ตอนที่ 21 ฉันไม่ใช่ทาสของพวกคุณอีกต่อไป

“นั่งสิ”

คุณหญิงบงกชเพชรมองเด็กสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ตอนนี้นังเด็กคนนี้คงไม่ใช่เด็กกระโปโลอีกแล้วสินะ

          “ขอบคุณค่ะ”

ขวัญข้าวนั่งลงบนโซฟาอีกตัวตรงข้ามกับคนทั้งสอง พร้อมกับปรายตามองเหล่าบรรดาคนรับใช้ที่แอบซุ่มมองดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆ

          “น้องชายของเธอไปไหนเสียล่ะ”

          “ภัทรยังเรียนต่อค่ะไม่ได้กลับมาพร้อมกับดิฉันค่ะ”

สรรพนามแทนตัวเองของขวัญข้าวเปลี่ยนไป ความเป็นผู้ใหญ่ทำให้เธอมีประสบการณ์เรียนรู้สังคมมากขึ้น

          “ถูกใจห้องที่ชายคินน์จัดให้หรือเปล่าล่ะ”

          “เรื่องนี้ ดิฉันจะขอคุยกับคุณหญิงอยู่พอดีค่ะ ดิฉันกลับมาครั้งนี้ ไม่ได้ต้องการที่จะมาอาศัยอยู่บ้านหลังนี้หรอกนะคะ ดิฉันจะออกไปอยู่ข้างนอกค่ะ ที่ผ่านมาดิฉันรบกวนคุณท่านมาพอสมควรแล้ว ครั้งนี้ก็เลยไม่อยากรบกวนอีกค่ะ”

          “ฉันไม่ได้เป็นคนตัดสินใจที่จะให้เธออยู่หรือไปหรอกนะ ชายคินน์ต่างหากที่เป็นเจ้าของที่นี่ อีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้คิดที่จะสนใจเรื่องของเธอแล้ว ไม่ว่าเธอจะอยู่หรือไป”

ตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมาตั้งแต่เด็กทั้งสองคนนี้ออกจากบ้านไป คุณหญิงบงกชเพชรเองก็เริ่มคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ มากมาย ด้วยความที่วัยของเธอเพิ่มขึ้น และตัวเธอเองก็ได้รับการปฏิบัติอย่างดีจากลูกเลี้ยง

หม่อมราชวงศ์อคิราห์ยังดูแลลูกทั้งสองของเธออีกด้วย โดยสิ่งที่ทำให้เธอพอใจอย่างที่สุดก็คือ ธนนท์บุตรชายคนโตได้รับตำแหน่งเป็นรองประธานบริษัทวรารักษ์เมธานนท์ อคิราห์ยังแบ่งหุ้นในบริษัทให้น้องชายและน้องสาวอีกด้วย สิ่งนี้เอง มันทำให้คุณหญิงบงกรเพชรรู้สึกปลาบปลื้มยินดีในสิ่งที่ลูกเลี้ยงทำ ส่วนเรื่องราวในอดีตนั้น เธอได้ลบทิ้งมันไปแล้ว และไม่คิดที่จะสนใจอีกต่อไป

          “งั้น ดิฉันก็คงต้องรอท่านชายอคิราห์สินะ โอเคค่ะ คุณหญิงมีอะไรกับดิฉันอีกไหมคะ ถ้าไม่มี ดิฉันจะได้ขอตัวค่ะ”

          “มีสิ ถ้าไม่มีฉันจะเรียกเธอมาทำไม พอดีฉันได้รู้มาว่าเธอเรียนจบแล้ว และได้เกียรตินิยมมาด้วย ยังไงเธอก็ต้องทำงานอยู่แล้ว ฉันเลย...”

