ตอนที่ 15. ขอเพียงแค่ความเห็นใจ/2

ตอนที่ 15. ขอเพียงแค่ความเห็นใจ/2

“คนเลว... ฉันไม่มีวันให้อภัยแก”

มัสลินปาดน้ำตาทิ้งหยิบชุดขาดวิ่นมาสวมปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเอง มองไปรอบๆ กาย ก่อนจะสะดุดกับแจกันใส่ดอกไม้ใบใหญ่ หญิงสาวมองร่างหนาที่นอนหลับบนเตียงด้วยแววตาเกลียดชัง วูบหนึ่งของความคิด ทำให้เธอลุกขึ้นเดินตรงไปยังแจกันใบนั้น คิดจะยกมันขึ้นหวังจะทุ่มแจกันใส่หัวคนเลวที่นอนอยู่

ทว่า... พอมือเอื้อมไปแตะแจกัน ก็ถูกมือหนาจับมือเธอไว้

“รู้นะว่าคิดอะไร”

ใบหน้ารกเรื้อยื่นมากระซิบข้างหู มือน้อยถูกมือหนากว่าบีบไว้แน่น ดวงตาคมกริบของเขาจ้องใบหน้าเธอด้วยแววตาวาววับ บ่งบอกว่าเขารู้ทันความคิดของเธอ

“ปล่อยฉัน...”

มัสลินเชิดหน้าเอ่ยเสียงแข็ง สะบัดมือออกจากมือหนา เบี่ยงหน้าหลบปลายจมูกโด่งงามที่คลอเคลียข้างแก้ม ไรหนวดแข็งสากคายของเขาทิ่มผิวนุ่มของเธอจนเจ็บ ผิวของเธอบางโดนอะไรนิดหน่อยก็มีรอยแดง เมื่อคืนถูกเขาฟัดเฟ้นทั้งคืน รอยจ้ำแดงๆ จึงปรากฏขึ้นบนผิวเนื้อ เจ้าตัวพยายามไม่มองให้เจ็บช้ำใจ

“ยังไม่หายโกรธฉันอีกหรือ”

“ถ้ายอมให้ฉันเอาแจกันทุบหัวแก ฉันอาจจะหายโกรธ” มัสลินโต้กลับ

“หึ ดุจริงเมียใครไม่รู้”

กริชกระตุกยิ้มไม่โกรธกับถ้อยคำนั้น หญิงสาวคงไม่ยอมหายโกรธเขาง่ายๆ แต่ช่างประไร เธอเป็นของเขาแล้วยากอะไรจะกล่อมให้ใจอ่อน ผู้หญิงมากมายที่เคยผ่านไม่ว่าจะดารานางแบบหรือลูกสาวมหาเศรษฐี ล้วนตกอยู่ในบ่วงเสน่ห์ของเขามาแล้วทั้งนั้น แค่ผู้หญิงที่แต่งงานใช้หนี้อย่างเธอ ทำไมเขาจะกำราบไม่ได้

“ฉันไม่ใช่เมียแก...”

คำเรียกขานนั้น ทำให้คนฟังแก้มร้อนวูบด้วยความโกรธปนอับอาย

“ที่เราทำกันทั้งคืน มันเรียกว่าเพื่อนร่วมโลกหรือไง ใครกันที่ร้องขอให้ฉัน...”

 เขาเว้นไว้ไม่เอ่ยต่อ แต่รอยยิ้มกับสายตาแพรวพราวล้อเลียนนั้น ทำให้มัสลินเจ็บใจจนน้ำตาซึม ได้แต่กำมือแน่นจนเล็บจิกเนื้อ เธอตกเป็นเชลยของเขาไม่มีปัญญาช่วยเหลือตัวเองได้ ถูกเขาปลุกปั่นด้วยชั้นเชิงเหนือกว่า จนพ่ายแพ้เขาหมดรูป กลายเป็นเรื่องให้เขาเก็บเอามาล้อเลียนเธอให้อับอาย

“แกไม่มีวันได้ทำอะไรแบบนั้นอีก”

มัสลินเอ่ยเสียงแข็ง มองเลยไปยังด้านหลังของเขา

“แน่ใจเหรอ...”

กริชยิ้มหยัน ขณะเดินเข้ามาหาจ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาเหมือนพยัคฆ์ร้ายมองกวางสาวเนื้อหวาน

“ไม่มีทาง ไม่มีวัน”

มัสลินถอยหลังกรูด ก่อนจะวิ่งหนีเขาออกไปยังระเบียงของห้อง มองแผ่นน้ำสีครามกว้างไกลสุดสายตา หันมามองร่างหนาที่วิ่งตามมา ก่อนจะตัดสินใจในเสี้ยวนาที ปีนขอบกั้นระเบียง แล้วทิ้งตัวลงสู่ผืนน้ำ

ตูม !!!

