ตอนที่ 22 อดีตที่ไม่น่าจดจำ

“ค่ะ ยังไงพี่ก็ยินดีกับข้าวด้วยนะ มีชีวิตใหม่แล้ว...อุ้ย!...พี่ได้ยินเสียงรถเข้ามาในบ้านแล้ว ท่านชายคงจะกลับมาแล้วแน่ๆ เลย อร๊าย! ตื่นเต้นจัง ท่านชายจะทำหน้ายังไงบ้างนะที่เห็นข้าว อยากเห็นจัง พี่มาแอบดูข้างๆ ห้องนี้ได้มั้ยข้าว พี่อยากเห็นหน้าท่านชาย ตอนที่เจอข้าวอ่ะ”

“ได้สิคะพี่ ว่าแต่ท่านชายคงไม่ดุพี่นะ ส่วนข้าวไม่มีปัญหาอยู่แล้วค่ะ”

ใช่! สำหรับขวัญข้าวไม่ได้มีปัญหากับเรื่องการพบหน้ากับท่านชายอยู่แล้ว เพราะเธอทำใจทุกอย่างก่อนที่จะกลับมาเผชิญหน้ากับเขาแล้ว เธอเข้มแข็งกว่าเดิมแน่นอน อดีตคืออดีต เธอไม่เก็บมาใส่ใจหรอก

          “มาแล้วค่ะ พี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวโดนท่านชายดุเอา ไปล่ะ”

          “อ้าว...” ขวัญข้าวมองตามหลังพี่สาวใช้ที่วิ่งปรู๊ดออกไป ในขณะที่ใครบางคนที่เธอรอกำลังเดินสวนเข้ามา ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวปลดกระดุมสองเม็ดเผยให้เห็นอกกว้างกำยำพับแขนทั้งสองข้างและทับในด้วยกางเกงสแลคสีดำ ในมือเขายื่นสูทที่ถอดออกให้กับเลขาคนสนิทที่เดินตามหลังมาติดๆ

          “สวัสดีค่ะท่านชาย”

ขวัญข้าวลุกขึ้นยืนพร้อมกับยกมือไหว้ทำความเคารพประมุขของบ้านและเป็นคนที่เธอกำลังเฝ้ารอเพื่อขอเจรจากันในวันนี้

          “อืม...” ร่างสูงชะงักไปชั่วขณะ เมื่อเห็นหญิงสาวที่เลขาบอกเขาวันนี้ว่า เธอกลับจากอเมริกาแล้ว อย่าบอกนะว่านี่คือ ‘ขวัญข้าว’ เด็กสาวที่เขาเคย...ทำไมเธอถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ ถ้าเขาเจอเธอข้างนอก เขาคงไม่รู้ว่าเป็นเธออย่างแน่นอน อคิราห์ยืนตะลึงมองหญิงสาว อืม สวยมากซะด้วยสิ

          “ท่านชายคะ”

          “...เอ่อ...ท่านชายคะ...”  

ขวัญข้าวเรียกชายหนุ่มสองครั้งติด นี่เขาเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมยืนจ้องเธอแบบนั้น มันนานไปแล้วนะ มีแต่คนจำขวัญข้าวไม่ได้ เธอเปลี่ยนไปมากขนาดนั้นเลยเหรอ

          “อ่อ โอเค เธอนั่งรอนานหรือยัง”

อคิราห์ดึงสติกลับมา พร้อมกับเอ่ยถามเธอเพื่อแก้สถานการณ์เก้อเขินของตัวเอง เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาตรงข้ามกับเธอ สายตาคมจับจ้องไปที่เธอราวกับโดนสะกดจิต

          “ไม่นานค่ะ ก่อนหน้านี้ดิฉันไปพบคุณผู้หญิงมาแล้วค่ะ”

          “กลับมาครั้งนี้ เธอมีเป้าหมายอะไรบ้าง”

คำถามของเขาเหมือนบทสัมภาษณ์การเข้าทำงานเลย โดยที่อคิราห์เองก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มคำถามอะไรกับเธอ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขานั้น เธอไม่ใช่เด็กขวัญข้าวคนเดิมอีกแล้ว มันเลยทำให้เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย ทั้งที่ไม่ใช่ปกติวิสัยของเขาเลยสักนิด

          “วันนี้ดิฉันจะมาเรียนท่านชายว่า ดิฉันไม่ประสงค์ที่จะพักอาศัยอยู่บ้านหลังนี้แล้วค่ะ คือดิฉันจะขอออกไปอยู่ข้างนอกค่ะท่านชาย”

ขวัญข้าวสนทนาตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย การเติบโตของเธอทำให้จิตใจของเธอเข้มแข็งไปด้วย เขาคนนี้จะไม่มีผลต่อจิตใจของขวัญข้าวอีกต่อไป

          “ทำไมเธอถึงคิดที่จะออกไปอยู่ข้างนอก ทั้งที่ห้องของเธอก็ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว หรือเป็นเพราะคุณหญิงที่ทำให้เธอไม่สะดวกใจที่จะอยู่ที่นี่”

สายตาของหม่อมราชวงศ์หนุ่มกวาดมองดวงหน้าสวยนวลเนียน จมูกเชิดรั้น และหยุดที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ แค่มองเธอ ความรู้สึกของชายหนุ่มเหมือนถูกปลุกมาจากที่ใดสักแห่ง ความร้อนเริ่มแผ่ซ่านในตัวเขามากขึ้นเรื่อยๆ จนเขาต้องเฉมองไปทางอื่น