          “คุณแม่คะ”

แพรพิไลพูดแทรกทันที เธอไม่รู้ว่าแม่ของเธอต้องการจะพูดอะไร แต่เธอรู้สึกเหมือนกับว่า แม่ของเธอนั้น จะยอมรามือจากนังขวัญข้าวไปแล้วหรืออย่างไร ทั้งที่ก่อนหน้านี้ แม่ของเธอยังเกลียดนังขวัญข้าวอยู่เลย

          “มีอะไรลูก”

คุณหญิงบงกชเพชรหันมาที่ลูกสาวของเธอ แพรพิไลอายุรุ่นราวคราวเดียวกับขวัญข้าว ในขณะที่ขวัญข้าวเรียนจนจบได้เกียรตินิยมจากต่างประเทศมา แต่ทว่าลูกสาวอันเป็นที่รักของเธอนั้นกลับเรียนไม่จบ อีกทั้งยังเที่ยวสนุกไปวันๆ ใช้เงินที่ได้รับแต่ละเดือนหมดไปกับการเที่ยว เธอรู้สึกทุกข์กับสิ่งนี้เป็นอย่างมาก

          “ทำไมคุณแม่ต้องไปพูดดีกับมันด้วยคะ อีนังข้าวมันไปแค่เรียนต่อ จริงๆ มันกลับมา มันก็ต้องกลับมาเป็นคนรับใช้ในบ้านเหมือนเดิมนะคะ ไม่เห็นคุณแม่จะต้องทำดีกับมันเลยนี่คะ”

          “ดิฉันก็กำลังบอกคุณอยู่นี่ไงคะคุณแพร ว่าดิฉันไม่ได้ประสงค์ที่จะอยู่บ้านหลังนี้แล้ว ซึ่งเรื่องนี้ดิฉันก็กำลังรอท่านชายกลับมา ก็แค่นั้นเอง เรื่องการเป็นคนใช้เหมือนเมื่อก่อนนั้น คุณควรจะรับคนใหม่นะคะ เพราะตอนนี้มันไม่ใช่ดิฉันแน่นอนที่จะไปรับใช้คุณค่ะ”

          “เอาล่ะ ที่ฉันเรียกเธอมาพบ ก็เพื่อจะถามไถ่ว่า จากนี้เธอจะไปทำงานที่ไหนยังไง ถ้าเธอยังไม่มีงาน ฉันก็อยากจะแนะนำให้เธอทำงานกับบริษัทวรารักษ์เมธานนท์ก็ได้นะ ฉันเห็นว่าเธอจบวิศวะมาด้วย บริษัทของเราทำเกี่ยวกับระบบนำเข้าเครื่องจักรอุตสาหกรรมอยู่แล้ว ส่วนไอ่เรื่องที่เธอจะพักอยู่ที่บ้านหลังนี้ หรือไม่นั่นก็แล้วแต่เธอที่จะคุยกับชายคินน์เอง ส่วนเรื่องถ้าเธอตกลงที่จะอยู่บ้านหลังนี้ เธอก็คงไม่ต้องอยู่ในฐานะคนใช้แล้วแหละ”

          “คุณแม่คะ! ทำไมคุณแม่ต้องพูดดีกับมันคะ”

          “หยุดเถอะแพร เรื่องเก่าๆ ทั้งหลายนั่นแม่ไม่ได้อยากจะจำและทำมันอีกแล้วนะ อะไรที่มันผ่านไปแล้ว ก็ขอให้มันผ่านไปเถอะลูก แม่ไม่อยากจะเก็บเอามาใส่ใจอีกแล้ว”

          “ดิฉันต้องขอบคุณ คุณหญิงมากๆ เลยนะคะ ที่แนะนำเรื่องงานให้กับดิฉัน เดี๋ยวเรื่องนี้ดิฉันขอคุยกับท่านชายเรื่องที่อยู่ก่อนค่ะ เรื่องอดีตที่ผ่านมา ดิฉันไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจแล้วเหมือนกันค่ะ อะไรก็ตามที่ดิฉันล่วงเกินคุณหญิง ดิฉันกราบขอโทษด้วยนะคะ”

