2.2

“เห็นข้อความแล้วใช่ไหม” เขาคุยกับคนปลายสาย “ตรวจสอบแล้วส่งข้อมูลมาให้พี่ทีนะ เรื่องด่วน”

ทัศกัณฐ์วางสายจากลูกน้องแล้วหมุนตัวกลับขึ้นรถตัวเองบ้างแล้วขับไปยังโรงแรมเพื่อพักผ่อนระหว่างรอให้ลูกน้องส่งข้อมูลมาให้ เขาไม่ได้ตั้งใจจะจับผิดแค่อยากรู้ว่าเจ้าของรถหรูคันนั้นเป็นใคร หากไม่สนิทมากคงไม่กล้าให้น้องสาวเขายืมรถราคาแปดหลักมาขับได้

และที่สำคัญดูเหมือนว่าช่วงนี้ลูกศรใช้แต่ของดีมีราคา ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า นาฬิกา ไหนจะเครื่องประดับต่าง ๆ

ลำพังเงินเดือนลูกศรกับค่าขนมที่เขาโอนให้ใช้ไม่น่าจะพอให้ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายขนาดนั้น หากรูดบัตรเครดิตมีหวังได้ใช้หนี้กันบาน

ถ้าลูกศรจะมีแฟนเขาไม่ว่า เธอโตมากพอและถึงวัยที่จะมีความรักได้แล้ว แค่หากลูกศรจะคบใครก็อยากให้อยู่ในสายตา อย่างน้อยจะได้ช่วยสแกนดูว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นคนแบบไหน นิสัยใจคอเป็นอย่างไรเชื่อถือได้หรือไม่ กลัวน้องสาวเจอคนไม่ดีคนเจ้าชู้จนทำให้เสียใจ เขาไม่อยากเห็นลูกศรร้องไห้

ทศกัณฐ์อาบน้ำเสร็จแล้วเตรียมล้มตัวลงนอนอยากพักสายตาสักงีบแต่ขณะนั้นเองที่มีข้อความส่งเขามา

ทันทีที่เห็นชื่อเจ้าของรถคันที่ว่าทศกัณฐ์ก็หน้าถอดสี และผ่านไปแค่ไม่กี่วินาทีใบหน้าหล่อคมกลับเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธกรุ่นควันแทบออกหูทันที

“ไอ้เหี้ยสิงห์!”

สิงหราช กิตติไพศาลกุล รองประธานบริษัทใหญ่ในเครือวาคิมกรุ๊ป มีธุรกิจโรงแรม รีสอร์ท และธุรกิจอื่น ๆ อีกมากมาย ไม่ว่าจะหน้าตาฐานะหรือชาติตระกูลไม่ติดอะไร แต่ติดอย่างเดียวตรงที่...

ไอ้เวรนี่มันเหี้ย!

สิงหราชเป็นรุ่นน้องเขา อายุน้อยกว่าหนึ่งปี และเป็นน้องชายเพื่อนร่วมรุ่นตอนมัธยมปลายของทศกัณฐ์ นั่นคือพยัคฆินทร์[1]และมันก็เป็นอริกับเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ตนกับสิงหราชคงไม่มีวันญาติดีกันได้ เวลาเจอหน้ากันไม่ว่าจะเป็นสถานที่ไหนก็พร้อมจะมีเรื่องชกต่อยกันทุกครั้งไป แล้วนี่มันจะมายุ่งเกี่ยวกับน้องสาวคนเดียวของเขาทำไม!

ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นรีบกดมือถือโทรหาน้องสาว สามสายผ่านไปลูกศรก็ยังไม่รับคงเพราะขับรถอยู่ แต่นั่นยิ่งทำให้ทศกัณฐ์เดือดดาลจนควันแทบออกหู

เขารีบแต่งเนื้อแต่งตัวลงไปที่รถก่อนจะขับทะยานออกไปในทิศทางที่เป็นหอพักของน้องสาวเท่าที่พอจะจำได้ ปกติไม่ค่อยใส่ใจเพราะคิดว่ายังไงลูกศรก็โตแล้วเลยให้อิสระ จะอยู่ที่ไหน จะเที่ยว จะทำงานอะไรก็ตามใจ คิดแค่ว่าให้เอาชีวิตตัวเองให้รอดปลอดภัยก็พอ

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะชะล่าใจเกินไปหน่อย ถ้าตราบใดที่ลูกศรมีความเกี่ยวข้องกับคนอย่างไอ้สิงหราช น้องสาวของเขาคงไม่ปลอดภัยนัก ไม่ว่าทั้งคู่จะรู้จักกันได้อย่างไรหรือรู้จักกันในสถานะไหนเขาต้องรีบจัดการตัดไฟตั้งแต่ต้นลมให้ไวที่สุด!

ระหว่างบึ่งรถไปทางคอนโดน้องสาวก็มีสายเข้า เขารีบรับสายที่ลูกศรโทรกลับมา

“อัลโหลยายศร!”

[ค่ะพี่ยักษ์ มีอะไรหรือเปล่าคะเห็นโทรมา...] น้องพูดไม่ทันจบพี่ชายก็เอ่ยแทรก

“แกอยู่ที่ไหน”

[ทำมะ...]

“ตอบ!”

[ห้างค่ะ]

ลูกศรไม่เข้าใจว่าพี่ชายเป็นอะไรถึงได้ตะคอกใส่แต่ด้วยเป็นคนสบาย ๆ โกรธง่ายหายเร็วอยู่แล้วเลยไม่ได้คิดอะไร เธอตอบไปตามตรงว่าอยู่ห้างอีกที่ไม่ได้ไกลกันกับที่เพิ่งนัดทานข้าวกับพี่ชายเท่าไหร่ เพราะนัดกับสิงหราชไว้ว่าเขาจะซื้อกระเป๋าใหม่ให้

“รออยู่ที่นั่น อย่าเพิ่งไปไหน”

[พี่ยักษ์มีอะไร...]

ติ๊ด!

“เอ๊า! อะไรของเขาเนี่ย” ลูกศรขมวดคิ้วมุ่นทำหน้างอแล้วถอนหายใจ พูดไม่ทันจบทศกัณฐ์กดตัดสายเสียก่อน

“เป็นอะไรไปครับ” ร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำเห็นหญิงสาวทำหน้าแบบนั้นเลยเอ่ยถามพลางใช้ผ่ามือหนาโอบประคองเอวคอดกิ่วเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

ตั้งแต่ลูกศรเดินมาก็ไม่มีผู้ชายคนไหนในระยะสายตาที่ไม่มองความสวยสะพรั่งของหญิงสาว เธอเพิ่งอายุยี่สิบสามปี อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าก็จะอายุยี่สิบสี่ปี และเป็นช่วงสวยสะพรั่ง

ลูกศรเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ผิวขาว หุ่นดี สูงราวร้อยหกสิบเจ็ดน้ำหนักสี่สิบห้า รอยยิ้มมีเสน่ห์สดใสนัยน์ตาเปล่งประกาย จมูกโด่งตาคมผมยาว เธอเป็นคนสวยจัด จนสามารถเป็นดารานางแบบได้สบายหากจะเป็น

[1] จากเรื่อง ยอดดวงใจนายพยัคฆ์ โดยนามปากกา PURE EVIL