บทที่6.ผู้ชายอีกคนที่มาช้าไป
“อีกนานไหมว่าเจ้านายของพวกคุณจะเสด็จลงมาจากห้องบรรทม!!” กัน ชยังกูร กระแทกเสียงฉุนเฉียว เขามีเรื่องต้องการพูดคุยกับฟาบริซ แต่ชายหนุ่มเสียเวลาไปเกือบครึ่งวัน ไอ้ฝรั่งขี้นกก็ยังไม่โผล่หัวลงมาจากห้องนอน ไม่รู้ว่ามันติดใจอะไรหนักหนากับห้องนอนตัวเอง ชายหนุ่มเวียนไปหามันที่คาสิโนฝั่งประเทศเพื่อนบ้านหลายครั้ง...หลังจากรู้ข่าวว่าฟาบริชมาเยือนประเทศไทยเพื่อตรวจงานเหมือนเดิม แต่ไอ้คนบ้างานเป็นบ้าเป็นหลังกลับไม่โผล่หัวไป กันจึงต้องบุกมาถึงถิ่น เหยียบรังราชสีห์เป็นครั้งแรก
เดเนียลกรอกตา...เขาอยากจะบอกพ่อนักการเมืองใหญ่ตรงหน้าเสียนัก...อย่าว่าแต่กันเลย ทุกคนในที่นี้ไม่ได้พบหน้าฟาบริซเจ้านายมามากกว่า5 วัน เมื่อเจ้านายหนุ่มเบี้ยวทุกงาน...เขากินนอนอยู่แต่ในห้องกับนางบำเรอวัยละอ่อนที่พึ่งได้มาใหม่ เป็นครั้งแรกที่ฟาบริซทำตัวเช่นนี้ มันสร้างความแปลกใจและเหลือเชื่อให้กับทุกคน
“ผมไม่ทรา
บทที่21.ตอนพิเศษ...ของใบบัวเป็นความสำเร็จที่สร้างความภาคภูมิใจให้กับใบบัว...เกือบสี่ปีที่เธอภาคเพียร โดยมีฟาบริชเป็นคนคอยให้กำลังใจ เธอต้องเรียนหนักกว่าคนอื่นๆ เมื่อเธอต้องเริ่มต้นที่ภาษา แต่ไม่เคยทำให้คนสู้ชีวิตอย่างใบบัวท้อถอย...การเรียนเป็นความใฝ่ฝันสูงสุดของเธอ มันอยู่ในความคิดของใบบัวตลอดเวลา แม้จะมองดูริบหรี่เหลือแสน... ไม่มีอะไรสายไปหากเราขยันและอดทน...และหลังความเพียรพยายาม นั่นคือการประสบความสำเร็จ!! ฟาบริชยืนยิ้ม ในอ้อมแขนของเขามีเด็กชายอายุสามปีกว่าๆ เด็กชายฟาฮาน สายใยระหว่างเขากับใบบัว แม่บรรณการแสนสวย เด็กสาวนัยน์ตาเศร้าสลดเมื่อแรกเห็น...วันนี้หล่อนกลายเป็นภรรยาของเขา เป็นผู้หญิงที่ค่อยๆ แทรกซึมเข้ามานั่งอยู่ในหัวใจ ไม่เคยมีเสียงต่อว่า มีแต่ความอดทนและจำยอม เขาแพ้หล่อน...แพ้ความดีของหล่อนอย่างหมดรูป ไม่เคยคิดฝันว่าตัวเองจะมี ‘ครอบครัว’ ไม่เคยคิดฝัน ว่าตัวเองจะพบเจอกับคำว่า...ความรัก...
ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม เคลื่อนฝ่ามือขยับเคล้นคลึงเนินอกอวบอัด บีบบี้ขยี้ขยำด้วยความเมามัน ลากไล้ปลายนิ้วชี้กรีดตามผิวกายเรียบลื่น ตามผิวเนียนชื้นเหงื่อ ดูดซึมความหอมหวานของทรวงงาม ในขณะที่ร่างกายก็เสียดสีไม่หยุด...เสียงลมหายใจหอบโยนดังกึกก้อง เดเนียลไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน เขาร้อนเป็นไฟ ปานน้ำเดือดคลั่กๆ บนเตา เขาอยากมอบรสรักหวานหอม ให้พิทีเซียได้รู้จัก อยากแนบสนิทกับเธอทุกสัดส่วน จนตัวเองยังรู้สึกตระหนก“แค่เธอคนเดียวเท่านั้นพิชชี่” ชายหนุ่มกระซิบเสียงแหบปร่า หญิงสาวอ้าปากพะงาบๆ เธอไม่ได้ตอบ เพราะกำลังหัวหมุนกับความรัญจวน จนเผลอครางกระเส่าเสียงแห้งๆ ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเสียดเสียว ที่แผ่ซ่านไปตามผิวกาย เธอหรี่ตามองเดเนียล แววตาของพิทีเซียฉ่ำพราวเต็มไปด้วยไอปรารถนา“อย่าทำแบบนี้” แม้จะรู้ว่าไม่มีทางหยุดยั้งเขาได้ แต่พิทีเซียก็ยังพยายามเดเนียลตอบเสียงปร่า “อย่าห้ามฉันเลย...เธอก็รู้นี่ว่าเราควรเป็นแบบนี้ในสักวันหนึ่ง ไม่ใช่วันนี้... ก็ต้องเป็นพรุ่งนี้”อารมณ์หนุ่มกำล
“ปากเสีย!” หญิงสาวแก้เก้อให้ตัวเอง เธอบ่นว่าเขาเบาๆ แล้วจึงรีบลุกขึ้นเพื่อเดินหนี “อ้าว! ยังไม่ตอบ จะรีบไปไหนอีกล่ะ” เดเนียลยิ้มเต็มหน้า เขาตะโกนตามหลัง แล้วจึงเดินตาม “ถามบ้าๆ นี่เวลาเท่าไรแล้ว? ฉันก็ต้องไปทำงานสิ” พิทีเซียตอบ เธอไม่หันกลับมามองด้วยซ้ำ เธอกลัวตัวเองจะเพลี่ยงพล้ำ “เหรอออ...นึกว่ากลัว” ชายหนุ่มหยอด เขาสนุกทุกนาที นึกดีใจที่เจ้านายจับโยนมาหาหญิงสาว ที่สำคัญมันคงถึงเวลาของตัวเองแล้วสินะ... ถึงเวลามีความสุขอย่างแท้จริง กับคนที่ถูกใจ “ทำไมฉันต้องกลัวนายด้วยเหอะ!” มีเสียงเถียงกลับ มุมปากอิ่มเต็มมีรอยยิ้มนิดๆ...เธอมีคู่ปรับฝีมือทัดเทียมกัน จนทำให้มี
บทที่20.บรรณาการแสนหวานพิทิเซียชี้มือไปที่โทรศัพท์ประจำห้อง...มีรายการอาหารพร้อมกับร้านเจ้าประจำที่เธอฝากท้องด้วย เธอไม่มีเวลาจะมาทำกับข้าวกับปลา ไม่มีความเป็นกุลสัตรี เป็นผู้หญิงแกร่งที่ทำงานเป็นหลัก ไม่นิยมอยู่หน้าเตาไฟเดเนียลก็ยังอมลิ้นเหมือนเดิม เขาไม่ได้ตอบ และหญิงสาวก็รีบชิ่งหนี เมื่อมันอันตรายกับตัวเอง เกินกว่าที่จะอยู่ใกล้ๆ หากเขาบ้าเลือดขึ้นมาอีก เธออาจจะเสียมากกว่าจูบ!!หญิงสาวใช้เวลาส่วนตัวในห้องที่ล็อกประตูแน่นหนา เธออาบน้ำและใส่เสื้อผ้าให้รัดกุมกว่าเก่า ไม่เปิดโอกาสให้เดเนียลได้มีโอกาสมองฟรีๆ เหมือนเมื่อเช้าเด็ดขาด...กางเกงวอร์ม เสื้อแขนยาว...