ตอนที่ 09 ไม่ได้มีอะไรที่ต่างกัน

ปึก!

“แกว่ายังไงนะ?” ปาลินปาโทรศัพท์ในมือใส่ลูกน้องของตัวเองก่อนที่เธอจะโวยวายออกมาเสียงดังลั่นห้อง สีหน้าของเธอแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังกังวลกับสิ่งที่ลูกน้องของเธอทำพลาดไป

“แล้วมันรู้รึเปล่าว่าเป็นคนของฉัน”

“ตอนนี้ยังไม่รู้ครับ คนของเราที่ส่งไปไม่รู้อะไรเกี่ยวกับท่านครับ”

“ตอนนี้ยังไม่รู้?...หมายความว่าเดี๋ยวมันก็จะรู้น่ะสิ”

“...”

“แกไปทำยังไงก็ได้ ไอ้ภีมต้องไม่รู้ว่าฉันส่งคนไปลักพาตัวปลายฟ้า” ปาลินเอ่ยบอกกับคนตรงหน้าเสียงเรียบ ก่อนที่เธอจะเหม่อมองออกไปที่นอกหน้าต่างบานใหญ่

“แต่คุณปลายฟ้าจะไม่ปลอดภัยนะครับ”

“ถึงมันรู้ความจริงปลายฟ้าก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี และฉันเองก็เหมือนกัน”

“ตอนนี้นังฟ้าจะเป็นหรือตายก็ช่างหัวมันแต่ฉันต้องรอด”

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่ไปทำตามที่ฉันสั่ง”

“ครับ”

“คุณปาลิน...มีเรื่องอะไรรึเปล่า?” ภูธเดชเอ่ยถามเมียรักออกมาด้วยความสงสัย

“แกออกไปก่อน” ปาลินหันกลับไปส่งยิ้มหวานให้กับสามี ก่อนที่เธอจะเอ่ยบอกกับลูกน้องออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เพื่อไม่ให้ชายชราที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยิน

“ตื่นแล้วเหรอคะคุณ”

“ทำไมไม่นอนต่ออีกสักหน่อยล่ะคะ”

“ผมนอนเยอะแล้ว อยากออกมาสูดอากาศข้างนอกบ้าง” ภูธเดชเอ่ยบอกกับเมียรักเสียงอ่อน ก่อนที่เขาจะกดรถวีลแชร์ของตัวเองเข้าไปใกล้ผู้หญิงที่เขาอยู่กินมาด้วยกันเกือบ 20 ปี ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันพาคุณไปที่สวนหลังบ้านดีไหมคะ”

“ดี”

ณ เกาะส่วนตัวของภีม

วันต่อมา...

“อะ...” ปลายฟ้าร้องออกมาด้วยความเจ็บระบมไปทั้งตัว  ก่อนที่หญิงสาวจะลืมตาขึ้นมาดูสภาพของตัวเอง รอยแดงจากการถูกโซ่รัดรอบข้อมือบางทั้งสองข้างของตัวเอง พร้อมกับมองไปรอบๆ บ้านไม้หลังเก่าที่ถูกขังอยู่

‘พี่ภีมจะทำอะไรคะ?’ ปลายฟ้าเอ่ยถามออกมาด้วยความตกใจ ตากลมโตมองไปยังชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับโซ่ในมือของเขา

‘พี่ภีม’

‘ฉันบอกให้เธอรอฉันอยู่ที่บ้าน ห้ามออกไปไหน เธอฟังที่ฉันพูดไม่เข้าใจเหรอปลายฟ้า’ ชายหนุ่มเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าเสียงเรียบ

‘อะ โอ้ย...!!’ ปลายฟ้าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดบริเวณข้อมือของเธอ

‘ถ้าเธอกลัวเจ็บ เธอก็ควรจะฟังฉันตั้งแต่แรก’ ภีมเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าเสียงเรียบ พร้อมกับมือหนากระชากลำคอระหงของหญิงสาวเข้าหาตัว ก่อนที่เขาจะประกบจูบที่ริมฝีปากบางของคนตรงหน้าอย่างรุนแรงและหนักหน่วง

‘เจ็บ!!’ ร่างบางร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มือบางพยายามดันอกแกร่งของคนตรงหน้าออก แต่แรงที่มีอันน้อยนิดของเธอก็ไม่สามารถทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าสะทกสะท้านได้เลยแม้แต่น้อย

‘พี่ภีมฟ้าขอร้อง หยุดเถอะนะคะ...’

