บทที่ 8

ประตูรั้วไม้สภาพเก่าคร่ำคร่าตามอายุขัยกว่าห้าสิบปี ถูกผลักให้เปิดออกช้าๆ ด้วยความทุลักทุเล เสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดของมันเรียกความสนใจจากหญิงร่างท้วมวัยกลางคน ให้ชะโงกหน้าออกมามองจากเงารกครึ้มของต้นน้อยหน่าข้างบ้าน

เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังปิดประตูบานเก่ากลับเข้าที่เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว เธอก็รีบวางไม้กวาดทางมะพร้าวแบบมีด้ามจับ พิงเข้ากับรั้วอิฐบล็อกข้างบ้านที่เต็มไปด้วยคราบตะไคร่ ละมือจากการกวาดใบไม้ แล้วเดินตรงเข้าไปหาอีกฝ่ายด้วยสีหน้าประหลาดใจ

พอได้เห็นแสงไฟจากท้ายรถสปอร์ตสีแดงที่ค่อยๆ ทิ้งห่างไปจากถนนหน้าบ้าน พร้อมกับเสียงคำรามกระหึ่มของท่อไอเสียที่ถูกดัดแปลงตามสไตล์รถแต่ง ก็ทำให้ใบหน้าอวบอิ่มแปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้ง ดูไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก

“อ้าว แม่เองเหรอคะ... ทำไมค่ำมืดขนาดนี้แล้วยังออกมายืนอยู่นอกบ้านอีก ศิหันไปเกือบจะสะดุ้งตกใจอยู่แล้วเชียว” ศศิวลัยร้องทักเมื่อมองเห็นมารดากำลังก้าวเข้ามาหา

“ก็ใบน้อยหน่ามันกองรกอยู่บนพื้นตั้งขนาดนั้น จะให้แม่ทนเห็นได้ยังไงล่ะ ก็ไหนลูกรับปากเอาไว้ว่าจะกวาดให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่ใช่เหรอ จนป่านนี้ยังไม่ทำซักที แม่ก็ต้องลงมือจัดการเองน่ะสิ” เค้าหน้าที่ยังคงความงดงามสมวัยหันมามองอย่างนึกตำหนิ “แล้วนั่นรถของใครที่ไหนกันล่ะ ที่ขับมาส่งเราน่ะ”

“อ๋อ รุ่นพี่ที่บริษัทน่ะค่ะ พอดีตอนที่เขาขับผ่าน บังเอิญเห็นศิกำลังยืนรอรถอยู่ที่สนามบิน ก็เลยอาสาพามาส่งค่ะ”

ได้ยินดังนั้น พรนภาก็ส่ายหน้าด้วยความเอือมระอาแทบจะทันที ปากก็บ่นพึมพำไปพลาง ขณะทำท่าจะหมุนตัวกลับไปเพื่อทำงานที่ค้างคาอยู่

“เด็กสมัยนี้ไม่มีมารยาทเอาซะเลย มาถึงเรือนถึงบ้านคนอื่นแล้ว แทนที่จะแวะลงมาทักทายผู้ใหญ่ ทำตัวลับๆ ล่อๆ ไม่น่าดูเอาเสียเลย...”

อันที่จริงพรนภารู้สึกไม่พอใจกับเสียงรบกวนจากท่อไอเสียรถเมื่อสักครู่มากกว่าเรื่องมารยาทที่อ้างออกไปเสียอีก เพราะกลัวว่ามันจะสร้างความรำคาญให้เพื่อนบ้าน จนกลายเป็นการทะเลาะเบาะแว้ง หรือพูดจาโต้แย้งกันในภายหลัง

“แหม แม่ก็... เขาคงเห็นว่าค่ำแล้ว เลยไม่อยากรบกวนมากกว่าค่ะ พี่เขาก็อุตส่าห์มีน้ำใจมาส่งศิถึงบ้านแล้ว แม่อย่าไปว่าเขาเลยนะคะ...” หญิงสาวทำเสียอ่อย พยายามพูดแก้ต่างให้ภูรินทร์

ถึงใจหนึ่งจะยังนึกหวาดระแวงในพฤติกรรมของชายหนุ่มอยู่ไม่น้อย แต่เขาอุตส่าห์ใช้เวลาตั้งสองชั่วโมงกว่า ฝ่าการจราจรในช่วงหัวค่ำเพื่อพาเธอมาส่งถึงบ้าน มันทำให้หญิงสาวอดที่จะเห็นใจเขากับการถูกมารดาตำหนิไม่ได้

