ตอนที่ 14 ชีวิตที่น่าสงสาร

[โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง]

          “วันนี้ท่านชายต้องนอนดูอาการ ตามที่หมอแนะนำนะครับ เดี๋ยวผมจะเฝ้าท่านชายเองครับ”

          “ทำไมต้องให้ฉันนอนด้วยประคิน ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้นนะ นายเองวิตกกังวลมากเกินไปหรือเปล่า”

          “ท่านชายรู้มั้ยครับ ว่าโรคที่ท่านชายเป็นอยู่ มันน่ากังวลถึงขั้นวิกฤติเลยนะครับ ผมว่าจะโทรบอกท่านชายคินน์ให้ทราบเรื่องนี้ด้วยนะครับ เพราะผมเดาว่า ท่านชายน่าจะยังไม่บอกท่านชายคินน์แน่นอนครับ”

          “นายไม่ต้องบอกหรอกประคิน ฉันไม่อยากให้ลูกชายฉันต้องคิดมาก ตอนนี้เขาพึ่งเริ่มตำแหน่งประธานบริษัทได้ไม่กี่วัน เขาต้องเรียนรู้งานค่อนข้างเยอะ ดูสิบางวันก็ไม่ได้กลับบ้านเลย ฉันเห็นลูกชายฉันแบบนี้ฉันก็ชื่นใจ และนอนตายตาหลับแล้ว จะเหลือก็แต่เด็กสองคนนั่นนะ แต่ก็ไม่เป็นไร ฉันได้ทำพินัยกรรมไว้สำหรับสองคนนั่นแล้ว คงไม่มีปัญหาอะไร”

          “แต่ว่า...”

          “ถ้าจะทำให้นายสบายใจขึ้นล่ะก็ คืนนี้ฉันนอนดูอาการตามใจนายก็ได้ แต่ช่วยโทรไปบอกทางบ้านให้ฉันหน่อย ว่าฉันนอนที่เพนท์เฮ้าส์ก็แล้วกันนะ”

          “ได้ครับ...เอาอย่างที่ท่านชายบอกก็ได้ครับ”

          “สบายใจแล้วสิประคิน นายอยู่กับฉันมากี่ปีแล้วนะ”

          “22ปีแล้วครับ ผมทันได้เห็นท่านชายคินน์ตอนเล็กๆ ด้วยนะครับ”

          “อืม...ถ้าฉันเป็นอะไรไป นายก็ดูแลลูกชายฉันด้วยล่ะกัน”

          “ครับ แต่ผมว่าท่านชายไม่เป็นอะไรหรอกครับ เดี๋ยวก็หายครับ ถ้าท่านชายพักผ่อน และทำตามที่หมอบอกครับ”

          “นั่นสินะ...”

หม่อมราชวงศ์นวพลรู้ว่า นี่เป็นเพียงแค่คำปลอบประโลมใจเท่านั้น ความเป็นจริงร่างกายของเขาเป็นอย่างไรนั้นเขารู้ดีทุกอย่าง เพียงแต่เจ้าลูกน้องเขาเท่านั้นที่ยังไม่ยอมรับความจริงนี้

....................

          [คฤหาสน์วรารักษ์เมธานนท์]

          “แกดูอีนังขวัญข้าวกับเพื่อนมันสิชะเอม คุณท่านกับคุณแพรพิไลไม่อยู่ พวกมันเข้าหาคุณหนูนนท์ นังนี่มันร้ายจริงๆ เลยนะ เหมือนแม่มันไม่มีผิด”

          “อืม แต่ชะเอมว่า คุณหนูนนท์ต่างหากที่พยายามเข้าหาขวัญข้าวนะ และอีกอย่างแม่ของขวัญข้าวพี่อบเชยรู้จักเหรอ เขามาอยู่ที่นี่แค่ 6 เดือนเองนะ และส่วนใหญ่เขาก็อยู่เรือนคนใช้ ไม่เคยโผล่หน้ามาที่ตึกเลย พี่อบเชยรู้ได้ยังไงกัน”

          “แหม ก็คุณท่านบ่นเช้าบ่นเย็นขนาดนั้น ฉันจะไม่รู้จักนังมุกดาได้ยังไงยะ และแกรู้ได้ยังไงว่าคุณหนูนนท์เข้าหานังขวัญข้าว แกอย่าพูดให้คุณท่านได้ยินล่ะ คุณท่านยิ่งเกลียดนังขวัญข้าวอยู่ด้วย”

          “ค่ะ เอมก็เห็นแต่พี่นี่แหละที่พูด แล้วนี่พี่จะรายงานคุณท่านผู้หญิงเหรอ ชะเอมว่าอย่าดีกว่านะคะ เพราะถ้าคุณหนูนนท์รู้ ชะเอมว่าไม่ใช่เรื่องดีสำหรับพี่แน่นอนค่ะ”

          “แกรู้ได้ยังไงนังเอม”