ขวัญข้าวยกมือไหว้เพื่อแสดงการขอโทษอย่างจริงใจ

          “แต่แกจะใช้สิทธิ์ที่คุณพ่อเคยให้แก 10 เปอร์เซ็นต์ไม่ได้แล้วนะ ในเมื่อแกอยากออกไปอยู่ข้างนอกเอง”

          “ยัยแพร ลูกควรจะหยุดก่อนเถอะ เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของชายคินน์ แม่ว่าลูกควรจะไปโฟกัสเรื่องเรียนของลูกให้จบก่อนนะ เรียนมากี่ปีแล้ว จบมาจะได้มาช่วยพี่นนท์กับชายคินน์เขาบ้าง ไม่ใช่เที่ยวเตร่ไปวันวัน”

          “คุณแม่! นี่คุณแม่เป็นอะไรไปคะ ทำไมคุณแม่ต้องไปเข้าข้างมันด้วย แพรไม่เข้าใจค่ะ”

          “แม่ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ยังสบายดี เพียงแต่แม่ไม่อยากให้บ้านเรามีเรื่องร้อนๆ กันอีกแล้ว แม่อยากอยู่อย่างสงบ”

          “คุณแม่!”

          “...”

......................

          [ห้องรับรอง...คฤหาสน์วรารักษ์เมธานนท์]

          ขวัญข้าวนั่งสงบเงียบอยู่ภายในห้องรับรอง หลังจากที่เธอได้พบกับคุณหญิงบงกชเพชรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็ต้องมานั่งรอหม่อมราชวงศ์อคิราห์ประมุขของบ้านนี้

7 ปีแล้วสินะ ที่เธอไม่ได้เจอหน้าเขาเลย แม้แต่ข่าวคราวในหน้าโซเชียลเธอก็ไม่เคยได้เห็นเขาปรากฎอีกเลย อดีตระหว่างเธอกับท่านชาย เป็นเรื่องที่เธอจะต้องลืมมันไปให้จงได้ ขวัญข้าวจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ที่ผ่านมากับท่านชาย ถือว่าเธอได้ชดใช้ทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดแล้ว

          “ขวัญข้าว”

เสียงกระซิบเรียกหญิงสาวดังมาจากประตูของห้องรับรอง ขวัญข้าวหันไปมองตามเสียงเรียก และเธอก็พบว่าคนเรียกเธอนั้นก็คือ ‘ชะเอม’ คนใช้รุ่นพี่ที่เคยดีกับเธอที่สุดในบรรดาคนรับใช้ทั้งหมด

          “พี่ชะเอม”

          “พี่ให้เด็กเอาอาหารว่างมาให้ เป็นยังไงบ้างขวัญข้าว ตอนที่ข้าวไปไม่เคยบอกพี่เลยนะ ดูสิ เดี๋ยวนี้ข้าวสวยขึ้นมากเลย พี่จำข้าวแทบไม่ได้เลยนะ”

          “ค่ะพี่ แล้วพี่ชะเอมสบายดีนะคะ”

          “ก็สบายดีนะ พี่ได้เลื่อนขั้นเป็นรองหัวหน้าคนใช้แล้วนะ พี่ยินดีกับข้าวด้วยนะที่เรียนจบแล้ว ได้ข่าวว่าได้เกียรตินิยมด้วยเหรอ เก่งจริงๆ เลยนะ อืม ถ้าท่านชายคินน์เห็นข้าวล่ะก็ รับรอง ท่านชายจะต้องจำข้าวไม่ได้แน่ๆ เลย คงคิดว่าดารานางแบบระดับฮอลลีวูดแน่ๆ เลย เชื่อพี่ดิ”

          “โอ้ย พี่ชะเอมไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะพี่ ข้าวก็ยังเป็นข้าวคนเดิมนะคะ อาจจะเพิ่มเติมก็ตรงที่อายุเพิ่มขึ้นนี่แหละค่ะ”