ตอนที่ 15 วังวนของทาส

[ห้องเก็บไวน์]

          “เตยกลับก่อนนะข้าว”

          “เดี๋ยวข้าวไปส่ง เตยรอข้าวก่อนนะ”

          “ไม่เป็นไรข้าว เตยกลับเองได้สบายมาก”

          “แล้วคุณนนท์เธอไปไหนล่ะ”

          “ข้าวออกมาได้ไม่นาน พี่นนท์ก็หัวเสียอะไรก็ไม่รู้ บอกให้เตยกลับบ้านเอง แล้วพี่เขาก็ขับรถออกไปข้างนอกแล้ว”

          “อ่าว ไหนคุณนนท์ทำแบบนั้นล่ะ”

          “แหม...ก็พี่นนท์เขาสนใจข้าวนี่ ไม่ได้สนใจเตย ไม่มีข้าวพี่นนท์ก็ไม่จำเป็นจะต้องอยู่นี่ เฮ้อ อิจฉาข้าวจังเลยนะ พี่นนท์ต้องชอบข้าวมากๆ เลยนะ เตยอยากจะสิงร่างข้าวจริงๆ”

          “พูดอะไรแบบนั้นเตย ถ้าเตยรู้ว่าชีวิตข้าวตอนนี้เป็นยังไงล่ะก็ เตยจะไม่พูดอย่างนี้แน่ ข้าวรับรอง”

          “ต่อให้เตยทำงานหนักแค่ไหน เตยก็ยอมนะข้าว ถ้าแลกกับการที่พี่นนท์ชอบน่ะ”

          “อืม...ข้าวคงพูดอะไรไม่ได้แล้วสินะ ก็คนมันชอบอ่ะนะ”

          “โอเค งั้นเตยกลับก่อนนะข้าว วันจันทร์เจอกันนะ ไม่ต้องไปส่งเตยหรอก ข้าวทำงานต่อไปเลย แล้วอย่าทำงานหนักจนลืมกินข้าวล่ะ ว่าแต่ห้องไวน์นี้ทำไมดูมืดๆ เทาๆ น่ากลัวจัง”

          “ข้าวทำความสะอาดที่นี่เป็นประจำ เดี๋ยวอีกสักพักก็จะเสร็จแล้ว เตยกลับเองได้แน่นะ”

          “แน่นอนจ้า ไปแล้วนะ แล้วเจอกันนะข้าว”

          “โอเค”

          [เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง]

          ขวัญข้าวเก็บข้าวของเรียบร้อย วันนี้คุณๆ ของบ้านไม่อยู่กัน น้องชายของเธอก็เข้าห้องทำการบ้านของตัวเอง พรุ่งนี้วันเสาร์ขวัญข้าวจะชวนน้องชายไปใส่บาตรให้แม่ของเธอ

          “เฮ้อ...” ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาใหญ่กลางห้องอย่างหมดแรง ‘ขอนั่งพักสักหน่อยนะ’ ดวงตากลมโตปิดลงพร้อมกับเอนกายพิงเบาะโซฟานุ่ม ความเย็นของเครื่องปรับอากาศทำให้เด็กสาวรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก

          นี่ก็เป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้วสินะ ที่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ การจากไปของแม่ทำให้ชีวิตของขวัญข้าวและน้องเปลี่ยนไปค่อนข้างมากเลยทีเดียว โดยเฉพาะชีวิตของขวัญข้าวเอง เธอต้องมีบาดแผลในใจที่ต้องจดจำไปตลอดชีวิต การเสียความบริสุทธิ์ไปให้กับชายที่มีแต่ความแค้นอยู่ในอกตลอดเวลา โดยที่เธอเองก็ไม่ได้รู้เรื่องราวความแค้นนั้นเลย ชีวิตของเธอจะวนเวียนอยู่ในกรงกรรมนี้อีกนานแค่ไหนกันนะ เมื่อไหร่ที่เธอจะชดใช้กรรมให้กับท่านชายอคิราห์ได้หมด กี่วันกี่ปีกันนะ...ยัยขวัญข้าว

          “...” ขวัญข้าวรู้สึกเหมือนมีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ใกล้เธอ เสียงแปลกๆ คล้ายเสียงลมหายใจของคน เธอค่อยๆ เปิดเปลือกตาอย่างช้าๆ และภาพที่เธอเห็นเบื้องหน้านั้น ทำให้ขวัญข้าวตกตะลึงชั่วขณะ เขา กำลังยืนจ้องเธอเขม็ง

          “ทะ-ท่านชาย”

ขวัญข้าวรีบทะลึ่งพรวดทันที

          “มารอฉัน หรือว่ามารอนายนนท์กันแน่”

น้ำเสียงทุ้มห้าวเย็นเยียบแฝงโทสะขึงเครียดจากการข่มใจเอาไว้เอ่ยขึ้น สายตาคมจับจ้องไปยังเรือนร่างของเด็กสาว เขากวาดมองเธอไปทุกส่วน ราวกับต้องการสำรวจบางอย่างจากเธอ

          “เปล่าค่ะท่านชาย หนูมาทำความสะอาดห้องนี้ค่ะ แล้ว เอ่อ พอดีหนูทำเสร็จแล้วเลยนั่งพักค่ะ”

ขวัญข้าวเตรียมที่จะลุกขึ้นยืนและกำลังจะรีบก้าวออกไปจากที่ตรงนี้ แต่ทว่า...