          “รู้ก็แล้วกันน่าพี่อบเชย งั้น พี่ก็ลองบอกคุณนายสิ เกิดเรื่องขึ้นมา อย่าหาว่าชะเอมไม่เตือนพี่นะ”

          “จริงเหรอ คุณหนูนนท์เนี่ยนะ”

          “จริงแท้แน่นอน อย่าเสี่ยงเลยพี่อบเชย ปล่อยเขาไปเถอะ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นบ้างก็ดีค่ะ ไม่ใช่เรื่องของเรา”

          “โอเค ฉันเชื่อแกก็แล้วกัน ฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งทุกเรื่องหรอก บางที ก็อาจจะจริงอย่างที่แกพูดก็ได้”

          [อีกด้านหนึ่งของคนที่ถูกพูดถึง]

          “การบ้านของเธอจะเสร็จกันหรือยัง”

ธนนท์มองสองสาวที่กำลังง่วนอยู่กับตำราอย่างหัวเสีย ทำไมเขาต้องมีมารมาคอยขัดขวางตลอดเวลา แล้วยัยเด็กนั่นก็ช่างไม่รู้เวลาเอาเสียเลย

          “อีกสักพักค่ะคุณนนท์ เหลือแต่ของเตยค่ะ เดี๋ยวข้าวให้เตยนั่งทำการบ้านไปก่อนนะคะ ข้าวจะไปทำงานบ้านแล้วค่ะ”

          “เตยไปช่วยข้าวทำมั้ย”

          “ไม่ต้องหรอกเตย ข้าวทำเองได้ เดี๋ยวเตยนั่งทำกับคุณนนท์ไปก่อนนะ”

          “นี่ข้าว! เธอไม่ต้องไปทำงานอะไรนั่นแล้ว แม่ฉันไม่อยู่บ้าน เธอไม่จำเป็นต้องไปทำหรอก”

ธนนท์เริ่มรู้สึกหัวร้อนขึ้นเรื่อยๆ แผนที่เขาวางไว้ คือการเขมือบเด็กสาวในบ้าน แต่นี่อะไร มันผิดไปทุกอย่างที่เขาวางแผนไว้หมดเลย นั่นก็เป็นเพราะยัยเด็กบ้าเพื่อนของขวัญข้าวนี่แหละ ที่ดันมาปลื้มเขาอะไรตอนนี้เนี่ย...

          แต่ยังไม่ทันที่ขวัญข้าวจะก้าวออกไปจากตรงนั้น บุตรชายคนโตลูกเจ้าของบ้านก็เดินเข้ามาพอดี เลยทำให้ทุกคนที่อยู่กลางห้องโถงชะงักทันที โดยเฉพาะธนนท์ ซึ่งวันนี้เขาได้คาดการณ์ทุกอย่างไว้หมดแล้ว ว่าพี่ชายของเขาจะไม่เข้าบ้าน แต่ทว่ากลับไม่เป็นอย่างที่เขาคิดเลยสักนิด วันนี้มันเป็นวันอะไรกันวะเนี่ย

          “อ้าวพี่คินน์ ทำไมวันนี้พี่กลับมาเร็วจังครับ”

ธนนท์ทักพี่ชายต่างมารดาอย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เหตุการณ์ที่เขาเองยังไม่สามารถควบคุมได้กลับบานปลายเข้าไปอีก

          “ไม่เห็นแปลกอะไรนี่ แล้วนี่นายทำอะไร?”

หม่อมราชวงศ์หนุ่มกวาดสายตาคมดุไปทั่วทั้งห้องโถงรับแขก พร้อมกับสะดุดเข้ากับเด็กสาวที่ยืนนิ่งอยู่บริเวณนั้นด้วย มันทำให้เขาคิดเป็นอื่นไปไม่ได้เลย เพราะภาพทุกอย่างมันฟ้องไปหมด

          “ผม...เอ่อ...พาเพื่อนขวัญข้าวมาเที่ยวครับ และเรากำลังทำการบ้านอยู่ครับพี่คินน์”

ธนนท์ไปไม่เป็นเลยทีเดียว เขาจะบอกพี่ชายเขาได้อย่างไร ว่าที่เขาทำแบบนี้ก็เพื่อที่จะเขมือบกวางน้อยของเขา ก็เลยต้องเล่นไปตามน้ำก่อน

          “แล้วเธอมาทำอะไร? ไม่มีงานทำหรือไง”

สายตาคมดุสาดมายังร่างของเด็กสาวที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง เขาไม่เคยคิดเลยว่าเด็กขวัญข้าวจะกล้าขัดคำสั่งเขา เธอคงต้องการที่จะมาตีสนิทน้องชายของเขาสินะ

          “หนูกำลังจะไปทำงานบ้านค่ะท่านชาย”

ขวัญข้าวประมวลผลในหัวแล้วว่า ท่านชายก็คงจะหาว่าเธอมาอ่อยน้องชายของเขาอย่างแน่นอน ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ก็มักจะพอเหมาะพอเจาะเสียจริง

          “ก็ไปทำสิ ยืนทำอะไร”

          “ค่ะ”

.........................