บทที่ 2

ช่วงเวลาสองเดือนของการฝึกอบรมก่อนเริ่มทำงานผ่านพ้นไปในที่สุด กว่าที่ศศิวลัยจะได้สวมเครื่องแบบพนักงานต้อนรับขึ้นไปดูแลผู้โดยสารบนเครื่องบินก็ต้องผ่านการอบรมหลายขั้นตอน แทบไม่ต่างกับการกลับไปเรียนมหาวิทยาลัยใหม่อีกครั้ง

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องธรรมดาๆ อย่างการอุ่นอาหาร เสิร์ฟเครื่องดื่ม การยิ้มแย้มพูดคุยด้วยมารยาท ไปจนถึงเรื่องที่หญิงสาวเองก็คาดไม่ถึง เช่น การรับผิดชอบความปลอดภัยของผู้โดยสาร การปฐมพยาบาล ทำ CPR ปั๊มหัวใจ ห้ามเลือด การแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าเมื่อพบกับปัญหาจากผู้โดยสาร ต้องเรียนรู้ชนิดของเครื่องบินรุ่นต่างๆ ที่บริษัทมีการใช้งานอยู่ เพื่อให้รู้ถึงตำแหน่งของประตูทางออกและอุปกรณ์ฉุกเฉินต่างๆ หากเกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด เป็นต้น

‘เทรนนี’ หรือพนักงานต้อนรับฝึกหัดจะเริ่มบินครั้งแรกๆ ด้วยเที่ยวบินระยะสั้นอย่างเที่ยวบินภายในประเทศก่อน โดยแต่ละเที่ยวบินจะมีพนักงานเต็มตัวคอยสอนงานอยู่ด้วยหนึ่งถึงสองคน ไม่นับรวมหัวหน้าพนักงานที่เรียกว่า ‘เพอร์เซอร์’ หรือมีระดับผู้จัดการอยู่ด้วยอีกหนึ่งคนเพื่อคอยดูแลในแต่ละเที่ยวบิน ซึ่งในหลายๆ เที่ยวบินก็อาจต้องมี ‘สจ๊วต’ หรือพนักงานต้อนรับผู้โดยสารชายอีกอย่างน้อยหนึ่งคน เพื่ออำนวยความสะดวกในส่วนที่ผู้หญิงทำได้ลำบาก เช่น การยกสัมภาระหนัก การให้บริการพระภิกษุสงฆ์ หรือแม้แต่การควบคุมตัวผู้โดยสารที่เป็นอันตราย

เช่นเดียวกับเที่ยวบินแรกของศศิวลัย เธอถูกจัดให้บริการในเที่ยวบินกรุงเทพฯ-ภูเก็ต ร่วมกับพนักงานรุ่นพี่ในบริษัท ซึ่งหญิงสาวก็รู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะทำตัวไม่ถูกตั้งแต่อยู่ในห้องประชุมลูกเรือ จนกระทั่งขึ้นไปเตรียมตัวตรวจสอบจำนวนสิ่งของสำหรับให้บริการบนเครื่อง โดยไม่ได้สังเกตเลยแม้แต่น้อยว่ามีสายตาสองคู่คอยจับจ้องเธออยู่ด้วยวัตถุประสงค์ที่แตกต่างกันไป

“เป็นยังไงบ้าง” เสียงทุ้มละมุนหูที่ดังขึ้นด้านข้าง ทำให้ศศิวลัยซึ่งกำลังย่อตัวลงนั่งนับกล่องอาหารว่างและจัดวางไว้ในตู้เก็บของชั้นล่างของ ‘ห้องครัว’ ต้องตกใจจนเกือบปล่อยกล่องอาหารเหล่านั้นหลุดมือ

“ผู้จัดการ” เธอหันไปมองหน้าเขาซึ่งควรจะประจำอยู่ด้านหน้าเครื่องด้วยความตื่นตระหนก

“อย่าเรียกกันเต็มยศขนาดนั้นสิ เรียกพี่ว่าพี่ภูเฉยๆ ก็พอแล้ว” ภูรินทร์ ผู้จัดการหนุ่มวัยสามสิบสองยิ้มพราย พลางยกมือข้างหนึ่งลูบต้นแขนเธอเบาๆ “ชื่อศศิวลัยใช่ไหม เราน่ะ...”

“เอ่อ... ค่ะ”

“บินครั้งแรกไม่ต้องเกร็งมากหรอก ทำตัวให้สบายๆ ก็พอ”

“ค่ะ พี่ภูรินทร์...” หญิงสาวอึกอัก พยักหน้ารับคำ

สายตาศศิวลัยเหลือบมองมือที่ยังลูบไล้อยู่อย่างไม่ชอบใจนัก แต่ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา เพราะตัวเองก็เป็นแค่ลูกเรือน้องใหม่ พยายามคิดว่ากิริยาไม่เหมาะสมระหว่างชายหญิงที่ไม่สนิทสนมกันอย่างนี้ เป็นแค่ความบังเอิญเท่านั้น ซึ่งดูเหมือนว่าภูรินทร์เองจะรับรู้ถึงท่าทางอึดอัดของหญิงสาว เขาจึงเปลี่ยนเป็นตบไหล่เธอเป็นเชิงให้กำลังใจ ก่อนจะชักมือกลับไปพร้อมบอกด้วยรอยยิ้ม

“ค่อยๆ เรียนรู้งานจากลดาวัลย์ให้ดีก็แล้วกันนะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกพี่ ไม่ต้องเกรงใจ...”

