ตอนที่ 16 พี่ - น้อง

จางอวิ๋นซีรู้สึกถึงความอึดอัดระหว่างหานไท่หยางกับเมิ่งฉีได้อย่างชัดเจน ตลอดทางที่เดินกลับจวน นางสังเกตเห็นสีหน้าของผู้เป็นสามีไม่ค่อยสู้ดีนัก ทั้งๆ ที่นางพยายามพาเขาเดินเข้าร้านนั้นร้านนี้ ดูสิ่งของสวยงามมาก แต่เขากลับทำเพียงแค่สีหน้าถมึงทึงไร้อารมณ์ใด จนนางไม่แน่ใจนักว่าเขาจะพาลไม่พอใจนางด้วยหรือเปล่า

 จนกระทั่งเดินทางกลับมาถึงจวน นางวางของทั้งหมดลงแล้วลงมือปรุงอาหารทั้งหมดเองอย่างตั้งใจ 

 วันนี้นางตั้งใจทำเกี๊ยวเนื้อให้กับไท่ฮูหยินและซุปเห็ดหอมสำหรับบำรุงกำลัง ส่วนหรูหรงคอยเป็นลูกมือช่วยหยิบจับนั่นนี่มากมาย ทางหานไท่หยางเองก็ถูกเรียกตัวไปคุยกับจางเยี่ยนผู้เป็นพ่อตา

 ระหว่างทางที่กำลังเดินทางไปเรือนใหญ่ของจางเยี่ยน หานไท่หยางสังเกตเห็นชายฉกรรจ์สามถึงสี่คนกำลังลอบคุยกับจางเยี่ยนและฮูหยินรองหลี่อย่างลับๆ อ๋องหนุ่มจึงหลบหลังเรือนเรือนหนึ่ง แล้วลอบฟังการสนทนาของพวกเขา ดูท่าทางแล้วคงไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่

 ฮูหยินรองหลี่มีสีหน้าระคนทุกข์ร้อนใจ นางหันมาถามจางเยี่ยนผู้

เป็นสามีอย่างขอความเห็น ส่วนจางเยี่ยนผู้เป็นสามีเองก็ตกใจเช่นกันที่รู้ว่าเบื้องหลังการลอบทำร้ายบุตรสาวคนรองคือฮูหยินรองที่ตนเองรักมาก แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเท่ากับบุตรสาวคนโตอย่างจางเซียวหรูนัก 

 “ตอนนี้ท่านอ๋องทรงประทับอยู่ในจวน หากเจ้าผลีผลามไม่แคล้วต้องถูกประหารกันทั้งหมดแน่” จางเยี่ยนเตือนภรรยารองของตนเอง แผนการร้ายที่นางวางไว้หากนางผลีผลามออกไป เกรงว่าหานไท่หยาง คงไม่ไว้ชีวิตทุกคนในจวนนี้

 “ซีเอ๋อร์ก็ใช่ว่าจะเป็นที่โปรดปรานของท่านอ๋องเท่าใด ความรู้ความสามารถของนางก็เทียบไม่ได้หรูเอ๋อร์ของข้าเลย ที่นางมีบารมีเป็นถึงพระชายาก็เพราะมีฮองเฮากับไทเฮาคอยหนุนหลังสนับสนุนตลอด แต่เซียวหรูที่เป็นเด็กดีมาตลอดกลับไม่มีโอกาสนั้นเลยสักนิด” หลี่ฮูหยินบ่นอย่างน้อยใจในวาสนา ในใจนางคิดแผนการร้ายเอาไว้สารพัด

 จางเยี่ยนถอนหายใจ ใช่ว่าเขาไม่ยินดีที่บุตรสาวคนเล็กออกเรือนกับท่านอ๋องที่มียศใหญ่โต เป็นถึงว่าที่รัชทายาทของแคว้นหานอย่างหานไท่หยาง แต่จากพฤติกรรมที่จางอวิ๋นซีแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าเป็นปรปักษ์ต่อตนเองนั้น หากให้อีกฝ่ายเป็นพระชายาต่อไปเกรงว่าจะเป็นภัยต่อสกุลจาง และหากวันใดเรื่องที่นางเคยถูกลอบสังหารเปิดโปงขึ้นมา ทั้งสกุลจางคงไม่เหลือสายเลือดเป็นแน่

