บทที่ 7

ศศิวลัยกอดกระเป๋าสะพายไว้แนบอก เดินเก้ๆ กังๆ ไปยังป้ายจอดชัตเติลบัสด้านหน้าอาคารผู้โดยสารภายในประเทศ เพื่อรอเดินทางกลับบ้านด้วยรถสวัสดิการของทางบริษัท ในใจยังรู้สึกอับอายกับเหตุการณ์เมื่อสิบกว่านาทีก่อนไม่หาย

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมผู้ชายยังติดตัวเธอมาด้วย...

นึกถึงรูปร่างหน้าตาอันหล่อเหลาของชายหนุ่มแปลกหน้าและอ้อมแขนที่ช่วยประคองไม่ให้เธอต้องหกคะเมนลงไปกับพื้นแล้ว ใบหน้าหญิงสาวก็ร้อนวูบวาบไปถึงใบหู

ถ้าไม่นับช่วงเวลารับน้องในมหาวิทยาลัยแล้ว นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้ที่เธอมีโอกาสใกล้ชิดกับคนต่างเพศ แล้วก็เป็นครั้งแรกอีกเช่นกัน ที่เธอเก็บเอาเรื่องผู้ชายมาครุ่นคิด

ยืนเหม่อลอยอยู่อย่างนั้นเพียงครู่เดียว ภาพกระป๋องแป้งกลิ้งโค่โร่ กับผ้าอนามัยเจ้ากรรมก็ลอยกลับเข้ามาในสมอง แก้มขาวนวลเนียนกลายเป็นสีแดงระเรื่อในทันที

“บ้าจริงเชียว... ทำไมต้องนึกถึงแต่เรื่องน่าอายอย่างนั้นด้วยนะ” ศศิวลัยครางกับตัวเองเสียงอ่อย ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่าเพราะการที่หญิงสาวมัวแต่หันไปมองคนอื่นจะทำให้ตัวเองต้องประสบกับเรื่องน่าขายหน้าขนาดนี้

แต่คิดแล้วก็แปลก ถ้าไม่อุปาทานไปเองล่ะก็ เธอมั่นใจว่าผู้หญิงที่เดินควงแขนอยู่กับชายหนุ่มท่าทางเหมือนนักธุรกิจอีกฝั่งของอาคารนั้น มีใบหน้าคล้ายคลึงกับเธอมาก...

แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร เพราะนอกจากผู้เป็นแม่และยายแล้ว เธอก็ไม่มีญาติพี่น้องคนอื่นๆ เหลืออยู่อีกแม้แต่คนเดียว

“วันนี้เจอแต่เรื่องพิลึกๆ...” หญิงสาวบ่นพึมพำพลางส่ายหน้าไปมา

ทันใดนั้นศศิวลัยต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงแตรรถดังขึ้นใกล้ๆ ตัว พอหันไปมองก็พบว่าต้นเสียงมาจากรถสปอร์ตญี่ปุ่นสีแดงสดที่กำลังชะลอจอดริมฟุตปาธด้านหน้า ขณะที่ยืนจ้องอย่างงงงันอยู่นั้น กระจกไฟฟ้าติดฟิล์มมืดสนิทก็เลื่อนลงอย่างรวดเร็ว มองเห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่ชะเง้อมองมาทั้งรอยยิ้ม

“ผู้จัดการ เอ่อ... พี่ภูรินทร์...”

“มายืนทำอะไรที่นี่ล่ะครับ ศิ” ที่แท้คนที่กำลังเปิดกระจกรถเพื่อทักทายเธอก็คือภูรินทร์ ผู้จัดการประจำเที่ยวบินวันนี้นั่นเอง

“ศิกำลังยืนรอรถบริษัทอยู่น่ะค่ะ”

“พี่ก็นึกว่าศิมารถส่วนตัวซะอีก” เขาขมวดคิ้วน้อยๆ ทั้งที่ยังยิ้มให้เธออยู่

“ศิเพิ่งจะจบออกมาทำงาน ยังไม่มีปัญญาซื้อรถหรอกค่ะ” เธอหัวเราะแหะๆ บอกกับเขาตามตรง แม้ในใจจะนึกกังวลกับคำเตือนของเพื่อนสจ๊วตหนุ่มเกี่ยวกับเรื่องความเจ้าชู้ของภูรินทร์ แต่ศศิวลัยก็จำเป็นต้องยิ้มให้เขาตามมารยาท

“ถ้าอย่างนั้นก็ขึ้นรถมาเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง”

“ขอบพระคุณมากค่ะพี่ภูรินทร์ แต่นี่ก็เย็นมากแล้ว ศิเกรงใจ... ศิขึ้นรถแค่ต่อเดียว ไม่ลำบากหรอกค่ะ...”