แทนชุดนอนสุดหวิว ที่นิยมใส่ก่อนนอน วันนี้พิทีเซียงด เพราะมันไม่ปลอดภัยหากมีเดเนียลอยู่ในห้องหับลับตาคนด้วยเมื่อเปิดประตูห้องนอนออกมา เธอได้กลิ่นหอมๆ ของอาหารมื้อเย็น และกลิ่นนั้นเหมือนกำลังกวักมือเรียกหญิงสาวสูดกลิ่น ไล่ดมตามกลิ่นมา จมูกพะเยิบพะยาบ...จนกระทั่งถึงส่วนครัว...ที่หยากไย่น่าจะเกาะ เพราะเธอไม่เคยเฉียดเข้าใกล้ นอกจากเข้ามาหาน้ำเย็นๆ ดื่มแก้กระหายพิทีเ
บทที่19.พรหมลิขิตเปิดตาฉับ! ดวงตาสบกันจังๆ เขามองต่ำลงมาที่หว่างอกของพิทีเซีย เป็นความสะเพร่าของตัวเองที่โน้มตัวลงใกล้ขนาดนี้ จนเดเนียลมองเพลินไปสิ กับหน้าอกหน้าใจของตัวเองที่แทบจะใส่พานถวายผิวแก้มของพิทีเซียขึ้นสีจัด เธอมองเห็นสายตาวาววับของเดเนียลนั้นจับจ้องอยู่ที่ใด...เธอยืดตัวขึ้น หมุนตัวเดินหนี โดยไม่พูดอะไรอีกเลยปัง!เสียงประตูห้องถูกกระแทกแรงๆ มันปิดงับลงและปิดกันสายตาร้อนแรงของเดเนียลเช่นกัน...“โอ้ย! อยากจะบ้า...ฉันจะต้องทนอยู่ร่วมห้องกับผู้ชายอันตรายแบบนั้นเหรอ?”พิทีเซียกระแทกเสียงพูด มือเธอทุบพวงมาลัยรถยนต์ แทนการกระแทกหน้าเดเนียล ผู้ชายอันตรายที่หล่อล่ำ พอๆ กับกัปตันอเมริกา พระเอกขวัญใจของมวลมหาประชาชนจากทั่วโลก...เดเนียลแพ้คริส อีแวนส์แค่ความดัง นอกนั้นนะเหรอ...พอสูสีกันเชียวแหละ และเธอแพ้ทางเขา เธอควรทำยังไงดี...ควรจะตั้งรับยังไง? ที่จะทำให้ตัวเองปลอดภัยจากภัยคุกคาม ที่มาในรูปร่างของผู้ชายสุดหล่อ...ใบหน้าของพิทีเซียยังคงบึ้งตึง แม้จะถึงเวลาทำงาน...เธอนั่งเหม่อ เมื่อในหัวต
บทที่18.พิเศษ...เดเนียลบอดี้การ์ดหัวใจตายด้าน...“ว้าย! อย่าเข้ามานะ ฉันไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลย...ห้ามนายขยับเข้ามา...อย่างเด็ดขาด!!”เดเนียลกรอกตาขึ้นๆ ลงๆ เขาหรือจะสนเสียงร้องห้าม เมื่อหน้าที่ครั้งนี้ของเขาคือการดูแลอารักขา พิทีเซียอย่างใกล้ชิด ในฐานะบอดี้การ์ดส่วนตัวของหล่อน บอดี้การ์ดที่ถูกอัปเปหิมา...เมื่อฟาบริชเจ้านายไม่ต้องการส่วนเกินชายหนุ่มเดินอาดๆ ไปหาหล่อนอย่างหน้าทน แก้วหูของเขาก็แทบจะแตก!! เพราะเสียงร้องกรี๊ดๆ ของน้องสาวเจ้านาย พิทีเซีย ดีคอร์เนอร์ ไม้เบื่อไม้เมาของเขา ยัยผู้หญิงเรื่องมากสุดพยศ“กรี๊ดดดดดด!!”เจ้าหล่อนกรี๊ดเสียงดังคับห้อง ดวงตาคมเฉี่ยวมองเขาตาลุกโพลง เมื่อเห็นดังนั้น... เดเนียลจึงตัดสินใจกระโจนเข้าใส่...พอถึงตัวหล่อนได้...ก็รีบเอามืออุดปากหล่อนเสียเลย…“เงียบ!” เสียงเหี้ยมและแสนจะดุดัน จากผู้ชายหน้าตาคุ้นๆแต่คิดหรือว่าพิทีเซียจะสิ้นฤทธิ์ง่ายๆ เขี้ยวคมๆ ของหล่อนก็งับลงมาบนฝ่ามือของเขาอย่างไร้ความปราณี ฟันคมๆ นั่นขย้ำลงมา