 หานไท่หยางได้ยินทุกถ้อยคำชัดเจนของสองสามีภรรยา ที่แท้ก็เป็นพวกเขาที่คิดร้ายต่อชายาของเขามาโดยตลอด หากเขามิสั่งสอนพวกมัน เขาคงนอนตาไม่หลับแน่ แต่ก่อนที่พวกมันจะโดนสั่งสอนกันทั้งหมด เขาจำเป็นต้องเค้นคอถามพวกชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นก่อน

 กลุ่มชายฉกรรจ์ที่ร่วมกันขุดโลงฝังจางอวิ๋นซีต่างร้อนรนใจ ด้วยเกรงว่าตนเองจะมีความผิดฐานลอบปลงพระชนม์เชื้อพระวงศ์

 “แล้วฮูหยินรองกับนายท่านจะให้พวกข้าทำอย่างไรต่อไป” หนึ่งในกลุ่มชายฉกรรจ์ถามขึ้นมา ซึ่งหานไท่หยางแอบฟังอย่างตั้งใจ 

 หลี่ฮูหยินกล่าวเสียงเบาถึงแผนการขั้นต่อไป โดยที่หานไท่หยางไม่สามารถได้ยินแผนการของนางเลยแม้แต่นิดเดียว

 “ฆ่านาง ในงานเทศกาลล่าสัตว์เสีย!”

ถึงไม่รู้ว่าแผนการร้ายนั้นเป็นอย่างไร แต่อ๋องหนุ่มอดเป็นห่วงชายาของตนเองไม่ได้สักเสี้ยววินาที ตอนนี้เขาได้แต่เร่งฝีเท้าไปที่โรงครัวมองหานางด้วยความเป็นห่วง เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อมาถึงแล้วพบว่านางกำลังปรุงอาหารในโรงครัวอยู่

 ชายาของเขาดีต่อทุกคน แต่เหตุใดบิดาผู้ให้กำเนิดอย่างจางเยี่ยน จึงได้คิดร้ายต่อบุตรของตนเองได้เพียงนี้!

 “หรูหรง เดี๋ยวเจ้าตักน้ำซุปนี้ใส่ถ้วยใหญ่ให้ท่านย่านะ ตักตอนร้อนๆ ล่ะ ซุปเห็ดหอมถ้ากินตอนร้อนๆ จะรสชาตกลมกล่อมนัก” นางกล่าวกับหรูหรง พลางปาดเม็ดเหงื่อบนใบหน้า

 “เพคะ แล้วตักให้คนอื่นด้วยหรือไม่” หรูหรงถาม

 “ซุปนี้ให้ทุกคนยกเว้นเซียวหรูแล้วกัน นางอายุยังไม่มาก ซุปนี้ไม่จำเป็นสำหรับนางหรอก เห็ดหอมมีประโยชน์ต่อผู้ที่อายุมากแล้วเท่านั้นน่ะ แล้วก็เตรียมจัดสำรับมื้อกลางวันนี้เป็นสามชุด นำไปบอกหลินกงกงให้นำถวายไทเฮา ฝ่าบาทและฮองเฮา” นางสั่ง 

 “เพคะ พระชายา” หรูหรงรับคำสั่งอย่างขะมักขะเม้น พระชายา

ของนางแสนดีและมีน้ำพระทัยอันประเสริฐเช่นนี้ มิน่าเล่าไทเฮากับฮองเฮาถึงได้ทรงพระเมตตายิ่งนัก

 ไม่นานนัก สำรับอาหารมื้อกลางวันที่ถูกปรุงโดยจางอวิ๋นซีถูกนำมาจัดวางต่อหน้าสมาชิกทุกคนในจวน โดยมีจางเยี่ยนประมุขสกุลนั่งอยู่ด้านบนสุด ถัดลงมาเป็นหานไท่หยางนั่งบนอาสน์พิเศษที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้อย่างสมเกียรติ

