บทที่ 10 กลับไปกับข้า /2

บทที่ 10 กลับไปกับข้า 2

ในช่วงเวลาเดียวกันกับที่อวี้เหวินเทียนหยา กำลังเอ่ยวาจาชักชวนรวี่เยว่ให้กลับไปกับตนอยู่นั้น

ยังมีอีกคนที่กำลังร้อนใจไม่แพ้กัน ฮั่วเฮ่อฉีบดกรามดังกรอด ยามได้ยินถ้อยคำของชินอ๋องแห่งตำหนักเทวาอนธการ

"เจ้ามารสวรรค์นั่นคิดขโมยรวี่เยว่น้อยของข้าไปต่อหน้าต่อตา อย่าได้ฝันไปหน่อยเลย!!" กล่าวจบกำลังทำท่าจะเหินลงมาจากเฉลียง ทว่าถูกอี้หรงงับหลังเข็มขัดไว้เสียก่อน

"อี้หรง ปล่อยข้า! เจ้าจะมาห้ามข้าทำไม เจ้ามารสวรรค์นั่นกำลังจะขโมยรวี่เยว่น้อยของข้าเจ้าไม่เห็นรึ!" ฮั่วเฮ่อฉีดิ้นรนให้พ้นจากการถูกยื้อยุด ทำท่าจะปลดเข็มขัดออก ทว่าถูกเสียงของสหายรักห้ามปราบไว้เสียก่อน

"ฝ่าบาท อย่าได้ทำสิ่งใดที่มันบุ่มบ่ามไปมากกว่านี้เลย ท่านเพิ่งสั่งลูกน้องให้เล่นงานมนุษย์ปางตายแท้ๆ หากสร้างเรื่องแย่งชิงเด็กมนุษย์กับคนของตำหนักเทวาอนธการขึ้นมาอีก ข้าเกรงว่าคนผู้นั้นได้เล่นงานท่านแน่"

"กระหม่อมเห็นด้วยกับสิ่งที่ท่านอี้หรงกล่าวมาพะย่ะค่ะ" หัวหน้าองครักษ์ระดับหยวนอิงของฮั่วเฮ่อฉีประสานมือค้อมศีรษะเอ่ยสนับสนุน

ฮั่วเฮ่อฉีกำหมัดแน่นใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง ยอมหันหลังกลับมานั่งบนเก้าอี้ที่พังไปแถบหนึ่งแต่โดยดี เมื่อเห็นว่าแม่นมของรวี่เยว่ พาร่างเล็กออกไปจากสนามประลองเพื่อกลับบ้าน เขาจึงยอมลุกขึ้นและเตรียมกลับหอโอสถเทพอนันต์เช่นเดียว

ทว่าเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา จึงหันไปสั่งลูกน้องให้ซื้อขนมจากร้านดังของเมือง และนำไปมอบให้รวี่เยว่เพื่อเป็นของปลอบขวัญและแสดงความยินดี

องครักษ์คนหนึ่งของจอมมารเอาแต่ใจ มายืนดักรอคนที่หน้าประตูใหญ่ทางเข้าสำนักกระบี่จันทรา

ครั้นรวี่เยว่และผู้ใหญ่อีกสองคนเห็นว่าเป็นองครักษ์ของฮั่วเฮ่อฉี พวกนางจึงกล่าวทักทายเขานอบน้อม อีกฝ่ายจึงบอกจุดประสงค์ที่ตนมายืนดักรอพวกนาง หนึ่งเค่อต่อมาองครักษ์อีกคนก็หอบกล่องขนมมากมายมาส่งถึงรถม้าของรวี่เยว่

ร่างเล็กมองกล่องขนมตาปริบๆ ไม่เข้าใจว่าไยพี่ชายคนงามถึงต้องทำดีกับนางด้วย หรือว่าแอบใส่ยาเส่นห์ลงไปในขนม เพื่อหลอกล่อพานางกลับไปปล่อยที่ตำหนักอย่างที่เคยกล่าวไว้!