          “วันนี้เธอทำอะไร เธอมีแผนการอะไรอีก หือ ขวัญข้าว”

          “คะ??”

ขวัญข้าวหันมองกลับไปที่เขาด้วยความงงงวย

          “ฉันถาม! ว่าเธอคิดที่จะทำอะไร กับ! น้องชายฉัน!”

น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมแฝงอยู่ในถ้อยคํา

          “คุณนนท์เหรอคะ หนูไม่ได้ทำอะไรค่ะ”

          “แล้วที่ฉันเห็นเธอ กับเพื่อนของเธอ เข้ามาในบ้านทำไม ทั้งที่รู้ว่าคนในบ้านไม่อยู่ เธอจงใจเลือกวันนี้เป็นพิเศษเลยนะ”

          “หนูไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ท่านชายคิดหรอกค่ะ”

          “แล้วเธอกำลังทำอะไรล่ะ ถ้าไม่ได้คิดที่จะจับน้องชายฉัน”

          “หนูไม่ได้คิดที่จะจับคุณนนท์นะคะ คุณนนท์เองต่างหากล่ะคะที่คิดไม่ดีกับหนู ทำไมท่านชายถึงชอบคิดว่าต้องเป็นหนูทุกครั้งคะ ทั้งที่หนูไม่ได้ทำอะไรเลยอย่างที่ท่านชายคิดเลยสักครั้ง”

ขวัญข้าวโต้กลับอย่างเหลืออดทันที ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ดูจะผิดไปเสียหมด ไม่เคยจะดีในสายตาของเขาเลยสักครั้งเลย

          “เธอคิดว่านายนนท์ชอบเธอสินะ ก็เลยเข้าทางของเธอเลยงั้นสิ...ขวัญข้าว เธอนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ”

          “หนูไม่ได้ทำอะไรค่ะ ท่านชายจะคิดอะไรก็ตามใจท่านชายเลยค่ะ หนูไม่มีสิทธิ์พูดหรืออธิบายอยู่แล้วนี่คะ ความจริงหนูก็ไม่ได้ทำอะไรผิดตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว ท่านชายก็คิดว่าหนูทำตลอด เรื่องของคุณนนท์ท่านชายต้องไปถามน้องชายตัวเองค่ะ ว่าเคยทำอะไรกับหนูไว้บ้าง”

ขวัญข้าวอยากจะพูดต่อจริงๆ เลยว่า ความจริงท่านชายเองต่างหากที่ร้ายกาจกว่าน้องชายของตัวเองนัก ทำไมไม่คิดถึงความผิดของตัวเองบ้าง

          “เธอจะบอกฉันว่า เธอมีอะไรกับน้องฉันแล้วงั้นซิ”

น้ำเสียงกระแทกกระทั้นแสดงออกถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพลิงโทสะกำลังค่อยๆ ทะยานขึ้นตามลำดับ

          “ตอนไหนล่ะคะ ถ้าครั้งแรกคงไม่ใช่หรอกค่ะ เพราะครั้งแรกของหนู ท่านชายได้ทำมันไปแล้วนี่คะ ท่านชายจำไม่ได้เหรอคะว่าทำอะไรกับหนูไปบ้าง”

ทันทีที่จบประโยคมือเขาก็คว้าข้อมือเธอแล้วกระชากอย่างแรง จนร่างของเด็กสาวปลิวตามแรงอันทรงพลังของเขา ร่างอวบอิ่มปะทะกับอกกว้างกระแทกอย่างจัง เสียงลมหายใจของคนทั้งคู่ดังแข่งกันราวกับเสียงหอบหายใจที่ผ่านการวิ่งนับสิบกิโลเมตร เด็กสาวแหงนหน้ามองคนตัวใหญ่ทันที

“เธออย่าเก่งกับฉันให้มากนัก! ลืมไปแล้วหรือไง ว่าฉันเคยบอกเธอไปว่าอะไร หือ ขวัญข้าว ฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นร่างกาย หรือแม้กระทั่งเส้นผม!”

คําเตือนด้วยน้ำเสียงดุดันดังข้างหูของเธอ สายตาคมกริบจ้องไปที่เธอเขม็ง กรอบดวงหน้าเรียวรูปไข่เด่นเป็นสง่า ใบหน้าขาวสวยเรียบเนียน ปากบางเผยอค้างไว้ จมูกเชิดรั้นบ่งบอกตัวตนของเจ้าของเป็นอย่างดี สิ่งนี้เองที่ทำให้อคิราห์ติดแหง็กไม่ไปไหน ทั้งที่เขาเองก็แก้แค้นทุกอย่างจนจบไปแล้ว

“ไม่เคยลืมค่ะ และไม่คิดจะลืมด้วยค่ะว่าท่านชายทำอะไรกับหนูไว้ค่ะ”

“อืม เก่งนี่ ฉันสอนเธอไม่ทันไร เดี๋ยวนี้กล้าที่จะต่อปากกับฉันแล้วหรือ...ขวัญข้าว”

น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยความหยิ่งผยองและเย้ยหยันในตัวเด็กสาว ความรู้สึกท้าทายเกิดขึ้นเฉียบพลัน ริมฝีปากหนายกยิ้มที่มุมปาก บางอย่างบอกเขาว่า ถึงเวลาที่ต้องสั่งสอนเธอคนนี้เสียแล้ว