 ส่วนจางอวิ๋นซีถูกจัดไปนั่งลำดับท้ายๆ สำหรับผู้ที่อาวุโสน้อยที่สุด หานไท่หยางเห็นแล้วไม่พอใจนัก แม้กระทั่งต่อหน้าเขาคนพวกนี้ก็ยังคิดหยามเกียรติชายาของเขา

 อ๋องหนุ่มลุกจากที่นั่งของตนเองไปนั่งข้างๆ จางอวิ๋นซี จนนางตกใจเล็กน้อย จางเยี่ยนเองก็มองอย่างตะลึงเช่นกัน เขาเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก “เอ่อ ท่านอ๋อง เหตุใดทรง...” 

 “ข้าจะนั่งกินข้าวกับชายาของข้า เจ้าจัดที่นั่งให้นางห่างจากข้าเช่นนี้ ข้าก็

ต้องลงมานั่งกับนางเอง เจ้ามีปัญหาหรือ” อ๋องหนุ่มถามเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาด จางเยี่ยนรีบลุกออกมาจากที่นั่งของตนเองพลางแสร้งเอาศีรษะโขกพื้น

 “เรื่องนี้แค่นี้ไม่เห็นต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่” จางเซียวหรูแอบพ่นวาจาออกมาเบาๆ แต่หานไท่หยางกลับได้ยินทุกคำพูด

 “เจ้ากล้าแสดงความไม่เคารพต่อชายาข้าหรือ” หานไท่หยางเลิกคิ้วข้างหนึ่งถามจางเซียวหรูอย่างไม่พอใจ นางจึงสงบปากสงบคำและขอประทานอภัยอย่างเร่งรีบ

 “หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ คือ คือ...” นางเริ่มกล่าวตะกุกตะกัก สีหน้าและแววตาร้อนรน ด้วยเกรงว่าตนเองอาจต้องโทษอาญาจากหานอ๋องได้

 “ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันขออภัยแทนทุกคนในจวนด้วยเพคะ” ไท่ฮูหยินพยายามยุติเรื่องราวไม่ให้บานปลายไปมากกว่านี้ นางมองจางเยี่ยนกับฮูหยินรองอย่างคาดโทษ 

 “ข้าหวังว่าต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้กับชายาข้าอีก หากข้ารู้ต่อให้นางมาร้องขอแทนพวกเจ้า ข้าก็จะไม่ละเว้น” 

 จางเซียวหรูเบ้ปากด้วยความรังเกียจ นางยิ่งอิจฉาจางอวิ๋นซีมากขึ้นไปอีก สงสัยนางคงต้องหาเวลาไปพบพระสนมหยางเต๋อเฟยบ้างแล้ว เผื่อจะได้เร่งรัดการแต่งงานระหว่างนางกับหานอี้ให้เร็วมากขึ้น

 หลังจากสำรับมื้อกลางวันผ่านไป จางเซียวหรูนั่งคิดไม่ตกเพียงคนเดียวในเรือนของตนเอง บิดาสั่งจัดเรือนให้นางเสียใหญ่โตกว่าเรือนของจางอวิ๋นซีก็จริง แต่ก็เป็นเรือนที่อยู่ด้านหลังตามคำสั่งของไท่ฮูหยินผู้เป็นย่า นางมองไปด้านนอกเห็นเรือนของจางอวิ๋นซีตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของจวน ก็อดนึกอิจฉาอีกฝ่ายไม่ได้

 เมื่อเดือนที่แล้ว หยางเต๋อเฟยเรียกนางเข้าวังเพื่อทาบทามนางให้อภิเษกกับหานอี้ นางตอบรับอย่างเต็มใจ มีเพียงแต่หานอี้เท่านั้นที่ปฏิเสธนาง ไม่ยอมรับนางเป็นชายาของเขา แววตาที่เขามองนางกับจางอวิ๋นซีนั้นช่างแตกต่างกันสิ้นเชิง 

เขามองอีกฝ่ายอย่างรักใคร่ แต่กับนางเขามองเป็นอย่างอื่น

 จางอวิ๋นซีนางจะวาสนาดีแบบนี้ไม่ได้ตลอดหรอก!

