ตอนที่ 14.ขอเพียงแค่ความเห็นใจ/1

ตอนที่ 14.ขอเพียงแค่ความเห็นใจ/1

“เบิกเงินกองกลางไปจ่ายให้พวกโจร ขอเพียงยายมัสปลอดภัย จะต้องเสียเท่าไหร่ฉันก็ยอม”

 คุณยายฝ้ายคำไม่เสียดายเงินสักนิด หากมันแลกกับการได้หลานรักกลับคืนมา

“เงินกองกลางก็เป็นส่วนหนึ่งของมรดกนะคะ คุณแม่จะใช้อำนาจเบิกออกมาใช้เพื่อยายมัสไม่ได้นะคะ แล้วยายป่านล่ะคะ หลานก็มีสิทธิ์ในมรดกเหมือนกัน” แพรพรรณเอาลูกสาวมาอ้าง

“ยายแพร นี่แกอยากช่วยหลานจริงๆ หรือเปล่า ทำไมฮะ เงินแค่นี้มันสำคัญมากกว่าชีวิตยายมัสหรือยังไง”

คนแก่สุดจะทน แผดเสียงใส่ลูกสาวด้วยความโมโห ก่อนจะหอบหายใจแรงจับมือกุมหน้าอกไว้ เมื่อรู้สึกเจ็บแปลบที่ทรวงอกด้านซ้าย

“คุณแพรไม่มีอำนาจเบิกเงินส่วนนี้ครับคุณแม่”

สมเกียรติเกริ่นเข้าเรื่อง สบตากับภรรยาให้ช่วยเสริม

“เงินกองกลางต้องมีลายเซ็นคุณแม่ แล้วในบัญชีก็มีเงินเหลือไม่ถึงยี่สิบล้าน ถ้าพวกโจรมันเรียกมากกว่านั้น อาจจะไม่พอจ่าย” แพรพรรณเริ่มกดดันมารดา

“ทำไมเหลือแค่นั้น เงินรายได้จากค่าเช่าตึก ค่าเช่าแผงในตลาดเดือนๆ นึงเกือบล้าน มันหายไปไหนหมด”

คุณยายฝ้ายคำตกใจกับยอดเงินที่ไม่เพิ่มขึ้น เมื่อตอนที่ท่านบริหารจัดการ เงินเข้าบัญชีทุกเดือนไม่ได้ขาด สะสมได้แต่ละปีเป็นเงินหลายล้าน เพียงไม่กี่ปีให้แพรพรรณดูแล การกลับเงินขาดสภาพคล่อง

“ตอนนี้เศรษฐกิจไม่ดีนี่คะ พวกแม่ค้ามันจ่ายบ้างไม่จ่ายบ้าง พวกค่าเช่าก็พอแค่ใช้จ่ายในบ้าน กับค่ารักษาคุณแม่ เดือนๆ หนึ่งแพรแทบไม่พอจ่าย จะให้เหลือเก็บได้ยังไง”

ข้ออ้างของแพรพรรณทำให้คนฟังกำมือแน่น  แพรพรรณยักยอกรายได้ส่วนกลางเป็นของตัวเอง ไม่พอยังกดขี่ข่มเหงมัสลินเหมือนทาส ท่านนอนติดเตียงทำให้ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรหลานสาวได้ ทำให้แพรพรรณหนักข้อขึ้นทุกวัน

“แกนึกเหรอว่าฉันไม่รู้ว่า แกแอบยักยอกเงินไปเท่าไหร่ ฉันไม่พูดอะไร ไม่ว่าอะไร ก็หวังว่าแกจะละอายมีสำนึกบ้าง ไม่นึกว่าแกจะละโมบเอาเงินไปจนหมด”

คุณยายฝ้ายคำเหลืออดแล้ว ข่าวร้ายของหลานสาวทำให้ท่าน ไม่อาจทนนิ่งเฉยได้อีก

“คุณแม่อย่ามากล่าวหาแพรนะคะ ยายมัสเอาเรื่องบ้าๆ นี่มาเป่าหูคุณแม่หรือคะ”

แพรพรรณหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห เมื่อถูกมารดาดุด่าอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

“ยายมัสหรือจะกล้า ถึงฉันจะเดินไม่ได้ แต่หูตาฉันยังพอมี ช้างตายทั้งตัว เอาใบบัวมาปิดมันไม่มิดหรอกนะยายแพร” ท่านยังคงต่อว่าแพรพรรณ