‘ฟ้าจะไม่ไหวแล้วค่ะ’

ปลายฟ้าร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างหนัก พร้อมกับยกมือไหว้อ้อนวอนขอความเห็นใจจากชายหนุ่มที่กำลังกระทำกับเธออย่างรุนแรงไร้ซึ่งความปราณีใดๆ จากเขา

‘พี่ภีม’

ปลายฟ้ามองดูการกระทำที่รุนแรง และดิบเถือนของคนตรงหน้า สะโพกหนาของชายหนุ่มที่กำลังกระแทกท่อนเอ็นของเขาใส่เธออย่างแรง จนร่างบางสั่นสะท้านไปตามแรงกระแทกของเขา

‘พี่ภีม อึก ฟ้าไม่รู้เรื่องที่ผู้ชายคนนั้นพูดจริงๆ นะคะ’ ปลายฟ้ารวบรวมความกล้าก่อนที่เธอจะเอ่ยบอกกับคนตรงหน้าออกไปอีกครั้ง เธอไม่ได้อยู่ที่ประเทศไทยเกือบ 20 ปี ปลายฟ้ามั่นใจว่าตัวเองไม่มีทางรู้จัดชายคนนั้นอย่างแน่นอน

‘พี่ภีมเชื่อฟ้านะคะ อ๊ะ!!’

ชายหนุ่มกระแทกใส่ร่างบางตรงหน้าอย่างแรงก่อนที่เขาจะปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นใส่ร่างบางตรงหน้าหมดทุกหยาดหยด ก่อนที่เขาจะกระชากร่างบางลุงขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขา

‘ฉันเชื่อเธอ’

‘เชื่อฟ้าแล้วทำไมต้องทำรุนแรงกับฟ้าล่ะคะ?’

‘สั่งสอนเธอให้จำ คราวหลังเธอจะได้ไม่ขัดคำสั่งฉันอีก’

‘ฟ้าจะไม่ทำอีกค่ะ’

‘เธอรู้ไหมใครเป็นคนส่งมันมา?’ ภีมเอ่ยถามร่างบางตรงหน้าออกมาเสียงเรียบ พร้อมกับจ้องใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวตรงหน้านิ่งอย่างรอคำตอบ

‘ฟ้าไม่รู้จริงๆ ค่ะ’

‘แม่เธอส่งพวกมันมา’

‘เธออยากรู้ไหมทำไมมันถึงไม่ยอมบอกฉันว่าแม่ของเธอเป็นคนส่งมา’

‘ฟ้าไม่อยากรู้ค่ะ’ ปลายฟ้าตอบร่างสูงตรงหน้ากลับไปเสียงสั่น พร้อมกับหันหน้าหนีเขาไปอีกทางก่อนที่หยดน้ำสีใสจะไหลออกมาจากดวงตาของเธอ ถึงเขาจะไม่บอกเธอก็พอจะเดาได้อยู่แล้วว่าทำไม...?

‘หึหึ’

ปึก!

“พี่ภีม”

ปลายฟ้านึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้อยู่นาน ก่อนที่ประตูไม้จะถูกเปิดออกอย่างแรงก่อนที่ร่างสูงเจ้าของเกาะจะเดินเข้ามา พร้อมกับสีหน้าที่เรียบเฉยอย่างที่เขาชอบทำ ชายหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยข้าวต้มในมือก่อนที่เขาจะยื่นมันให้กับเธอ

“ขอบคุณค่ะ” ปลายฟ้าเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าเสียงอ่อน ก่อนที่เธอจะหยิบช้อนข้าวต้มในถ้วยที่ชายหนุ่มกำลังถืออยู่ขึ้นมาตักทาน แต่แล้วเธอก็ต้องชะงักไปทันทีที่ได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้าเอ่ยออกมา

“เธอคิดว่าฉันจะมาป้อนข้าวป้อนน้ำเธอบนเตียงรึไง?”

“เธอแค่ป่วยไม่ได้พิการ...”

ชายหนุ่มเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าเสียงเรียบ ก่อนที่เขาจะวางถ้วยข้าวต้มไว้บนโต๊ะไม้เก่าๆ ข้างเตียงนอนอย่างเบามือ

“ไปกินข้าวซะ เดี๋ยวหมอจะเข้ามาดูอาการเธอ”

“ขอบคุณมากนะคะพี่ภีม”

“เธอเป็นนางบำเรอของฉัน ถ้าเธอใช้งานไม่ได้”

“ฉัน...ขี้เกียจออกไปหานางบำเรอคนอื่น” ชายหนุ่มเอ่ยบอกกับหญิงสาวตรงหน้าก่อนที่เขาจะหันหน้าหนีไปอีกทาง

“ค่ะ” ปลายฟ้าตอบคนตรงหน้ากลับไป พร้อมกับมุมปากบางของเธอค่อยๆ ยกยิ้มออกมา

“...” ภีมจึงเลือกที่จะเดินหันหลังออกไปโดยไม่ได้หันกลับมาสนใจปลายฟ้าอีกเลย

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...

