บทที่ 15

แม้จะอับอายกับสารรูปที่เปรอะเปื้อนของตัวเองจนอยากแทรกแผ่นดินหนี อรนลินก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินออกจากประตูห้องจัดเลี้ยงไป ท่ามกลางสายตาของทีมงานออร์แกไนเซอร์และพนักงานโรงแรมที่อยู่ในเหตุการณ์ซึ่งพากันจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกแตกต่างกันไป บ้างก็สงสาร บ้างก็สงสัย

ทางเดียวที่หญิงสาวจะหนีจากความอึดอัดนี้ได้ ก็คือรีบก้าวต่อไปให้ถึงห้องน้ำเร็วที่สุด โดยหวังว่าหลังจากได้ทำความสะอาดเนื้อตัวเรียบร้อยแล้ว เธออาจจะรู้สึกดีขึ้น...

การจะเดินทางไปยังห้องน้ำที่เปิดให้บริการสำหรับแขกของห้องจัดเลี้ยงนั้นจำเป็นต้องผ่านลิฟต์ส่วนกลางของโรงแรม แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันแห่งคราวเคราะห์ของอรนลินจริงๆ เพราะขณะที่เธอมัวแต่หลับหูหลับตาเดินอยู่นั้น จู่ๆ เธอก็ปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งเข้าจนเสียหลักล้มลงไปกับพื้น

“ว้าย!!”

“What the fuck!!!...” อีกฝ่ายสบถดังลั่นไปทั้งโถงทางเดินพร้อมกับถอยเซไปตามแรงกระแทก พอเขาตั้งสติได้ และเห็นว่าคนที่เดินชนตัวเองเป็นหญิงสาวผมเผ้ารุงรัง เนื้อตัวมอมแมม เสื้อผ้าเปรอะเปื้อน ซึ่งกำลังพยายามดันตัวลุกขึ้นจากพื้น เจ้าชายหนุ่มก็ชักสีหน้ารังเกียจ รีบก้มลงสำรวจชุดสูทราคาแพงที่ตัวเองสวมอยู่

และกลิ่นของน้ำส้มสายชูผสมผสานกับซีอิ๊วหวานที่โชยจากรอยเปื้อนจางๆ สีน้ำตาลบนแขนเสื้อ ก็ทำให้เขาต้องยกมันขึ้นมาดมห่างๆ พลางส่งเสียงโวยวายยิ่งขึ้น

“Shit!!... What the hell are you doing?... บ้าชะมัด!! นี่เธอทำอะไรของเธอหา!!” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มดุดันจ้องเขม็งมาที่เธอ ใบหน้าของเขาแม้จะหล่อเหลาแต่ในเวลานี้ดูกราดเกรี้ยวจนน่ากลัว

ทันทีที่อรนลินหายจากอาการตื่นตกใจ พอลุกขึ้นยืนได้ เธอก็ลนลานยกมือไหว้ ละล่ำละลักกล่าวคำขอโทษ

“I... I’m very sorry, sir. Are you all right?... เอ่อ.. ขะ...ขอโทษด้วยค่ะ คุณเป็นอะไรมากไหมคะ...” หากเธอยังไม่ทันพูดกับเขาจบ เสียงอีกเสียงหนึ่งก็ดังแผดมาแต่ไกล

“นี่หล่อนทำอะไรของหล่อนยะ!!”

ปกรณ์เพิ่งจะอธิษฐานกับพระเจ้าไปไม่ทันถึงสิบนาที เรื่องก็เกิดสมพรปากจนได้ เมื่อกัทลีที่ยังวนเวียนรอคู่นัดอยู่หน้าห้องจัดเลี้ยง รีบเดินปรี่เข้ามาหาพร้อมกับกระชากไหล่หญิงสาวให้ออกห่างจากคู่กรณี จนร่างเพรียวบางของอรนลินเซถลาไปอีกทาง

“ซุ่มซ่ามที่สุด... เดินยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือ!!” ตวาดเสร็จก็หันไปส่งเสียงออดอ้อนคนที่ยังยืนโหวกเหวกโวยวายไม่ยอมหยุด “Your Highness, เป็นยังไงบ้างคะท่าน เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า...” ที่แท้เขาก็คือเจ้าชายแห่งจาเบลุซ คู่นัดที่เธอกำลังรออยู่นั่นเอง

“โรงแรมที่นี่มันยังไงกัน ทำไมปล่อยให้ขอทานสกปรกเข้ามาเดินเพ่นพ่านได้!!... แล้วนี่มันกลิ่นอะไร ทำไมมันเหม็นอย่างนี้... โอ๊ย!! ผมอยากจะอ้วก!!...” โฮร์มุซกระชากเสื้อสูทออกจากตัวแล้วเหวี่ยงลงบนพื้นด้วยอารมณ์โกรธจัด

“ขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉัน...” อรนลินผวาไปกับท่าทีของคนตรงหน้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังสำนึกว่าเป็นความผิดของตัวเอง จึงพยายามหาวิธีแก้ไขเท่าที่จะคิดออกในเวลานั้น ได้แต่ก้มตัวลงไปหยิบเสื้อสูทของเขาขึ้นมาอย่างละล้าละลัง “ฉัน... ฉันจะเอาไปซักให้นะคะ...”