 อีกไม่กี่วันก็จะถึงเทศกาลล่าสัตว์ของคิมหันตฤดูนี้แล้ว นางต้องวางแผนการอันใดสักอย่างกับหยางเต๋อเฟยและมารดา หยางเต๋อเฟยปรารถนาให้นางแต่งงานกับหานอี้ ดังนั้นวันพรุ่งนี้นางจะเดินทางเข้าวังพร้อมกับห่อสมุนไพรที่นางถือในมือนี้

 ‘ธูปราคะ’ 

 “จางอวิ๋นซี ข้าไม่มีวันยอมแพ้เจ้าหรอก ข้ากับหานอี้จะต้องได้เป็นฮ่องเต้และฮองเฮาเท่านั้น” จางเซียวหรูกล่าว

 หลังจากอาบน้ำชำระกายเสร็จ จางอวิ๋นซีก็รีบเข้านอนหนีหานไท่หยางทันที ตัวเขานั้นเป็นคนเช่นไรก็ไม่อาจทราบได้ ประเดี๋ยวดีประเดี๋ยวร้ายจนนางยากจะเข้าใจเขายิ่งนัก อีกทั้งวันนี้เขาแสดงท่าทีราวกับเป็นห่วงเกียรติของนาง ทำให้นางเริ่มสับสนยิ่ง

 หญิงสาวซุกตัวนอนใต้ผ้าห่มหนาใหญ่ ก่อนที่ร่างสูงของหานไท่หยางจะล้มตัวลงนอนตามมา กายแกร่งนอนบดเบียดกับร่างบางจนแทบหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน หญิงสาวนอนหลับตาปี๋ด้วยกลัวว่าเขาจะทำเรื่องอย่างว่ากับนางในจวนเหมือนกับที่วังอ๋อง

 หญิงสาวหลับตาปี๋อีกครั้งเมื่อจมูกคมสันซุกซนอยู่ที่ซอกคอของนาง ก่อนจะไล้ปลายลิ้นสากไปที่ไหล่มนของนางอย่างแผ่วเบา สองมือหนาเริ่มซุกซนสอดแทรกเข้ามาในอาภรณ์ของนางกอบกุมทรวงอกอวบใหญ่ บีบเคล้นอย่างมันส์มือ

 “ท่านอ๋อง คืนนี้ทรงละเว้นเถิด” นางร้องขอเสียงหวาน อ๋องหนุ่มพลิกกายขึ้นอยู่เหนือนาง เส้นผมหนาดำของชายหนุ่มยาวสยายไปกับหมอนหนุน มองนางด้วยสายตาเรียบเฉยแต่แอบแฝงความเจ้าเล่ห์ที่นางไม่มีวันรู้เอาไว้

 “เจ้าเป็นชายาของข้า แม้ว่าข้าและเจ้าจะไม่เต็มใจแต่งงานกัน แต่ข้าก็ไม่อยากรู้สึกขาดทุนนัก” อ๋องหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แม้ภายใน

เรือนจะมืดสลัว แต่หญิงสาวสามารถรับฟังน้ำเสียงของเขาในเพลานี้ได้อย่างชัดเจน 

 อ๋องหนุ่มลอบยิ้มเมื่อเห็นนางหลับตาปี๋เมื่อเขากำลังโน้มใบหน้าเข้าหยอกเย้านาง ก่อนจะพลิกกายกลับมานอนเคียงข้างและสวมกอดนางจากด้านหลังเอาไว้แนบแน่น จางอวิ๋นซีลืมตาตื่นขึ้นมามองด้านหลัง เผลอสบสายตากับเขาที่จ้องนางอย่างไม่ลดละ