“ฟ้าทำไม...?”  

“พี่หมอ สวัสดีค่ะ” ปลายฟ้ายกยิ้มออกมาพร้อมกับเอ่ยทักทายคนตรงหน้าอย่างเป็นกันเอง

“ยังจะยิ้มได้อีก หนีไหมฟ้าพี่จะพาฟ้าออกไปเอง” พี่หมอเอ่ยถามออกมาด้วยความเป็นห่วง

“ฟ้าไปไหนไม่ได้หรอกค่ะ”

“ทำไมล่ะ?”

“ที่ฟ้าโดนมันยังเทียบไม่ได้กับพี่ฟ้าเคยทำไว้กับพี่ภีมเลยค่ะพี่หมอ” ฟ้าเอ่ยบอกกับหญิงสาวตรงหน้าเสียงอ่อน พร้อมกับน้ำสีใสคลออยู่ที่ดวงตางามของเธออย่างห้ามไม่อยู่

“โธ่! ฟ้า”

“ฟ้าไปจากพี่ภีมไม่ได้แล้วค่ะพี่หมอ ตลอด 20 ปีฟ้าไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน อยู่กับความรู้สึกผิดอยากหนีก็หนีมันไม่เคยพ้นสักครั้ง”

“...”

“ตอนนี้ฟ้ามีโอกาสได้ไถ่โทษแล้ว ขอให้ฟ้าได้ทำมันเถอะนะคะ”

“แต่ฟ้าต้องเจ็บตัว”

“เทียบไม่ได้กับที่พี่ภีมเคยเจ็บหรอกค่ะ ฟ้ารู้ว่าพี่หมอเป็นห่วง”

“...”

“แต่ฟ้าจะไม่เป็นอะไรค่ะ ฟ้าเชื่อว่าพี่ภีมจะไม่ทำร้ายฟ้าไปมากกว่านี้แล้วล่ะค่ะ” ปลายฟ้าเอ่ยบอกกับหญิงสาวตรงหน้า ก่อนที่มุมปากของเธอจะยกยิ้มออกมา

“ทำไมฟ้าถึงมั่นใจแบบนั้นล่ะ?”

‘เธอรู้ไหมใครเป็นคนส่งมันมา?’

‘ฟ้าไม่รู้จริงๆ ค่ะ’

‘แม่เธอส่งพวกมันมา’

‘เธออยากรู้ไหมทำไมมันถึงไม่บอกกับฉันว่าแม่เธอเป็นคนส่งมา’

‘ฟ้าไม่อยากรู้ค่ะ’

“เพราะพี่ภีมรู้แล้วว่าเราสองคนไม่ได้มีอะไรที่ต่างกัน” ปลายฟ้าเอ่ยบอกกับคนตรงหน้าเสียงอ่อน พร้อมกับเช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มทั้งสองข้างของเธออย่างเบามือ

‘เราถูกครอบครัวทอดทิ้งเหมือนกัน’

จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้ปลายฟ้ารู้แล้ว...ตลอด 20 ปีที่ผ่านมามันไม่มีอะไรที่เปลี่ยนไปเลยสักนิด แม่ปาลินก็ยังคงเป็นคนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เธอยังคงอยากได้อยากมีในของที่ไม่ใช่ของตัวเอง...

‘ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าแม่ส่งคนมาที่นี่ทำไม ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงแต่เพราะต้องการเอาชนะ’

‘ทุกอย่างต้องกลับไปอยู่ในที่ที่ควรอยู่เสียงที’ ปลายฟ้าเอ่ยบอกกับตัวเองอยู่ภายในใจ ในขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังแพทย์หญิงตรงหน้า

“หืมมมม?”

“เชื่อฟ้านะคะพี่หมอ”

“ก็ได้แต่ถ้าไม่ไหวต้องรีบบอกพี่เลยนะ เข้าใจไหม?”

“เข้าใจค่ะ”

“มาพี่หมอขอตรวจร่างกายหน่อยค่ะ”

“ค่ะ”

มือบางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุงกายหญิงสาวตรงหน้าเอาไว้ อย่างเบามือ ก่อนที่เธอจะเดินออกมาจากบ้านไม้หลังเก่า ขาเรียวเดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่มเจ้าของเกาะที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว

“เบามือหน่อยสิภีม ปลายฟ้าเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ เธอสู้แรงภีมไม่ได้หรอกนะ”

“อาการเป็นยังไงบ้าง”

“ให้ยาคลายเคลียดเพิ่มเข้าไปตอนนี้น้องกำลังนอนพักอยู่”

“...” ชายหนุ่มไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดออกมา ขายาวก้าวเข้าไปในบ้านไม้ตรงหน้าที่ทั้งเก่า และร้อนอบอ้าวกว่าบ้านพักหลังไหนๆ บนเกาะแห่งนี้