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะพี่ภู เรื่องในครัวเนี่ยให้ลดาจัดการเองค่ะ พี่ภูกลับไปดูหน้าเครื่องเถอะนะคะ” ยังไม่ทันที่ภูรินทร์จะพูดจบ จู่ๆ อีกเสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมาอย่างนึกรำคาญใจ

ทั้งสองหันไปมองก็เห็นหญิงสาวอีกคนหนึ่ง ผู้ทำหน้าที่เป็น ‘เทรนเนอร์’ ให้แก่น้องใหม่ในเที่ยวบินนี้ กำลังเดินกรีดกรายผ่านประตูม่านซึ่งกั้นระหว่างห้องครัวกับส่วนของที่นั่งผู้โดยสารเข้ามา ด้านหลังของเธอยังมีชายหนุ่มร่างสูงเพรียว ท่าทางสำรวย เดินตามมาด้วยอีกคน

ผู้จัดการหนุ่มยิ้มเจื่อนๆ ไม่ได้ถือสาอะไรกับน้ำเสียงของลดาวัลย์ สองมือขยับสาบเสื้อสูทที่สวมอยู่ให้เข้าที่ ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ศศิวลัยเป็นนัยว่าขอตัวก่อน

“โอเค ถ้าอย่างนั้นก็ฝากลดากับเคิร์กช่วยสอนน้องเขาด้วยก็แล้วกัน” พูดพลางเดินเบี่ยงตัวผ่านคนทั้งคู่ออกไปโดยแทบไม่มองหน้า

“ศศิวลัยใช่ไหม เราชื่อเคิร์กนะ” เกริกสยาม พนักงานต้อนรับหนุ่มหน้าตาเกลี้ยงเกลา ยิ้มให้ขณะแนะนำตัวเองในฐานะเพื่อนร่วมงาน

“เรียกศิว่าศิเฉยๆ ก็ได้ค่ะ พี่เคิร์ก” หญิงสาวยิ้มตอบ

เห็นรอยยิ้มของเทรนนีแล้ว เทรนเนอร์สาวก็ยิ่งรู้สึกขัดหูขัดตาไปกันใหญ่

“เอ้า! มัวแต่แนะนำตัวกันอยู่นั่นแหละค่ะ วันนี้เช็กไอเท็มไม่เสร็จกันพอดี... ที่ให้ขึ้นมาเช็กจำนวนของว่างกับเครื่องดื่มน่ะ เสร็จหรือยังคะ ผู้โดยสารจะบรอดดิงอยู่แล้วนะ...” ลดาวัลย์ทำตาขวาง ถึงจะมีหางเสียงคะขา แต่ไม่ว่าใครฟังคำพูดและน้ำเสียงของเธอก็เข้าใจได้ทันที ว่าเป็นการต่อว่าอย่างไม่ไว้หน้ากันแม้แต่น้อย

ศศิวลัยถึงกับหน้าเสียเมื่อเห็นปฏิกิริยาจากรุ่นพี่ ได้แต่ฝืนตอบไปในฐานะของพนักงานน้องใหม่ที่จำเป็นต้องเชื่อฟังคำสั่ง

“เอ่อ... น้ำอัดลมกระป๋องกับของว่างครบตามลิสต์แล้วค่ะ แต่ถั่วถุงศิยังไม่ได้เริ่มนับเลย กำลังจะรีบจัดการนะคะ พี่ลดา...”

“โอ๊ย! ตายแล้ว งานง่ายๆ แค่นี้จะใช้เวลาเป็นวันเลยใช่ไหมคะ! ไม่ใช่ว่าที่ยังไม่เสร็จก็เพราะว่ามัวแต่อ่อย ’เจอร์ อยู่หรอกนะคะ” เธอหมายถึง ‘อินไฟลต์ เมเนเจอร์’ หรือผู้จัดการนั่นเอง

“ไม่ใช่นะคะ พี่ลดา ศิไม่ได้...” หญิงสาวถึงกับหน้าชาไปวูบหนึ่ง

เกริกสยามเองก็พลอยตะลึงจนตาค้างไปด้วย ใครจะคิดว่าลดาวัลย์กล้าพูดจารุนแรงขนาดนี้กับรุ่นน้องทั้งที่เพิ่งจะร่วมงานด้วยกันเป็นครั้งแรก เขาจึงรีบหาทางคลี่คลายสถานการณ์เท่าที่จะนึกออก

“พี่ลดาไปสแตนด์บายกับพี่ภูหน้าเครื่องเถอะ... เดี๋ยวเคิร์กช่วยเด็กใหม่เช็กของเอง”

รุ่นพี่ของศศิวลัยปรายตามองเธออีกครั้ง เหยียดริมฝีปากน้อยๆ แล้วจึงทำทีเป็นกำชับ

“รีบๆ เข้าก็แล้วกันค่ะ เสร็จแล้วก็พาศศิวลัยออกไปเช็กก๊อบปี้หนังสือพิมพ์ด้วยนะคะ” พูดจบก็หยิบตลับแป้งชาแนลออกมาจากกระเป๋าถือยี่ห้อเดียวกัน ก่อนจะเปิดเพื่อส่องกระจกสำรวจใบหน้าตัวเองอย่างละเอียดถี่ถ้วน

ลดาวัลย์ค่อยๆ กรีดปลายนิ้วเช็ดรอยลิปสติกสีแดงสดที่เลยขอบริมฝีปากออกมาเล็กน้อย จากนั้นจึงยกพัฟฟ์เนื้อเนียนละเอียดที่วางอยู่ในตลับขึ้นมากดเบาๆ เพื่อกลบรอยเปื้อนของลิปสติกอีกสองสามครั้ง เมื่อมั่นใจว่าใบหน้าของเธอสวยสมบูรณ์แบบแล้ว พนักงานต้อนรับสาวรุ่นพี่ก็เก็บอุปกรณ์เสริมความงามใส่คืนลงในกระเป๋า เดินเชิดหน้าออกไปจากห้องครัวทันที