          “ดิฉันไม่อยากรบกวนท่านชายและคนอื่นๆ อีกแล้วค่ะ เรื่องคุณหญิงเราคุยกันแล้ว คุณหญิงก็ไม่ได้มีอะไรค่ะ เรื่องนี้มันเป็นความต้องการของดิฉันเองค่ะท่านชาย”

ขวัญข้าวจ้องมองชายหนุ่ม อืม น่าจะรูปงามเสียด้วยสิ สิ่งที่เพิ่มเติมก็คือความภูมิฐานในตัวเขา ผมหยักโศกเรียบเข้าทรง ใบหน้าคมเข้มตามแบบฉบับหนุ่มใหญ่ไฮโซ เขาก็ดูมีความเป็นผู้ใหญ่ค่อนข้างมากเลยทีเดียว ไม่เหมือนหนุ่มเพลย์บอยคนเก่าที่เคยทำร้ายขวัญข้าวเลยสักนิด

          “เธอยังมีหุ้นส่วนของทรัพย์สมบัติอีก 10 เปอร์เซ็นต์ที่พ่อฉันมอบให้เธอกับน้อง เธอได้คิดถึงเรื่องนี้ยังไง ขวัญข้าว”

สิ่งที่เพิ่มเติมอย่างเห็นได้ชัดในตัวเธอก็คือ ความมั่นใจ การกลับมาครั้งนี้ของเธอ อคิราห์เตรียมคำขอโทษของเขาไว้ให้กับเธอแล้ว ความรู้สึกผิดมาตลอด 7 ปีนั้นมันกัดกินในใจของเขามาตลอด และในตอนนี้ อคิราห์ชักไม่แน่ใจเสียแล้ว ว่าเธอยังจะต้องการคำขอโทษจากเขาอยู่อีกไหม

          “ดิฉันไม่ขอรับทรัพย์สินหรือว่าเงินทองใดๆ จากมรดกที่คุณลุงมอบให้ดิฉันทั้งสิ้นค่ะ สิ่งที่ท่านชายและคุณลุงได้อุปการะดิฉันกับน้องก็เพียงพอแล้วค่ะ”

ขวัญข้าวจะหางานทำ เงินเก็บของเธอกับน้องมันเพียงพอสำหรับน้องชายเธอเรียนจบ และเธอสำหรับหางานทำในการดำรงชีวิตต่อไป ขวัญข้าวได้คิดและวางแผนทุกอย่างไว้หมดเรียบร้อยแล้ว เธอไม่ได้อยากเป็นหนี้บุญคุณกับใครอีกแล้ว

          “แต่ความประสงค์ของพ่อฉัน คือการมอบสิ่งนี้ให้กับเธอนะ ถ้าเธอไม่รับ ก็ควรมอบการกุศลไป คุณพ่อท่านคงจะไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ เพราะท่านไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว”

          “แต่ดิฉันจะทำอย่างนั้นได้อย่างไรคะ นำทรัพย์สมบัติมอบการกุศลเหรอคะ”

ขวัญข้าวทำอย่างนั้นไม่ได้อย่างแน่นอน ความหวังดีที่คุณลุงมอบให้กับเธอ แล้วเธอจะเอาสิ่งนั้นไปทำแบบนั้นเนี่ยนะ มันเหมือนกับการโยนความหวังดีของคุณลุงทิ้งไป

          “อืม งั้นเธอก็ทำตามที่พ่อฉันประสงค์ไว้ตั้งแต่แรกสิ ถ้าตัวเธอไม่ได้คิดอะไรกับคนที่นี่ แม้กระทั่งฉันล่ะก็ เธอก็อยู่ที่นี่ อีกอย่างงานที่บริษัทก็มี เธอจบวิศวะมาด้วย ทางบริษัทก็กำลังจะรับคนเข้าทำงานในตำแหน่งนี้พอดี...อืม...เธอก็ยังคงไม่รู้สินะ ว่าเพื่อนของเธอก็ได้เข้าทำงานที่บริษัทนี่เหมือนกัน”

          “อะไรนะคะ! ยัยเตยน่ะเหรอคะ”

ขวัญข้าวนึกถึงคำพูดของเพื่อนเมื่อครู่ขึ้นมาทันที ‘โอย ตายแล้วยัยเตย’

“ฉันให้เธอกลับไปคิดเอาเองก็แล้วกันนะ อีกอย่างในระหว่างที่น้องของเธอยังเรียนไม่จบ ฉันคิดว่า เธอควรจะทำงานและอยู่ที่นี่รอน้องของเธอไปก่อนก็ได้”

          “...” คำโน้มน้าวของเขาฟังดูมีเหตุผล เงินที่เก็บไว้สำหรับน้องเรียนก็มีเพียงจำกัด ถ้าเกิดมีอะไรผิดพลาดล่ะ เธอจะทำอย่างไร ถ้าขวัญข้าวอยู่ที่นี่และเข้าทำงานในบริษัทไปพลางก่อนก็ได้นี่ ไม่เสียหายอะไร ตอนนี้ไม่มีใครที่จะทำอะไรเธอได้แล้ว แม้กระทั่งชายที่อยู่ตรงหน้าเธอก็ไม่มีผลต่อจิตใจของขวัญข้าวได้แล้ว

.......................