ตอนที่ 13 เคราะห์กรรม

[เช้าวันต่อมา...]

          ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น

          “พี่ข้าวครับ พี่ตื่นหรือยังครับ”

ณภัทรร้องเรียกพี่สาวอยู่หน้าห้อง เมื่อคืนเด็กชายผล็อยหลับไป เลยไม่รู้ว่าพี่สาวของเขากลับมาตอนไหน วันนี้เป็นวันหยุด เวลาสายแบบนี้ พี่สาวเขาควรตื่นแล้ว

          “พะ-พี่กำลังแต่งตัวอยู่ภัทร”

เสียงแหบแห้งตอบกลับ ขวัญข้าวพึ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงเอง หลังจากที่ผ่านค่ำคืนอันแสนโหดร้ายจากหม่อมราชวงศ์หนุ่ม กว่าที่เขาจะผละออกจากกายเธอก็เกือบรุ่งสางของอีกวัน ร่างกายของเธอบอบช้ำร้าวระบมไปหมด

          “ครับ งั้นภัทรรอพี่ข้าวอยู่ในห้องนะครับ ถ้าพี่ข้าวเสร็จแล้วไปเรียกภัทรด้วยนะครับ”

          “อืม...เดี๋ยวพี่ไป...”

วันนี้เธอและน้องนัดกันว่าจะไปทำบุญให้กับแม่ของเธอซึ่งครบรอบหนึ่งเดือนกับการจากไป

          ร่างบอบบางพยุงตัวเองลุกขึ้นอย่างยากลำบาก สายตาของเธอเหลือบเห็นร่องรอยของคราบกิจกรรม ‘ฉันไม่รับประกันความปลอดภัย ถ้าหากเธอไม่ซื้อยามากิน หรือเธออยากจะท้องกับฉัน ก็ได้นะ...แต่บอกไว้เลย...ว่าฉันจะไม่รับผิดชอบเธอเด็ดขาด’ คำพูดอันแสนโหดร้ายของเขายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา

          สายน้ำเย็นไหลลงกระทบศีรษะจรดปลายเท้า ร่างอวบอิ่มสะอื้นไห้พร้อมกับสายน้ำไหล เธอต้องชดใช้ความแค้นของเขาด้วยเรือนร่างของเธอตลอดไปอย่างนั้นหรือ ‘จนกว่าฉันจะเบื่อเธอ...เมื่อนั้นเธอจะเป็นอิสระ’

          ‘ในระหว่างที่ฉันเอาเธอ อย่าได้ริอาจไปให้คนอื่นเอาเธอเด็ดขาด ฉันไม่ชอบผู้หญิงสำส่อน...จำไว้!’ ประโยคท้ายของค่ำคืนที่ผ่านมา เขาได้ฝากคำประกาศิตของตัวเองไว้ ขวัญข้าวลูบไล้ไปทั่วเรือนกายของเธอ ไม่มีใครสร้างความเจ็บช้ำให้กับเธอได้มากกว่าเขาอีกแล้ว บาดแผลลึกขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางใจของเธอไม่มีวันหายไปอย่างแน่นอน...

          [สุสานแห่งหนึ่ง...ไม่ไกลจากตัวเมือง]

          “พี่ข้าวไม่สบายเหรอครับ”

เด็กชายสังเกตมือของพี่สาวสั่นระริกยามวางดอกไม้ไปที่หลุมศพของผู้เป็นแม่ ใบหน้าอันซีดเซียวอิดโรยอย่างหนัก อีกทั้งร่องรอยบางอย่างปรากฏทั่วลำคอ ทำให้เด็กชายเกิดความสงสัยขึ้นมาทันที

          “อือ...พี่ปวดหัวน่ะภัทร เมื่อวานพี่ต้องไปทำงานในห้องเก็บไวน์ทั้งวัน...”

ขวัญข้าวเลือกที่จะโกหกน้องชายของเธอ สิ่งที่เหลืออยู่ในชีวิตของเธอนั้นตอนนี้ก็คือ น้องชาย เธอรับปากกับแม่ของเธอไว้แล้ว ว่าจะดูแลน้องของเธอเป็นอย่างดี ต่อให้ชีวิตของเธอจะยากลำบากขนาดไหนก็ตาม ขวัญข้าวทนได้...