“ไม่ต้อง!! ไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้!!” เขาตวาดกลับทันควัน แม้จะแปลกใจว่าทำไมผู้หญิงจรจัดจึงสามารถพูดภาษาอังกฤษโต้ตอบกับเขาได้ แต่อารมณ์ที่ยังฉุนเฉียวอยู่ทำให้ไม่มีแก่ใจจะสนใจอะไรอีก

หญิงสาวผู้หน้าสงสารตกใจจนหน้าซีด ดวงตาสั่นระริกมองค้างอยู่อย่างนั้นบนใบหน้าบูดบึ้งของอีกฝ่าย

เธอเข้าใจทุกๆ ถ้อยคำของเขา และเธอก็ควรจะรีบวิ่งหนีไปตามที่โฮร์มุซสั่ง แต่ไม่รู้ทำไม ขาทั้งสองข้างถึงได้อ่อนแรงจนไม่สามารถควบคุมมันได้ดังใจ...

“ไม่ได้ยินหรือไงยะ!! คนเขาไล่แล้วก็ไสหัวไปสิ ยังจะยืนโง่หาพระแสงอะไรอีก!!” กัทลีถือโอกาสตะคอกใส่เป็นภาษาไทย เจตนาให้สตาฟและพนักงานโรงแรมที่เดินไปมาอยู่บริเวณหน้าห้องจัดเลี้ยงได้ยินกันอย่างทั่วถึง

เท่านั้นเอง อรนลินก็รู้สึกแสบร้อนไปทั้งหน้า น้ำตาหยดโตๆ ร่วงจากขอบตาโดยไม่รู้ตัว ในสมองว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออกนอกจากยกมือปิดหน้าแล้ววิ่งหนีไปท่ามกลางความตกตะลึงของผู้เห็นเหตุการณ์

“ผู้หญิงสกปรกคนนั้นเป็นใคร!! ทำไมถึงมาวุ่นวายที่นี่ได้!!” เจ้าชายหนุ่มยังคงบ่นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดหลังจากหญิงสาวผู้เป็นคู่กรณีพ้นสายตาไปแล้ว ไม่วายก้มหน้าทำจมูกฟุดฟิด พิสูจน์กลิ่นแปลกปลอมที่อาจจะยังเหลือติดค้างอยู่บนเสื้อเชิ้ตของตัวเอง

“คงเป็นพวกคนใช้ในบริษัทออร์แกไนเซอร์น่ะค่ะท่าน... เซ่อซ่าอย่างนี้ เห็นทีเกรซคงต้องสั่งให้เขาไล่มันออกซะ จะได้ไม่ไปทำขายขี้หน้าที่ไหนอีก...” นางแบบสาวลอบยิ้มสะใจ หันพูดมาประจบ

“คงไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง... ผมก็แค่หัวเสียนิดหน่อย...” พอเริ่มใจเย็นลงบ้างแล้ว นึกถึงใบหน้าอรนลินตอนที่กำลังร้องไห้ เขาก็อดเห็นใจไม่ได้ “ว่าแต่พีทล่ะ... ผมหมายถึงเจ้าของ กลามูร์ ไดมอนด์ น่ะ ยังอยู่ในห้องหรือเปล่า” ว่าพลางหันไปมองทางประตูห้องจัดเลี้ยง

พอเห็นขยับตัว บรรดาพนักงานโรงแรมและสตาฟออร์แกไนเซอร์ที่ลอบสังเกตการณ์อยู่ก็สะดุ้งตกใจ รีบหันกลับไปทำงานของตัวเองต่อทันที ทุกคนรู้ว่าเขาคือใคร แต่ก็เพิ่งจะรู้สดๆ ร้อนๆ ว่าเจ้าชายหน้าตาหล่อเหลาคนนี้มีนิสัยเจ้าอารมณ์และร้ายกาจมากแค่ไหน

“เมื่อกี้นี้เกรซเห็นทุกคนทำท่าจะกลับกัน เกรซก็เลยรีบเข้าไปเรียนคุณชายพิษณุนเรศวร์ว่าท่านกำลังจะขึ้นมาพบ คุณชายเลยฝากให้เกรซบอกกับท่านว่า คุณชายกับคณะผู้บริหารจะลงไปรอท่านที่ห้องอาหารด้านล่างน่ะค่ะ...” หญิงสาวรีบพูดเอาหน้า

“ถ้าอย่างนั้นเราก็รีบตามพวกเขาไปกันเถอะ” โฮร์มุซยิ้มอย่างเสียไม่ได้

หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์อาจจะมองว่าเขาเป็นคนเหลวไหลไม่รับผิดชอบ แต่เจ้าชายแห่งจาเบลุซก็รู้จักแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวเช่นกัน และเขาก็คิดว่าการพากัทลีเข้าไปนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อในระหว่างพูดคุยธุรกิจนั้นเป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสมด้วยประการทั้งปวง

ทีแรกโฮร์มุซจึงตั้งใจจะปล่อยให้กัทลีรอระหว่างที่เขาแยกตัวไปคุยธุระ แต่เมื่อเหตุการณ์เป็นอย่างนี้ ก็คงต้องหิ้วนางบำเรอของเขาลงไปพบเพื่อนสนิทด้วยทั้งๆ ที่ไม่เต็มใจ...