“ขึ้นมาเถอะน่า พี่ไม่พาไปขายหรอก” ชายหนุ่มรุ่นพี่ยังคะยั้นคะยอ

“เอ่อ...” แม้จะไม่เต็มใจ แต่หากเธอยังดื้อรั้นปฏิเสธคำชวนของเขาต่อไป จะกลายเป็นการแสดงความรังเกียจเสียมากกว่า เพราะถึงอย่างไรภูรินทร์ก็มีตำแหน่งระดับหัวหน้า เธอไม่อยากมีปัญหาต่อไปในอนาคตจึงจำเป็นต้องตอบออกไป “ถ้า... พี่ภูรินทร์ยืนยันจะไปส่งจริงๆ ศิก็ขอรบกวนด้วยนะคะ” ลอบระบายลมหายใจขณะก้าวเข้าไปหา ชายหนุ่มก็รีบเอื้อมมือเปิดประตูให้จากด้านในโดยไม่รีรอ

อันที่จริงภูรินทร์ก็ไม่ได้มีท่าทีน่าหวาดกลัวสักนิด เขาเป็นคนที่พูดจาสุภาพน่าฟัง แถมยังหน้าตาดี บุคลิกดี ถ้าพวกผู้หญิงในบริษัทจะพากันชอบเขาก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลก แต่เธอแค่อาศัยรถเขากลับบ้านครั้งเดียว ไม่ได้คิดอะไรด้วยสักหน่อย ถ้าเธอไม่เออออไปด้วยก็คงไม่มีอันตรายอะไรหรอกกระมัง... หญิงสาวพยายามปลอบตัวเอง

หลังจากก้าวขึ้นไปนั่งบนที่นั่งข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว ศศิวลัยก็ค่อยๆ ปิดประตูรถอย่างประหม่า กลิ่นเบาะหนังใหม่เอี่ยมโชยเข้าจมูก ยิ่งทำให้เธอรู้สึกอึดอัดและเวียนหัวอย่างบอกไม่ถูก

“ทำงานวันแรกเป็นยังไงบ้าง...” ชายหนุ่มเจ้าของรถเอ่ยถามด้วยสีหน้าอารมณ์ดี มือก็เข้าเกียร์ หมุนพวงมาลัย พารถของเขาเลี้ยวออกจากขอบถนนช้าๆ

“ยังตื่นเต้นอยู่นิดหน่อยค่ะ แต่ก็สนุกดี ศิชอบงานบริการอยู่แล้วล่ะค่ะ” เธอพยายามตอบอย่างร่าเริง กลบความหวาดระแวงที่ยังหลงเหลืออยู่ในน้ำเสียง

“วันนี้พี่เห็นศิถูกลดาวัลย์ดุตั้งหลายหน เราไม่เป็นอะไรใช่ไหม อย่าไปถือสาลดาวัลย์เขาเลยนะ เขาก็เป็นคนจู้จี้อย่างนั้นอยู่แล้ว” ภูรินทร์หันมายิ้มให้

“ศิต้องขอบคุณพี่ลดาต่างหากล่ะคะ ที่พี่เขาเข้มงวดก็เพราะเป็นหน้าที่ แล้วศิก็ผิดเองที่งุ่มง่ามไปหน่อย คิดว่าบินอีกสักเที่ยวสองเที่ยวก็คงจะคล่องขึ้นแล้วล่ะค่ะ” หญิงสาวบอกตามความรู้สึก

“แล้วศิได้ตารางบินของพรุ่งนี้หรือยัง หืม...”

“พรุ่งนี้ศิได้เที่ยวบินเชียงใหม่ค่ะ แล้วพี่ภูล่ะคะ”

“ของพี่ต้องไปฮ่องกงแทนคนอื่นน่ะ ศิอยากได้อะไรหรือเปล่า ขากลับพี่จะได้ซื้อมาฝาก”

“อุ๊ย! ไม่ต้องหรอกค่ะ ศิไม่ได้...” ศศิวลัยหน้าตาตื่น หันไปโบกไม้โบกมือปฏิเสธ ใจจริงอยากจะบอกเขาออกไปตรงๆ ว่าเธอไม่ได้สนิทสนมอะไรกับเขา ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องซื้ออะไรมาฝาก แต่กลัวว่าจะไม่เหมาะสม จึงได้แต่หาข้ออ้างอื่น “ศิเป็นคนไม่ค่อยได้ใช้อะไรอยู่แล้ว อย่าเปลืองเงินเปลืองทองซื้อของมาฝากศิเลยค่ะ”