 “หากเจ้าเอาแต่จ้องข้าแบบนี้ คืนนี้ข้าคงได้กลืนกินเจ้าทั้งคืน” อ๋องหนุ่มหลับตากล่าว แต่มือนั้นยังคงบีบเคล้นทรวงอกของนางอย่างไม่ยอมปล่อย จนหญิงสาวหลับตาเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์ ในเมื่อเขาเป็นสามีของนาง เขาจะทำอันใดกับร่างกายของนางก็ย่อมเป็นสิทธิ์ของเขา อีกทั้งร่างนี้เดิมทีก็ไม่ใช่ของนางอยู่แล้ว คงไม่มีอันใดที่น่าเสียหายหรอกกระมัง

 หานไท่หยางพาหญิงสาวกลับวังตั้งแต่เช้าตรู่ เนื่องจากหลินกงกงส่งคนมาแจ้งว่าฮ่องเต้ต้องการเรียกประชุมขุนนางโดยด่วนที่สุด โดยหัวข้อการประชุมก็คงไม่พ้นเรื่องเทศกาลล่าสัตว์คิมหันตฤดูที่กำลังจะมาถึงเป็นแน่

 เช่นเดียวกับจางเซียวหรูและจางอวิ๋นซีที่พวกนางทั้งสองถูกเรียกตัวเข้าวังพร้อมกัน แต่จางอวิ๋นซีนั้นเข้าวังไปในฐานะพระชายาอย่างสมเกียรติ แต่จางเซียวหรูเข้าไปในฐานะบุตรสาวขุนนางเท่านั้น แต่นางเพียงไปพบหยางเต๋อเฟย

 สตรีทั้งสองทำความเคารพผู้อาวุโสทั้งสาม ทั้งไทเฮา ฮองเฮาและหยางเต๋อเฟย สายตาของหยางเต๋อเฟยมองจางเซียวหรูอย่างชื่นชม ต่างจากที่มองจางอวิ๋นซีนัก

 “ซีเอ๋อร์ ขอถวายพระพรเสด็จย่า เสด็จแม่และหยางเต๋อเฟยเพคะ ขอทั้งสามพระองค์ทรงพระชนมายุยืนนาน” จางอวิ๋นซีย่อกายอย่างนอบน้อมถวายพระพรทั้งสามพร้อมกับคลี่ยิ้มงดงาม

 “มาเถิดซีเอ๋อร์ มานั่งข้างย่า” ไทเฮาทรงกวักมือเรียกจางอวิ๋นซีมานั่งเคียงข้างพระนาง หญิงสาวยิ้มบางๆ น้อมรับ ก่อนจะหันมามองจางเซียวหรูด้วยความสะใจเพียงชั่วครู่

 หญิงสาวหย่อนกายนั่งลงข้างๆ ไทเฮา พลางรินชาถวายพระนางและฮองเฮาอย่างประจบเอาใจ เช่นเดียวกับจางเซียวหรูที่พยายามประจบประแจงเอาใจหยางเต๋อเฟยอย่างเต็มที่ 

 “น้องสาวเจ้าก็ได้เป็นพระชายาอ๋องแล้ว เจ้าเล่าหรูเอ๋อร์ เมื่อใดจะมาเป็นสะใภ้ของข้ากัน” หยางเต๋อเฟยมองจางเซียวหรูอย่างชื่นชม หากไม่นับที่อีกฝ่ายเป็นบุตรีฮูหยินรอง ความเก่งกาจและความสามารถของนางก็ไม่น้อยหน้าไปกว่าจางอวิ๋นซีผู้เป็นน้องสาวเลย

 จางเซียวหรูก้มหน้าคลี่ยิ้มบางๆ ในใจนางไม่รู้จะตอบเช่นไร ในเมื่อหานอี้ไม่มีท่าทีจะสนใจนางเลยสักนิด

 “ช่วงนี้ท่านอ๋องใหญ่ทรงราชกิจล้นมือ จึง...” นางเว้นจังหวะเอ่ยอย่างรู้งาน ไทเฮาทรงกล่าวเสริมขึ้นมา