          “พี่ข้าวครับ เงินที่คุณลุงให้เราสองคนแต่ละเดือน ภัทรกับพี่ข้าวเก็บไว้เยอะพอสมควรแล้ว เราออกไปอยู่ข้างนอกกันมั้ยครับพี่ข้าว...”

ณภัทรสงสารพี่สาวอย่างที่สุด งานบ้านอันแสนหนักหน่วง อีกทั้งยังโดนคนในบ้านรังแกอีก เด็กชายไม่อยากให้พี่สาวต้องทนทุกข์ทรมานในบ้านหลังนี้อีกแล้ว

          “เงินแค่นั้น เราอยู่ได้ไม่ถึงปีหรอกภัทร พี่เองก็ยังเรียนไม่จบ จะหางานที่ไหนทำได้ และไหนจะภัทรอีกนะ พี่ไม่เป็นไรภัทร พี่ทนได้”

ใช่! ขวัญข้าวจะทนให้ถึงที่สุดตราบสิ้นลมหายใจของเธอ อีกกี่วันกี่ปีที่ความทุกข์ทรมานนี้จะหมดไป ขวัญข้าวจะต้องเข้มแข็ง และเป็นกำลังสำคัญของน้องชายให้ได้

          “ภัทรสงสารพี่ข้าวครับ”

          “พี่ไม่เป็นไร ภัทรแค่ตั้งใจเรียนก็พอนะ เรื่องงานในบ้านพี่ทำได้อยู่แล้ว ส่วนพวกคุณๆ ทั้งหลาย ถ้าพี่นิ่ง เขาก็จะรามือจากพี่ไปเองนะ ภัทรไม่ต้องห่วงพี่หรอก สักวัน เราสองคนจะต้องมีความสุขนะ คงไม่ทุกข์ตลอดไปหรอกน่า...อย่าคิดมาก”

ขวัญข้าวต้องเข้มแข็งต่อหน้าน้องชาย เธอก็ไม่รู้ว่าวันไหนกัน ที่ความทุกข์ของเธอและน้องจะหมดไป หรืออาจจะทั้งชีวิตของเธอเลยก็เป็นได้ ขวัญข้าวเลิกโทษโชคชะตาชีวิตของเธอแล้ว แค่เธอทำตัวให้เข้มแข็ง และปล่อยผ่านทุกอย่างไป บางทีสิ่งเหล่านี้อาจจะช่วยเธอก็ได้นะ...

......................

          [1 สัปดาห์ต่อมา...ณ โรงเรียนรัฐแห่งหนึ่ง...หลังเลิกเรียน]

          “ข้าว...นั่นพี่นนท์นี่!”

เสียงกรีดร้องด้วยความดีใจของชมพูนุชเพื่อนของขวัญข้าวดังกึกก้อง

          “อือ...ทำไมเหรอเตย คุณนนท์เขาก็มารับแฟนของเขารุ่นพี่ ‘มอหกไง พี่อะไรนะ...”

          “บ้าดิข้าว นี่ข้าวไม่ได้อัพเดทข่าวคราวของพี่นนท์เลยงั้นสิ พี่เขาเลิกกันไปตั้งนานแล้ว...เอ่อ...แล้ววันนี้ พี่นนท์มาทำไมที่โรงเรียนเราเนี่ยข้าว อย่าบอกนะว่า...มารับเตย...อร๊ายยย์”

          ขวัญข้าวมองไปยังชายหนุ่มที่กำลังพุ่งตรงมายังที่เธอกับเพื่อนกำลังยืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน เพื่อรอกลับบ้าน

          “ขวัญข้าว”

เสียงทุ้มของวัยหนุ่มร้องเรียกเด็กสาวที่ยืนตะลึงมองธนนท์ตรงหน้า วันนี้เป็นอีกวันที่เขาสบโอกาสอีกครั้ง ที่บ้านเขาไม่มีใครอยู่เลย มีแต่เขากับพี่ชายต่างมารดาเท่านั้น พี่คินน์เองก็คงมัวแต่ยุ่งอยู่กับงาน คงไม่มีเวลามาสนใจเขาหรอก