“ทำงานบริการอย่างนี้มันต้องหัดแต่งหน้าแต่งตาสักหน่อยนะ พี่เห็นเราใช้แค่แป้งเด็กกับลิปมัน มันดูไม่เหมาะรู้ไหม... เอาเป็นว่าพี่จะให้ลูกเรือผู้หญิงที่สนิทกันช่วยดูเครื่องสำอางมาฝากสักชุดก็แล้วกัน ดีไหม...” ชายหนุ่มรุ่นพี่หันมานิ่วหน้าแกล้งทำเป็นดุและหยอกเย้าอยู่ในที

ทำไมเธอจะไม่รู้ว่ามันเป็นกฎข้อหนึ่งของพนักงานต้อนรับผู้โดยสารบนเครื่องบิน เพียงแต่หญิงสาวยังไม่รู้จะเริ่มเสริมแต่งตัวเองอย่างไรต่างหาก

“แต่ศิ... ศิก็กำลังจะไปหาซื้อวันนี้อยู่แล้วนะคะ พี่ภูไม่ต้องเอามาฝากศิหรอกค่ะ” ความอึดอัดที่เริ่มจะผ่อนคลายลงไปเพียงเล็กน้อย ย้อนกลับมาจู่โจมเธออีกจนได้

“อย่าดื้อสิจ๊ะ ของเล็กน้อยแค่นั้นทำเป็นเกรงใจกันไปได้” ภูรินทร์เหลือบตามามองพร้อมทั้งยิ้มให้อีกครั้ง มือผละจากเกียร์รถทำท่าจะยื่นมาจับไหล่เธอ แต่เขาก็ยั้งเอาไว้ได้ทันเสียก่อน “หรือว่าศิรังเกียจพี่...”

“เปล่านะคะ พี่ภูรินทร์... ศิไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ” ศศิวลัยส่ายหน้าไปมา ตอบอย่างลนลาน

“ถ้าไม่ได้รังเกียจก็ต้องรับน้ำใจพี่ เป็นพี่น้องร่วมบริษัทเดียวกัน อย่าไปถือเรื่องเกรงอกเกรงใจนักเลย นะ...” คำพูดนั้นเป็นการขู่เข็ญอย่างอ่อนโยน ถ้าไม่ได้ยินเรื่องความเป็นเสือผู้หญิงของเขามาก่อนล่ะก็ ศศิวลัยเองก็คงจะปลาบปลื้มในไมตรีของอีกฝ่ายไม่น้อย

หญิงสาวก้มหน้าลงมองกระเป๋าสะพายในอ้อมแขนตัวเองด้วยความสับสน จำใจพยักหน้ายอมรับข้อเสนออย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะตอบไปด้วยเสียงที่ดังแผ่วๆ อยู่ในลำคอ

“ขอบคุณค่ะ...”

จากนั้นรถสปอร์ตสีแดงสดก็แล่นไปตามแนวถนนรอบอาคารผู้โดยสาร มุ่งหน้าออกไปยังถนนวิภาวดีรังสิตทางด้านนอก ก่อนจะกลืนหายไปท่ามกลางสภาพการจราจรของกรุงเทพฯ

ในขณะเดียวกัน รถยนต์สีขาวอีกคันที่ขับตามมาห่างๆ ก็ชะลอลงจอดแทนที่ที่หน้าป้ายจอดชัตเติลบัส มือเรียวบางข้างหนึ่งจับขอบแว่นกันแดดยกขึ้น เผยให้เห็นดวงตาคมกริบที่ยังเบิกกว้าง เพ่งมองไปยังทิศทางที่รถสปอร์ตสีแดงแล่นจากไป ดวงตาคู่นั้นทอแววโกรธแค้นผสมปนเปไปกับความริษยา

เธอคิดเอาไว้แล้วไม่มีผิด นังเด็กใหม่หน้าซื่อนั่นที่แท้ก็จ้องจะจับภูรินทร์จริงๆ...

คอยดูก็แล้วกัน คนอย่างลดาวัลย์ไม่ปล่อยให้ผู้หญิงหน้าไหนมาแย่งผู้ชายไปง่ายๆ หรอก...