“ภีมจะพาปลายฟ้าไปไหน น้องต้องนอนพักนะ”

“ก็จะพาเธอไปนอนพักไง ที่นี่ร้อนก็ร้อนแถมฝุ่นก็เยอะ”

“อ่อ” หมอสาวยกยิ้มออกมาก่อนจะมองดูเพื่อนรักของตัวเองอุ้มหญิงสาวเดินห่างออกไป เธอรู้จักกับภีมมาตั้งแต่ประถม เพื่อนรักของเธอกำลังรู้สึกยังไงอยู่มีเหรอที่เธอจะไม่รู้

“รู้แล้วว่าจะรักษาแผลใจให้กับทั้งสองคนอย่างไงดี” หญิงสาวยกยิ้มกว้างออกมา ก่อนที่เธอจะเดินตามชายหนุ่มออกไป...

“ป้านวลครับ”

“นายหัวมีอะไร...หนูฟ้า!” ป้าบัวร้องเรียกร่างบางตรงหน้าออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่หญิงชราจะเงยหน้าขึ้นไปมองชายหนุ่มอีกครั้งด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ

“เธอหลับไปเพราะฤทธิ์ยา ป้าบัวช่วยไปเตรียมน้ำกับผ้าสะอาดให้ผมทีนะครับ”

“ดะ ได้ค่ะ ป้าจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้”

“ไอ้บ่าว”

“ครับนายหัว”

“ไปแจ้งคนของเราตามที่ฉันบอก...เพิ่มจำนวนเวรยามรอบเกาะเพิ่มอีก ถ้าเห็นคนต่างถิ่นรีบมาแจ้งฉันทันที” ชายหนุ่มเอ่ยบอกกับลูกน้องคนสนิทเสียงเรียบ ก่อนที่เขาจะอุ้มร่างบางเข้าไปยังห้องพักของเธอ

“รับทราบครับนาย”

“ถ้าไม่ใช่เพราะแม่เธอสั่งให้มาจับฉัน แล้วเธอมาที่นี่ทำไมกันแน่ปลายฟ้า”

‘เธอมีชีวิตที่ดีอยู่แล้ว กลับมาตกนรกที่นี่อีกทำไม’

‘ก็เพราะพี่ภีมยังอยู่ในนั้นไงคะ’

“เธอพูดเหมือนเธอรู้เลยนะปลายฟ้า 20 ปีที่ฉันผ่านมาฉันเจออะไรมาบ้าง” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงเรียบ พร้อมกับมือหนาลูบลงที่หน้าผากของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน

“พี่ภีม” เปลือกตาของหญิงสาวค่อยๆ เปิดขึ้นมา พร้อมกับริมฝีปากบางเอ่ยเรียกชายหนุ่มตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“ไม่ว่าเธอคิดจะทำอะไรจงรู้ไว้ว่ามันไม่มีทางได้ผล”

“ฉันอดทนรอมา 20 ปี ไม่ว่าเธอหรือใครก็ทำให้ฉันเปลี่ยนใจไม่ได้”

“ฟ้ารู้ค่ะ ฟ้าจะช่วยพี่ภีมเองนะคะ” หญิงสาวยกยิ้มออกมาก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไปอีกครั้งด้วยฤทธิ์ของยาที่เธอกินเข้าไปจากก่อนหน้านี้

“ช่วยอย่างนั้นเหรอ” ชายหนุ่มพึมพำออกกมาเสียงเรียบ พร้อมกับมุมปากหนาค่อยๆ แสยะยิ้มออกมาอย่างลืมตัว

“ผู้หญิงอย่างเธอจะช่วยอะไรฉันได้”

“ตัวเองยังจะเอาไม่รอด ยังจะอยากมาช่วยคนอื่นอีก”

“นายหัว...ป้าขออนุญาตเข้าไปด้านในนะคะ”

“ครับ”

“ผมฝากด้วยครับป้า”

“ไม่ต้องห่วงนะคะ ป้าจะดูแลหนูฟ้าอย่างดี” ป้านวลเอ่ยบอกกับชายหนุ่มตรงหน้าเสียงอ่อน ก่อนที่หญิงชราจะมองตามแผ่นหลังของร่างสูงที่ค่อยๆ เดินห่างออกไปจนลับตา

“ใจอ่อนแล้วสินายหัวของป้า” ป้าบัวยกยิ้มออกมาก่อนที่จะเดินกลับไปนั่งลงยังเก้าอี้ข้างเตียงนอนของปลายฟ้า หลังจากที่คุณผู้หญิงของเธอเสียชีวิตไปเมื่อ 20 ปีก่อน ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่เคยเป็นรอยยิ้มปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าของนายน้อยอีกเลยจนกระทั่งวันนี้