          “พี่นนท์มารับข้าวแน่ๆ เลย”

          “บ้าสิเตย ข้าวกับคุณนนท์ไม่ได้เกี่ยวข้องกันนะ จะมารับข้าวได้ยังไงกัน”

ขวัญข้าวกำลังมองชายหนุ่มที่กำลังก้าวเข้ามาอย่างช้าๆ วันนี้เขาคงมีแผนการไม่ดีกับเธออย่างแน่นอน

          “อืม ฉันแวะผ่านมาทางนี้ เลยมารับเธอกลับบ้านพร้อมกันน่ะ เลิกเรียนแล้วนี่”

ธนนท์เหลือบมองเด็กสาวอีกคนที่หน้าตาสดใสน่ารักในระดับหนึ่ง แต่ก็ยังไม่มากเท่ากับเด็กสาวที่เขากำลังสนใจอยู่ในตอนนี้

          “ไม่เป็นไรค่ะคุณนนท์ ข้าวกลับรถเมล์ได้ค่ะ เชิญคุณนนท์กลับเถอะนะคะ”

ขวัญข้าวปฏิเสธทันทีอย่างไม่เหลือเยื่อใย เธอรู้ว่าเขาไม่ประสงค์ดีกับเธอแน่ หลังจากวันนั้น ขวัญข้าวกับคุณธนนท์ก็ไม่ได้เจอหน้ากันเลย หนีเสืออย่างหม่อมราชวงศ์อคิราห์แล้ว ขวัญข้าวยังต้องเจอจระเข้อย่างธนนท์อีกหรือนี่

          “อุ้ย! ข้าวทำไมไปปฏิเสธพี่นนท์แบบนั้นล่ะ”

ชมพูนุชมองหน้าชายหนุ่มที่เธอแอบคลั่งไคล้มานาน เธอไม่เคยเห็นเขาในระยะใกล้ขนาดนี้มาก่อนเลย ‘หล่อมาก...สไตล์โอปป้าเลยแหละ’

          “นั่นสิ วันนี้ฉันอุตส่าห์ลงมาทักเธอ ความจริงฉันจะผ่านไปแล้ว แต่บังเอิญเห็นเธอเสียก่อน ไอ้เรารึ ก็หวังดี คิดว่าจะกลับบ้านพร้อมกัน...”

ธนนท์แสดงท่าทีตัดพ้อ มันคือกลเกมของเขาต่างหากล่ะ วันนี้แหละที่เขาจะจัดการเนื้อกวางน้อยของเขาให้หนำใจ ทางสะดวกอย่างที่สุด

          “งั้น ข้าวขอให้เตยไปด้วยนะคะ พอดีเตยจะไปทำการบ้านข้าวพอดี ใช่มั้ยเตย...”

ขวัญข้าวชวนเพื่อนสาวเพื่อกันเขาออกจากเธอ อย่างน้อยมีเพื่อนอยู่ด้วยก็พอจะอุ่นใจ

          “อ๋อ ใช่ค่ะ เตยจะไปบ้านข้าวพอดีเลยค่ะพี่นนท์ งั้นเราไปด้วยกันเลยค่ะ จะได้ไม่ต้องรอรถเมล์ค่ะ ปะ ไปกันค่ะ ^_<>^”

          “แต่ว่า...”

ธนนท์ชะงักทันที เขาไม่ได้ต้องการแม่เด็กสาวนี่ซะหน่อย ทำไมจะต้องเอาเธอไปเป็นมารขวางเขากันด้วยเล่า

          “ไปสิคะคุณนนท์ ข้าวพร้อมแล้วค่ะ”

ขวัญข้าวยกยิ้มอย่างพอใจกับท่าทีกระอักกระอ่วนของชายหนุ่ม ธนนท์มีเป้าหมายจะจัดการเธอแน่นอนวันนี้ แต่ไม่มีวันเสียหรอก เธอรู้ทันแผนการของเขา

......................