ร่างน้อยจมดิ่งสู่เบื้องใต้ผืนน้ำ มือสองข้างโอบกอดตัวเองไว้ ปล่อยร่างจมลงไปโดยไม่ขยับกายช่วยเหลือตัวเอง ลมหายใจเฮือกสุดท้ายพรูออกจากปาก ดวงตาคู่สวยหลับลงอย่างปลดปลง ก่อนอนุสติสุดท้ายจะหมดลง ภาพของคุณยายฝ้ายคำวาบเข้ามาในหัว มัสลินสะอื้นในอกพึมพำบอกลาคนที่เธอรักในใจว่า

“ขอโทษนะคะคุณยาย มัสกลับไปหาคุณยายไม่ได้แล้ว...”

เพล๊ง !!!

รูปถ่ายของมัสลินร่วงจากโต๊ะข้างเตียงนอนของคุณยายฝ้ายคำลงไปแตกกระจาย กระชากใจของคนแก่ให้แตกกระจายตาม ร่างที่นอนนิ่งน้ำตาไหลมองกรอบรูปและเศษกระจกด้วยความรู้สึกใจหาย ไม่อยากคิดในแง่ร้าย แต่ลางสังหรณ์บางอย่างมันทำให้คิดเป็นอื่นไม่ได้

“ขอโทษค่ะคุณยาย อาหมี่ซุ่มซ่ามเอง”

เด็กอาหมี่รีบเอ่ยขอโทษ ที่เผลอเอาไม้ขนไก่ปัดรูปร่วงตกพื้น รีบเอาไม้กวาดกับที่ตักผงมาทำความสะอาดเศษแก้ว รูปถูกเอามาวางไว้ข้างเตียงก่อนที่เด็กอาหมี่จะเอาเศษแก้วกับกรอบที่พังไปทิ้งขยะ

“โถ่ ยายมัสของยาย อย่าเป็นอะไรนะลูก”

คนเป็นยายรำพึง หัวใจหวาดหวั่นกับสิ่งที่เกิดขึ้น ภาวนาขอให้หลานรักปลอดภัย ได้แต่หวังว่าแพรพรรณจะช่วยพามัสลินกลับมา ท่านยอมเปลี่ยนพินัยกรรมแล้ว แพรพรรณน่าจะทำตามสัญญา

///

บนตึกใหญ่ แพรพรรณกับสมเกียรติพากันเปิดไวน์ฉลองความสำเร็จในห้องนั่งเล่น หลังจากคุณยายฝ้ายคำยอมเปลี่ยนพินัยกรรมแล้ว

“ไม่คิดว่าวิธีนี้จะได้ผล รู้อย่างนี้ฉันทำแบบนี้มาตั้งนานแล้ว”

“ถึงเราจะชวดสินสอดจากเจ้าสัว แต่เราก็ได้มรดกแทน” สมเกียรติว่า พลางยกแก้วขึ้นดื่มอย่างครึ้มใจ

“นั่นสิ ที่สำคัญถือว่าเราโชคดี ที่เอายายมัสไปแต่งงานแทนลูกป่าน ถ้าลูกป่านถูกจับตัวไป ฉันคงบ้าตายแน่”

แพรพรรณมองว่างานนี้เธอมีแต่ได้มากกว่าเสีย ถึงเจ้าสัวโภคินจะยึดสินสอดคืนไป แต่เธอก็ใช้เรื่องนี้มาบังคับให้มารดาเปลี่ยนพินัยกรรมได้ แถมยังได้อำนาจเบิกจ่ายเงินกองกลางออกมาด้วย

“แล้วเรื่องยายมัส เราจะทำยังไงต่อ”สมเกียรติถามภรรยา

“ก็ปล่อยมันไปสิ ป่านนี้โดนโจรฆ่าข่มขืนไปแล้วมั้ง”

แพรพรรณเอ่ยอย่างไร้น้ำใจ เธอจะเอาเงินสิบห้าล้านไปคืนเจ้าสัว ส่วนมัสลินนั้นจะเป็นจะตายยังไง เธอไม่คิดจะสนใจ อีกฝ่ายโชคร้ายเองไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องเสียเงินทองไปแลกตัวมา