 “เดิมที สนมหยางคงคิดเอาไว้ตั้งนานแล้วสินะเรื่องให้เจ้ามาเป็นสะใภ้” ไทเฮาทรงมองหยางเต๋อเฟยเพียงครู่หนึ่งด้วยพระพักตร์เรียบเฉย เช่นเดียวกับฮองเฮา

 หลิวฮองเฮาทรงคิดในใจ หากให้จางเซียวหรูแต่งงานกับหานอี้ ก็จะเป็นการลดทอนอำนาจของหยางเต๋อเฟยได้ ต่อให้อีกฝ่ายเป็นบุตรีคนโปรดของเสนาบดีจางเยี่ยนแล้วอย่างไร ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่บุตรที่เกิดจากภรรยาเอกอย่างจางฮูหยิน ย่อมไม่มีความสามารถสนับสนุนหานอี้ให้ครองบัลลังก์ได้ราบรื่นแน่นอน ย่อมเป็นการลดทอนอำนาจของหานอี้ในอนาคตหากอีกฝ่ายได้แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับองค์หญิงต่างแดน

 เป้าหมายของพระนางคือการสนับสนุนให้หานไท่หยางได้เป็นรัชทายาท พระนางทรงเชื่อว่าบุตรชายของตนนั้นรู้ความดี หากต้องแต่งงานอีกครั้งมีพระชายารองหรืออนุมากมาย ก็ย่อมช่วยเสริมฐานอำนาจให้แข็งแกร่งขึ้นได้

 ส่วนจางอวิ๋นซีก็ย่อมเป็นพระชายาเอกอย่างสมเกียรติต่อไป

 “เสนาบดีจางเยี่ยนเองก็มิใช่คนอื่นคนไกล แต่เป็นที่ไว้วางพระทัยของฮ่องเต้ หากหานอี้ได้แต่งงานกับจางเซียวหรู ก็ย่อมกระชับความสัมพันธ์ของสกุลจางกับราชวงศ์ให้แน่นแฟ้นขึ้นกว่าเดิม” หลิวฮองเฮาคล้อยตาม นางพยายามผลักดันให้จางเซียวหรูได้แต่งงานกับหานอี้

 หยางเต๋อเฟยยิ้มบางๆ “ขอบพระทัยฮองเฮาที่ทรงเข้าพระทัย หานอี้นั้นพระนางทรงทราบอุปนิสัยดี ว่าเป็นเช่นไร เขาไม่ยอมแต่งพระชายาเข้าวังง่ายๆ หรอกเพคะ แม้หม่อมฉันอยากสนับสนุนหรูเอ๋อร์มากเท่าใด” 

 จางเซียวหรูแทบยิ้มล่องลอยในใจ นางแทบไม่ต้องวางแผนการอันใด เนื้อก็กำลังจะเข้าปากเสือเสียแล้ว

 “ถ้าเช่นนั้นเอาแบบนี้ดีมั้ยเพคะเสด็จแม่ เรื่องคู่ครองของหานอี้ก็ให้เสด็จแม่ทรงประกาศสมรสพระราชทานออกมา ฝ่าบาทย่อมไม่ขัดพระบัญชาของเสด็จแม่อยู่แล้วเพคะ” หลิวฮองเฮาเกลี้ยกล่อมหานไทเฮา

 แต่ทว่าหานไทเฮาทรงมองลึกมากกว่านั้น จางเซียวหรูกับจางอวิ๋นซีแต่เดิมทีก็ไม่ลงรอยกันอยู่แล้ว หากให้แต่งงานเข้ามาเป็นพระชายาอ๋องกันทั้งสองพี่น้อง เกรงว่าเรื่องในวังคงวุ่นวายมากกว่าเดิม เพราะพระนางทรงพอทราบนิสัยจางเซียวหรูดีว่าเป็นเช่นไร และจางอวิ๋นซีเองนางตอบโต้ผู้เป็นพี่สาวเช่นไร ทรงเคยเห็นมาแล้วในเหตุการณ์ฉลองวันพระราชสมภพคราวนั้น

