยสาว น้ำเสียงเขาไม่มีความโกรธแค้นกลับนุ่มนวลเป็นมิตร “ฉันเตือนไว้อย่างหนึ่งว่า อย่าทำให้เพชรโกรธมากกว่านี้ เพราะฉันกลัวว่ามันจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ มันยิ่งอยากฆ่าเธอทุกวินาทีด้วย” “ฉันรู้ค่ะ ฉันเข้าใจความเกลียด ความแค้นของคุณเพชร” “ไปกันได้แล้ว ระหว่างทางที่ไปโรงครัว ฉันจะบอกเรื่องที่เธอต้องทำ” พิมรดาลุกเดินตามยศวินกับบัญชาอย่างว่าง่าย ยศวินบอกงานในแต่ละวันที่พิมรดาต้องทำ แต่ละอย่างเป็นเรื่องที่หญิงสาวไม่เคยทำ ทว่าก็ต้องทำไม่เช่นนั้น เธอจะได้รับบทลงโทษจากเจ้าของเกาะที่เวลานี้ขึ้นฝั่งเพื่อจัดการเรื่องด่วน ยศวินจึงทำหน้าที่เป็นผู้
Chapter6เหตุผลที่ณคุณไม่อุทรณ์คำสั่งศาล ให้ทุกคนเข้าใจว่า ทุกอย่างจบลงแล้ว ต่างคนต่างใช้ชีวิต แต่ไม่เลย ณคุณบ่มเพาะไฟแค้น คอยจับตาดูเธออย่างใกล้ชิด รอเวลาเอาคืนอย่างสาสม“คุณพิมอย่าดื้อ อย่าขัดขืนคำสั่งนายหัวนะครับ นายหัวใจดีกับบางคนเท่านั้น สำหรับคนที่นายหัวเกลียด นายหัวฆ่าได้ทุกเมื่อ และจะเดือดร้อนถึงครอบครัวคุณพิมด้วย” บัญชาพูดเชิงเตือน รูดซิปกระเป๋าด้านข้าง หยิบสิ่งหนึ่งออกมา ก่อนยื่นให้เชลยสาวนายหัว “โทรไปหาคุณพ่อครับ แล้วบอกว่าคุณพิมอยากพักใจ เลยมาเที่ยวทะเลแถวภาคใต้แบบไม่มีกำหนดกลับ สบายใจเมื่อไหร่จะกลับเอง ผมเชื่อว่าคุณท่านคงไม่ถามอะไรมากมาย” พิมรดามองมือถือของตนในมือบัญชา ยื่นมือไปรับมันไว้ “นายหัวรอบคอบดีนะ ทำแบบนี้ก็ไม่มีใครสงสัย” “ทุกอย่างเตรียมการไว้ดีครับ ผมก็เช่นกัน” ในส่วนของบัญชา เขาต้องกลับไปทำงานเป็นคนขับรถตามเดิม เพื่อดูความเคลื่อนไหวของบรรพตกับครอบครัว หากถูกซักไซ้ถาม เขาก็มีคำตอบ เป็นคำตอบที่จะไม่มีคำถามตอบกลับมา‘ผมขับรถไปส่งคุณพิมที่สนามบินครับ คุณพิมให้ส่งแค่นั้น แล้วให้ผมกลับบ้านเลยครับ’ เพียงแค่นี้บรรพตก็จะไม่สงสัยกับ
Chapter5“โอ๊ย!” เธอร้องเจ็บ นำมือไปคลำสะโพก เงยหน้ามองณคุณ ชายหน้ายักษ์ที่แยกเขี้ยวใส่ “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” “พามาลงโทษไงล่ะ กฎหมายทำอะไรเธอไม่ได้ ฉันก็เลยจับเธอมาลงโทษในแบบของฉัน” พิมรดากลัวใบหน้าขึงขังเขาไม่พอ เธอยังกลัวคำพูดเขาอีกด้วย “ทั้งที่ฉันอยากฆ่าเธอให้ตายตามเดือนและลูกแก้ว ให้ครอบครัวเธอได้รับรู้ถึงความสูญเสีย แต่ฉันมาคิดๆ ดู ความตายมันไม่ทำให้เธอเจ็บปวด เท่ากับบทเรียนที่ฉันจะมอบให้เธอ” หนาวสั่นทั้งตัว หัวใจสั่นหนักมากขึ้นไปอีก แววตา น้ำเสียงและใบหน้าเข้มขึงของณคุณน่ากลัวมาก ราวกับซาตานหลุดออกมาจากนรก ทว่าเธอกลับเห็นความเจ็บปวดในแววตาคู่นี้ “แล้วคุณจะลงโทษฉันยังไง คุณถึงพอใจ คุณถึงอภัยให้ฉัน”พิมรดาเข้าใจความรู้สึกคนสูญเสีย การจากไปของภรรยาและลูกสร้างความเจ็บปวดให้ณคุณมาก เสมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ เป็นเรื่องไม่คาดฝันไม่ทันตั้งตัว ความโกรธแค้นในตัวคนกระทำย่อมเกิดขึ้น พิมรดารับรู้ถึงพลังนั้น ขนาดเธอยังไม่ให้อภัยตัวเอง แล้วเขาล่ะ จะให้อภัยเธอได้อย่างไร “เธอพูดแบบนี้ ทำให้ฉันคิดว่า เธอยอมทำตามทุกอย่างที่ฉันบอกใช่ไหม” “ไม่ใช่แค่คุณ
Chapter4สองวันต่อมาเสียงเครื่องยนต์เรือและจังหวะการกระแทกของเรือกับผืนน้ำ ส่งผลให้หญิงสาวที่นอนสลบอยู่บนเรือรู้สึกตัว เธอลืมตาขึ้นมาเชื่องช้า มึนหัวเบาๆ ร่างสาวยันตัวลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆ อย่างมึนงง แต่ยังไม่ทันที่เธอได้ทวนความจำดี หรือคิดอ่านสิ่งใด พิมรดารู้สึกราวกับว่าร่างตัวเองลอย ก่อนกระทบกับผืนน้ำในขณะที่เรือกำลังจอดตูม...แคกๆพิมรดาทะลึ่งตัวขึ้นมาเหนือน้ำ เธอสำลักหลายครั้ง ยังไม่ทันได้ลืมตา ศีรษะเธอเหมือนมีบางอย่างกดลงไปใต้น้ำ เธอดิ้นรนพยายามดันร่างให้พ้นน้ำเพื่อหายใจ เพราะเธอเป็นมนุษย์หายใจในน้ำไม่ได้ พิมรดาดึงตัวเองหลายครั้งหลายหน แต่ก็มีบางอย่างกดไว้เช่นเดิม หญิงสาวสำลักน้ำไปแล้วหลายอึก คิดในใจว่า หากเป็นเช่นนี้ต่อไปมีหวังได้วายชีวาตรงนี้แน่ มือเล็กจับสิ่งที่กดอยู่หัว เพิ่งรู้ว่าคือมือใครบางคนที่หมายเอาชีวิต เรี่ยวแรงน้อยนิดออกแรงปัด แต่ไม่เลย มือยังยึดมั่นตามเดิม กดหัวไว้ไม่ปล่อย“ไอ้เพชรพอ ไอ้เพชร เดี๋ยวเธอก็ตายหรอก” ยศวินหรือวินที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องห้าม ไม่ห้ามแค่ปาก ยังจับมือคนกำลังโกรธให้พ้นศีรษะเชลยสาว“เออ กูอยากให้เธอตาย ตายตามเมียกับลูกกู”“ถ้าเธอตาย มึงก็ไม