“ถ้าคุณแม่ถามถึงล่ะ” สมเกียรติยังห่วงความรู้สึกของแม่ภรรยา

“ปล่อยให้เวลาผ่านไปสักพัก ค่อยบอกว่ายายมัสถูกโจรฆ่าตายไปแล้ว”

แพรพรรณเลือดเย็นกว่าที่คิด ทำเอาสามีพูดไม่ออก ได้แต่รินไวน์ใส่แก้วยกขึ้นดื่ม ปล่อยให้ภรรยาเป็นผู้นำต่อไป เขาแค่ผู้ตามไม่มีปากเสียงอะไร

หน้าห้อง นางแววแอบลอบฟังสองสามีภรรยาอยู่ สิ่งที่ได้ยินทำให้รู้สึกสงสารคุณยายฝ้ายคำกับมัสลินมาก แพรพรรณกับสามีเลวอย่างหาใครเปรียบไม่ได้ นางถอยออกมาจากตรงนั้นเดินกลับไปนั่งในครัว คิดถึงคุณหนูมัสลินแล้วทำใจไม่ได้ ที่จะเห็นหญิงสาวมีอันเป็นไป

“เอาวะ ถึงไม่มีปัญญาช่วย ก็เอาเรื่องไปบอกคุณเปรมกับคุณปอนด์ก็ยังดี”

นางแววตัดสินใจเดินออกไปที่ตลาด นางตรงไปยังร้านขายขนมของเปรมใจ เมียงมองอยู่ครู่หนึ่งรอจนการขายของซาลง ลูกค้าไม่มีในร้านก็เดินเข้าไปหาเจ้าของร้าน

“อ้าว ป้าแววมาซื้อขนมเหรอครับ” ปรัชญ์ทักทายนางแวว

“ป้า... ป้ามีเรื่องจะคุยกับคุณเปรม” นางแววมองหาเปรมใจ

“แม่อยู่ในครัวครับ ป้าแววนั่งรอตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปเรียกแม่มาให้”

ปรัชญ์หาที่นั่งให้นางแวว แล้วเดินหายเข้าไปในครัว ครู่หนึ่งก็เดินออกมาพร้อมมารดา

“มีอะไรหรือเปล่าพี่แวว”

เปรมใจเดินมานั่งเก้าอี้ตรงข้าม ปรัชย์เดินไปรินน้ำมาวางให้แล้วนั่งลงข้างๆ มารดา

“มีเรื่องไม่ดี...”

นางแววมองสองแม่ลูก ชั่งใจว่าจะเล่ายังไง ก่อนตัดสินใจเล่าทั้งหมดให้ฟัง

“เมื่อคืนคุณนายแพรกลับมา แล้วตอนเช้าก็ไปหาคุณท่าน บอกว่าคุณมัสถูกโจรจับตัวไปเรียกค่าไถ่ นังอาหมี่มันอยู่กับคุณท่านด้วย มันมาเล่าให้ฉันฟัง”

“อะไรนะ!” สองแม่ลูกประสานเสียงอุทานด้วยความตกใจ

“แล้วตอนนี้มัสเป็นยังไงบ้าง แจ้งตำรวจหรือยัง” ปรัชญ์ถามอย่างร้อนใจ

“ป้าไม่รู้อะไรเลย นังอาหมี่มันบอกว่าคุณนายเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณท่าน แล้วก็ขู่คุณท่านว่า ถ้าอยากให้ช่วยคุณมัส ต้องเรียกทนายมาเปลี่ยนพินัยกรรม” นางแววเล่าไปถอนหายใจไป

“เลวจริงๆ” เปรมใจที่ปกติไม่เคยด่าใคร อดไม่ไหว

“แล้วคุณยายยอมไหมครับ”

“ไม่ยอมได้หรือคะ หลานทั้งคนใครจะปล่อยให้เป็นอะไร แต่พอเรียกทนายมาเปลี่ยนพินัยกรรมแล้ว...”

“มีอะไรอีกหรือคะ”

เปรมใจฟังเสียงและเห็นท่าทางของนางแววแล้ว รู้สึกว่ามีอะไรมากกว่านั้น

“เมื่อกี้ ฉันแอบได้ยินคุณนายคุยกับคุณผู้ชาย บอกว่าจะไม่ช่วยคุณมัส จะปล่อยให้โจรมันฆ่าตาย ฮือ... คุณมัสโชคร้ายเหลือเกิน ฉันทนไม่ไหวเลยมาเล่าให้คุณสองคนฟังนี่แหละ” นางแววพูดจบก็น้ำตาไหล ร้องไห้โฮอย่างอัดอั้น