Semua Bab ทาสบำเรอราชนิกุล: Bab 1 - Bab 10

หลังจากรถลิมูซีนสีขาววิ่งเข้ามาจอดสนิทหน้าอาคารผู้โดยสารอากาศยานส่วนบุคคล ของท่าอากาศยาน อัล อัคดาห์ สนามบินแห่งชาติรัฐสุลต่าน บาลาห์ จาเบลุซ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีน้ำเงินก็เปิดประตูด้านหลังก้าวลงมาก่อน ในขณะที่มือข้างหนึ่งยังจับข้อมือหญิงสาวอีกคนเอาไว้แน่น ร่างเพรียวบางในชุดราตรียาวจึงจำเป็นต้องรีบขยับตัวตามเขาลงจากรถ ก่อนจะถูกอีกฝ่ายเดินกึ่งลากกึ่งจูงเข้าไปภายในตัวอาคารทันทีที่เสร็จสิ้นงานเลี้ยงมงคลสมรสของเจ้าชายโฮร์มุซ บิน ฮาเร็บ อัล อลาวี ผู้เป็นเพื่อนสนิทเมื่อเกือบครึ่งชั่วโมงก่อน หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์ก็ตัดสินใจพาเชลยสาวของเขาเข้าไปอำลาเจ้าภาพ แล้วปลีกตัวมาเพื่อจะขึ้นเครื่องบินเดินทางออกจากประเทศอย่างกะทันหัน“ถึง ตม.แล้วก็ปล่อยมือฉันซะทีเถอะค่ะ ฉันเจ็บจะแย่อยู่แล้วนะ” หญิงสาวพูดไม่เต็มเสียง ตาก็เหลียวมองไปรอบๆ ตัวด้วยความรู้สึกกระดากใจมากกว่าจะรู้สึกอย่างอื่น เพราะถึงแม้ว่าเธอจะมีอาชีพเป็นแอร์โฮสเตสก็จริง แต่ก็ไม่เคยเดินเข้าออกสนามบินในชุดราตรีที่ปักเลื่อมระยิบระยับไปทั้งตัวอย่างนี้“ปล่อยไม่ได้ ผู้หญิงดื้อด้านอย่างคุณเผลอเป็นต้องหาโอกาสหนี ผมไม่มีเวลาไปไล่ตามหรอก” บอ

ช่วงเวลาสองเดือนของการฝึกอบรมก่อนเริ่มทำงานผ่านพ้นไปในที่สุด กว่าที่ศศิวลัยจะได้สวมเครื่องแบบพนักงานต้อนรับขึ้นไปดูแลผู้โดยสารบนเครื่องบินก็ต้องผ่านการอบรมหลายขั้นตอน แทบไม่ต่างกับการกลับไปเรียนมหาวิทยาลัยใหม่อีกครั้งไม่ว่าจะเป็นเรื่องธรรมดาๆ อย่างการอุ่นอาหาร เสิร์ฟเครื่องดื่ม การยิ้มแย้มพูดคุยด้วยมารยาท ไปจนถึงเรื่องที่หญิงสาวเองก็คาดไม่ถึง เช่น การรับผิดชอบความปลอดภัยของผู้โดยสาร การปฐมพยาบาล ทำ CPR ปั๊มหัวใจ ห้ามเลือด การแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าเมื่อพบกับปัญหาจากผู้โดยสาร ต้องเรียนรู้ชนิดของเครื่องบินรุ่นต่างๆ ที่บริษัทมีการใช้งานอยู่ เพื่อให้รู้ถึงตำแหน่งของประตูทางออกและอุปกรณ์ฉุกเฉินต่างๆ หากเกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด เป็นต้น‘เทรนนี’ หรือพนักงานต้อนรับฝึกหัดจะเริ่มบินครั้งแรกๆ ด้วยเที่ยวบินระยะสั้นอย่างเที่ยวบินภายในประเทศก่อน โดยแต่ละเที่ยวบินจะมีพนักงานเต็มตัวคอยสอนงานอยู่ด้วยหนึ่งถึงสองคน ไม่นับรวมหัวหน้าพนักงานที่เรียกว่า ‘เพอร์เซอร์’ หรือมีระดับผู้จัดการอยู่ด้วยอีกหนึ่งคนเพื่อคอยดูแลในแต่ละเที่ยวบิน ซึ่งในหลายๆ เที่ยวบินก็อาจต้องมี ‘สจ๊วต’ หรือพนักงานต้อนรับผู้โดยสารชายอี

ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทพอดีตัว ก้าวผ่านประตูอัตโนมัติเข้ามาภายในอาคารผู้โดยสารขาเข้าอย่างเชื่องช้า แต่ก็มีจังหวะจะโคนที่น่ามองอย่างบอกไม่ถูก ราวกับทุกย่างก้าวผ่านการคิดคำนวณมาอย่างดีโดยผู้เชี่ยวชาญด้านการให้คำปรึกษาด้านบุคลิกภาพด้วยความสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ไหล่กว้างสมส่วน และเรือนร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อภายใต้เสื้อผ้าที่ตัดเย็บอย่างประณีต ทั้งใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติ รับกับจมูกโด่งเป็นสัน ผมสีเข้มที่ถูกจัดแต่งอย่างเป็นระเบียบ และดวงตาคู่คมที่ทอประกายฉลาดเฉลียว จึงไม่น่าแปลกใจที่การปรากฏตัวของเขาจะเรียกสายตาของผู้คนให้หันไปมองราวกับเป็นซูเปอร์สตาร์ผู้โด่งดังคนหนึ่งหากเป็นบุคคลอื่นก็อาจจะรู้สึกยินดีที่รู้ว่าตัวเองตกเป็นเป้าสายตา โดยเฉพาะจากบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ที่ต้องหันมองตามเขาอย่างลืมตัว แต่สำหรับ หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์ โขมพัสตร์ แล้ว เขากลับรู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่มีความจำเป็นต้องปรากฏตัวในที่สาธารณะคุณชายหนุ่มอาจจะไม่ได้เป็นที่รู้จักในวงกว้างของคนทั่วไปก็จริงอยู่ หากในแวดวงธุรกิจและวงสังคมชั้นสูงนั้น เขานับได้ว่าเป็นนักธุรกิจหนุ่มผู้มีชื่อเสียง และเป็นที่กล่าวขวัญถึงในร

“นายจะบ้าหรือเปล่าวะ กับอีแค่กรอกเอกสารคนเข้าเมืองก็ต้องทำให้มันเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตด้วย” เสียงบ่นเป็นภาษาอังกฤษดังลอดออกมาจากประตูอัตโนมัติที่กำลังเปิดออก พร้อมๆ กับร่างชายหนุ่มก้าวออกมายังลานจอดรถ“ก็แค่กรอกเอกสาร ทำไมจะต้องวุ่นวายนักล่ะ ฉันก็อุตส่าห์ให้คนของฉันกรอกแทนให้แล้ว ไอ้ ตม.นั่นยังจะบังคับให้ฉันเซ็นบ้าบออะไรอีกก็ไม่รู้” ชายหนุ่มในชุดสูทอีกคนที่ก้าวตามออกมาพูดโต้ตอบหากมองไกลๆ แล้ว ทั้งคู่มีขนาดรูปร่างไม่ต่างกันนัก จะผิดกันอยู่บ้างก็ตรงที่ฝ่ายแรกมีรูปหน้าเรียวยาวและผิวพรรณขาวละเอียด ตัดกับผมและคิ้วคมเข้มสีดำสนิทจนสามารถเห็นเด่นชัด ส่วนเค้าโครงใบหน้าของอีกฝ่ายกลับมีเหลี่ยมมุมดูคมสันสมชายชาตรี ผิวสีแทนช่วยเน้นให้เห็นถึงบุคลิกองอาจอย่างชาวทะเลทราย เรือนผมหยักศกเป็นสีน้ำตาลเข้มถูกซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าโพกศีรษะสีขาวที่เรียกว่ากุตราห์ตามวัฒนธรรมประจำชาติ“มันเป็นคอมมอนเซนส์ไม่ใช่เหรอวะ ลายเซ็นของใครก็ของคนนั้นสิ นายจะให้คนอื่นเซ็นแทนได้ยังไงกัน” เพื่อนชาวไทยหันไปแย้งคนที่ยังมีอาการหงุดหงิดไม่หาย“ไร้สาระ! ฉันเป็นถึงเจ้าชายของจาเบลุซนะโว้ย ทำไมจะต้องให้ทำอะไรจุกจิกพวกนี้ด้วยตัวเองด้ว

ประตูรั้วไม้สภาพเก่าคร่ำคร่าตามอายุขัยกว่าห้าสิบปี ถูกผลักให้เปิดออกช้าๆ ด้วยความทุลักทุเล เสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดของมันเรียกความสนใจจากหญิงร่างท้วมวัยกลางคน ให้ชะโงกหน้าออกมามองจากเงารกครึ้มของต้นน้อยหน่าข้างบ้านเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังปิดประตูบานเก่ากลับเข้าที่เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว เธอก็รีบวางไม้กวาดทางมะพร้าวแบบมีด้ามจับ พิงเข้ากับรั้วอิฐบล็อกข้างบ้านที่เต็มไปด้วยคราบตะไคร่ ละมือจากการกวาดใบไม้ แล้วเดินตรงเข้าไปหาอีกฝ่ายด้วยสีหน้าประหลาดใจพอได้เห็นแสงไฟจากท้ายรถสปอร์ตสีแดงที่ค่อยๆ ทิ้งห่างไปจากถนนหน้าบ้าน พร้อมกับเสียงคำรามกระหึ่มของท่อไอเสียที่ถูกดัดแปลงตามสไตล์รถแต่ง ก็ทำให้ใบหน้าอวบอิ่มแปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้ง ดูไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก“อ้าว แม่เองเหรอคะ... ทำไมค่ำมืดขนาดนี้แล้วยังออกมายืนอยู่นอกบ้านอีก ศิหันไปเกือบจะสะดุ้งตกใจอยู่แล้วเชียว” ศศิวลัยร้องทักเมื่อมองเห็นมารดากำลังก้าวเข้ามาหา“ก็ใบน้อยหน่ามันกองรกอยู่บนพื้นตั้งขนาดนั้น จะให้แม่ทนเห็นได้ยังไงล่ะ ก็ไหนลูกรับปากเอาไว้ว่าจะกวาดให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่ใช่เหรอ จนป่านนี้ยังไม่ทำซักที แม่ก็ต้องลงมือจัดการเองน่ะสิ” เค้าหน้าที่ยังค