“อุ๊ย! พอก่อนเถอะค่ะ แม่ไม่ต้องทำแล้ว ให้ศิเป็นคนกวาดเอง ส่วนแม่ก็เข้าไปนั่งดูโทรทัศน์เป็นเพื่อนคุณยายข้างในบ้านดีกว่า”

เมื่อเห็นผู้เป็นแม่หยิบไม้กวาดขึ้นมาตั้งท่าจะกวาดใบไม้ต่อ เธอก็วิ่งตามไปติดๆ แล้วคว้าเอาไม้กวาดอันดังกล่าวมาถือไว้เสียเอง

“เอ้า ตามใจ... แล้วนี่กินข้าวกินปลามาหรือยังล่ะ แม่จะได้ไปอุ่นกับข้าวเอาไว้ให้”

“ศิกินที่สนามบินแล้วล่ะค่ะ แม่ไม่ต้องลำบากหรอกนะคะ ไปนั่งพักผ่อนสบายๆ ก็พอ” เธอหันไปยิ้มยิงฟัน ทำหน้าเป็นกับพรนภา

“อือๆ... ถ้าอย่างนั้นก็รีบกวาดให้เสร็จๆ ไปซักทีเถอะ แม่ขัดหูขัดตามาทั้งวันแล้ว ลูกเองก็จะได้อาบน้ำอาบท่าเข้านอน นี่เกือบจะสามทุ่มอยู่แล้ว...” มารดากำชับ ก่อนจะยื่นมือออกไปแล้วพูดต่อ “ส่งของมาให้แม่สิ... เดี๋ยวแม่ถือเข้าไปให้ จะได้ไม่เกะกะ”

“ค่ะแม่” หญิงสาวตอบพลางรีบทำตามคำสั่ง

“งั้นแม่จะเข้าไปหาคุณยายล่ะนะ”

รับเอ่ากระเป๋าสะพายใบเก่าจากมือบุตรสาวมาถือแล้ว ผู้เป็นแม่ก็เดินกลับไปที่ประตูมุ้งลวดหน้าบ้านโดยไม่รอฟังคำตอบ จึงไม่ทันได้เห็นสีหน้าของศศิวลัยที่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกอยู่ด้านหลัง

โชคดีจริงๆ ที่พรนภาไม่ได้ซักไซ้ว่าคนที่ขับรถมาส่งเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ไม่อย่างนั้นเธอคงถูกอีกฝ่ายตำหนิมากกว่านี้อย่างแน่นอน

ก็ไม่ใช่ว่ามารดาของศศิวลัยจะกีดกันเรื่องการคบหากับผู้ชายหรอกนะ เพราะดูเธอเองจะกังวลเรื่องที่บุตรสาวไม่เคยมีคนรักเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ เสียด้วยซ้ำ เพียงแต่คนที่จะคบกับหญิงสาวได้ จำเป็นต้องเข้าตามตรอกออกตามประตูเท่านั้น

ไม่ว่าจะเป็นแค่รุ่นพี่ เป็นแค่เพื่อน หรือเป็นมากกว่าเพื่อน ถ้านึกจะคบหากันก็จะต้องพาตัวมาแนะนำให้ที่บ้านรู้จักหน้าค่าตากันเสียก่อน เพราะฉะนั้น เรื่องนั่งรถมาด้วยกันสองต่อสองในเวลามืดค่ำอย่างนี้น่ะหรือ หากรู้ถึงหูพรนภาเมื่อไร ศศิวลัยคงต้องทนนั่งฟังเทศนากัณฑ์ใหญ่ ไม่ได้หลับได้นอนเป็นแน่

หญิงสาวใช้เวลาสองสามนาที รีบกวาดใบไม้บนพื้นหญ้าบริเวณใต้ต้นน้อยหน่าให้กองรวมกันอย่างลวกๆ จากนั้นก็นำไม้กวาดไปวางพิงเอาไว้ที่ข้างถังขยะข้างบ้าน ก่อนจะก้าวเร็วๆ ตามผู้เป็นแม่ไป โดยไม่ลืมที่จะถอนหายใจช้าๆ อีกครั้งกับการรอดตัวไปได้อย่างเฉียดฉิวในครั้งนี้