“แพรทำงานงกๆ คุณแม่ยังไม่เชื่อใจ มากล่าวหาแพร คุณแม่ลำเอียง รักแต่ยายไหม พอยายไหมตาย คุณแม่ก็รักยายมัสมากกว่ายายป่าน หากไม่ล้มเจ็บคุณแม่คงยกมรดกให้ยายมัสไปหมดแล้วใช่ไหมคะ”

แพรพรรณตัดพ้อมารดาด้วยความน้อยใจ ท่านไม่เคยเห็นความดีที่เธอทำ เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็ไม่จำเป็นต้องทำดีอีกแล้ว

“ฉันรักทุกคนเหมือนๆ กัน แกต่างหากล่ะที่อิจฉาริษยา ไม่เคยนึกว่ายายมัสเป็นหลาน หากแกไม่พายายมัสไป หลานคงไม่ถูกโจรจับไป”

คุณยายฝ้ายคำกล่าวโทษแพรพรรณ หากไม่เพราะแพรพรรณขอให้มัสลินลงไปช่วยงาน หลานสาวของท่านคงไม่ถูกโจรจับตัวไป

“คุณแม่โทษแพรหรือคะ ถ้าคุณแม่เห็นว่าแพรเลวนัก แพรก็จะไม่ยุ่งเรื่องยายมัสอีก”

แพรพรรณสะบัดเสียงใส่ ทำท่าทีเหมือนจะปล่อยมัสลินให้ไปตาย ทำเอาคนเป็นแม่แค้นใจจนแทบกระอัก

“แกทำแบบนั้นไม่ได้นะ แกต้องช่วยยายมัส แม่ขอร้องเถอะนะแพร” ท่านอ้อนวอนเพื่อหลานสาว

แพรพรรณหรี่ตามองร่างที่นอนซมบนเตียง สังขารของผู้เป็นมารดาเหมือนขอนไม้ผุพัง หากไม่มีสมบัติก็คงถูกเอาไปทิ้งไว้สถานสงเคราะห์นานแล้ว อดทนดูแลมาก็เพราะยังมีประโยชน์ให้กอบโกย ยามนี้นางกับสามีถูกเจ้าหนี้บังคับจนหลังชนฝา คงต้องเอาสมบัติทั้งหมดมาเป็นของตนเองให้ได้

“จะให้แพรช่วยยายมัสหรือคะ มันก็ขึ้นกับว่าคุณแม่จะยอมทำตามที่แพรขอหรือเปล่า”

“แกจะให้ฉันทำอะไร”

“ก็ไม่ยากหรอกค่ะ แค่ทำพินัยกรรมใหม่ ให้แพรมีชื่อในฐานะคนรับมรดกเพียงคนเดียว”

ข้อเสนอขอแพรพรรณไม่ต่างจากโจรทุบหัวเจ้าทรัพย์ คุณยายฝ้ายคำเจ็บช้ำเหลือเกินกับความเลวของอีกฝ่าย

“แกจะใช้ยายมัสมาบังคับฉันเหรอ” 

ท่านถามเสียงพร่า สั่นไปทั้งตัวด้วยความโกรธ

“คุณแม่จะไม่ทำตามก็ได้นะคะ เก็บมรดกไว้รอยายมัสเถอะค่ะ พวกโจรมันคงไม่ปล่อยยายมัสแน่ ดีไม่ดีอาจจะมีข่มขืนก่อนฆ่า หรือไม่ก็เอาไปขายซ่องแถบชายแดน”

ชะตากรรมของหลานสาวไม่เกินจริงเลย หากโดนโจรร้ายจับตัวไปแบบนั้น มัสลินหน้าตาสวยคงไม่แคล้วถูกพวกโจรข่มเหง ใจของคนเป็นยายจะขาดรอนๆ พยายามไม่คิดภาพตาม แต่ก็อดนึกไม่ได้ แพรพรรณกำลังใช้ความรักที่ท่านมีต่อมัสลินมาเป็นข้อต่อรองกับสมบัติ คนเลวแค่ไหนถึงได้คิดชั่วได้ขนาดนี้ เวรกรรมอันใดทำให้ท่านรับคนประเภทนี้เข้ามาในครอบครัว ให้มันเข้ามาพร่าผลาญทำร้ายลูกหลานของท่าน น้ำตาหยาดหยดไหลรินออกมาจากดวงตาฝ้าฟาง ร่างผอมบางห่อตัวเหมือนจะแหลกสลายต่อหน้าคนใจร้าย ภาพของหลานสาวที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียงส่งยิ้มมาปลอบโยน ในนาทีนั้นคุณยายฝ้ายคำปลดปลงทุกสิ่งได้ จะมีประโยชน์อะไรหากหวงสมบัติไว้แต่เสียมัสลินไป ท่านยินดีสละทุกสิ่งแม้แต่ชีวิตตัวเอง เพื่อแลกกับลมหายใจของหลานรัก