 จางอวิ๋นซีนึกอะไรบางอย่างออก นางจึงช่วยเสริม “เสด็จย่าเพคะ ย่อมดีนักหากพี่หญิงจะแต่งเข้ามาเป็นพระชายาของอ๋องใหญ่ พวกเราสองพี่น้องจะได้ไม่เป็นที่ครหาของชาวบ้าน ว่าคนใดคนหนึ่งได้ดิบได้ดีเกินกว่าพี่น้องของตนเอง”

 จางอวิ๋นซีไม่เคยนึกอยากสนับสนุนให้จางเซียวหรูแต่งงานกับหานอี้ นางคิดว่าหากจางเซียวหรูอยู่ใกล้ชิดกับหานอี้แผนการกระชากหน้ากากอีกฝ่ายให้อับอายในประวัติศาสตร์ราชวงศ์ ให้อับอายยิ่งกว่าตอนที่อีกฝ่ายเคยทำร้ายจางอวิ๋นซีคนเก่ามากมายพันเท่า อีกทั้งแผนการชั่วร้ายของฮูหยินรองหลี่ก็จะถูกกระชากได้รวดเร็วขึ้น เพราะพวกนางต้องทำอะไรระมัดระวังตัวมากขึ้น การทำสิ่งใดอย่างระมัดระวังนี่ล่ะจะกลายเป็นจุดอ่อนชั้นดียิ่ง

 แต่หากพวกนางสองแม่ลูกสามารถกลับตัวกลับใจ คิดดีได้ก็ย่อมเป็นกุศลบารมีกับพวกเขาเอง แต่ถึงให้นางกับไทเฮาไม่สนับสนุน หยางเต๋อเฟยที่ชื่นชมจางเซียวหรูเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ก็คงหาทางให้พวกเขาได้อภิเษกกันแน่นอน

 “ได้ยินพระชายากล่าวเช่นนี้ หม่อมฉันรู้สึกเขินยิ่งนักเพคะ”

 “เรื่องการแต่งงานของหานอี้ เอาไว้ข้าจะจัดการเองแล้วกัน” ไทเฮาทรงกล่าวสรุป จากนั้นจางอวิ๋นซีจึงประคองพาพระนางกลับตำหนักคังเฉวียน

 การประชุมขุนนางภายในท้องพระโรงสิ้นสุดลงในยามบ่ายคล้อย หานไท่หยางเดินออกมาจากท้องพระโรงด้วยความเร่งรีบ แต่ทว่าเขาเจอหานอี้ พี่ชายต่างมารดาขานเรียกดักเอาไว้เสียก่อน

 “อาหยาง” หานอี้กล่าวเรียกน้องชายต่างมารดาเสียงนุ่ม พร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น เขาเดินเข้ามาหาอีกฝ่ายที่สีหน้าเรียบเฉยแต่แฝงความไม่พอใจเอาไว้

 “มีเรื่องอะไร” หานไท่หยางถามเสียงเรียบ ใบหน้าคมเสมองไปทางอื่น

 หานอี้ถอนหายใจเบาๆ น้องชายของเขามักมีท่าทีเย็นชาแบบนี้ต่อผู้อื่นเสมอ ยากนักที่จะทำให้น้องชายผู้นี้กลับมายิ้มได้อย่างคนมีความสุข

 “นับตั้งแต่เจ้ากลับมา เราสองพี่น้องก็ยังไม่เคยร่ำสุราด้วยกันเลย ข้ามีเรื่องมากมายอยากคุยกับเจ้า” หานอี้กล่าวอย่างใจเย็น

 หานไท่หยางหันมามองอีกฝ่ายด้วยแววตาดุดัน เขากล่าวเสียงดังให้พวกขุนนางเสนาบดีได้ยินกันถ้วนหน้า “เจ้าแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากข้าไม่พออีกหรือไร! เจ้าทำแบบนี้ก็หมายใจอยากแย่งสิ่งที่เป็นของข้าไปหมด แม้กระทั่งขับไล่ข้าไปอยู่ชายแดนเหนือ ส่งแม่ทัพชายแดนเหนือมาลอบสังหารข้า นั่นก็ล้วนเป็นเพราะเจ้ายุยงเพ็ดทูลบุรุษผู้นั้นให้ส่งข้าไป จนข้าเกือบเอาชีวิตไม่รอดหลายครั้ง..!” 