ทว่าครั้นนึกถึงความอำมหิตของอีกฝ่าย ที่ส่งลูกน้องไปสั่งสอนเผยหลงอย่างอหังการ โดยไม่สนใจว่าเผยหลงเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองลวี่เฟิง

รวี่เยว่พลันขนหัวลุก รีบเปลี่ยนใจกล่าวขอบคุณคนมาส่งขนมเสียงสดใสทันที

"ฝากพี่ชายขอบพระทัยองค์ไท่จื่อแทนรวี่เยว่ด้วยนะเจ้าคะ" มีพิษหรือไม่กลับไปนางค่อยขอร้องท่านอาจารย์รองให้ช่วยตรวจสอบพิษให้เอาแล้วกัน ตอนนี้รับขนมไว้ก่อน นางไม่อยากถูกหมายหัวเป็นครั้งที่สองของวัน

เมื่อกลับถึงบ้านรวี่เยว่จึงขอตัวไปอาบน้ำ จากนั้นจึงมานั่งเหม่อริมหน้าต่าง จนเสี่ยวหลานและจวี๋จื่อพากันเป็นห่วง

"รวี่เยว่ เจ้าเป็นอะไรไป ยังกลัวอยู่หรือ" จวี๋จื่อปีนขึ้นมานั่งบนตักของรวี่เยว่ และเริ่มขยับเท้าของมันนวดขาให้ร่างเล็กเพื่อปลอบใจ

"เปล่า ข้าหายกลัวแล้ว เพียงแต่กำลังลังเลอยู่ว่า จะไปตำหนักเทวาอนธการหรือเลือกเป็นศิษย์ของหนึ่งในสี่สำนักใหญ่ดีน่ะ"

คราแรกรวี่เยว่ตั้งใจไว้ว่า จะขอเป็นศิษย์ของสำนักหงสาจันทรา แต่เมื่อได้เห็นอัคคีนิลกาฬของชินอ๋องแห่งตำหนักเทวาอนธการ ทำให้นางเกิดความลังเลขึ้นมา จนมิอาจตัดสินใจในทันที รอปรึกษาท่านอาจารย์เทพทั้งสององค์คืนนี้น่าจะดีกว่า

"ข้าเห็นด้วยกับความคิดนี้ หลายหัวดีกว่าหัวเดียว" เสี่ยวหลานวางดอกไม้ที่เพิ่งไปเก็บมามอบให้รวี่เยว่เป็นกำลังใจ

"ยินดีกับชัยชนะในวันนี้ด้วยนะ"

"ขอบใจพวกเจ้าทั้งสองมากนะที่อยู่เคียงข้างข้าเสมอ" รวี่เยว่ก้มลงจูบหัวของเสี่ยวหลานเบาๆ และอุ้มจวี๋จื่อขึ้นมาจูบพุงไปหลายที

"คิกๆๆๆ จั๊กจี้" เสียงจวี๋จื่อร้อง แง้วๆๆ เสี่ยวหลานส่งเสียง จิ๊บๆๆ อยู่ในห้องของเด็กหญิง

จวนเจ้าเมืองลวี่เฟิง

เผยคังยืนมองบุตรชายคนโตที่บาดเจ็บสาหัสและยังคงสลบไสลไม่ได้สติ จากฝีมือองครักษ์ของฮั่วเฮ่อฉีอย่างแค้นเคือง

หมอที่ทำการรักษาเผยหลงสามารถช่วยชีวิตชายหนุ่มไว้ได้ แต่เมื่อถูกถามว่าพอมีหนทางช่วยเหลือให้เผยหลงกลับเป็นปกติอีกครั้งได้หรือไม่ คำตอบที่ได้รับทำให้ชายวัยกลางคนร่างกายซวนเซ

"เส้นลมปราณทั่วร่างขาดสะบั้น ตันเถียนแตกสลาย ต่อให้เป็นหมอหลวงของราชวงศ์ก็เกรงว่ามิอาจช่วยได้ขอรับ"

'ไม่ตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว นับว่าโชคดีที่องครักษ์ระดับหยวนอิงผู้นั้นแค่สั่งสอนเบาๆ หากไม่ยั้งมือเกรงว่าแม้แต่ศพก็คงไม่เหลือ' หมอชื่อดังประจำเมืองลวี่เฟิงแอบครุ่นคิดในใจขณะที่ก้าวขาออกไปจากห้อง

ฮูหยินของเจ้าเมืองหมดสติไปอีกรอบยามได้ถ้อยคำจากปากของหมอ

"ท่านแม่! ท่านแม่ขอรับ! ฮืออ เป็นเพราะนังเด็กนั่นคนเดียว พี่ใหญ่ถึงต้องตกอยู่ในสภาพนี้ และหากไม่ใช่เพราะนาง ข้าก็ไม่ต้องอับอายผู้คนเยี่ยงนี้ ฮือออ ท่านพ่อต้องจัดการให้ข้ากับพี่ใหญ่นะขอรับ" เผยหู่ตาแดงก่ำ สะอื้นไห้จากความคับแค้นใจ กล่าวโทษรวี่เยว่ว่าเป็นต้นเหตุของเรื่องร้ายทั้งหมด