“ไปเรียกทนายประสงค์มา ฉันยอมทุกอย่างขอเพียงแกช่วยยายมัส ช่วยหลานฉันกลับมา”

คำพูดนั้นทำให้สองผัวเมียหันมามองหน้ากันด้วยแววตาเป็นประกายยินดี ในที่สุดคุณยายฝ้ายคำก็ยอมทำตาม สมเกียรติรีบหยิบโทรศัพท์มากดโทรหาทนายทันที

การเปลี่ยนพินัยกรรมฉบับใหม่ เป็นไปตามความต้องการของแพรพรรณ แต่คุณยายฝ้ายคำยังมีข้อแม้บางอย่างสลักท้ายพินัยกรรมไว้

“ทรัพย์สินทั้งหมดจะตกเป็นของคุณแพรพรรณ หลังจากคุณฝ้ายคำสิ้นชีวิตลง แต่คุณแพรพรรณต้องจ่ายเงินเดือนจำนวนห้าหมื่นบาทให้คุณมัสลินทุกเดือน จนกว่าคุณมัสลินจะเสียชีวิต”

“หึ ร้ายกาจจริงๆ นะคะคุณแม่”

แพรพรรณได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความแค้นใจ นึกภาวนาแช่งชักให้ทั้งยายหลานตายตกตามกันไปไวไว นางจะได้ครอบครองทรัพย์สินเพียงผู้เดียว

///

ดวงตะวันในช่วงเวลาเที่ยงสาดส่องลงมาอาบไล้ผืนน้ำสีคราม คนที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นด้วยความมึนงง ค่ำคืนที่ผ่านมาชายหนุ่มทำหน้าที่แทนเจ้าบ่าวของมัสลินทั้งคืน หญิงสาวถูกเขาขืนใจในครั้งแรกที่ห้องเก็บของ ก่อนจะถูกพาขึ้นมายังห้องนอนของเรือยอร์ชลำใหญ่ ซึ้งมีห้องนอนและห้องนั่งเล่น รวมถึงสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เรือลำนี้กริชซื้อต่อมาจากเพื่อนสนิทซึ่งเป็นเจ้าของกิจการรีสอร์ทบนเกาะล้อมรัก

ชายหนุ่มปรนเปรอรสรักให้หญิงสาวในรอบที่สองอย่างอ่อนหวาน ก่อนจะกอดเธอนอนหลับไปพร้อมกัน ใกล้รุ่งกริชก็ปลุกมัสลินด้วยการลักหลับเธออีกหน หญิงสาวตกใจตื่นก็ขัดขืนไม่ได้เสียแล้ว เมื่อร่างหนาพาตัวตนขับเคลื่อนบนกายสาวของเธอ ปั่นป่วน ปลุกเร้าให้เธอคล้อยตามจนตกอยู่วังวนพิศวาส กว่าเขาจะอิ่มเอมเธอก็สิ้นเรี่ยวแรงหลับใหลในอ้อมแขนเขา

“คนเลว...”

มัสลินพลิกตัวออกจากอ้อมแขนของผู้ชายตัวโตใบหน้ารกเรื้อเหมือนมหาโจร อย่างรังเกียจ ร่างกายของเธอแปดเปื้อนเพราะผู้ชายสารเลวคนนี้ ความเกลียดชังพุ่งเข้าสู่ใจพร้อมกับความแค้นเคือง น้ำตาทำท่าจะหยดลงมาด้วยความเจ็บช้ำ หญิงสาวขยับถอยห่างลงจากเตียงมายืนบนพื้น ความเจ็บแปลบปลาบแล่นวาบมากจากส่วนบอบบางที่สุดในร่างกาย ทำเอาเจ้าของร่างงามทรุดลงไปนั่งแปะบนพื้น มองเห็นชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์หล่นกองอยู่ ความอดสูเกิดขึ้นในใจ เมื่อคืนเธอยังเป็นเจ้าสาวของภานุ เพียงช่วงเวลาข้ามคืน ชีวิตพลิกผันให้ตกอยู่อุ้งมือของโจรร้าย ป่านนี้จะมีใครแจ้งข่าวการหายตัวของเธอให้คุณยายทรายหรือยัง หัวใจของคนชราจะห่วงใยหลานสาวคนนี้เพียงใด ท่านจะตกใจจนอาการป่วยทรุดลงหรือเปล่า ร่างกายอ่อนแอของท่านจะทานทนต่อข่าวร้ายนี้ได้ไหม แค่คิดน้ำตาก็หยดรินออกมา