 “เราสองคนเคยเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน เหตุใดเจ้า!...” หานอี้หยุดชะงักคำพูดของตนเองกลางอากาศ เมื่อมีสายตาหลายคู่จับจ้องมาทางพวกเขา ก่อนจะปรับเปลี่ยนท่าทีให้สง่างามสมกับที่เป็นถึงองค์ชายใหญ่ สงวนคำพูดและวาจาให้สงบเสงี่ยมมากยิ่งขึ้น

 อ๋องใหญ่อย่างหานอี้ถอนหายใจไล่อารมณ์โกรธทั้งหมดทิ้งไป เขาปั้นใบหน้ายิ้มแย้มตอบหานไท่หยาง อย่างใจเย็น “น้องพี่ มีเรื่องใดเรากล่าวกันดีๆ เถิด หากเป็นเรื่องในอดีตของชายาเจ้า ข้าเองก็เสียดายนักที่นางทำให้เจ้ากับข้าต้องมาถึงขั้นนี้ ทั้งๆ ที่ข้าไม่เคยคิดร้ายต่อเจ้าเลย จริงอยู่ที่ข้ากับนางเคยเจอกันมานานแล้ว แต่นางก็สนทนากับข้าแทบนับคำได้ เจ้าอย่าใส่ใจเลยดีกว่า ตอนนี้เจ้าเป็นสามีของนางแล้ว ฉะนั้น...”

 หานอี้จงใจยั่วยุอารมณ์ของหานไท่หยางอย่างชัดเจน ก่อนที่จะแต่งงานกับนางเขาก็พอรู้มาบ้างว่าหยางเต๋อเฟยนั้น สนิทสนมกับฮูหยินรองหลี่พอสมควร ถึงขนาดที่เคยพาหานอี้ไปพบจางเซียวหรูที่จวนสกุลจาง แต่ความสัมพันธ์ของพี่ชายต่างมารดากับจางอวิ๋นซีก็ไม่ได้เปิดเผยอันใดมากนัก อีกทั้งยังไม่มีท่าทีว่าจะมีใจต่อกัน การที่หานอี้ทำเช่นนี้คงต้องการให้เขาบันดาลโทสะเป็นแน่

 อึก!

 หานไท่หยางกระชากคอเสื้อของหานอี้ เขารู้สึกโกรธแทบคลั่งทุกครั้งที่มีบุรุษอื่นมากล่าวถึงชายาของเขาในทางเสียหาย “หากเจ้าคิดร้ายต่อนางแม้แต่เสี้ยวเดียว ต่อให้พระโพธิสัตว์มาอยู่ตรงหน้าข้าก็จะไม่ละเว้นเจ้า!”

 อ๋องหนุ่มปล่อยคอเสื้อของพี่ชายต่างมารดาลง ก่อนจะหันหลังเดินกลับไป

 “ข้าว่าหากอยู่ต่อหน้าเมิ่งฉี เจ้าคงไม่เก่งแบบนี้แน่” หานอี้กล่าวโต้ตอบเมื่อไร้ผู้คนเดินผ่านบริเวณนั้น

 หานไท่หยางกำชายเสื้อแน่น เรื่องราวของเขากับหานอี้ยังไม่ได้รับการสะสาง ก็ยังมีปัญหาใหม่อย่างเมิ่งฉีเข้ามาเกี่ยวพัน ดูท่าแล้วศึกภายในกับศึกภายนอกนั้นน่ากลัวไม่ต่างกัน แล้วจางอวิ๋นซีจะเป็นเช่นไร นางเป็นเพียงผู้บริสุทธิ์ หากเมิ่งฉีคิดใช้ภรรยาของเขามาต่อรองแล้ว เขาควรทำเช่นไรดี

 เขาจะปกป้องนางได้อย่างไร มิให้นางต้องเดือดร้อน